Op Facebook werd de vraag gesteld of “souvereiniteit” een oplossing was voor de onvrede en machteloosheid die velen ervaren in het onmenselijke systeem dat is ontstaan en een schijnbaar eigen materialistisch leven is gaan leiden over de rug van de bevolking. Aanleiding was een boeiende uitzending van de rijdende rechter waarin het Centraal Justitieel Incasso Bureau (CJIB) als instantie werd aangepakt.

“Souvereiniteit” is een mogelijkheid om jezelf uit te laten schrijven als lid (en vermeend eigendom) van de Nederlandse staat.

Mijn reflectie op Facebook was als volgt:
“Ik heb ook niets met dat #staatsgedoe van macht en uitbuiting maar wel met burgerschap. In onze democratie besteden we onze verantwoordelijkheid uit aan een overheid. Dat doen we per gebied elke 4 jaar. Ik heb besloten daar geen zin meer in te hebben. Ik besteed mijn basis verantwoordelijkheden niet uit maar neem ze zelf. Dat kan ik niet alleen want als ik #gezondheid en #leefbaarheid wil dan moeten mijn buren en veel anderen ook meedoen. Dus nodig ik ze uit om mede verantwoordelijkheid te nemen. De een wil wel, de ander niet. Of de staat wil of niet is aan “de staat” want dat is niet de som van de mensen. Zo ontstaat er een nieuwe vorm van burgerschap (een samen-leving). Omdat het niet gaat om uitbesteden (democratie) maar verantwoordelijkheid nemen (zoiets als souvereine zelfbeschikking op echt mens niveau) heb ik het #sustainocratie genoemd. Hetzelfde geldt voor #veiligheid, zelf en samen redzaamheid, zelfbewustzijn, voedsel, huisvesting, water. Tot mijn verbazing en genoegen doet ook de democratische overheid mee. Dat blijken vaak ook mensen te zijn.”

Er zijn verschillende manieren om een ongewenste situatie de rug toe te keren. Helemaal loslaten lijkt ideaal maar laat iemand volledig verdwijnen in het luchtledige. Het is een daad van ontsnapping die voortkomt uit machteloosheid en bevrijdingsdrang. Het “recht” dat de staat zich toebedeeld om de leefbaarheid en vrijheid van de mens in te perken of zelfs te schaden is moreel verwerpelijk, zeker als daarmee alleen de staat gediend wordt, niet de mens. Maar wij hebben ons afhankelijk gemaakt van de staat uit individueel eigenbelang. Dat is minstens net zo verwerpelijk juist omdat het nemen van verantwoordelijkheden behoort tot de zin van het bestaan. De uitbesteding ervan geeft ons geen recht van spreken behalve dat de uitbesteding niet naar wens verloopt. Helaas lijken we dan in een minderheid te verkeren waardoor het democratische systeem ons de rug keert en we in de greep blijven van de systeemwerkelijkheid waar we tegen afgeven. Souvereiniteit lost niets op, ook verhuizen naar het buitenland niet want overal is hetzelfde gaande.

Wat we beseffen is dat we een bevrijdende bewustzijn doorbraak ervaren en snappen dat de democratie van uitbesteding niet meer werkt. Tot die conclusie was “het systeem” zelf ook gekomen en tracht verantwoordelijkheden terug te leggen bij de bevolking. Macht dat uitsluitend ellende en crisis oplevert is geen macht en zo ervaart een regering dat ook. Mijn opvatting was dan ook dat de transitie van verantwoordelijkheden niet zonder integrale verandering kon plaatsvinden. Als burgerschap dient te transformeren dan ook onze democratische processen en machtscultuur. De problemen oplossen door verantwoordelijkheid te nemen namens het systeem betekent dat het systeem niet meer bestaat.

Máár
Er is echter één probleem. Waar IK heb besloten verantwoordelijkheid voor te nemen daar heeft de staat nooit verantwoordelijkheid voor genomen. In mijn definitie van duurzame menselijke vooruitgang acht ik het een kernverantwoordelijkheid om gezondheid en veiligheid te waarborgen. Dit kun je niet uitbesteden want dan krijg je reactieve maatregelen rond het tegengestelde:

* zorg – voor ongezondheid
* politie – voor onveiligheid, woningbouw en banken voor huisvesting

Hetzelfde geldt voor zelfbewustzijn en zelfredzaamheid. Deze worden respectievelijk:

* onderwijs – voor arbeid en systeemgedrag
* afhankelijkheid – wegens macht en economie

Voedsel en water zijn overgelaten aan de speculatieve krachten van marktwerking zonder betrokkenheid van de burger.

Kortom we besteden geen verantwoordelijkheid uit maar het gebrek aan eigen verantwoordelijkheid. Daar maakt de staat misbruik van. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen stellen we dat deel van de staat ter discussie en heffen het op. Dat kost wat tijd, door de generaties lange onverantwoordelijkheid maar toont zich nu al in de transitie. Hoe meer mensen meedoen hoe sneller het proces zich voltrekt.