Op social media verschijnen vele foto’s van mensen met de toevoeging “niet in mijn naam”. Men neemt op die manier een standpunt in tegen de steun van de Nederlandse regering aan oorlogvoerend Israel en het buitensporige leed van mensen in de Gaza regio. Een nobele actie natuurlijk tegen de onmenselijkheid die zo wordt gesteund door een regering die met onze democratisch geleverde stemmen dit mandaat denkt te hebben. En in dat laatste zit het grote knelpunt. Als wij stemmen gebeurt dit met een verwachtingspatroon voor ons eigen welzijn, waar een ieder van de bevolking een eigen beeld bij heeft. Daar varen de diverse politieke partijen wel bij door er electorale beloftes aan te koppelen. Als de plush eenmaal verdeeld is dan gaat het ineens over hele andere zaken. Dan zit Nederland verweven in een wereldwijd geopolitiek financieel machtsspel waar de stemmende Nederlander geen enkele grip op heeft. Het enige waar wij goed voor zijn is om via de belastingen, arbeid en onze consumpties blind bij te dragen aan dit gevaarlijke, onmenselijke financiële geografische monopoliespel. Onze stem terugtrekken kan niet zomaar omdat het systeem geen alternatief tolereert. Het kan wel symbolisch via “Niet in Mijn Naam”. Maar gaat het dan alleen om Israel en Gaza? Of heeft het iets meer principieels met een breder bereik?
In 2009 werd de “Stad van Morgen” opgericht in de vorm van een onderzoek stichting (STIR) en een maatschappijvisie waarin de natuurlijke mens en ons voortbestaan centraal staat. Een visie waarin we allemaal samen verantwoordelijkheid nemen en dragen voor de essenties van ons bestaan. In feite is het een veel algemenere vorm van “niet in mijn naam”, waarbij we niet alleen deze vorm van democratie en regeren afwijzen, maar er ook een andere vorm voor in de plaats zetten (Sustainocratie). De problematiek van Israel en het leed in Gaza is slechts één van de vele onmenselijke problemen die door deze belangen politiek wordt veroorzaakt en uitvergroot.
Natuurlijke menselijke essenties, waaronder “veiligheid”, worden door de Stad van Morgen uitgelicht als één van de gemeenschappelijke verantwoordelijkheden. Deze uit zich in het tonen van respect naar elkaar, voor het leven in zijn algemeenheid, en het afkeuren en voorkomen van conflicten, oorlogen, genocides, onderdrukkingen, misbruik, enz. om wat voor reden dan ook. Respect voor en naar elkaar, ongeacht onze afkomst, geloofsovertuiging, huidskleur, kledingwijze, enz. zoals we dat zelf vorm geven via initiatieven zoals COS3i. Een vorm van respect die niet tolereert dat wij iemand anders onze culturele normen opleggen, noch andersom, maar wel samen dezelfde essenties van ons natuurlijke en menselijke bestaan omarmen, ondersteunen, delen en verder ontwikkelen. In de Stad van Morgen is niemand meer of minder dan de ander. Dit legt de basis voor het “samen leven”, in gelijkwaardigheid, open dialoog, met tolerantie en samenhorigheid, in een functionele en vreedzame co-existentie, waar ook de natuur onderdeel van is.
“Niet in mijn naam” suggereert niet alleen het terugnemen van onze stem als misbruik gemaakt wordt van de door ons gedelegeerde bevoegdheden. Het suggereert ook dat we daarmee tevens die verantwoordelijkheden terugnemen en ons eigen maken. En dat is precies wat we als Stad van Morgen al 15 jaar trachten vorm te geven. Dit doen we overigens met dezelfde spelers in de maatschappij (burgers, overheden, bedrijven, kennisinstellingen, onderwijs) alleen heet het spel anders. Het gaat dan niet om geld, macht, concurrentie en eigenbelang maar om het bestaan en voortbestaan van de mens, onze essentiële bestaanswaarden en onze verantwoordelijkheid samen. Een logisch verschil, toch?
Op dit moment in tijd is veiligheid ver te zoeken in Nederland en de wereld. In feite is de negatieve ontwikkeling al enige decennia gaande na een kortstondige opbouw periode na de tweede wereldoorlog. In principe is de mensheid al onveilig sinds het ging oorlog voeren uit diverse vormen van eigenbelang. Politiek en financiële belangen drijven mensen uit elkaar in concurrerende, polariserende, negatieve energievelden. Die uitersten bouwen zich op in spanningsvelden tot ze tot ontploffingen komen. Dat kan anders maar dan moeten we die politieke en financiële belangenstrijd loslaten.
In Sustainocratie is veiligheid een van de vijf essentiële voorwaarden voor ons bestaan als natuurlijke mens en daarom een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid begint met respect voor elkaar en voor onze natuurlijke omgeving. Hiermee bedoelen we twee essentiële hoofdzaken:
Acceptatie van elkaars verschillen: uiterlijk, kleding, geloof, cultuur, stemgeluid, taal, enz. Wij mensen zijn allemaal gelijk maar niemand is hetzelfde. Door elkaar te accepteren in onze diversiteit kunnen we ook nieuwsgierig zijn naar elkaar, de dialoog aangaan, luisteren naar elkaar en met elkaar samen ons ontwikkelen, zonder angst, oordeel of vooroordeel. Als we elkaar leren respecteren dan kunnen we ook onze natuurlijke omgeving bij het respect betrekken.
Een gemeenschappelijk aanvaard hoger doel nastreven: in Sustainocratie gaat het om de vijf essentiële waarden van ons bestaan. Het eigenbelang wordt zo gekoppeld aan het gemeenschappelijke belang waar de natuur om ons heen en onderdeel van is. Samen creëren, verzorgen en onderling verdelen is de norm. Dat kan doorweven worden met rituelen, viering van de samenhang en liefdevolle uitingen onderling.
De COS3i sociale inclusie aanpak is hierop gebaseerd als prioriteit in ons menselijke bestaan, in onderlinge samenhang met elkaar en met onze natuurlijke omgeving. In Sustainocratie hebben we zo allerlei uitingen gecreëerd om ons daarbij te helpen. Het begrip `samen` bijvoorbeeld via het Engelse woord UNITED:
U – Understand ….het begrijpen van het belang van die samenhang en onze persoonlijke inzet ervoor
N – Need ….de behoefte om ergens bij te horen, het samen zijn en functioneren als groep
I – Involved ….onze directe betrokkenheid bij het groepsproces vanuit onze eigen authenticiteit
T – Targeted … doelgerichtheid vanuit het gemeenschappelijke hogere doel van algemeen welzijn
E – Entrepreneurial ….ondernemend, doen vanuit het zijn, creërend en aanpassend
D – Devoted …..met het hart, verbindend onderling, met zin en motivatie.
Deze aanpak wordt intergenerationeel uitgevoerd zodat onze jongeren volwassen rolmodellen zien waar ze zich in hun ontwikkeling aan kunnen spiegelen. Rolmodellen waar rust en bezieling van uitstraalt, niet dwang, controle of onrust. COS3i clusters van samen redzame communities kunnen onderling netwerk en relaties opbouwen op eenzelfde vreedzame manier. Op die manier kunnen steden en regio’s zich ontwikkelen zonder politieke en financiële concurrentie maar op basis van constructieve, positieve samenwerking, uitwisselingen en co-existentie. Ook de grote uitdagingen kunnen zo op en aangepakt worden door clusters met elkaar samen te laten werken waarbij sommige clusters unieke institutionele eigenschappen kunnen ontwikkelen die als instrument dienen voor het hogere doel (kennis, innovatie, infrastructuur planning). Maar onze instrumenten nemen nooit de verantwoordelijkheid over van ons als mens.
Veiligheid is één van de essentiële waarden voor ons (voort)bestaan volgens de criteria in Sustainocratie. Veiligheid bereiken we niet door veel blauw op straat of de constante benadrukking van de mogelijke onderdrukking van bepaalde minderheden. Door te polariseren vergroten we juist de verschillen, met bijbehorende oordelen van anderen. We voeden de tegenstellingen, het gevoel van ongelijkheid en bereiken vaak het tegenovergestelde wat beoogd wordt. Uiteindelijk gaan we op zoek naar stempeltjes om mensen in hokjes te duwen en daar meningen over te vormen die allerlei reacties op kunnen leveren, vooral de negatieve, niet die van steun en verbinding.
Veiligheid begint bij het respecteren van de diversiteit van het menselijk zijn. We mogen dan allemaal gelijk zijn, niemand is hetzelfde. Gelukkig niet. Dankzij de authenticiteit van mensen genieten we muziek, theater, kunst, dans, vele kleding stijlen, liefdevolle aantrekkingskracht tot de ander, creativiteit, mooi reisbestemmingen, taal uitingen, culturen, noem maar op. De authenticiteit van “de ander” is juist niet hetzelfde als die van mij of jou. Dir aanvaarden, van beide kanten, wekt nieuwsgierigheid, geeft stof tot dialoog en uitwisseling, en levert een potpourri aan energetische mengsels. Elke mens is een symfonie van schakeringen waarmee je al dan niet klikt. Je kunt niet met iedereen klikken, net zo min als je alle eten lekker vindt of elke uiting van kunst even mooi. Smaken verschillen, maar dan kan nog steeds respect de boventoon voeren.
Rekening houden met de eigenheid van een ander, met de diversiteit van uitingen, op welk gebied dan ook, zonder vooroordeel of vergelijk, is een diepere en volwassen vorm van mens zijn. Respect ontwikkelt zich pas als men zichzelf voldoende heeft leren kennen en aanvaarden. Daarom kan de ontwikkeling van zelfkennis, het inzien van de eigen authenticiteit, met een positief zelfbeeld, niet vroeg genoeg aangeleerd worden. De jeugdige en puberale levensfase van concurrentie en vergelijkingen is daarvoor bedoeld. Deze kan alleen met wijsheid en veiligheid doorlopen worden onder begeleiding van ouderen die de verdieping naar respect koesteren en begrijpen. Veiligheid is een levensessentie en dienen we net zoveel aandacht te geven als onze gezondheid en een gezonde leefomgeving. Sterker nog, we kunnen pas aandacht besteden aan fundamentele samenwerking aan de uitdagingen van deze tijd als we elkaar kunnen vertrouwen vanuit respect en gelijkwaardigheid. Ons duurzame voortbestaan is ervan afhankelijk.
Onze nationale overheid organiseert en financiert zich op een verkeerde manier, zodanig zelfs dat ze gedrag stimuleert waar ze daarna veel middelen voor nodig heeft om de consequenties aan te pakken of op te lossen. Zo voedt deze structuur haar eigen problemen en ontleent vervolgens macht eraan via regels en meer belastingen. Dit leidt tot een aaneenschakeling van crisissen waar de politieke structuur voor een belangrijk deel zelf verantwoordelijk voor is.
Dit is natuurlijk historisch zo gegroeid, niet uit onwil maar de logica van keuzes die in de context van een bepaalde tijd zijn gemaakt. Maar inhoudelijk is de oude context al lang niet meer wat het was. Daarom is de werkwijze die destijds voldoening bracht nu niet meer relevant, zelfs contraproductief! Om dit te doorbreken zouden we het hele systeem moeten ontslaan. Daar lossen we echter niets mee op omdat de politiek niet de enige is die aan transformatie toe is. Wel is zij verantwoordelijk voor het al dan niet vasthouden aan een kader waaraan de rest van de maatschappij (verplicht) is verbonden. Op termijn ontwikkelt zich een morele aansprakelijkheid voor het NIET accepteren van een nieuw kader. In zo’n situatie zijn we nu aangeland. Het MOET anders.
Daarom is het nodig dat een vernieuwd kader wordt aanvaard van waaruit het oude “fout geworden” kader zichzelf saneert. De introductie van Sustainocratie, waarin de mens en natuur centraal staat vanuit een vijftal duidelijk gedefinieerde kernwaarden, is zo’n kaderaanpassing. Het vervangt het kader van “met geld en controle lossen we alles op” niet meteen maar nuanceert het door het kader eromheen aan te passen. Dit noemen we niveau 4 bewustzijn gedreven samenleving en co-creatie, een toevoeging aan de reeds bestaande niveau’s 1 (basis infrastructuur), 2 (geïntegreerde infrastructuur, inclusief zorg) en niveau 3 (technologische gedreven SMART society).
Maar laat we eerst kijken waar de schoen wringt tot en met niveau 3 (SMART society)
Inkomstenstromen van de overheid
Dat de overheid belust is op belastingen is algemeen bekend. In Nederland wordt er op nagenoeg alles belasting geheven, je kunt het zo gek niet bedenken. Toch is de grote stroom van inkomsten van de landelijke overheid te verdelen in een aantal grote hoofdlijnen, die tevens leiden tot de problemen waar we mee kampen. In de plaatjes zien we de overheid begroting van 2006 (ongeveer 140 Miljard) en 2020 (ruim 300 Miljard).
Als we plaatjes naast elkaar leggen zien we dat de overheid haar presentatie heeft aangepast. Waar voorheen (2006) de belasting over twee grote delen werd weergegeven, met apart een bijdrage van gastbaten, zijn het er nu drie. Dat komt door de privatisering van o.a. de zorg via verzekeringen. De drie hoofdlijnen zijn nu: directe belastingen, indirecte belasting en verzekeringen (zorg, volks en werk), elk goed voor ongeveer een derde van de inkomsten. In 2020 gaat het om ruim 300 Miljard Euro, zowel aan de kant van de inkomsten als de uitgaven.
Directe belastingen:
Dit bestaat vooral uit Omzetbelasting (BTW) en Accijns. Dit is de belasting die we betalen over alles wat we consumeren. Deze belasting is op 1 januari 1968 ingevoerd en was destijds 12%. Gaandeweg is deze verhoogd. Sinds 2012 is deze 21%. In 2006 was deze 19% (steeds het hoge tarief). We zien bijna een verdubbeling van de BTW, van 37 Miljard naar 60 Miljard. Hoe meer of hoe duurder we consumeren des te groter de BTW inkomsten voor de overheid. Maar consumptie is juist het probleem. Het vernietigt en vervuilt onze omgeving waardoor regelgeving en bureaucratie groeit. Ook veroorzaakt overconsumptie welvaartsziektes die de zorgkosten doen groeien maar ook onze kwetsbaarheid voor virussen, stress en andere problemen. We worden misschien wel ouder maar het beroep op zorg wordt tevens groter door gebrek aan focus op gezondheid.
De overheid heeft het geld nodig om de goederenstromen en verkoop zo goed mogelijk te faciliteren. Winkels, logistiek, wegen en spoorinfrastructuur, havens, vliegvelden enz zijn hier onderdeel van. De maatschappij zelf wordt aangestuurd vanuit “koopkracht”, ofwel de middelen die mensen gemiddeld (let wel het gaat om de som van iedereen, niet het probleem van ongelijke verdeling, armoede, en andere morele zaken) kunnen uitgeven. Culturele evenementen zijn consumptie gericht. In de mond van sociologen en zelfs overheid adviseurs (lees, operationele overheid structuur, niet de politiek die de structuur aanstuurt) spreekt men over een sterk gestructureerde ONGEZONDE maatschappij. De politieke en overheid afhankelijkheid van deze directe belastingen voert de ongezondheid en bijbehorende kosten alleen maar op.
Indirecte belastingen:
Dit bestaat vooral uit loon en inkomstenbelasting over gesalarieerde arbeid. Hoe meer mensen een arbeidscontract hebben hoe beter de overheid erop vaart. Steeds meer mensen vallen echter buiten de boot van deze vorm van “oorspronkelijke” (lees industriële) arbeid door verplaatsingen naar lagelonenlanden, automatisering, kostenbesparingen.
Andere vormen van “werk” ontwikkelen zich gestaag, zoals zzp’ers en klein mkb in het gebied van maatschappelijke waardecreatie (bewustwording, natuurlijke geneesmiddelen, spiritualiteit, duurzaamheid, kunst en expressie, enz). Dit wordt door de landelijke overheid uit eigenbelang ontmoedigd en valt veelal buiten gestructureerde, ongezonde belangen wereld die de politiek vast blijft houden. Deze groeiende groep is enorm kwetsbaar doordat ze niet gefaciliteerd wordt in het systeem en vormt een steeds grotere kritische massa dat de oude politieke overheid cultuur ter discussie stelt.
Daarentegen vinden meer mensen een baan in de controlerende bureaucratie en de zorg. De laatste decennia heeft deze structuur zo’n grote ontwikkeling doormaakt dat de politiek er een geheel eigen belastingdruk rondom heen heeft gebouwd in de vorm van verzekeringen. In 2006 werd de kosten voor “volksgezondheid, welzijn en sport” nog begroot met 13,7 Miljard, zo’n 10% van het totaal. Sociale zekerheid en werkgelegenheid was de grootste post met 24,6 Miljard.
Anno 2020 (slechts 14 jaar later) is dit allemaal schrikbarend anders geworden. Dit toont de onhoudbaarheid van het kader voor hen die het in willen zien. Maar er zijn ondertussen giga belangen aan verbonden.
Verzekeringen:
Dit zijn de drie grote verzekeringen: zorg, volks en werknemersverzekeringen. Zo is de groeiende kostenpost van de gestructureerde ongezonde consumptiemaatschappij apart en op zichzelf staand bij de werknemers en bevolking neergelegd. De zorg staat gebudgetteerd anno 2020 op 84 Miljard! Dat is het 6 voudige vergeleken met 2006.
Het probleem in de politieke cultuur van de overheid is dat men alleen maar met kostenverhogingen werkt. Er wordt niet gekeken naar de oorzaak van de problemen, die allemaal ver weg in de geschiedenis hun consumptie en manipulatie basis vinden. Er wordt alleen gereageerd op de groeiende consequenties van de verkeerd gegroeide structuur waardoor de verkeerde resultaten, zoals kostenbesparingen, groeiende crisissen, kwetsbaarheden voor virussen, een afhankelijkheid mentaliteit bij de bevolking, groeiende ziekten, een controledrang bij de politici, blijvende vervuiling, verhoging van kosten en vergroting van het probleem, veroorzaakt worden.
Historisch gegroeid, actuele uitdaging
Sinds jaar en dag zit de landelijke overheid met het probleem van inkomsten die onder druk staan en kosten die de pan uit rijzen. De belastingdruk verhogen heeft een limiet. Ook de aan de kostenkant gerelateerde organisatiestructuren zijn beperkingen verbonden. Sinds enkele jaren tracht de overheid de kosten aan banden te leggen maar kostenbesparingen gaan ten koste van het verzorgingssysteem. De corona perikelen hebben deze knelpunten maar al te duidelijk gemaakt. Daarnaast is elke belastingpot een belangenwereld op zichzelf waarin lobbies, manipulaties en belangenverstrengelingen niet vreemd zijn. En dat allemaal onder het toeziend oog van een bevolking die om de vier jaar het eigenbelang (economische afhankelijkheid, zorgbehoevend) verzekert wil zien in het spel dat gespeeld wordt. Politieke beeldvorming (loze beloftes, het verleden in stand houden, pappen en nathouden) staat dan vaak haaks op de werkelijkheid van de verantwoordelijkheden (verduurzaming, kosten besparingen, werkgelegenheid, koopkracht) die men tracht te dragen, de een nobel en ethisch, de ander met een dubbele of meervoudige agenda.
Omdraaien?
Zolang de politieke overheid blijft aansturen op de maatschappij als kostenpost via belastinginkomsten, in plaats van reële volks of liever “mens” vertegenwoordiging, integraal via kwaliteit van leven, zullen de problemen alleen maar erger worden. Kwaliteit van leven mag geen kostenpost zijn maar dient gezien te worden als een gemeenschappelijk gedragen verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid dragen we niet via doorgeslagen consumptie, zorgafhankelijkheid, economische speculatieve groei druk, in een gemanipuleerde, vervuilde omgeving en een twijfelachtige arbeidsmarkt die vaak geen enkele of zelfs aantoonbaar negatieve toegevoegde waarde geeft.
We moeten samen de zaak omdraaien en “kwaliteit van leven” voor onszelf definiëren in termen van directe “gezondheid, veiligheid en invulling van basisbehoeften voor iedereen”. Door niveau 4 bewustzijn gedreven co-creatie structureel toe te voegen aan de bestaande overheid lagen kan de cocreatie op basis van gezondheid en veiligheid vormgegeven worden.
De onderliggende maatschappelijke niveaus, tot en met SMART (technologie nu gericht op gezondheid, veiligheid en samenredzaamheid, in plaats van controle en automatisering) zullen zich aanpassen aan de manier waarop niveau 4 zich ontwikkelt.
De aanvaarding van niveau 4 door de overheden heeft gevolgen voor alle andere deelnemers aan de maatschappij als ook de manier van controle, belonen, handhaven, enz. Deze gevolgen leiden gaandeweg tot aanpassingen met een betere financiële economische samenhang tussen en voor alle partijen. Bij de lokaal regionale samenredzaamheid ligt de grootste uitdaging, net als sinds enige jaren, maar dan gekaderd in productiviteit in plaats van incasso, schuld en kostenbeheersing. Zorg voor elkaar staat dan centraal in een nieuwe vorm van solidariteit voor mens en natuur.
De landelijke overheid kan zich gaan richten op regionale verbindingen voor gelijke verdeling van voorzieningen tussen de regios.
Niveau 4 begint op gemeentelijk niveau, gefaciliteerd door de nationale overheid door mee te gaan in het kader van menselijke kernwaarden (Sustainocratie). Dit is geen politieke keuze, het is een verantwoordelijkheid, die sinds de financiële crisis in 2008 (ongezonde financiële sector) en nu de corona crisis anno 2020 (ongezonde levensstijl en maatschappij structuur), geen weg terug meer kent, niet voor de overheid maar ook niet voor de bevolking.
Een lockdown dictatuur is onhoudbaar en alleen aanvaardbaar als de niveau 4 dialoog en transformatie erdoor opgestart wordt. Dit kan via de Stad van Morgen. Precedenten en ervaringsopbouw is er al sinds de financiële kredietcrisis van 2008 de eerste bewustwordingsslag “dat het anders moet” begon en deuren openden voor dialoog en transformatieve aandacht. Het volgende artikel gaat over ondernemen.
Het echte leven ontwikkelt zich tussen chaos en harmonie. Voor veel mensen wisselen deze gebieden zich af op een natuurlijke manier totdat je er mee om leert gaan. Dan kun je kiezen of je leven primair geleefd wordt vanuit harmonie of chaos. Dat is een proces naar zelfbewuste volwassenheid. Voor de mens is het een leerproces. Men merkt al snel dat in de eerste levensfase (tot ongeveer 40 jaar) chaos je verrast door onbewuste keuzes, gedrag of omstandigheden. Dat is het leerproces. In de tweede levensfase is harmonie een zelfbewust uitgangspunt en chaos iets waar je mee omgaat door levenservaring. In deze blog beschrijf ik in verpersoonlijkte vorm vele voorkomende situaties van onbalans die we in de Stad van Morgen tegenkomen en op trachten te lossen door harmonie als uitgangspunt te nemen samen op weg naar kwaliteit van leven.
Gisteren berichtte ik op Facebook dat ik “terug verhuis naar Sustainocratie”. Dat leverde veel reacties op van mensen die mij troosten voor de “vernederingen” die ik door mijn kortstondige verblijf buiten Sustainocratie had meegemaakt, zonder te weten noch te vragen over welke vernederingen ik het had. Men identificeert zich al snel met het menselijk leed en geeft troost. Men ziet niet automatisch de kansen om dit leed te verzachten door middel van betrokkenheid bij het samenwerken aan geluk, gezondheid en veiligheid. Troost is fijn maar geen oplossing, het is een pleister. Wanneer ik mensen en instanties uitnodig tot cocreatie van hun eigen geluk dan doe ik dat vanuit liefde en gebruik de kaders en werkwijze van Sustainocratie. Als ik dan zie hoe steeds meer mensen hun individuele heil zoeken in drank, drugs en decadentie om in chaos hun leed te verzachten dan kan ik daarin enerzijds een stuk loslaten herkennen van een oude pijnlijke werkelijkheid. Anderzijds een maatschappelijk drama van enorme proposities.
Erg is het wanneer mensen gewend raken aan die chaos en voor zichzelf het bewustzijn blokkeren. “Ik kan het wel alleen” is zo’n individualistische opvatting die leidt tot diep ongeluk en innerlijke eenzaamheid dat door de individu wordt ontkend. Men zoekt de decadentie op wegens de schijnsamenhang die men zelf mist. Men mist het besef dat het geluk niet te vinden is tussen hen die het slechter hebben of even eenzaam zijn maar bij zichzelf en de verantwoordelijkheid die men neemt om de chaos de rug toe te keren middels cocreatie. Samen zijn is de eerste levensbehoefte van de mens maar vanuit de zinnigheid van doelgerichtheid niet de onzinnigheid van gedeelde smart. Sustainocratie nodigt uit tot zinnig samen zijn maar niet iedereen accepteert dit zomaar op persoonlijk vlak. Onze geldafhankelijke maatschappij haalt de noodzaak weg van menselijke interactie waardoor natuurlijke behoeften terecht komen in de wereld van individualisme, stress en foute keuzes zonder dat men het beseft noch dat er maatschappelijke spiegeling corrigeert. Emotionele eenzaamheid is de nieuwe maatschappelijke en individuele sluipmoordenaar. Het ergste is dat men denkt dat het zo hoort of “normaal” is.
Soms ga ik met vrienden mee of tref hen onverwacht aan in een situatie waar chaos samenkomt. Ze werken met mij samen in Sustainocratie maar vallen soms terug in de chaos waar men zelf ooit troost heeft gevonden, of deze opzoeken door even de remmen los te laten. Het doet dan enorme pijn om de verschillen in normen en waarden te zien die men hanteert in beide gebieden. Met veel moeite heb ik dit zelf ontstegen door mij volledig te richten op de cocreatie samen met duizenden partners, man en vrouw. Als ik dan tijdelijk meedoe in die andere wereld dan voel ik de vernedering, pijn, angst van de aanwezigen maar ook overblijfselen van oude hebzucht, decadentie, viezigheid en manipulatie die ik in mijzelf gekend heb toen ik rouw, eenzaamheid of een scheiding moest verwerken. Mijn gevoelens gaan dan met mij op de loop en voel ik niet alleen mijn oude pijnen maar ook die van iedereen die er is. Als dat onpersoonlijk is dan valt het nog mee maar als er iemand tussen zit waar ik urenlang de diepgang mee heb opgezocht op Sustainocratisch niveau dan draag ik de pijn en het verdriet dagen zelfs weken lang met me mee. Mijn wereld stort dan in omdat ik niet kan ingrijpen in de levensprocessen van andere mensen, hoe geliefd ook, en alleen kan meekijken als indringer in hun werkelijkheid met mijn, op dat moment verschrikkelijke en ongewenste wijsheid, slechts zwaaiend als uitnodiging dat het ook anders kan. De keuze is echter aan hen. Iedereen heeft recht op zijn en haar eigen leer en bewustwording proces. Ik communiceer dat ik op hen wacht in Sustainocratie in de hoop dat ze er gehoor aan geven. Ik loop dan het risico mijn geliefden te verliezen wegens bemoeizucht. Men denkt dat mijn tranen wegens zelfmedelijden zijn maar ik huil voor hen. Dat maakt het allemaal nog moeilijker maar ik verloochen mijzelf als ik hen de keuze niet voor houd want ik kan niet naar hun leed blijven kijken. Ik zeg bij een afwijzing “Het is ok” maar eigenlijk zeg ik “hoeveel shit heb je nog nodig voordat je met mij (in geval van mijn persoonlijke liefde voor de persoon) of ons allemaal in de Stad van Morgen meegaat naar harmonie en cocreatie van ook jouw kwaliteit van leven?”. Het is echter hun proces, hun shit, en niet dat van mij. Zij hebben de keuze, niet ik voor hen.
Doordat ik mijn geliefde partners niet in de chaos wil zien (en mijzelf helemaal niet meer), want de herinneringen aan het geleden leed zijn zo heftig dat ik snel terug wil naar mijn veilige haven in Sustainocratie en iedereen meeslepen waar ik van houd. Zo maak ik hun proces ook dat van mij. Dat is niet goed. Ik kan een baken op de horizon bieden maar niemand vroegtijdig vragen zich erin te herkennen. Dat doe ik bij mijn kinderen ook niet. Ik ben er wanneer ze mij nodig hebben. Ik vertel wanneer ze willen luisteren maar hun weg is hun eigen weg. Ik grijp alleen in wanneer het echt gevaarlijk wordt. Dat geldt ook voor mijn partners die hun eigen weg zoeken. Ik kan mij hun leven niet eigen maken, hooguit laten zien dat ik er ben, mijn liefde onvoorwaardelijk beschikbaar stellen, als ze er klaar voor zijn. En als ik er niet meer ben? Dat dan Sustainocratie een definitief onderdeel is van de maatschappij waar men de toevlucht kan zoeken en het geluk kan vinden door er zelf aan te werken. Die keuze had ik niet want Sustainocratie bestond niet. Nu wel. Misschien versnelt het daardoor de processen naar harmonie, door de uitnodiging, door het goede voorbeeld maar niet door de moralisering ervan. “Het is OK” is dus ook een geruststelling naar hen dat goed komt als ze dat zelf willen.
Ook ik heb ooit schijnveiligheid gevoeld in de chaos met de nep alcoholistische vrienden en de oeverloze, kleffe gesprekken en knuffels in de groepjes “zoekenden”. Hoe is het mogelijk dat ik ooit dacht “het wel alleen te kunnen” en mij daarin ooit goed voelde, relaties ben aangegaan die bij voorbaat gedoemd waren te mislukken, niet door hen maar door mijzelf, en uiteindelijk leidde tot meer chaos en leed? Het is de “gemakkelijke” wereld waarin verantwoordelijkheid ver te zoeken is en men zich te goed doet aan het delen van aanwezigheid en ongeremd kortstondig verlangen in plaats van daadkracht en respect. Het heeft een verslavend component omdat men zich al snel en gemakkelijk een hele pief vindt tussen iedereen die afgezakt is. Het lost de problemen niet op maar ze verdwijnen even in de nevels van de schijn. Een pleister op een open wond. Maar het is een werkelijkheid die als enige echte wordt ervaren totdat het tegendeel zich manifesteert.
Het is fijn wonen in Sustainocratie omdat we samen werken aan onze eigen kwaliteit van leven, in vrijheid en cocreatie, elkaar helpend door alle moeilijke fasen van het leven in liefde voor elkaar en het leven zelf. De kernwaarden zijn onze richtlijn waardoor we kunnen geven en kwaliteit van leven terugkrijgen. Allemaal samen 1 op 1 en met zijn allen emotioneel, spiritueel, lichamelijk en rationeel zelfbewust.
Dit is slechts een kant van de vele verhalen die mij raken in de werkelijkheid die in galop emotionele crisissen en chaos veroorzaakt en de noodzaak om de transitie naar harmonie noodzakelijk maakt. Zoals mensen die zich niet meer identificeren met de arbeidsmarkt die aantoonbaar bijdraagt aan de problemen in de wereld. Men wil beloond worden voor zinnige dingen, niet bijdragen aan vervuiling, onderdrukking of manipulatie. Jongeren die eenzijdig op straat hun eigen morele weg zoeken omdat de ouders hen niet begrijpen of teveel met zichzelf bezig zijn in echtscheiding of carrières. Huwelijken die koud en afstandelijk zijn geworden omdat onzekerheid toeslaat en materieel individualisme de overhand krijgt waardoor samenhang verdwijnt als ook de liefde voor elkaar. Ouderen die in eenzaamheid amper aandacht krijgen van hun familie en overgedragen zijn aan een kostbaar onpersoonlijk, liefdeloos zorgsysteem, ondanks de vele zorgverleners die graag meer willen geven maar door de geldgedreven sturing daarin geblokkeerd worden tot groot innerlijk leed in hun werk. Ga zo maar door. We krijgen het allemaal voor onze kiezen in de Stad van Morgen in de transitie die we aanbieden.
Die oude wereld van chaos is niet meer voor mij ondanks de natuurlijke realiteit ervan. Ik zoek en co-creëer samen de volwassen kwaliteit van leven, hoop en liefdevolle samenhang als overkoepelende werkelijkheid voor iedereen, niet de eeuwig durende decadentie, eenzaamheid, spijt en teloorgang. Dat is hard werken, vergt commitment en inzet, met vertrouwen en respect naar elkaar maar vooral SAMEN. Het is fijn en zelfs “erotisch” maar op een andere manier dan in de emotionele chaos die ontstaan is. In Sustainocratie is erotiek respectvol en getoetst aan continuïteit van de relatie in plaats van de kortstondige onpersoonlijke bevrediging die men zoekt in de chaos. Het is romantisch en uit zich in aandacht en attenties, niet alleen kortstondige seksuele spanningen en verlangens. Het gaat om de positieve verleiding, het integrale fysieke, emotionele, spirituele en rationele proces van zelfbewuste integratie tussen twee mensen individueel, het huwelijk of grote groepen mensen collectief samen als maatschappij gebaseerd op liefde voor en met elkaar. Als je eenmaal Sustainocratie geproefd hebt dan hoort het ook bij je keuzes. Voor mij de enige keuze.
Chaos is ook een vorm van harmonie maar in de werkelijkheid van het overleven. Alles mag, zeker als alcohol de remmen los heeft gegooid. Maar chaos levert geen stabiliteit. Er ontstaat concurrentie, criminaliteit (ook emotionele misstanden), foute keuzes door behoefte invulling maar blindheid voor het geluk en de continuïteit dat elders ligt in de keuzes.
Sustainocracy is de harmonie van het zelfbewust leven, de verantwoordelijkheid en samenhang tussen mens en natuur. Ook hier mag alles mits het geluk, gezondheid en welzijn oplevert voor elkaar, niet kortstondig maar continu. Jongeren voelen zich erkend in sustainocratie in hun zelfleiderschap, geholpen door de warme basis van collectieve en emotionele veiligheid. Eenzaamheid weet zich weer in warmte omhuld door mee te doen aan cocreatie. Inzet is de nieuwe arbeid met vreugde, zingeving, samenhorigheid en wederkerigheid. Hulp voor elkaar en anderen heelt huwelijken en gezinnen, en creëert nieuwe liefdevolle relaties.
Twee vergelijkbare werelden met twee verschillende uitgangspunten. Je kunt je vestigen in chaos en af en toe harmonie ervaren. Je kunt je ook vestigen in de harmonie van Sustainocratie als basis en omgaan met chaos als kans. Zowel het een als het ander hoort bij het leven, net als de keuzes en de transitie processen via hebzucht en bewustwording. In Sustainocratie is chaos geen probleem maar een instrument.
Als ik dan door kortstondige persoonlijke hebzucht wederom in het leed van chaos terecht ben gekomen dan kan ik de keuze maken om via bewustwording weer naar harmonie te komen. Ik heb per slot van reden Sustainocratie tot mijn beschikking. Dan neem ik misschien iemand mee. Of ik ga alleen met wederom een pijnlijke ervaring erbij die ik positief kan verwerken samen met de velen die ook mij omringen. Want ik heb geleerd dat een mens niets alleen kan maar in een maatschappij leven waar dat van ons wordt verwacht. Dat deze onnatuurlijke verwachting de basis is van alle ellende in de wereld en bij onszelf snappen we pas als we het de rug hebben toegekeerd. Wat is er dan zo fout aan onze maatschappelijke organisatie?
Sustainocratie is een natuurlijke zelfbewuste keuze
Onze onnatuurlijke maatschappij
Onze maatschappelijke is bewust onnatuurlijk gemaakt zodat men macht kan ontlenen aan onze vereenzaming. Dat geldt voor politieke economische spelletjes die bestuurlijk en maatschappelijke chaos in plaats van cocreatie gebruiken om zichzelf in stand te houden. Dat dit onhoudbaar is blijkt wel uit de vele crisissen en ellende die we in de maatschappij tegenkomen en waar we bestuurlijke verantwoordelijkheid voor op kunnen eisen omdat men ons manipuleert. Niet alleen voor het drama dat men veroorzaakt maar wegens het belangengebied om cocreatie ondergeschikt te maken aan hun chaos beleid en te gebruiken wanneer het uitkomt. De angst voor chaos geeft politieke macht waarbij het scheppen van chaos die macht sterkt. Cocreatie verdampt die macht omdat de bevolking zelf verantwoordelijkheid neemt. Dat is de angst van het bestuur. Daarom ziet het plaatje van de onderbroken natuurlijke cyclus er anders uit dan die van de wisselwerking tussen chaos en harmonie. Het is onze huidige gemanipuleerde “democratie” die zich in het hebzucht veld heeft genesteld.
Samenhang bestaat niet meer door politieke belangen en economische sturing rond groei en hebzucht. Chaos is een politiek middel om angst te zaaien. En harmonie is een permanente politieke belofte die onmogelijk waar te maken is voor de lange termijn zonder de noodzakelijke cohesie.
Neem nu AiREAS en de Vestdijk. AiREAS is opgezet om samen met de overheid en burgers te werken aan een gezonde stad vanuit luchtkwaliteit. Een sustainocratische cocreatie dus in het veld van harmonie. Maar toen de eerste infrastructuur maatregel genomen werd, door het aanpassen van de Vestdijk, werd het scheppen van chaos de bestuurlijke keuze, niet de cocreatie. Dan voel ik mij als initiatiefnemer van AiREAS en Sustainocratie vernederd, teleurgesteld en teruggezogen in de oude werkelijkheid die we 6 jaar geleden hebben verlaten.
Het verplicht mij om vanuit Sustainocratie stelling te nemen door mij te verharden naar de instituten zoals ik doe in het TV interview. Cocreatie gaat niet om belangen maar om verantwoordelijkheden. Mij en ons samen wordt ons verantwoordelijkheid gevoel ontnomen door misplaatste belangen. Dan moet ik mijzelf beveiligen tegen het onrecht en zelf keuzes maken. Of dit nu individueel is of collectief. Ik nodig uit tot Sustainocratie en open alle registers om mijn geliefde personen en maatschappij te omarmen en in de cocreatie de liefde, compassie, duurzame samenhang en evolutie te ontwerpen en tot uitvoering te brengen.
Als ander voorbeeld kreeg ik voor mijn verjaardag een mailtje van mijn sustainocratische partner uit Barcelona die een lijst van misstanden liet zien van beleid dat alleen uit was op chaos creëren. De nieuwe burgermeester van Barcelona leek hoopgevend door haar bottomup oorsprong uit burgerparticipatie maar dat bleek zoete schijn. Voedsel, huisvesting, cohesie problemen die de macht in stand houden blijven de overhand voeren omdat daar het leiderschap in ontstaat van de steden. De bevolking wordt in de ellende getimmerd met welzijn als verhaal maar niet als werkelijkheid. De prijzen stijgen, de tekorten en decadentie ook waardoor de politieke weer een verhaal heeft om harmonie te beloven en chaos te creëren. Het menselijke leed is niet te overzien en de Sustainocraat voelt zich machteloos.
Als we dan samen inschrijven voor een Europese subsidie om dit aan te pakken dan wordt het afgewezen omdat de Europese macht liever pleisters financiert dan bewustwording.
De som van deze spiegels van werkelijkheden die verwrongen en onnatuurlijke patronen tonen geeft ook mij kortstondig een periode van intens verdriet. Het kan allemaal zo anders zijn, zo mooi, zo samen, zo warm en verbonden. In Sustainocratie verbinden we spiritueel. Dat wil zeggen dat we ons lichamelijk, emotioneel, rationeel en zelfbewust verbinden aan elkaar in de kernwaarden van het menselijke bestaan. Als daar afbreuk aan wordt gedaan dan halen we onze mensen weer op, helpen hen in hun healing proces als ze daar voor open staan. Of we kijken met intens leed naar het proces dat ze ondergaan in die verrotte wereld van afhankelijkheid, individualistische schijnzekerheden en emotionele koudheid van bevroren blind egocentrisch gedrag. We blijven stoïcijns uitnodigen naar het welzijn dat wij samen te bieden hebben.
Deelname is een keuze. Als Sustainocratie groeit dan vermindert de andere nepwerkelijkheid vanzelf. Iedereen mag meedoen aan ons gemeenschappelijke creatieproces. We hebben 4 gebieden waarin u terecht kunt. U kunt ook een 5e of 6e gebied creëren, alles onder de Stad van Morgen. We hebben (vooral in Eindhoven maar kan in elk gebied worden toegepast):
AiREAS: gezondheid, volksgezondheid en mobiliteit (gezonde verstedelijking)
FRE2SH: voedselzekerheid in de stad en tussen stad en platteland
COS3I: sociale integratie en inclusie in Sustainocratie
School of Talents: participerend leren voor jongeren in de transitie tussen werkelijkheden (chaos naar harmonie en leren in Sustainocratie)
We moeten nog huisvesting, zorg voor elkaar en andere belangrijke zaken onderbrengen in Sustainocratie om het compleet te maken. Nieuwe waardesystemen zijn beschikbaar voor introductie en zullen binnenkort meegaan in onze processen van overvloed creatie, beloning en verdeling.
Samen met Ton Vermeulen vanEuropa Direct uit Eindhovennodig ik u van harte uit voor de startbijeenkomst van het burgerinitiatief Pulse of Europe, de Hartslag van Europa, op zondag 7 mei a.s. om 14.00 uur op het 18 Septemberplein in Eindhoven.
In méér dan 100 steden in Europa komen op datzelfde moment betrokken burgers bij elkaar om te laten zien en horen dat zij de kernwaarden van de Europese Unie –vrede, vrijheid en veiligheid– een heel groot goed vinden, ondanks alle mogelijke tekortkomingen.
Ze willen laten zien en horen dat ze vóór de EU zijn en dat ze daarmee verder willen.
Bijvoorbeeld in Frankfurt am Main is men al veel eerder begonnen met dit initiatief en daar gaat het inmiddels al om 5.000 deelnemers op 2 pleinen.
Wij stellen het zeer op prijs als uons initiatief ondersteunt door bij de start aanwezig te zijn.
Ook op de volgende zondagen bent u van harte welkom: zondag 4 juni, zondag 2 juli, zondag 6 augustus en zondag 3 september 2017, ook van 14-15 uur op het 18 Septemberplein te Eindhoven.
Dus kom naar deze bijeenkomsten, breng uw vrienden mee en stuur dit bericht door naar zoveel mogelijk andere mensen.
In verband met de organisatorische voorbereidingen ontvangen wij graag uw aanmelding per email. Als u zondag a.s. wilt deelnemen mail dan even naar: eindhoven@pulseofeurope.eu
U kent ze wel, die kassabonnetjes die je overal krijgt bij een aankoop en soms noodzakelijk zijn om declaraties of administratie te doen. Kassamedewerkers zijn er de hele tijd mee bezig. Nu blijken die bonnetjes niet gezond. Tijdens de Groene Dialoog kwamen Iris en Rudi met de strijdvaardige argumentatie dat we er met zijn allen wat aan moesten doen. Ook Patrick van de Voort was aanwezig. In zijn hoedanigheid als raadslid van zijn eigen opgerichte partij BBL voelde hij zich geroepen om de zaak verder te bestuderen en vragen te stellen aan het college van B&W van Eindhoven.
beantwoording-raadsvragen-bbl-voort-over-het-gebruik-van-hormoonverstorende-bpa-in-voedselverpakkingen. De vragen en antwoorden zijn duidelijk. Ook al wordt er aandacht aan besteed door het ministerie is het vooral aan de ondernemers die kassabonnen uitdelen of automatisch laten printen dat zij hun verantwoordelijkheid nemen. De alternatieve bonnen zonder het hormoonverstorende element Bpa zijn gewoon op de markt en volgens Iris en Rudi niet duurder. Het is gewoon een zelfbewuste keuze. Het gaat dan niet alleen om de klant maar vooral om het welzijn van de werknemers.
Sustainocratisch leiderschap manifesteert zich allereerst bij de individuele mens en wordt vervolgens toegepast als persoonlijk ondernemerschap met beroepsmatige inspiratie en implementatie. Een nieuwe vorm van burgerinitiatief ontstaat dat niet uitgaat van economische afhankelijkheid maar juist van directe waardecreatie vanuit samen-redzaamheid. In 2014 heeft Stad van Morgen vele initiatieven trachten te bundelen om zo te werken aan schaalvergroting en cohesie.
FRE2SH en VE2RS
De verdeeldheid in de maatschappij tussen de geld en machtgedreven verharding en de zachte groei van waarden gedreven productiviteit voor eigen gebruik liet zich steeds meer zien. Allerlei initiatieven werden zichtbaar op gebied van Stadslandbouw, regionale verbindingen Stad en Platteland, energie coöperatieven en gebruik van vrijgekomen panden die in de wereld van geldgedrevenheid geen kostendekkende bestemming meer konden vinden en in fase van faillissement verkeren.
Initiatiefnemers van VE2RS (later FRE2SH wegens Europa) zoals Ben Nas en Wilma Slomp ontwikkelden verbindende fietsroutes tussen de vele kleinschalige initiatieven in de wijken in de hoop te komen tot samenwerking via kennismaking. Dat bleek moeilijker dan gedacht. Pioniers waren steeds bang om hun eigenheid en onafhankelijkheid te verliezen terwijl VE2RS deze juist wilde versterken en consolideren. Die boodschap kwam (nog) niet over en blijkt ook een proces op zichzelf te zijn. We gaan gewoon ermee door in 2015.
De eerste FRE2SH boerderij ontwikkelde zich positief en zichtbaar onder leiding van Nicolette Meeder. Voor het eerst konden we de regionale productiviteit tastbaar maken vanuit diversiteit en innovatie maar ook kennismaking met oude bodemproblemen en de complexiteit van het betrekken van stadsmensen. Dit laatste is een uitdaging op zich omdat de geldafhankelijkheid in de steden wordt opgevangen door maatschappelijke zekerheden die de motivatie tot zelfredzaamheid in de weg staan en de maatschappij verder op kosten jagen. Daar wordt weer politieke macht aan ontleend waardoor we wél in de sfeer van handel maar amper die van eigen verantwoordelijkheid konden bouwen.
De in oktober 2013 afgesproken samenwerking met AiREAS ontwikkelde zich positief tot en met de definitie van de POP en structuuropbouw voor onderzoek en burgerparticipatie in de Gestelse wijk Ooievaarsnest. 2015 staat dan ook in het teken van de verdieping van de relatie en experimenteren met het verleiden van stadsbewoners tot het mede nemen van verantwoordelijkheden rond leefbaarheid, gebiedsdynamiek en zelfvoorzienende productiviteit.
De wens om verder te groeien middels het gebruik van 5 boerderijen in de omgeving van Eindhoven wordt bemoeilijkt door de overheersende economische belangen en blokkades die coöperatie vorming vaak moeilijk maken, maar niet onmogelijk. We zetten door en gebruiken de ruimte die ontstaat in chaos maar positioneren ook een stad platteland visie waar we alle mogelijke partijen bij uitnodiging. Ook nemen we de gelegenheid om de visie te communiceren tijdens de vele brainstorm sessies waartoe we uitgenodigd worden omdat we een “bron van inspiratie” blijken te zijn.
SAFE coöperatie
Binnen het spanningsveld van de twee uitersten raken steeds meer mensen bekneld. Zij worden door het overheersende systeem zwaar onder druk gezet, vaak met onmenselijke maatregelen, om terug te keren in een belastbare situatie. Andere mensen zitten in een uitzichtloze positie waardoor ze tot vele verschillende uitingen van onmacht worden gedreven. Zelfmoord, apathie, criminaliteit, ghetto vorming, enz zijn bezigheden die een tegenpool vormen van de witteboord criminaliteit van economische systeembelangen, beiden even verwerpelijk.
Stad van Morgen is samen met verschillende installaties gestart met SAFE, een samenwerkingsverband gebaseerd op veiligheid, respect, bewustwording en waarden gedreven productiviteit ontwikkeling vanuit zelfredzaamheid en harmonie. De mensen in de knel worden opgevangen en uitgenodigd mee te doen aan programma’s terwijl ze zichzelf, met hulp, ontrafelen, loskoppelen van het verleden en bouwen aan een positieve, nutgedreven toekomst.
2015 zal dit SAFE initiatief verder verbinden met FRE2SH, AiREAS en STIR Academy om te komen tot een gemeenschappelijke groei van kansen.
Geschokt, onder de induk en boos
We zijn allemaal geschokt door het tragisch lot van vlucht MH17, ik ook. Het gaat mij dan niet alleen om de onschuldige, niets vermoedende mensen aan boord van het toestel die plotsklaps uit het leven zijn gerukt. Er is dat knagend gevoel dat het onszelf had kunnen overkomen. Iedereen reist wel eens en het Verre Oosten is een populaire bestemming. De vraag komt op of dit drama tot noodlot behoort of tot structurele onverantwoordelijkheid?
Veel ceremonieel
Als ik de televisiebeelden bekijk van terugkerende lichamen die met veel respect en ceremonieel worden ontvangen en voor identificatie worden getransporteerd, dan ben ik onder de indruk van de organisatiekracht van Nederland. Vooral minister Timmermans oogst bewondering door in record tijd een resolutie bij de VN erdoor te krijgen én Nederland de leiding formeel toe te bedelen over een onderzoek dat een vliegtuig aangaat uit Maleisie, neergehaald boven en in oorlogsgebied in Oekraine, met vinger wijzend naar een internationale machtstrijd tussen Oost en West. Het is misschien juist die organisatiekracht, naast de vele Nederlandse slachtoffers, die deze centrale en complexe rol voor Nederland rechtvaardigt. De hele week blinkt handelspartner KLM uit in afwezigheid. Alle aandacht gaat naar het regionale conflict, het politieke touwtrekken en het dramatische lot van de slachtoffers. KLM en Malaysian Airlines lijken “business as usual” toe te passen met de dooddoener “we waren niet geinformeerd over rakketten”.
Veiligheid
En dan word ik boos. Als er gesproken wordt over sancties tegen Rusland en de bijbehorende economische consequenties voor Europese landen dan merkt dezelfde Frans Timmermans geirriteerd op “dat het nu niet om handel en economie gaat maar veiligheid”. Mijn boosheid komt voort uit het vermoeden dat juist handel en economie de onderliggende oorzaak is van de onveiligheid die MH17 heeft getroffen. Waarom vloog het toestel als een van de weinigen over oorlogsgebied? Om tijd te winnen? Brandstof te besparen? Zijn dat niet de argumenten van deze luchtvaart maatschappijen om dit soort gevaarlijke routes toch te nemen? Zelfs nu, na het fatale misdrijf boven Oekraine, krijgen we bericht dat men heeft gekozen om boven oorlogsgebied Syrië te vliegen. Hoe zit dat dan met veiligheid voorop boven handel en economie? Waarom accepteert handelspartner KLM dit? Waar blijft de veiligheidraad van de VN als het gaat om veiligheid in de lucht? En de luchtvaartautoriteiten? Waar blijft het verantwoordelijkheidbesef van deze dienstverleners over hun kerntaken zoals vliegveiligheid? "Ik was niet geinformeerd" Camiel Eurlings, CEO KLM. De rest kennelijk wel gezien de vluchtroutes van de andere airlines.
Is het hele Oost/West conflict niet een grote machtstrijd rond handel en economie dat ten kosten gaat van de hele wereldwijde veiligheid? Is handel en economie niet de basis van de alsmaar groeiende hoeveelheid conflicten in de hele wereld? Om maar niet te spreken over vervuiling, klimaatverandering, armoedeontwikkeling, grondstofoorlogen, volksverhuizingen waardoor de veiligheid steeds weer in geding komt door stijgend zeewater, droogtes, ziekten, rampen en catastrofes. Staat handel en economie in onze maatschappelijke structuur en cultuur niet ALTIJD en structureel boven veiligheid? Behalve als het te laat is en we de slachtoffers moeten betreuren van bijvoorbeeld MH17.
“Vergeef ons slachtoffers, dat wij handel, economie en machtspelletjes zo belangrijk vinden dat uw veiligheid het moest bekopen”.
Stad van Morgen en het kernissue “veiligheid”
In onze definitie van duurzame menselijke vooruitgang is veiligheid een van de 5 kernverantwoordelijkheden. Vaak al heeft de Stad van Morgen aangedrongen op en uitgenodigd tot het creëren van een innovatieve sustainocratische samenwerking ala AiREAS (gezondheid) of VE2RS (zelfredzaamheid) waarin veiligheid en innovatie de basis is. Reden hiervoor zijn de ongelukken in de Moerdijk, de vele gevaarlijke transporten met gevaarlijke grondstoffen die ons dichtbevolkte gebied doorkruisen, de opslag van het spul, het chemisch en onafbreekbaar afval uit ons dagelijks leven en onze ongewenste afhankelijkheid van gevaarlijke grondstoffen. In tegenstelling tot AiREAS of VE2RS krijgen wij SAFE (nog) niet van de grond omdat de economische handelsafhankelijkheid van overheid en bedrijven van deze stoffen te groot is om op onze uitnodiging in te gaan. Veiligheid is een reactieve prioriteit (pas als het kalf verdronken is) met bombarie en spijtbetuiging, geen proactieve verantwoordelijkheid (zoals Sustainocratie van de Stad van Morgen bepaalt) met gezond verstand en moreel bewustzijn.
Hoeveel dramatische gebeurtenissen zoals MH17 moeten er nog gebeuren voordat men eindelijk aanvaardt dat “veiligheid” de basis moet zijn van elke vooruitstrevende maatschappijvorm? Wanneer zien we eindelijk in dat het niet meer om gefragmenteerde territoriale en economische macht gaat maar de duurzame menselijkheid en vooruitgang van één wereldbevolking. Wanneer aanvaarden we de verantwoordelijkheid dat rijkdom niet uit te drukken is in geld maar de veilige terugkeer van onze gezinnen en geliefden.
Als diezelfde daadkracht van Nederland nu eens gebruikt zou worden om die woorden van Timmermans over veiligheid proactief inhoud te geven dan kijk ik met andere ogen naar het ceremonieel van terugkerende slachtoffers. In plaats van groots vertoon om ons immorele gebrek aan proactief veiligheidbeleid te verdoezelen is het een heldenverering die het bewustzijn blijvend heeft geraakt. De slachtoffers van MH17 zijn dan ongewild en ongevraagd het middelpunt geworden van een nationale, Europese en wereldwijde maatschappelijke transformatie. Hun onwaarachtige dood zal dan blijvend worden herdacht omdat het een omslag heeft veroorzaakt in de maatschappelijke wereldstructuur waarna veiligheid boven handel en economie kwam te staan en daarmee het leven heeft gered van miljoenen mensen, nu en in de toekomst.
Alle nabestaanden verdienen niets minders nu ze hun dierbaren voor altijd moeten missen.
Deelname is een keuze. Als Sustainocratie groeit dan vermindert de andere nepwerkelijkheid vanzelf. Iedereen mag meedoen aan ons gemeenschappelijke creatieproces. We hebben 4 gebieden waarin u terecht kunt. U kunt ook een 5e of 6e gebied creëren, alles onder de 
Stad van Morgen 