Het STIR avondcollege van 3 maart werd zelfs bezocht via Skype vanuit Barcelona.

Basisinkomen houdt de gemoederen bezig in het land omdat het een rustgevend maatschappelijk effect zou hebben in tegenstelling tot de druk die nu uitgeoefend wordt op uitkeringsgerechtigden om een baan te vinden in een maatschappij die de banen heeft weggesaneerd naar lagelonenlanden of automatisering van productieprocessen. Het eerste deel van het college ging over de context van geld en maatschappelijke focus. Deel twee ging over de oplossing door basisinkomen te koppelen aan een nieuwe context van waardecreatie in plaats van consumptie.

Met een totale hoeveelheid geld in de wereld van 75 triljard dollar is het onbegrijpelijk dat er armoede heerst omdat het, verdeeld over de 7 miljard mensen van de wereldbevolking, iedereen op Aarde miljonair zou maken. Als we daarbij kijken naar de schuldverdeling (zie plaatje hierboven met meeste schuld in het rood!) in de wereld dan kunnen wij ons afvragen of het beeld dat wij hebben bij de “rijkste” landen of economieën wel terecht is? Het formele geld dat wij gebruiken en er waarde aan hechten, omdat we er goederen en diensten mee kunnen betalen, blijkt een systeem van onderdrukking, macht, bureaucratie en de basis van een kastensysteem waarin een gevaarlijke oorlog lijkt te woeden van concurrentie en wereldwijde hiërarchie vormen.

Maar geld heeft geen eigen waarde meer zoals vroeger via goud en later via arbeid in industriële processen. Sinds de jaren 70 is geld een illusie gekoppeld aan een schuldsysteem dat macht uitoefent op de manier waarop wij omgaan met onszelf en de ontwikkeling van de maatschappij. Om toegang te krijgen tot geld kunnen wij slechts arbeid zoeken in het oude industriële systeem van georganiseerde productiviteit, of een schuld aangaan met ons potentiële arbeidsvermogen als onderpand. Toegang tot een uitkering is alleen mogelijk onder druk van instanties die tot onmenselijk proporties overgaan om mensen te dwingen tot arbeid in een markt van structurele en groeiende arbeidsschaarste. Arbeid in de betekenis van de betaalde vorm want de vrijwillige onbetaalde vorm schept veel waarden die niet in geld uitgedrukt worden maar essentieel zijn voor het menselijke bestaan en onze evolutie.

Onze onderdanigheid aan geld beperkt zich tot de wereld van materiële zaken in de vorm van producten en diensten waar wij in afhankelijkheid waarde aan hechten. Door deze afhankelijkheid én het eisenpakket van de geldschieters wordt er gespeculeerd met de menselijke belangen waardoor de échte waarden (gezondheid, veiligheid, leefbaarheid, vrijheid, liefde, geluk, enz) ten onder gaan. Dat ervaren wij als crisis die overheden en democratisch gekozen regeringen op trachten te lossen door de belasting op consumptie en bedrijfsvoering, in de samenwerking met macht gedreven instanties zoals verzekeringen, woningcorporaties en banken, die blijven speculeren met de sociale zekerheden, zodat de maatschappelijke kosten de pan uit rijzen. Omdat de bevolking blind waarde hecht aan consumptie en vermeende zekerheden wordt democratisch gestemd op behoud van deze maatschappelijke context die aantoonbaar door waardeonttrekking en onderdrukking de wereldproblemen veroorzaakt.

Een basisinkomen in deze context lost misschien tijdelijk de sociale onrust op, die nu veroorzaakt wordt door de sociale diensten die menselijkheid uit het oog zijn verloren door de zware druk kosten te besparen op uitkeringen en zoveel mogelijk mensen in een betaalde arbeidssituatie te dwingen die er niet is. Maar het lost het maatschappelijke context probleem niet op waardoor de waardevernietiging onverminderd doorgaat en het basisinkomen snel doet verdampen als waardeloos en onhoudbaar experiment. Het probleem is de niet de mens, ook niet het basisinkomen en sich. Het probleem is de maatschappelijke context waar de kernwaarden van ons bestaan ondergeschikt zijn gemaakt als kostenpost in plaats van verantwoordelijkheid, en wij geregeerd worden aan de hand van georganiseerde hebzucht, als marionet van een wereldwijd waardesysteem dat gebaseerd is op gebakken lucht, schuld en macht.

Het is een ethisch en verantwoordelijkheid probleem dat niet door regeringen, verzekeringen of banken wordt opgelost maar op de eerste plaats door onszelf vanuit bewustwording en concrete keuze. Daarin zijn wij allen voorgegaan die in de Stad van Morgen actief zijn en door persoonlijke crisis tot inzicht zijn gekomen van de werkelijke waarden waar wij voor staan en samen vorm geven.

Stad van Morgen en Sustainocratie is de nieuwe context
Als wij echt tot een oplossing willen komen dan dienen wij de maatschappelijke context te veranderen van onmogelijke economische groei naar structurele waardecreatie ten behoeve van harmonisering van de echte menselijke waarden onderling en met onze natuurlijke omgeving. De mens en het milieu is geen kostenpost dat via belasting en dwang oneindig uitgemolken en gerepareerd kan worden maar een zelfbewust wezen gericht op zelfbehoud en evolutie. Het bewustzijn dringt door tot de massa en ook de bestuurders van vele steden én bedrijven. De afhankelijkheid van geld is gemakkelijk de rug toegekeerd als we zelf verantwoordelijkheid nemen voor de waardecreatie die onze behoeften vervult. De 75 triljoen “geld” verliest de waarde instantaan als wij er geen waarde meer aan toekennen. Deze context is voor de mens een keuze en voor de instanties een transformatieproces waarbij sommige instanties structureel overbodig worden (zoals de sociale diensten). Als arbeid niet meer gereguleerd wordt vanuit puur industriële opvattingen maar gezien wordt als waardengedreven inzet van talent en energie dan vloeit het oude betaalde arbeid en onbetaalde vrijwilligers principe samen tot een cocreatie proces, gestimuleerd en geïnspireerd op de lijst van echte menselijke waarden en uitdagingen van deze tijd.

Daar kan een basisinkomen aan worden gekoppeld omdat de waardecreatie de fondsen blijft voeden en aanvullen omdat het geld geen doel is maar een manier om cocreatie te verdelen. Daarom is het basisinkomen verbonden aan de lokale context en perfect in te vullen met een eigen alternatief waardesysteem dat niet in handen is van de wereldwijde machtscultuur verbonden aan schuld. Het alternatieve waardesysteem is geen schuld maar vermogen en derhalve eigendom van de lokale bevolking en niet de banken. De waardecreatie is gericht op overvloed en deze kan haar overschotten wereldwijd verhandelen via de traditionele transactie economie. Zo ontstaat een handelsdynamiek met de wereld en maatschappelijke cohesie en gedrevenheid lokaal met rust, menselijkheid en harmonisering met onze natuurlijke omgeving voor de invulling van onze kernbelangen.

Utopie?
Nee, geen utopie want deze werkwijze wordt in Eindhoven al toegepast door de Stad van Morgen. Onze stichting positioneert zich structureel aan de kant van waardecreatie met initiatieven waar de lokale overheid, wetenschappers, bedrijfsleven en burgers aan meedoen. Een concreet voorbeeld is AiREAS dat in 4 jaar tijd zoveel waarde en spinoffs heeft gecreëerd dat het denkbaar wordt om er een basisinkomen voor de Eindhovens burgers aan te gaan ontlenen. Deze wordt dan uitgedrukt in de lokale AiREAS munt zodat de waardecreatie geborgen blijft in de stad. AiREAS is zo interessant gebleken voor de rest van de wereld dat er in de uitvergroting enorme perspectieven zijn ontstaan die ook de traditionele economie voeden.

De effecten van deze herpositionering van de maatschappelijke context en de introductie van het basisinkomen als stimulans en blijvend fundament voor waardecreatie heeft enorme consequenties voor de hele maatschappij, haar structuur en organisatie. Gaandeweg zal deze zich door de bevolking laten dragen en harmoniseren in vrede en welzijn met uitvergroting wereldwijd.