Het 11e thema van de avond over menselijkheid was “multiculturele samenleving, eigenbeeld en tegenbeeld, duurzame vooruitgang”.

Als eerste spreker vertelt Jean-Paul Close over zijn multiculturele verleden en bijbehorende praktische en wetenschappelijke onderzoeken. Mensen spiegelen zich met het maatschappelijke evenbeeld waarin men opgroeit. Dat maatschappelijk bevestigd zelfbeeld gaat een leven leiden totdat men geconfronteerd wordt met andere culturen. Men kijkt naar elkaar vanuit de verschillen. Dit leidt tot stoornissen in menselijke omgang. Als voorbeeld werd het zakelijke leven van Finnen en Zweden genoemd in directiekamers na bedrijfsfusies.

De “ik” en bijbehorende primaire opvattingen over goed en fout wordt gespiegeld volgens de culturele oorsprong. Verhuizen naar een andere cultuur schept allereerst verwarring omdat de “ik” zich gaat spiegelen met een nieuwe menselijke gedragsomgeving.

De Nederlandse cultuur is daarbij erg geldgedreven hetgeen geen enkel houvast noch noodzaak geeft tot verbroedering of samenwerking. De individualisering heeft eerder afzondering en versterking van oude dogma’s tot gevolg die in afzondering wordt beleefd.

De Sustainocratische cultuur is daarentegen gedreven door vijf kernverantwoordelijkheden voor menselijke stabiliteit en duurzame ontwikkeling: voedsel (water), gezondheid, veiligheid, zelfredzaamheid en zelfbewustzijn. Deze staan niet alleen boven economische en politieke opvattingen maar ook boven elke culturele beperking. Elk van deze uitdagingen heeft een verbroederend effect zoals we constateren in de werking van AiREAS (gezonde stad) en VE2RS (zelfredzaamheid met oa het planten van 100 fruitbomen in de stad) en deze STIR colleges (zelfbewustzijn) waarin regelmatig samen wordt gedanst of actief samen gewerkt.

Jean-Paul stelt dat middels toepassing van Sustainocratie de multiculturele samenleving tot samenwerking kan worden uitgedaagd en toch iedereen de eigenheid kan bewaren waarin men zich kenmerkt.

Rustem Demir is de tweede spreker. Rustem is Turk van geboorte maar werd al meteen geconfronteerd met ouders die in Duitsland gastarbeiders werden. Er volgde een jeugd die gepingpongd werd tussen Ankara en Duitsland.

De instabiliteit werd veroorzaakt door de voortdurende gedachten van zijn ouders dat zij “toch maar voor even” in het buitenland zouden blijven en weldra zouden terugkeren. Als kind werd het tijdelijk onderbrengen van Rustem een constante stroom van korte onstabiele verblijfsperioden bij grootmoeder of gastgezinnen afgewisseld met verblijf in Duitsland. Uiteindelijk werd aansluiting op de middelbare school in Turkije onmogelijk door gebrek aan erkenning van diploma’s. Er was een speciale middelbare school opgezet waar jongeren als Rustem, die multicultureel tussen wal en schip waren gevallen, toch een opleiding konden genieten. Rustem werd daar geconfronteerd met verschillende opvattingen tussen getto achtig bestaan thuis en luxe mentaliteit op school. “Wat ben ik?” was een vraag die voor veel verwarring zorgde tussen alle tegenstrijdigheden en verschillen.

Begin jaren negentig kwam hij naar Nederland en werd tijdelijk geconfronteerd met discriminatie in de vorm van “mof, ga terug naar eigen land”. Hij was sterk geldgedreven en vond werk in de Turkse horeca. Al doende kwam hij in aanraking met alle lagen van de bevolking. Hij besloot in het onderwijs te gaan en combineerde studie en arbeid. Nu is hij leraar.

Zijn conclusie van de avond was dat hij Sustainocratie al in zijn genen heeft zitten en geeft het Turkse woord “IMECE” (samenwerking vanuit een collectief gevoel) als synoniem. Alleen dacht hij lange tijd dat hij er alleen voor stond. Nu merkt hij dat dit niet zo is.

Ook concludeert hij dat zijn ontdekkingsreis naar zichzelf heeft geleerd dat hij Rustem is, geen stereotype gedogmatiseerde Turk of iets anders maar uniek door het zelfbewust loslaten van beperkingen en 100% zichzelf te mogen zijn. Om dit te bekrachtigen nodigt hij de hele groep deelnemers uit om de Turkse verbroederingsdans met elkaar te dansen. Met open armen en hartelijk naar elkaar geniet de groep van de beweging en vooral van de prachtige open eigenheid van Rustem.

Jeannette Maquiné sluit aan op het afsluiten van Rustem door de deelnemers te vragen zich te laten bewegen volgens muzikale patronen die zij voordoet. Daarna vertelt ze haar levensverhaal. Opgegroeid in een gezin waarin ambitie belangrijk was. Jeannette danst al vanaf haar prilste jeugd maar nam pas op latere leeftijd het besluit om haar familie te confronteren met haar besluit hierin haar levenspad te zoeken. Ze heeft choreografische bewerkingen en theaterproducties gemaakt met 100den deelnemers. Haar passie is om mensen kennis te laten maken met zichzelf door alle opgelegde fratsen van zich af te gooien en de creatieve wereld op te zoeken via de beleving van de muziek en beweging.

Jeannette vertelt gepassioneerd over de puberende jeugd en de manier waarop zij hen uitdaagt tot zelfbevrijding. De ene keer lukt dat beter dan de andere. Kinderen in deze tijd zijn omringd door externe prikkels en moderne dogma’s. Ze komen vaak stijf van de spanning in de les. De aanpak van Jeannette wordt door andere leraren als vreemd ervaren. Ze grijpt terug naar een verhaal van Rustem over de rode strafkaarten en het ontbreken van de groene beloningskaarten. Het een noch het ander werkt. De ontdekkingsreis is van het kind zelf en de beloning ook. Deze wordt innerlijk ervaren. Het enige dat de leerkracht doet is het geven van het voorbeeld om het initiatief daarna terug te geven aan de leerlingen. “En nu doen jullie het”.

Jeannette sluit af met een filmpje van een uitvoering van een van haar groepen die zelf een bewerking hadden gedaan op de muziek van “Ave Maria”.

Conclusie
Culturen zijn verzamelingen van dogma’s die beperkingen opleggen bij de mens. In een multiculturele samenleving levert dit zowel verwarring als een bevrijdingsproces op. Zodra de bevrijding is beleefd komt men in aanraking met de innerlijke eigenheid “de ik” en kan men met passie en bezieling omgaan met zichzelf en de omgeving. De algemene opvatting is dat er in de huidige maatschappij veel te weinig gedaan wordt aan dit bevrijdingsprocessen. Er bouwt onterecht stress bij personen door gebrek aan tijdige bewustwording “dat anders zijn mag en zelfs heel normaal kan zijn”. Kansen worden die de passie van de mens benutten in plaats van alleen de handen worden zo onbenut gelaten.

Rustem en Jeannette worden beloond met een AiREAS, de eerste “zijnsgedreven” munt die maatschappelijke waarde heeft in plaats van puur materiële. Met deze munt kan men bijvoorbeeld een keer kosteloos meedoen met de STIR Academy waar de munt erkend wordt als 10€ equivalent. Doel is om de AiREAS verder te introduceren in de stad.

Volgend avondcollege: 19 februari
(gamechanger serie, 1e college)

Volgend college: 4 maart (menselijkheid serie, 11e college)