Nina: “Ik betaal al 3 jaar geen zorgverzekering meer. Dat is een principiele keuze, niet omdat ik geen zorg wil, of religieuze motieven zou hebben, of niet solidair ben. Ik ben het fundamenteel oneens met de manier waarop de zorg is georganiseerd, hoe men omgaat met onze bijdragen en ons verplichten steeds meer te betalen zonder dat er voor ons merkbare verbetering optreedt. Ik heb geen enkele andere mogelijkheid om mijn ongenoegen te uiten dan de betalingen te weigeren. Een zorgalternatief is er niet en de wet verplicht mij tot iets waar ik moreel noch ethisch achter sta. Ik wil het recht om hierin mijn keuzes te mogen maken.”

Nina staat niet alleen. Er zijn miljoenen Nederlanders die dezelfde opvattingen delen als Nina. Alleen durft Nina de confrontatie aan te gaan, de deurwaarder en incasso praktijken te trotseren en de rechter uit te leggen wat haar motivatie is. De wetgeving staat niet aan haar kant want die is niet gemaakt op basis van ethiek maar het beschermen van een systeem dat gestuurd is door geld en macht. Hebben wij dan niets meer te zeggen? Natuurlijk wel. De natuur van de mens accepteert regels zolang ze aanvaardbare wederkerigheid leveren. Als dat niet meer zo is dan is een vonk genoeg om een kettingreactie op gang te brengen. Wat zou er gebeuren als 30.000 of 100.000 of zelfs 1.000.000 mensen het voorbeeld van Nina gaan volgen? De rechtstaat wordt overspoeld met zaken. De incassobureaus en verzekeraars boeken niet de resultaten door structurele weigering. Het risico bestaat serieus dat we deze stap van verzet nemen. Een verstandige bestuurder wacht dit niet af maar gaat op tijd aan tafel en neemt verantwoordelijkheid.

En wat wil Nina? “Ik wil aan tafel met de overheid en verzekeraars om tot een nieuw en aanvaardbaar model te komen. Een model waarin zorg voor elkaar de basis is van een gezonde samenleving en professionele hulp in relevantie aanwezig is gericht op gezondheid in plaats van symptoombestrijding. Dat we niet het vermoeden hebben in de greep van de farmaceutische industrie te verkeren maar dat we wetenschappelijk en praktisch kunnen vertrouwen op onze kennis en zorgaanbod. Dat er geen miljarden opgepot worden of uitgekeerd aan salarissen terwijl ouderen creperen door gebrek aan middelen. Dat zorg ook daadwerkelijk zorg is en geen economisch monopolie spel over de rug van ons allemaal.”

Wij als Stad van Morgen staan natuurlijk naast Nina en haar opvattingen. Mochten we ons willen verenigen dan kan dat vanuit de Sustainocratische basis. De oproep is duidelijk “tot hier en niet verder”.