Korte verhalen vanuit menselijkheid

Vandaag was een dag van mooie ontmoetingen. Niet elke dag zit zo in elkaar maar vandaag bleek speciaal. Er zijn van die dagen waarin de algehele energie voornamelijk verbindend is. Je merkt het al op straat als volledig onbekende mensen glimlachen naar je, onvoorwaardelijk vriendelijk groeten of een aardige opmerking maken Op andere dag hangt er andere energie en is het nagenoeg onmogelijk ergens een glimlach te ontdekken. Raar is dat maar het valt op als je erop let.

Vandaag bleek een glimlach dag. Op mijn agenda stonden enkele afspraken die op verschillende momenten waren gemaakt, gesynchroniseerd met elkaar vanuit mijn perspectief op gebied van mensen, locaties en doelstellingen.

Bij mij bestaat “zakelijk” al jaren niet meer. Ik ontmoet mensen, al dan niet vanuit hun functies, maar altijd vanuit de menselijke kernwaarden die ik in Sustainocratie en de Stad van Morgen heb ondergebracht. De energetische flow is er altijd en clustert zich in ontmoetingen, al dan niet geagendeerd. Vandaag gingen gesprekken zoals gewoonlijk over allerlei menselijke zaken. Het maakte niet uit of dat nu jongeren projecten zijn, persoonlijke issues tussen een paar vrienden, de lastige breuk tussen geliefden of het herstel van intergenerationele relaties tussen mensen.

Mensenwerk!

Zoveel herkenbare verhalen, situaties, problemen, kansen, mogelijkheden en onmogelijkheden. Wat opvalt is dat velen hun geluk en liefde projecteren op een enkel “iets”, die 100%, verpersoonlijkt in één enkel pakketje. Dat kan een project zijn, een intieme relatie, een verlangen of onbeantwoorde liefde. Ik ken dat zo goed. Hoe vaak in mijn leven heb ik datzelfde gedaan? Hoort dit bij de bepaalde levensfasen die we doorlopen? Vasthouden, verlangen, projecteren, verwachten, focussen…..allemaal rond dat ene element. De rest hoort er even niet meer bij, totdat dat ene verdwijnt, om wat voor reden dan ook. Hoort hierbij het intense en loslaten en relativeren, totdat we uiteindelijk alles loslaten aan het einde van ons eigen leven? Een eindig moment in ons stoffelijke bestaan wanneer die zelfbewuste verbindingen niet meer mogelijk zijn en we ons wederom laten opnemen en versmelten in de eindeloosheid van het “grotere geheel”. Is dit niet het regeneratieve van het leven zelf?

Loslaten werd een van de onderwerpen van gesprek. Laten we echt los? Blijft ons verleden geen onderdeel van ons heden? Wat komt er in de plaats van loslaten? Ruimte? Eenzaamheid? Chaos? Leegte? Spijt? Vernieuwing? Bij velen zorgt loslaten voor pijn, een rouwproces, een verlies. Dat gaat gepaard met de verwachtingen die verbonden waren aan datgene wat men losliet, teleurstellingen, verdriet over wat niet mocht zijn, wat niet mocht blijven of niet mocht ontstaan. Vaak krijgt dat wat men loslaat 100% van alle aandacht, net als toen het verbonden werd. Het verlies is dan groot, de leegte ook, omdat het zoveel is en was. Men ervaart liefde als een externe factor, een verbindende energie “met een ander”. Als dat losgelaten wordt is het alsof men een stuk van zichzelf kwijtraakt, een amputatie, een verminking. Men ziet en voelt het niet als verrijking van de eigen persoon, een bundeling van ervaringen, een leerproces met de verwerking ervan in de eigen eenwording met het geheel, de innerlijk opbouw van liefde en kracht. Pas als men jaren later terugkijkt is men misschien in staat om de waarde van het samenzijn, de ervaringen en het loslaten te leren waarderen als leer en verrijkingsproces, niet als verlies. Een aaneenschakeling van onmisbare situaties, gebeurtenissen en relaties die iemand maken zoals deze is. Hoe men hiermee omgaat is tekenend, vanuit het drama en zelfmedelijden of de positiviteit van integratie in een verdiepend zelfbesef en innerlijke rijkdom. Vaak is het loslaten iets vanuit een werkelijkheid waarin men veel energie in een verbinding heeft gestoken, vooral om zichzelf heel te voelen met de aanwezigheid van de ander of dat andere.

Ik zie al die patronen en kan niet nalaten om naar mijzelf te kijken. Volgens de vele gangbare normen ben ik nu “single”, “bejaard” (bijna 65), “bijna pensioengerechtigd”, oud voor de een, ervaringsdeskundig voor de ander, dezelfde als altijd voor mijzelf in een altijd durende belevingscyclus. Men vraagt “hoe gaat het met jou?” en hier kan ik alleen maar positief op antwoorden. Ik luister naar de verhalen en zie mijzelf in andere fasen van mijn leven. Maar nu niet meer. Al lang geleden beleefde ik mijn omslagpunten, mijn integratiemomenten. Ik ben niet meer van die 100% in relatie tot een ander of iets anders. Natuurlijk leef ik de levenswijsheid van Sustainocratie, maar dat is iets waar mijn kijk op de werkelijkheid helemaal in opgaat. Een klein beetje liefde is voor mij genoeg, en die is overal om mij heen. En een klein beetje van velen en van alles is voor mij veel meer dan ik ooit ervaren heb in die focus op de 100%. Ik voer geen strijd meer, het is goed. Mijn band is met alles en iedereen, het hele universum, alle leven. Ik leef mijn werkelijkheid en deel momenten met velen en veel. Vandaag kwamen allerlei mensen op mijn pad, sommigen had ik al in geen 10 jaar gezien. Het werd een feestje van verbinding, de een na de ander. Ook de natuur deed mee in haar lente gerelateerde manifestaties van kleuren en nieuw leven.

Ik ontvang liefde, niet zoals een ander dat wenst op een grote, eenzijdige hoop.

Ik ontvang liefde,……. in duizenden stukjes, elke dag weer.