Zij die mij (jpclose) volgen op Facebook merken dat ik sterk geconfronteerd met de dood de laatste weken. Een vriend die dood aangetroffen wordt in zijn huis, het overlijden van een dierbare tante van een nabije persoon, de aankondiging van kanker uitzaaiingen bij iemand anders intiem, de dementie van weer een andere, de zelfmoord van een radeloze oudere vrouw en buur…

De dood presenteert zich in vele hoedanigheden. De grote gemene deler van al deze ervaringen is dat familiebanden en zorg voor elkaar, de dood op een afstand houdt. Ons eigen initiatief COS3I heeft zich daarin al bewezen. En telkens weer laat het zich zien, ter genezing van wat was en weerbaarheid voor wat komt of dat wat men opzet.

De vele gebeurtenissen en de reacties van meelevende mensen zetten mij aan het denken. Wat is de boodschap die mij wordt aangereikt? De conclusie heb ik hierboven weergegeven. We leven in een maatschappij waar de afstand tussen elkaar erg groot is geworden. Kinderen die hun ouders niet meer waarderen, ouders die hun kinderen niet meer zien. Buren die niet met elkaar omgaan, familieleden die uit elkaar groeien. Vluchtelingen, migranten, werklozen die met de nek aangekeken worden omdat ze niet gewenst lijken.

We zijn in lief en leed een grote wereld familie. We zijn broeders en zusters onder elkaar. De angst voor elkaar komt voort uit onbegrip, hebzucht en gebrek aan zelfliefde of vertrouwen. Vaak ook ingegeven door overheersende politiek economische opvattingen.

Wanneer je met de dood zelf geconfronteerd wordt, in al haar verscheidenheid, dan valt pas het kwartje. Het leven zelf is heilig, niemand heeft het recht om erover te beslissen noch te oordelen. We kunnen het leven wel helpen, faciliteren. Door te verbinden in empathie, liefde, samenhorigheid, cocreatie, door open te staan voor elkaar.

We gaan allemaal een keer dood maar niet door eenzaamheid noch aandacht voor elkaar. Dat is ons “geloof”. Onze Stad van Morgen zekerheid. Dat is de boodschap die zich steeds weer bevestigt. Hore wie horen wil.