Categorie: Maatschappij

Werkbezoek aan West Turkije

Jean-Paul CloseEen reactie plaatsen

Al jaren werkt de Stad van Morgen o.a. samen met Stichting Bij de Tijd op gebied jongeren op Europese schaal volgens de inzichten van Sustainocratie. We maken daarbij dankbaar gebruik van de uitwisselingsmogelijkheden die door het Europese Erasmus+ programma worden geboden. In al die jaren hebben we duizenden jongeren, leerkrachten en onderwijsvertegenwoordigers mogen ontvangen en inspireren hier in de omgeving van Eindhoven. Vaak komt men met een geïdealiseerd beeld over Nederland dat maar voor een deel overeenkomt met de werkelijkheid. We laten dan de grote uitdagingen zien waar wij voor staan en hoe we trachten daar vorm aan te geven, o.a. via de mindset verandering waar Sustainocratie voor staat. Vaak nuanceren we zo ook het beeld dan men heeft over de eigen situatie in het thuisland.

Op naar Turkije

Deze keer werd de Stad van Morgen uitgenodigd om mee te doen met het “Jump to Mental Health” project dat gedurende vijf dagen uitgevoerd zou worden in de buurt van Fethiye in West Turkije. Vier landen vertegenwoordigers deden mee aan een programma om de mentale weerbaarheid van de mens, en vooral de jeugd, te versterken. Eén van de belangrijkste technieken volgens de Stad van Morgen is die van de open, natuurlijke en menselijke waarden gestuurde contemplatie. Zelf kijken, voelen en interpreteren dus en niet afgaan op (voor)oordelen vanuit de media, populisme of marketing van belangenpartijen.

Landen in Antalya en haar mooie kustlijn

Voor het heentraject had ik Schiphol – Antalya gekozen. Amsterdam en Antalya zijn grofweg even groot, met een inwonersaantal van rond 1 miljoen mensen. Toch hebben de steden een geheel eigen karakter, cultuur historisch en door de geografische ligging gevormd. Antalya bleek levendig, met een goede moderne en toegankelijke infrastructuur, ruim opgezet, schoon en (zeker voor de zwaar opgeblazen, speculatieve Nederlandse begrippen) goedkoop (in de zin van betaalbaar). De vlucht had 3,5 uur geduurd en nu stond ons nog een busreis te wachten naar Fethiye van een extra 3,5 uur.

In de bus ontmoeten we meer deelnemers

Onze vijfdaagse werkplek lag in de bergen bij een historisch verlaten plek die men “Ghost City” noemde en ook “de Stenen Stad”. De werkplek zelf was een groene, community achtige oase, met fruit dragende bomen en struiken die veel verkoeling brachten in een overwegend erg warm klimaat. Allerlei woonvormen, van boomhutten tot tenten en leemhutten, vormden het onderkomen. Gedurende vijf dagen werden we ondergedompeld in workshops die de mental gezondheid zouden kunnen bevorderen.

Loslatend dansen en het “nu” beleven vanuit Sjamanistische muziek en de handdrum

Uitstapjes waren er ook, zoals de kennismaking met de verlaten Stenen Stad, een eeuwenoude community van Grieken die het gebied na de eerste wereldoorlog ruilde met de Turken voor een ander grondgebied. De Grieks Turkse overlappende geschiedenis en cultuur van vele duizenden jaren laat zich overal in de regio zien. Hoogtepunt in het programma was de boottocht die ons gedurende een hele dag naar verschillende zwemlocaties bracht langs de rotsachtige kust. Onderweg werd een rijke lunch aangeboden en werd er heerlijk gedanst op gezellige muziek.

Op de laatste dag had ik nog de ruimte om het kustplaatje Fethiye zelf te bezoeken. De leerkrachten van de lokale scholen, die ons in Eindhoven hadden bezocht via eenzelfde Erasmus+ uitwisseling, waren al op bezoek geweest bij ons. Het was een geweldig weerzien met deze bijzondere dames en heer. Het kustplaatje heeft in de loop van de geschiedenis allerlei namen en samenlevingen gekend die allemaal hun kenmerken hebben achtergelaten. In onze moderne tijd is de plaats een gewilde toeristische bestemming aan zee, met eilanden, prachtige verborgen stranden en rotskusten die door de vele plezierboten worden aangedaan zoals wij hebben beleefd. De stad komt ruim opgezet over, proper, modern, gezellig, vriendelijk en met veel faciliteiten. Toch klagen lokale mensen over de uittocht van jongeren wegens gebrek aan werkgelegenheid en kansen.

Gekoelde, overdekte straten in het oude deel van de stad Fethiye

Het project zelf had tot doel om de deelnemende jeugdwerkers instrumenten en inzichten aan te reiken die men ook thuis zou kunnen gebruiken. De creativiteit die in de workshops was gestopt heeft overduidelijk inspiratie opgeleverd. Ook de reis zelf, de inspirerende locatie, de link die overal te leggen is met de essentiële waarden van ons bestaan volgens Sustainocratie, het vergelijk tussen de manier van doen in dit deel van Turkije en de thuisbasis, het kennismaken met de andere deelnemers, het werken in teamverband, enz zijn allemaal bronnen van impactvolle informatie om verwerkt te worden voor eventueel gebruik.

Of dit ook daadwerkelijk gebeurt, dat zullen we checken in een opvolgingsgesprek met de deelnemers, net als de verwerking van hun evaluatie van de reis en het programma. Wat Stad van Morgen betreft is er een solide basis aanwezig waarop verder gebouwd kan worden. Vele dimensie van leren en ervaren rondom de essentiële waarden, of het ontbreken ervan, zijn aanwezig en een rijke schat om uit te putten voor bewustwording, nieuwe vormen van ondernemerschap en ontwerpen van maatschappelijke structuren die het mentale welzijn van een ieder bevorderen. Hopelijk zien we veel jongeren uit alle landen gebruik maken van ons aanbod en de uitwisselingen die we voorbereiden en met deze ervaringen verder uitwerken.

Hoe Henry met zijn kruiwagen naar Parijs vertrok met een belangrijke boodschap

Jean-Paul CloseEen reactie plaatsen

Henry Mentink is een bevlogen entrepreneur, visionair en activist. Alles wat hij doet is vanuit een speciale bezieling dat “dat het allemaal anders kan”. De Aarde respecteren voor wat deze ons allemaal geeft, ondernemen vanuit toegevoegde waarde, eigendom loslaten en samen gebruik maken van wat we nodig hebben….. enfin…… luister zelf mee naar het verhaal van Henry, Unesco, Frans Timmermans, enz.

Als we in een gezond gebied willen leven dan zullen we ons allemaal gezond moeten gedragen…

Jean-Paul Close1 reactie

In het plaatje hieronder zien we de vele partijen die op dit moment betrokken zijn bij de AiREAS uitdaging en het commitment om te komen tot een gezonde leefomgeving. We noemen het de 4 poten aan de tafel van de lokale maatschappij. Deze zijn als “overlappende eilanden” getekend waarbij we allemaal in het centrum samenkomen voor het overkoepelde commitment. Maar een flink deel van de eilanden ligt ook buiten dat centrum, die AiREAS context.

Als we de tekening bekijken dan spreken de verschillende overlapgebieden hun verhaal. Ik heb er een karakteriserende tekst in geschreven om er een beeld bij te vormen. Waar we in het centrum ons gedrag aan elkaar aanpassen en samen keuzes maken die direct bijdragen aan de kwaliteit van onze leefomgeving en onze gezondheid, spelen er verder weg uit het centrum vaak andere belangen. In de maatschappij waar we vandaan komen bestond dat AiREAS centrum niet. Daar schakelden de eilanden op basis van financiële afhankelijkheden, doelstellingen en regelgeving.

Uit alle verslagen blijkt hoe belangrijk iedereen het vindt om dit samen te doen. Ook op bestuurlijk niveau (zoals wethouders, gedeputeerden, directies, enz) wordt deze aanpak geprezen. Alleen tekent zich steeds weer dat spanningsveld af tussen het “samen nemen van verantwoordelijkheid” en de manier waarop de eilanden zelf werken met de gevarieerde mengeling van oude belangen en nieuwe wensen. Als je het zelf als persoon of als instantie al moeilijk vindt dan is het definiëren van een gemeenschappelijk project al helemaal lastig. We zijn zo gewend om vanuit ons eigen eiland en eigenbelang te redeneren en te wijzen naar de andere eilanden, dat we vaak onszelf gemakshalve achterwege laten.

De verschillende instanties trachten van alles mee te nemen in het centrum. De een heeft een product bedacht dat ze graag wil verkopen of uitproberen vanuit de AiREAS 4 x WIN context. De ander heeft boeken vol kennis uit onderzoeken of expertise om te delen. De overheden hebben geld bij elkaar gelegd om “het onzichtbare zichtbaar” te maken via meetinstrumenten (luchtvervuiling, geluid) in de hoop dat via de bewustwording burgers en bedrijven gaan participeren en verantwoordelijkheid nemen. Uiteindelijk gaat het om onze gezondheid dat we via ons gedrag direct kunnen beïnvloeden.

Het centrumgebied van AiREAS groeit. Er zijn tegenwoordig ook instanties en mensen die blijvend in dat centrum vertoeven. Zij zijn vergroeid met het waarde gedreven commitment en hebben hun gedrag en authenticiteit eraan gekoppeld of ontleend.

We treffen daar burgers aan die geen auto meer hebben, alles doen op de fiets, OV of deeltransport, die lokaal inkopen, samen wonen en kosten delen. Zij hebben vaak hun werk ervan gemaakt om anderen te helpen aan een betere gezondheid, zelfbewuster en samenredzaam leven, enz. We treffen er bedrijven aan die het 4 x WIN principe nastreven op gebied van samenwerking met de natuur, voedselvoorziening, water, energiebesparing, lokale basisvoorzieningen, zorg voor en met anderen, enz. Er ontstaan zelfs nieuwe schoolsystemen die zoveel mogelijk kinderen en jongeren mee te nemen in hun natuurbewustzijn, hun zelfbewustwording en de essentiële waarden van ons bestaan, vaak samenwerkend met de Stad van Morgen en Sustainocratie. Bepaalde afdelingen van de lokale overheid treffen we hier aan. Deze willen graag. Ze botsen intern nog wel met andere afdelingen die niet hetzelfde commitment tonen of vanuit andere belangen en prioriteiten geleerd hebben te functioneren.

We zien gaandeweg de transitie in de tekening terug die we evolutionair met elkaar doormaken. Toen de Stad van Morgen begon in 2009 zagen we alleen nog wat zzpers die trachten te overleven door nieuwe ideeën te ontwikkelen in hun eiland van belangen en geïnspireerd door het gedachtengoed van de Stad van Morgen. In 2011 ontstond AiREAS. Al snel kwam de beoogde samenwerking van de 4 “O”s (overheid, ondernemers, onderwijs en omgeving) tot leven dankzij een eerste financiële ondersteuning van de Provincie Noord Brabant. Er was nog geen echte overlap tussen de eilanden maar de basis was gelegd om dat waar te gaan maken.

Nu, anno 2023, is AiREAS als concept en context niet meer weg te denken. Door alle deelnemers wordt de vorm en uitdaging enorm gewaardeerd. “Het gaat ergens over” stelt men vaak en is bereid het spanningsveld in te stappen binnen de eigen organisatie om er het beste van te maken. Twee eilanden blijken erg traag in reactie en verbinding. Dat zijn de wat grotere ondernemingen die in de oude 1 x WIN context zijn ontstaan en daar blijven hangen met hun lobbies. Deze hebben aandeelhouders en belangen die alleen verenigbaar zijn met het hogere doel van AiREAS als de organisatie door een fundamentele transitie gaat. En dan zijn er “de burgers” die van ongezond gedrag hun comfort hebben gemaakt. Gedragsaanpassing vergt meer dan bewustwording. Het vergt een cultuuraanpassing waarin gezondheid en veiligheid sturend is voor iedereen. Veel jongeren herkennen zich daarin maar oudere generaties zijn anders gewend en laten hun comforts (zoals de auto, status, inkoopgedrag, enz) niet gemakkelijk los.

Hoe dan ook, het centrum van AiREAS groeit. Het is hart verbonden, warm, cocreatief en innovatief, vol mensen, functies and idealen. Het groeit gestaag. Het is een voorbeeld voor andere doelgerichte communities zoals FRE2SH, COS3i en anderen die ontstaan.

Want als we duurzaam gezond en veilig willen leven en voortbestaan dan zullen we dat toch samen moeten doen.

AiREAS

Jeugdwerk kennisreisjes, alle kosten betaald

Jean-Paul Close1 reactie

Als Stad van Morgen bouwen we een netwerk op van contacten op die (willen) werken met jongeren en zichzelf willen voeden of ontwikkelen met kennis, inzichten en methodes op internationaal vlak. Mede dankzij ons Europese partner netwerk en de projecten die we indienen via het Erasmus+ subsidiekanaal kunnen we regelmatig reizen organiseren waar je bij kunt aansluiten. Deze hebben een duur van 4 tot 12 dagen en vinden plaats ergens in Europa. De reizen zijn leuk, constructief, informatief en verbindend.

Tijdens de reizen ontstaan inzichten die we samen delen of ontwikkelen en weer meenemen terug naar huis. Daar trachten we ze toe te passen in onze dagelijkse activiteiten richting jongeren. Vaak zijn er reizen waar jongeren zelf aan mee kunnen doen. Zo ontwikkelen ze ruimtelijke en culturele inzichten die belangrijk zijn voor hun persoonlijke ontwikkeling.

Mocht je interesse hebben in deze aanpak en af en toe willen aansluiten als leider, deelnemer of coordinator of een lokaal groepje, laat het ons dan weten, inclusief achtergrond en motivatie via de email aan jp@stadvanmorgen.com . We zullen je dan regelmatig informeren over reisopties, programma’s in Nederland of anders.

Soul Marketing, het ondernemen vanuit de ziel

Jean-Paul CloseEen reactie plaatsen

Het was weer een mooi gesprek met Chris den Daas. Deze keer grepen we terug naar zijn ervaringen als meervoudig ondernemer, auteur van een boek over ondernemerschap en zijn activiteiten als coach.

Chris reflecteert over de grote veranderingen in de maatschappij sinds de laatste 60 jaar dat ook zijn weerslag heeft op het ondernemen en met name de kleine zelfstandige. Ondernemen vanuit je ziel sluit daar op aan. Luister mee en kijk wat voor beeldvorming er bij u ontstaat als u de podcast van een uur beluistert.

Podcast met Chris den Daas over sterven

Jean-Paul CloseEen reactie plaatsen

Sterven is onderdeel van het leven. We vinden het geen leuk onderwerp ook al worden we ermee geconfronteerd. Chris is begeleider van mensen die hun laatste dagen of uren beleven, al dan niet samen met hun nabestaanden. Hij spreekt openhartig over zijn gedachten hierover in de Stad van Morgen podcast.

Meer podcasts van de Stad van Morgen beluisteren over het menselijke zijn? Dat kan via de verzameling opnames uit 2023 alhier.

De risicos van social media voor onze tieners

Jean-Paul CloseEen reactie plaatsen

In Maart dit jaar kwamen 29 jeugdwerkers uit 9 verschillende landen samen om over de risicos van social media te discussiëren samen. Het project kreeg de naam Techrouters en werd gefinancierd door het Europese Erasmus+ programma. Het was de eerste keer dat de Stad van Morgen rechtstreeks met het agentschap zaken deed samen met onze partners uit Turkije. Het project was vooral gericht op de steeds jongeren tieners die, vaak zonder toezicht, op social media actief geraken, met alle risicos van dien.

Het doel was om tot een soort toolbox te komen die jeugdwerkers kunnen benutten om deze uitdaging met jongeren bespreekbaar te maken. Een introducerende uitleg van de Stad van Morgen (Stichting STIR) over de ontwikkel fasen van de mens maakt duidelijk waarom sociale media een groot risico is voor deze jongeren. Gedurende een week zijn door de deelnemers oefeningen gedaan, rollespellen gespeeld en intense gesprekken gevoerd. De toolbox die is gecreëerd is niet optimaal maar wel een begin waar jeugdwerkers aanvullende mee aan de slag kunnen.

U kunt het hier downloaden (Engels). We zouden het op prijs stellen indien u uw ervaren en aanvullingen verder met ons deelt.

techrouters_toolbox-1Download

Ik ontvang liefde in duizenden stukjes

Jean-Paul Close1 reactie

Korte verhalen vanuit menselijkheid

Vandaag was een dag van mooie ontmoetingen. Niet elke dag zit zo in elkaar maar vandaag bleek speciaal. Er zijn van die dagen waarin de algehele energie voornamelijk verbindend is. Je merkt het al op straat als volledig onbekende mensen glimlachen naar je, onvoorwaardelijk vriendelijk groeten of een aardige opmerking maken Op andere dagen hangt er andere energie en is het nagenoeg onmogelijk ergens een glimlach te ontdekken. Raar is dat maar het valt op als je erop let.

Vandaag bleek een glimlach dag. Op mijn agenda stonden enkele afspraken die op verschillende momenten waren gemaakt, gesynchroniseerd met elkaar vanuit mijn perspectief op gebied van mensen, locaties en doelstellingen.

Bij mij bestaat “zakelijk” al jaren niet meer. Ik ontmoet mensen, al dan niet vanuit hun functies, maar altijd vanuit de menselijke kernwaarden die ik in Sustainocratie en de Stad van Morgen heb ondergebracht. De energetische flow is er altijd en clustert zich in ontmoetingen, al dan niet geagendeerd. Vandaag gingen gesprekken zoals gewoonlijk over allerlei menselijke zaken. Het maakte niet uit of dat nu jongeren projecten zijn, persoonlijke issues tussen een paar vrienden, de lastige breuk tussen geliefden of het herstel van intergenerationele relaties tussen mensen.

Mensenwerk!

Zoveel herkenbare verhalen, situaties, problemen, kansen, mogelijkheden en onmogelijkheden. Wat opvalt is dat velen hun geluk en liefde projecteren op een enkel “iets”, die 100%, verpersoonlijkt in één enkel pakketje. Dat kan een project zijn, een intieme relatie, een verlangen of onbeantwoorde liefde. Ik ken dat zo goed. Hoe vaak in mijn leven heb ik datzelfde gedaan? Hoort dit bij de bepaalde levensfasen die we doorlopen? Vasthouden, verlangen, projecteren, verwachten, focussen…..allemaal rond dat ene element. De rest hoort er even niet meer bij, totdat dat ene verdwijnt, om wat voor reden dan ook. Hoort hierbij het intense en loslaten en relativeren, totdat we uiteindelijk alles loslaten aan het einde van ons eigen leven? Een eindig moment in ons stoffelijke bestaan wanneer die zelfbewuste verbindingen niet meer mogelijk zijn en we ons wederom laten opnemen en versmelten in de eindeloosheid van het “grotere geheel”. Is dit niet het regeneratieve van het leven zelf?

Loslaten werd een van de onderwerpen van gesprek. Laten we echt los? Blijft ons verleden geen onderdeel van ons heden? Wat komt er in de plaats van loslaten? Ruimte? Eenzaamheid? Chaos? Leegte? Spijt? Vernieuwing? Bij velen zorgt loslaten voor pijn, een rouwproces, een verlies. Dat gaat gepaard met de verwachtingen die verbonden waren aan datgene wat men losliet, teleurstellingen, verdriet over wat niet mocht zijn, wat niet mocht blijven of niet mocht ontstaan. Vaak krijgt dat wat men loslaat 100% van alle aandacht, net als toen het verbonden werd. Het verlies is dan groot, de leegte ook, omdat het zoveel is en was. Men ervaart liefde als een externe factor, een verbindende energie “met een ander”. Als dat losgelaten wordt is het alsof men een stuk van zichzelf kwijtraakt, een amputatie, een verminking. Men ziet en voelt het niet als verrijking van de eigen persoon, een bundeling van ervaringen, een leerproces met de verwerking ervan in de eigen eenwording met het geheel, de innerlijk opbouw van liefde en kracht. Pas als men jaren later terugkijkt is men misschien in staat om de waarde van het samenzijn, de ervaringen en het loslaten te leren waarderen als leer en verrijkingsproces, niet als verlies. Een aaneenschakeling van onmisbare situaties, gebeurtenissen en relaties die iemand maken zoals deze is. Hoe men hiermee omgaat is tekenend, vanuit het drama en zelfmedelijden of de positiviteit van integratie in een verdiepend zelfbesef en innerlijke rijkdom. Vaak is het loslaten iets vanuit een werkelijkheid waarin men veel energie in een verbinding heeft gestoken, vooral om zichzelf heel te voelen met de aanwezigheid van de ander of dat andere.

Ik zie al die patronen en kan niet nalaten om naar mijzelf te kijken. Volgens de vele gangbare normen ben ik nu “single”, “bejaard” (bijna 65), “bijna pensioengerechtigd”, oud voor de een, ervaringsdeskundig voor de ander, dezelfde als altijd voor mijzelf in een altijd durende belevingscyclus. Men vraagt “hoe gaat het met jou?” en hier kan ik alleen maar positief op antwoorden. Ik luister naar de verhalen en zie mijzelf in andere fasen van mijn leven. Maar nu niet meer. Al lang geleden beleefde ik mijn omslagpunten, mijn integratiemomenten. Ik ben niet meer van die 100% in relatie tot een ander of iets anders. Natuurlijk leef ik de levenswijsheid van Sustainocratie, maar dat is iets waar mijn kijk op de werkelijkheid helemaal in opgaat. Een klein beetje liefde is voor mij genoeg, en die is overal om mij heen. En een klein beetje van velen en van alles is voor mij veel meer dan ik ooit ervaren heb in die focus op de 100%. Ik voer geen strijd meer, het is goed. Mijn band is met alles en iedereen, het hele universum, alle leven. Ik leef mijn werkelijkheid en deel momenten met velen en veel. Vandaag kwamen allerlei mensen op mijn pad, sommigen had ik al in geen 10 jaar gezien. Het werd een feestje van verbinding, de een na de ander. Ook de natuur deed mee in haar lente gerelateerde manifestaties van kleuren en nieuw leven.

Ik ontvang liefde, niet zoals een ander dat wenst op een grote, eenzijdige hoop.

Ik ontvang liefde,……. in duizenden stukjes, elke dag weer.

Zeg het met muziek

Jean-Paul CloseEen reactie plaatsen

Elke gebeurtenis in de Stad van Morgen lokt onze creativiteit en samenwerking verder uit. We gaan niet bij de pakken neer zitten omdat we onze comfort zone niet kunnen handhaven, we passen ons aan en zoeken een weg vooruit. Dankzij die tegenslagen onderweg hebben we nieuwe wegen weten te vinden en bewandelen die ons alleen maar rijker aan contacten, ervaringen als ook sterker en weerbaarder hebben gemaakt.

Of het nu de kredietcrisis was die de deuren opende van de verschillende instellingen om een verder te kijken dan alles uit te drukken in geld, of de negativiteit van Eindhoven die ons in de armen dreef van de Provincie Noord Brabant en uiteindelijk de langdurige samenwerking veroorzaakte met Eindhoven. Of een toevallige ontmoeting in België die ons op de rit zette met Erasmus+ voor Europees jongeren werk. En Covid, die de deuren opende voor de internationale netwerk aanpak. Een picknick voor expats voor de deur van Rararadio zorgde ervoor dat we met elkaar gingen samenwerken. En nu, de onverwachte spraakproblemen van kartrekker en initiatiefnemer, Jean-Paul Close, die ons wederom uitdagen om nieuwe paden te gaan bewandelen.

De man van Raradio op woensdagen, Koen, die normaliter op de achtergrond de ondersteuning biedt, treedt nu op de voorgrond als vragensteller, verteller en spreker. Vandaag laten we een keer muziek het woord doen, met uitleg door Koen over de muziekkeuzes die door Jean-Paul werden aangereikt in deze podcast over Sustainocratie en onze kernwaarden.