In het drieluik met Chris den Daas sluiten we af met het thema “GELUK”. Wat is eigenlijk geluk? Koen gaat in gesprek met Chris. Jean-Paul redeneert op de achtergrond mee vanuit het Stad van Morgen perspectief en ervaringsopbouw over de verschillende gelaagdheden van dit wonderlijke fenomeen dat we “geluk” noemen. Luister je mee? Reflecteren can altijd in de comments.
Het echte leven ontwikkelt zich tussen chaos en harmonie. Voor veel mensen wisselen deze gebieden zich af op een natuurlijke manier totdat je er mee om leert gaan. Dan kun je kiezen of je leven primair geleefd wordt vanuit harmonie of chaos. Dat is een proces naar zelfbewuste volwassenheid. Voor de mens is het een leerproces. Men merkt al snel dat in de eerste levensfase (tot ongeveer 40 jaar) chaos je verrast door onbewuste keuzes, gedrag of omstandigheden. Dat is het leerproces. In de tweede levensfase is harmonie een zelfbewust uitgangspunt en chaos iets waar je mee omgaat door levenservaring. In deze blog beschrijf ik in verpersoonlijkte vorm vele voorkomende situaties van onbalans die we in de Stad van Morgen tegenkomen en op trachten te lossen door harmonie als uitgangspunt te nemen samen op weg naar kwaliteit van leven.
Gisteren berichtte ik op Facebook dat ik “terug verhuis naar Sustainocratie”. Dat leverde veel reacties op van mensen die mij troosten voor de “vernederingen” die ik door mijn kortstondige verblijf buiten Sustainocratie had meegemaakt, zonder te weten noch te vragen over welke vernederingen ik het had. Men identificeert zich al snel met het menselijk leed en geeft troost. Men ziet niet automatisch de kansen om dit leed te verzachten door middel van betrokkenheid bij het samenwerken aan geluk, gezondheid en veiligheid. Troost is fijn maar geen oplossing, het is een pleister. Wanneer ik mensen en instanties uitnodig tot cocreatie van hun eigen geluk dan doe ik dat vanuit liefde en gebruik de kaders en werkwijze van Sustainocratie. Als ik dan zie hoe steeds meer mensen hun individuele heil zoeken in drank, drugs en decadentie om in chaos hun leed te verzachten dan kan ik daarin enerzijds een stuk loslaten herkennen van een oude pijnlijke werkelijkheid. Anderzijds een maatschappelijk drama van enorme proposities.
Erg is het wanneer mensen gewend raken aan die chaos en voor zichzelf het bewustzijn blokkeren. “Ik kan het wel alleen” is zo’n individualistische opvatting die leidt tot diep ongeluk en innerlijke eenzaamheid dat door de individu wordt ontkend. Men zoekt de decadentie op wegens de schijnsamenhang die men zelf mist. Men mist het besef dat het geluk niet te vinden is tussen hen die het slechter hebben of even eenzaam zijn maar bij zichzelf en de verantwoordelijkheid die men neemt om de chaos de rug toe te keren middels cocreatie. Samen zijn is de eerste levensbehoefte van de mens maar vanuit de zinnigheid van doelgerichtheid niet de onzinnigheid van gedeelde smart. Sustainocratie nodigt uit tot zinnig samen zijn maar niet iedereen accepteert dit zomaar op persoonlijk vlak. Onze geldafhankelijke maatschappij haalt de noodzaak weg van menselijke interactie waardoor natuurlijke behoeften terecht komen in de wereld van individualisme, stress en foute keuzes zonder dat men het beseft noch dat er maatschappelijke spiegeling corrigeert. Emotionele eenzaamheid is de nieuwe maatschappelijke en individuele sluipmoordenaar. Het ergste is dat men denkt dat het zo hoort of “normaal” is.
Soms ga ik met vrienden mee of tref hen onverwacht aan in een situatie waar chaos samenkomt. Ze werken met mij samen in Sustainocratie maar vallen soms terug in de chaos waar men zelf ooit troost heeft gevonden, of deze opzoeken door even de remmen los te laten. Het doet dan enorme pijn om de verschillen in normen en waarden te zien die men hanteert in beide gebieden. Met veel moeite heb ik dit zelf ontstegen door mij volledig te richten op de cocreatie samen met duizenden partners, man en vrouw. Als ik dan tijdelijk meedoe in die andere wereld dan voel ik de vernedering, pijn, angst van de aanwezigen maar ook overblijfselen van oude hebzucht, decadentie, viezigheid en manipulatie die ik in mijzelf gekend heb toen ik rouw, eenzaamheid of een scheiding moest verwerken. Mijn gevoelens gaan dan met mij op de loop en voel ik niet alleen mijn oude pijnen maar ook die van iedereen die er is. Als dat onpersoonlijk is dan valt het nog mee maar als er iemand tussen zit waar ik urenlang de diepgang mee heb opgezocht op Sustainocratisch niveau dan draag ik de pijn en het verdriet dagen zelfs weken lang met me mee. Mijn wereld stort dan in omdat ik niet kan ingrijpen in de levensprocessen van andere mensen, hoe geliefd ook, en alleen kan meekijken als indringer in hun werkelijkheid met mijn, op dat moment verschrikkelijke en ongewenste wijsheid, slechts zwaaiend als uitnodiging dat het ook anders kan. De keuze is echter aan hen. Iedereen heeft recht op zijn en haar eigen leer en bewustwording proces. Ik communiceer dat ik op hen wacht in Sustainocratie in de hoop dat ze er gehoor aan geven. Ik loop dan het risico mijn geliefden te verliezen wegens bemoeizucht. Men denkt dat mijn tranen wegens zelfmedelijden zijn maar ik huil voor hen. Dat maakt het allemaal nog moeilijker maar ik verloochen mijzelf als ik hen de keuze niet voor houd want ik kan niet naar hun leed blijven kijken. Ik zeg bij een afwijzing “Het is ok” maar eigenlijk zeg ik “hoeveel shit heb je nog nodig voordat je met mij (in geval van mijn persoonlijke liefde voor de persoon) of ons allemaal in de Stad van Morgen meegaat naar harmonie en cocreatie van ook jouw kwaliteit van leven?”. Het is echter hun proces, hun shit, en niet dat van mij. Zij hebben de keuze, niet ik voor hen.
Doordat ik mijn geliefde partners niet in de chaos wil zien (en mijzelf helemaal niet meer), want de herinneringen aan het geleden leed zijn zo heftig dat ik snel terug wil naar mijn veilige haven in Sustainocratie en iedereen meeslepen waar ik van houd. Zo maak ik hun proces ook dat van mij. Dat is niet goed. Ik kan een baken op de horizon bieden maar niemand vroegtijdig vragen zich erin te herkennen. Dat doe ik bij mijn kinderen ook niet. Ik ben er wanneer ze mij nodig hebben. Ik vertel wanneer ze willen luisteren maar hun weg is hun eigen weg. Ik grijp alleen in wanneer het echt gevaarlijk wordt. Dat geldt ook voor mijn partners die hun eigen weg zoeken. Ik kan mij hun leven niet eigen maken, hooguit laten zien dat ik er ben, mijn liefde onvoorwaardelijk beschikbaar stellen, als ze er klaar voor zijn. En als ik er niet meer ben? Dat dan Sustainocratie een definitief onderdeel is van de maatschappij waar men de toevlucht kan zoeken en het geluk kan vinden door er zelf aan te werken. Die keuze had ik niet want Sustainocratie bestond niet. Nu wel. Misschien versnelt het daardoor de processen naar harmonie, door de uitnodiging, door het goede voorbeeld maar niet door de moralisering ervan. “Het is OK” is dus ook een geruststelling naar hen dat goed komt als ze dat zelf willen.
Ook ik heb ooit schijnveiligheid gevoeld in de chaos met de nep alcoholistische vrienden en de oeverloze, kleffe gesprekken en knuffels in de groepjes “zoekenden”. Hoe is het mogelijk dat ik ooit dacht “het wel alleen te kunnen” en mij daarin ooit goed voelde, relaties ben aangegaan die bij voorbaat gedoemd waren te mislukken, niet door hen maar door mijzelf, en uiteindelijk leidde tot meer chaos en leed? Het is de “gemakkelijke” wereld waarin verantwoordelijkheid ver te zoeken is en men zich te goed doet aan het delen van aanwezigheid en ongeremd kortstondig verlangen in plaats van daadkracht en respect. Het heeft een verslavend component omdat men zich al snel en gemakkelijk een hele pief vindt tussen iedereen die afgezakt is. Het lost de problemen niet op maar ze verdwijnen even in de nevels van de schijn. Een pleister op een open wond. Maar het is een werkelijkheid die als enige echte wordt ervaren totdat het tegendeel zich manifesteert.
Het is fijn wonen in Sustainocratie omdat we samen werken aan onze eigen kwaliteit van leven, in vrijheid en cocreatie, elkaar helpend door alle moeilijke fasen van het leven in liefde voor elkaar en het leven zelf. De kernwaarden zijn onze richtlijn waardoor we kunnen geven en kwaliteit van leven terugkrijgen. Allemaal samen 1 op 1 en met zijn allen emotioneel, spiritueel, lichamelijk en rationeel zelfbewust.
Dit is slechts een kant van de vele verhalen die mij raken in de werkelijkheid die in galop emotionele crisissen en chaos veroorzaakt en de noodzaak om de transitie naar harmonie noodzakelijk maakt. Zoals mensen die zich niet meer identificeren met de arbeidsmarkt die aantoonbaar bijdraagt aan de problemen in de wereld. Men wil beloond worden voor zinnige dingen, niet bijdragen aan vervuiling, onderdrukking of manipulatie. Jongeren die eenzijdig op straat hun eigen morele weg zoeken omdat de ouders hen niet begrijpen of teveel met zichzelf bezig zijn in echtscheiding of carrières. Huwelijken die koud en afstandelijk zijn geworden omdat onzekerheid toeslaat en materieel individualisme de overhand krijgt waardoor samenhang verdwijnt als ook de liefde voor elkaar. Ouderen die in eenzaamheid amper aandacht krijgen van hun familie en overgedragen zijn aan een kostbaar onpersoonlijk, liefdeloos zorgsysteem, ondanks de vele zorgverleners die graag meer willen geven maar door de geldgedreven sturing daarin geblokkeerd worden tot groot innerlijk leed in hun werk. Ga zo maar door. We krijgen het allemaal voor onze kiezen in de Stad van Morgen in de transitie die we aanbieden.
Die oude wereld van chaos is niet meer voor mij ondanks de natuurlijke realiteit ervan. Ik zoek en co-creëer samen de volwassen kwaliteit van leven, hoop en liefdevolle samenhang als overkoepelende werkelijkheid voor iedereen, niet de eeuwig durende decadentie, eenzaamheid, spijt en teloorgang. Dat is hard werken, vergt commitment en inzet, met vertrouwen en respect naar elkaar maar vooral SAMEN. Het is fijn en zelfs “erotisch” maar op een andere manier dan in de emotionele chaos die ontstaan is. In Sustainocratie is erotiek respectvol en getoetst aan continuïteit van de relatie in plaats van de kortstondige onpersoonlijke bevrediging die men zoekt in de chaos. Het is romantisch en uit zich in aandacht en attenties, niet alleen kortstondige seksuele spanningen en verlangens. Het gaat om de positieve verleiding, het integrale fysieke, emotionele, spirituele en rationele proces van zelfbewuste integratie tussen twee mensen individueel, het huwelijk of grote groepen mensen collectief samen als maatschappij gebaseerd op liefde voor en met elkaar. Als je eenmaal Sustainocratie geproefd hebt dan hoort het ook bij je keuzes. Voor mij de enige keuze.
Chaos is ook een vorm van harmonie maar in de werkelijkheid van het overleven. Alles mag, zeker als alcohol de remmen los heeft gegooid. Maar chaos levert geen stabiliteit. Er ontstaat concurrentie, criminaliteit (ook emotionele misstanden), foute keuzes door behoefte invulling maar blindheid voor het geluk en de continuïteit dat elders ligt in de keuzes.
Sustainocracy is de harmonie van het zelfbewust leven, de verantwoordelijkheid en samenhang tussen mens en natuur. Ook hier mag alles mits het geluk, gezondheid en welzijn oplevert voor elkaar, niet kortstondig maar continu. Jongeren voelen zich erkend in sustainocratie in hun zelfleiderschap, geholpen door de warme basis van collectieve en emotionele veiligheid. Eenzaamheid weet zich weer in warmte omhuld door mee te doen aan cocreatie. Inzet is de nieuwe arbeid met vreugde, zingeving, samenhorigheid en wederkerigheid. Hulp voor elkaar en anderen heelt huwelijken en gezinnen, en creëert nieuwe liefdevolle relaties.
Twee vergelijkbare werelden met twee verschillende uitgangspunten. Je kunt je vestigen in chaos en af en toe harmonie ervaren. Je kunt je ook vestigen in de harmonie van Sustainocratie als basis en omgaan met chaos als kans. Zowel het een als het ander hoort bij het leven, net als de keuzes en de transitie processen via hebzucht en bewustwording. In Sustainocratie is chaos geen probleem maar een instrument.
Als ik dan door kortstondige persoonlijke hebzucht wederom in het leed van chaos terecht ben gekomen dan kan ik de keuze maken om via bewustwording weer naar harmonie te komen. Ik heb per slot van reden Sustainocratie tot mijn beschikking. Dan neem ik misschien iemand mee. Of ik ga alleen met wederom een pijnlijke ervaring erbij die ik positief kan verwerken samen met de velen die ook mij omringen. Want ik heb geleerd dat een mens niets alleen kan maar in een maatschappij leven waar dat van ons wordt verwacht. Dat deze onnatuurlijke verwachting de basis is van alle ellende in de wereld en bij onszelf snappen we pas als we het de rug hebben toegekeerd. Wat is er dan zo fout aan onze maatschappelijke organisatie?
Onze onnatuurlijke maatschappij
Onze maatschappelijke is bewust onnatuurlijk gemaakt zodat men macht kan ontlenen aan onze vereenzaming. Dat geldt voor politieke economische spelletjes die bestuurlijk en maatschappelijke chaos in plaats van cocreatie gebruiken om zichzelf in stand te houden. Dat dit onhoudbaar is blijkt wel uit de vele crisissen en ellende die we in de maatschappij tegenkomen en waar we bestuurlijke verantwoordelijkheid voor op kunnen eisen omdat men ons manipuleert. Niet alleen voor het drama dat men veroorzaakt maar wegens het belangengebied om cocreatie ondergeschikt te maken aan hun chaos beleid en te gebruiken wanneer het uitkomt. De angst voor chaos geeft politieke macht waarbij het scheppen van chaos die macht sterkt. Cocreatie verdampt die macht omdat de bevolking zelf verantwoordelijkheid neemt. Dat is de angst van het bestuur. Daarom ziet het plaatje van de onderbroken natuurlijke cyclus er anders uit dan die van de wisselwerking tussen chaos en harmonie. Het is onze huidige gemanipuleerde “democratie” die zich in het hebzucht veld heeft genesteld.
Samenhang bestaat niet meer door politieke belangen en economische sturing rond groei en hebzucht. Chaos is een politiek middel om angst te zaaien. En harmonie is een permanente politieke belofte die onmogelijk waar te maken is voor de lange termijn zonder de noodzakelijke cohesie.
Neem nu AiREAS en de Vestdijk. AiREAS is opgezet om samen met de overheid en burgers te werken aan een gezonde stad vanuit luchtkwaliteit. Een sustainocratische cocreatie dus in het veld van harmonie. Maar toen de eerste infrastructuur maatregel genomen werd, door het aanpassen van de Vestdijk, werd het scheppen van chaos de bestuurlijke keuze, niet de cocreatie. Dan voel ik mij als initiatiefnemer van AiREAS en Sustainocratie vernederd, teleurgesteld en teruggezogen in de oude werkelijkheid die we 6 jaar geleden hebben verlaten.
Het verplicht mij om vanuit Sustainocratie stelling te nemen door mij te verharden naar de instituten zoals ik doe in het TV interview. Cocreatie gaat niet om belangen maar om verantwoordelijkheden. Mij en ons samen wordt ons verantwoordelijkheid gevoel ontnomen door misplaatste belangen. Dan moet ik mijzelf beveiligen tegen het onrecht en zelf keuzes maken. Of dit nu individueel is of collectief. Ik nodig uit tot Sustainocratie en open alle registers om mijn geliefde personen en maatschappij te omarmen en in de cocreatie de liefde, compassie, duurzame samenhang en evolutie te ontwerpen en tot uitvoering te brengen.
Als ander voorbeeld kreeg ik voor mijn verjaardag een mailtje van mijn sustainocratische partner uit Barcelona die een lijst van misstanden liet zien van beleid dat alleen uit was op chaos creëren. De nieuwe burgermeester van Barcelona leek hoopgevend door haar bottomup oorsprong uit burgerparticipatie maar dat bleek zoete schijn. Voedsel, huisvesting, cohesie problemen die de macht in stand houden blijven de overhand voeren omdat daar het leiderschap in ontstaat van de steden. De bevolking wordt in de ellende getimmerd met welzijn als verhaal maar niet als werkelijkheid. De prijzen stijgen, de tekorten en decadentie ook waardoor de politieke weer een verhaal heeft om harmonie te beloven en chaos te creëren. Het menselijke leed is niet te overzien en de Sustainocraat voelt zich machteloos.
Als we dan samen inschrijven voor een Europese subsidie om dit aan te pakken dan wordt het afgewezen omdat de Europese macht liever pleisters financiert dan bewustwording.
De som van deze spiegels van werkelijkheden die verwrongen en onnatuurlijke patronen tonen geeft ook mij kortstondig een periode van intens verdriet. Het kan allemaal zo anders zijn, zo mooi, zo samen, zo warm en verbonden. In Sustainocratie verbinden we spiritueel. Dat wil zeggen dat we ons lichamelijk, emotioneel, rationeel en zelfbewust verbinden aan elkaar in de kernwaarden van het menselijke bestaan. Als daar afbreuk aan wordt gedaan dan halen we onze mensen weer op, helpen hen in hun healing proces als ze daar voor open staan. Of we kijken met intens leed naar het proces dat ze ondergaan in die verrotte wereld van afhankelijkheid, individualistische schijnzekerheden en emotionele koudheid van bevroren blind egocentrisch gedrag. We blijven stoïcijns uitnodigen naar het welzijn dat wij samen te bieden hebben.
Deelname is een keuze. Als Sustainocratie groeit dan vermindert de andere nepwerkelijkheid vanzelf. Iedereen mag meedoen aan ons gemeenschappelijke creatieproces. We hebben 4 gebieden waarin u terecht kunt. U kunt ook een 5e of 6e gebied creëren, alles onder de Stad van Morgen. We hebben (vooral in Eindhoven maar kan in elk gebied worden toegepast):
AiREAS: gezondheid, volksgezondheid en mobiliteit (gezonde verstedelijking)
FRE2SH: voedselzekerheid in de stad en tussen stad en platteland
COS3I: sociale integratie en inclusie in Sustainocratie
School of Talents: participerend leren voor jongeren in de transitie tussen werkelijkheden (chaos naar harmonie en leren in Sustainocratie)
We moeten nog huisvesting, zorg voor elkaar en andere belangrijke zaken onderbrengen in Sustainocratie om het compleet te maken. Nieuwe waardesystemen zijn beschikbaar voor introductie en zullen binnenkort meegaan in onze processen van overvloed creatie, beloning en verdeling.
E52 is een modern online media platform dat door o.a. hoogleraar journalistiek Bart Brouwers is opgezet als variant op reeds bestaande mediakanalen. Het medium profileert in het spectrum van technologie en maatschappij binnen het DNA profiel van een regionaal Eindhovens Brainport dat zich geleidelijk met de tijdgeest mee transformeert naar een Mainport en Healthport. Zo besteedt E52 regelmatig aandacht aan de activiteiten van de Stad van Morgen en AiREAS. De uitdaging die we recent aan een groep internationale studenten hebben geformuleerd werd vandaag ook mooi geformuleerd.
De toegevoegde waarde van technologie in spelvorm, met bijbehorende experimenten om deelnemers te belonen, wordt al snel overschat als maatschappelijk sturende factor. Veel focus wordt gelegd op gedragsverandering maar de omringende sociaal-politiek-economische cultuur is nog te veel bezig met het in stand houden van het oude waardoor de motivatie van de massa zich blijft afstemmen op die oude resonantie. “Ik moet elke dag naar mijn werk want ik moet toch mijn hypotheek of huur betalen?” is een veelgehoorde opmerking die meedoen aan activiteiten in de weg staat. Maar ook de “binnenzitcultuur” van TV en computers thuis samen met chips en nootjes op de bank, of bureauwerk ergens in een kantooromgeving met skype en computersystemen, helpt niet mee aan een verandering naar meer betrokkenheid met lichaamsbeweging en recreatie in de buitenlucht.
Daarnaast heeft niet iedereen een smartphone ter beschikking of kan men het gebruiken tijdens de dagelijkse activiteiten. De afhankelijkheid van systemen om “iets te kunnen doen” is erg groot. Dat neemt niet weg dat we de weg van de verleiding opzoeken om per doelgroep toch te kijken of we het hogere doel van lichaamsbeweging in de buitenlucht kunnen waarmaken. Voorbeelden als Pokemon Go of Geocaching zijn voorbeelden dat het wél kan.
“De maatschappij” is erg groot en omvat veel groepen die op een bepaald moment van hun dag, week of leven emotioneel open staan voor prikkels die we aanreiken (en op andere momenten helemaal niet). Door die momenten op te zoeken en te benutten hopen we stapje voor stapje nagenoeg ongemerkt een cultuurverandering te veroorzaken die er toe doet, zowel voor de deelnemers als degenen die er daarna gewoon mee aan de slag gaan “omdat de buren of andere familieleden” het doen. Het project met de studenten is daarom een klein maar wezenlijk onderdeel van een veel grotere aanpak onder de werktitel “geluk(t)”.
De vele experimenten worden als Proof of Concept gedocumenteerd en verder doorontwikkeld als ze het gewenste resultaat hebben opgeleverd. “Geluk komt van lukken” is een motto dat ons noopt tot uitproberen en als iets “geluk(t)” is dan is dat reden genoeg om het succes samen te vieren. Een stip op de horizon zoals de Geluksweek 2017 in maart houdt de druk dan flink op de ketel. Het kernteam schept de kaders en allerlei initiatieven met een breed maatschappelijk draagvlak kunnen aanhaken. Zo zorgen we dat E52 en de andere media in Eindhoven nog genoeg stof hebben om te schrijven de komende tijd.
GELUK(T) is de titel van een programma dat zich vanaf januari tot de geluksweek in maart 2017 voltrekt. Het bestaat uit 6 gemeenschappelijke thema sessies, een of meerdere samenwerkingstrajecten binnen de sustainocratische werkwijze van maatschappelijk ondernemen vanuit kernwaarden, en het hoogtepunt tijdens de geluksweek zelf. Het programma is niet alleen leuk en leerzaam maar vooral ook een oogopener over wat geluk nu eigenlijk is en hoe men het eigen geluk en dat van anderen positief kan beïnvloeden.
Met het programma kan iedereen meedoen die op onze manier geluk wil ervaren. U dient wel het hele programma mee te doen. Dat kost allemaal niet zoveel tijd en is te combineren in overleg met andere activiteiten.
We draaien het programma desgewenst ook met mensen uit de overheid, het bedrijfsleven of studenten om zo kennis te maken met teambuilding, gelukkig werken en samen vieren van eigen successen en die van anderen.
Begin januari zijn de twee kickoff bijeenkomsten die ook meer informatie verstrekken. Nu kunt u zichzelf of als organisatie al aanmelden. We kunnen onbeperkt veel mensen aan mits we tijdig groepen kunnen samenstellen.
Rond 11 uur in de zaterdagochtend op 11 juni werd de geluksroute geopend door een groep mensen en bestuurders die “geluk” als menselijk element belangrijk vinden. Geluk wordt beleefd, zelfbewust ervaren maar ook gegeven door omstandigheden te creëren die het gevoel van geluk stimuleren. Geluk wordt ervaren op heel veel verschillende manieren en door elk mens op een geheel eigen wijze. Soms wordt geluk geassocieerd met iets “anders doen dan normaal” zoals de momenten van rust in een druk bestaan, of het op reis gaan naar een onbekende bestemming, het plezier van herinrichten van een huiskamer of het met elkaar vieren van een prestatie. Het zijn allemaal maakbare dingen die uiting geven aan verrassing, diversiteit, afwisseling, positieve spanning, ontmoetingen, veranderingen. Geluk kan je onverwacht toe vallen en verrassen, je kunt er ook bewust voor open gaan staan en het je laten overkomen door voor jezelf omstandigheden te creëren waarin geluksmomenten veel gemakkelijker te ervaren zijn dan wanneer men in het oude eigen stramien blijft hangen. Wanneer lukt dat? Door de bereidheid iets te doen dat buiten de normale patronen valt. Dan geeft zo’n geluksroute ineens keuzemogelijkheden.
Verhalen onder de plataan
Tijdens de openingsceremonie zag ik Linde ten Broek weer even en zij vertelde dat ze in de middag onder de 300 jarige plataan bij de Wasvenboerderij verhalen zou gaan vertellen. Dat was voor mij genoeg prikkelend om die middag naar mijn geliefde rustplekje te gaan onder die boom die ikzelf associeer met het begin van het industriële tijdperk 300 jaar geleden en alle menselijke uitdagingen dat dit tijdperk ons heeft opgeleverd. Deze boom heeft al die menselijke oorlogen, het grondstofmisbruik en vervuiling overleeft en kreeg in 2009 zelfs een beschermheer die waakt dat de boom niet zou bezwijken onder de menselijke belangenstrijd. En nu was de boom de ontmoetingsplek voor verhalen, een geluksplekje voor de positieve ontmoeting.
Ik was op tijd en zag dat er nog niemand was. De aankleding onder de boom was echter enorm uitnodigend en ik keek al uit naar het vervolg. Eigenlijk maakte het mij niet veel uit of er meer mensen zouden komen. Alleen al de gedachte om daar op zo’n ligstoel, onder de boom, in de heerlijke temperatuur van juni, mentaal te mogen loslaten was al gelukkig makend genoeg.
Op de Wasvenboerderij was een trouwfeest gaande maar op het veldje ernaast trof ik Rik Konings als leraar jongleur met veel jongeren om zich heen. Ik besloot mee te gaan doen en bakte er natuurlijk niks van. Dit was voor de kinderen een aanmoediging om te laten zien dat zij het vaak beter konden. Je zag ze stralen als ze het bordje een paar seconden op het stokje konden laten draaien. Ik straalde bij het zien van die koppies.
Het werd al snel 16:05 en ik maakte mij zorgen dat mensen misschien speciaal naar de boom waren gekomen en geen informatie hadden van de stand van zaken. Linde bleek opgehouden in de stad en was wat verlaat. Ik besloot de eventuele aanwezigen onder de boom te gaan informeren. Verhalen vertellen konden we per slot van rekening allemaal en een begin maken is niet zo moeilijk.
Inderdaad bleken er 4 personen rustig af te wachten onder de plataan, elk met een voldaan gezicht wegens de gezellige sfeer van de ligstoelen en de omgeving rondom en onder de boom. Wie wil er nog verhalen vertellen als we op zo’n moment al volmaakt gelukkig zijn? Toch kwamen de gesprekken al snel op gang. Ik vertelde wat over mijzelf en wat mij bezig hield. Tot mijn verrassing was er al een Stad van Morgen band met een van de aanwezigen. Zij had meegedaan met onze appelbomen actie van 2,5 jaar geleden. Ik vroeg haar wat er was gebeurd sinds dien? Het verhaal dat volgde was zo hartverwarmend dat ik vroeg of ze het op wilde schrijven en mij toesturen met wat foto’s. Dat wordt een volgende blog.
Net op dat moment kwam Linde aan in haar kleurige outfit en slanke, breed lachende verschijning. Al snel nam zij het verhalen vertellen over en ging het over haar Poolse wortels en de zoektocht naar het verhaal van haar voorouders. Terwijl zei zo bezig was had Rik op het weilandje een groepje kinderen verzameld en naar onze boom gebracht met de prikkelende vermelding “daar worden verhalen verteld”. Het groep sloot zich aan en luisterde aandachtig naar het volwassen gesprek tussen Linde en de groep. Verhalen zijn nu eenmaal verhalen of ze nu volwassen zijn of kinderlijk. Voor het kind is dat een pot nat. Totdat Linde zich tot hen richtte. De kinderen mochten aangeven wat zij in een verhaal zouden willen tegenkomen. De een wilde een tijger, de ander een gorilla, weer een een papegaai……
Linde verzon een prachtig verhaal met alle elementen behalve de papegaai. Het groepje kinderen rende weer weg, terug naar hun ouders. Na enige minuten kwam er eentje toch terug. “En de papegaai?” was de vraag. Dit deed mij denken aan de belevingswereld van kinderen die door dit filmpje zo treffend wordt weergegeven.
De beleving werd compleet toen Rik aankwam met zijn Circus Menz kar vol circusspullen. Hij kon de helling niet op en een voorbij wandelende groep dames besloot hem spontaan ruggensteun te geven en hem omhoog te duwen. Zij werden betrokken bij de activiteiten en al snel stonden de dames te jongleren onder de bezielde leiding van Rik.
Ook de kinderen kwamen terug voor meer verhalen en de meisjes werden getrakteerd op mooie roze nagels net zoals Linde.
We waren rond 16:00 begonnen en uiteindelijk kon er nog wat nagepraat worden over de theorie van dynamisch clusteren, de vele gelukkige moment opnames door de spontane ontmoetingen en het bewustzijn dat “als we niet de moeite hadden genomen om naar de boom te komen we dit nooit hadden meegemaakt”. Ook werd gekeken naar de maakbaarheid van geluk vanuit de spontane interactie die niet te plannen valt maar wel in te passen in de belevingswereld van de mens door in beweging te blijven door zelf te roeren of geroerd te worden (het principe van de STIR Academy). Uiteindelijk was het 21:30 toen de laatste roergangers huiswaarts keerden (want anders moet ik in net donker fietsen).
Kijk de inspirerende bijeenkomst terug in het Ketelhuis te Eindhoven:
STIR Academy van de Stad van Morgen verwerkt Geluk nu in een infrastructuur tussen Helmond en Eindhoven waar men geluk kan beleven, als therapie, als grootouders met hun kleinkinderen, als teambuilding voor het bedrijfsleven of gewoon als iemand die even de stres van alle dag opzij wil zetten en via rust, ademhaling, sport of beweging de batterij weer oplaadt.
In onze huidige maatschappij zijn er zoveel financiële verplichtingen ontstaan waar bar weinig persoonlijke wederkerigheid tegenover staat dat vele mensen er radeloos, boos en ongelukkig van worden. Ons gangbare rechtssysteem is gebaseerd op solidariteit met financiële verplichtingen en steunt daarbij de contractuele inhoud van dienstverleners, banken, belastingen en verzekeringen die als monopolie-structuren opgelegd worden aan de bevolking. Als we niet aan de wettelijk opgelegde verplichtingen voldoen dan worden we middels incasso-bureau’s achtervolgt tot in den treuren met bijbehorende extra incasso en rente kosten, bij voorbaat verloren rechtszaken en onethisch machtsvertoon door inbeslagname van boedel, huisvesting of uit huis plaatsing.
Keuzevrijheid is systeemgericht. Dat wil zeggen dat we bijvoorbeeld mogen kiezen tussen verzekeringsmaatschappijen die allen precies hetzelfde functioneren, maar niet tussen verschillende vormen van voorzieningen zoals zorg voor elkaar zonder betalen. We mogen formeel democratisch kiezen tussen politieke kleuren maar niet paradigma’s (democratie of sustainocratie). Dat is een belangrijke tekortkoming en beknotting in onze natuurlijke vrijheden in onze maatschappij. Wij voelen ons gevangen als slaaf in een netwerk van verplichtingen zonder alternatieven.
Als biologische mens zijn wij vrij om zelf onze maatschappij in te richten. Uiteindelijk is een maatschappij een groepsvorm die de deelnemende individuen van zekerheden moet voorzien door als groep te functioneren. Als de maatschappelijke sturing een eigen vorm aanneemt, waardoor de groep niet meer als zodanig functioneert uit betrokkenheid maar verplicht bijdraagt aan uitsluitend het systeembelang, dan is er geen sprake meer van een maatschappij maar van een bedrijf, slavernij of dictatuur. Wij dienen ons dan te bevrijden van dit bedrijf om samen weer een echte maatschappij te gaan vormen. Dat is ons natuurlijke evolutionaire recht. Als het rechtssysteem van de mens de natuurlijk evolutie in de weg staat dan moet het menselijke rechtssysteem wijken. Zo niet dan is het verwijtbaar voor moord of chaos want evolutie gaat uit van leven door aanpassing aan de omstandigheden. Als de evolutie geblokkeerd wordt dan ontstaat er dood of spanningen die leiden tot opstand of afzondering. Zij die zich hier geen raad mee weten voelen zich al snel angstig, radeloos en diep ongelukkig.
Stad van Morgen nodigt sinds 2009 uit om vreedzaam en zelfbewust over te stappen naar een nieuw maatschappijmodel, Sustainocratie genaamd. Het is een vorm van samenredzaamheid door met elkaar de kernwaarden van het evolutionaire leven tot stand te brengen en te onderhouden. Zo nemen wij door natuurlijke keuzevrijheid afstand van de maatschappijvorm die de mens heeft ingelijfd als slaaf en zelf als bedrijf onterecht in plaats van onze maatschappij is gaan functioneren. Binnen een echte maatschappij draait alles om de deelnemende mens en niet om geld. Zodra het andersom is dan is er sprake van hiërarchische bedrijfsvoering.
Stad van Morgen nodigt de mens procesmatig uit om kennis te maken met de bevrijding, de waarden-gedreven cocreatie en de maakbaarheid van geluk. We zetten kernwaarden-gedreven coöperaties op en nodigen iedereen geheel democratisch uit om een keuze te maken, eerst op mens niveau en dan toe te passen op de functie die men bekleedt in het creëren van toegevoegde waarde in onze Sustainocratie. Als men, ook bestuurders, samen met ons werkt dan voelt men zich gelukkig, is men zinnig bezig en deelt in de waardecreatie. Daarom groeit het alternatief terwijl het oude steeds noodlijdender wordt.
Stad van Morgen organiseert ook geluksbelevingen, coaching en begeleiding van bestuurders en organisaties die zich gevangen voelen en graag de maatschappelijke werkelijkheid willen ervaren. Geluk is maakbaar maar dan dienen we als men en maatschappij de functioneren, niet als bedrijf.
De eerste samenwerking tussen Stichting Duurzaam Eindhoven en Stad van Morgen (STIR leercoöperatie) heeft een vruchtbare middag opgeleverd. Voor de Tegenlicht uitzending en het debat op zondag 15 mei over “geluk” waren zo’n 200 deelnemers aanwezig.
Geluk is een begrip dat we tijdens de STIR avondcolleges behandeld hadden als bron van inspiratie. Ook tijdens het AiREAS POP onderzoek over de relatie tussen stress een gezondheid kwam het thema voorbij. Er bestaat in de Stad van Morgen dus veel kennis en deskundigheid in de theorie maar ook de praktische uitvoering van geluk. Het is dan ook belangrijk dat momenten van inspiratie doorgepakt worden in het training en coaching aanbod van onze STIR Academy zowel voor de individu als voor het bedrijfsleven en overheid. Het feit dat ruim 90% van de werknemers in Nederland zich ongelukkig voelt in hun werk is een teken van ongerustheid. Ongelukkige mensen zijn minder productief, sneller ziek en stralen hun ongenoegen uit naar de omgeving. Het is zowel voor het welzijn, de gezondheid en de productiviteit van Nederland belangrijk dat we investeren in geluk.
Samen met Duurzaam Brabant begint de STIR Academy van de Stad van Morgen een geluksprogramma. Mocht u vrijblijvend belangstelling hebben in het programma of suggesties wilt leveren dan kunt u hier uw gegevens achter laten en nemen wij contact met u op.
Stad van Morgen 