Gisteren kwamen deze woorden, in die volgorde, zeker vier keer samen aan de orde. De hele week al word ik geconfronteerd met deze worsteling van mensen vanuit allerlei invalshoeken. Gesprekken gaan over pijnlijke relaties, onbeantwoorde liefdesgevoelens, eenzaamheid, twijfels in het corona tijdperk, wegvallende zekerheden, huidhonger, verlangens, ga zo maar door. De Griekse schilderes Evi Sarantea, deelde twee indrukwekkende werken met mij nadat liefde en onzekerheid (nu in deze volgorde!) aan de orde kwamen in onze gesprekken over Sustainocratie. Gesprekken die door kunstenares Marina Provatidou waren opgestart rondom de kracht van expressie via poëzie, schilderijen, boeken, enz. Maar ook bespraken wij het beeld van “gek gevonden worden” of “niet passen in het huidige tijdsbeeld” door anders te zijn. Hierdoor werd het extra putten uit de innerlijke bron van zelf of universele liefde zo wezenlijk om niet echt gek te worden door het “oordeel van de ander”, de massa. De eigen authenticiteit blijven koesteren en manifesteren werd een wederzijds feest van herkenning.

Onzekerheid

Het woord geeft zichzelf weg. On-zekerheid, het gebrek aan zekerheid, de ongewenste aanwezigheid van het on-voorspelbare, of juist het voorspelbare uit voorgaande gebeurtenissen. Het ongewisse, de innerlijke twijfel, de angst, de diepe wens om “het” wel vooraf te weten, de diepe zwarte put waar je in zou kunnen vallen, wederom misschien ….

De vraag komt op “waarvoor ben ik bang?”. Ben ik bang dat iets mij (weer) pijn gaat doen? Ben ik bang dat ik bepaalde gevoelens kwijt raak? Ben ik bang mijn vrijheid te verliezen? Ben ik bang voor mijzelf, mijn reacties, mijn gedrag, of ik het wel kan, waard ben, wil? Of ben ik bang voor of namens de ander? Ben ik bang de ander pijn te doen, niet te behagen, niet tegemoet te komen? Ben ik bang voor het bekende of onbekende? Ben ik bij voorbaat al bang?

Of de andere vraag “welke garantie zoek ik?” met even zoveel antwoorden. 

Wat al deze gevoelens met elkaar gemeen hebben is dat ze aandacht weghalen van het moment, de situatie in het nu, de daadwerkelijke andere persoon of situatie waar het om gaat. De aandacht gaat naar oude onverwerkte emoties of trauma’s, oordelen en vooroordelen, angsten en vermoedens die niets maar dan ook helemaal niets, te maken hebben met dit moment noch de situatie die we beleven. We zijn in staat “de ander” in een verdedigende positie te manoeuvreren, vroegtijdig af te wijzen, of discussies aan te gaan over iets dat nu niet bestaat maar wordt voorgeschoteld als “waarheid”. Allemaal door innerlijke onrust omdat we ons eigen innerlijke drijfzand buiten onszelf en bij de ander leggen. Welke verantwoordelijkheid verwachten wij van deze persoon of situatie over iets wat totaal onbekend is voor deze ander,  juist omdat het in onszelf leeft, nergens anders? 

Alleen wijzelf kunnen bouwen aan onze eigen zekerheid, door niet te malen over gisteren of morgen, want de een is weg, de ander moet nog komen. Door te leven in het nu, genieten van het moment en dealen met situaties die zich voordoen vanuit de eigen innerlijke bron van zingeving, verbinding, liefde en vermogen tot zelfvertrouwen. Dat is moeilijk maar niet onmogelijk. We halen die oogkleppen van onzekerheid weg door te focussen op wat er nu gebeurt en laten niets anders het nu verdoezelen. 

Liefde

Kunstenares Evi stuurde mij een getekend oog vanuit haar eigen beeldvorming van de maatschappijvorm die ik heb neergezet. Zij vroeg hoe ik details erin verwerkt wilde zien? Voor mij is “het oog” de weg naar binnen, naar het hart en de ziel van iemand die ik tegenkom. Het is in kunstzinnige beeldvorming de associatie met “het zien”, de gewaarwording, de openbaring, de bewustwording.

Bij haar vraag kwamen bij mij intieme herinneringen naar boven van liefdes processen waar ik zelf in mijn leven en vooral de laatste jaren verwikkeld was geraakt. Waarin ik mijn eigen oude trauma’s, angsten en vooroordelen ben tegengekomen en deze via, ik noem ze gemakshalve “engelen”, vaak in vrouwvorm, die katalysator werden van mijn eigen transformatie proces, kon aanpakken. Gedurende die, vaak tijdelijke, uiterst verwarrende verbindingen heb ik de meest intense liefde ervaren. Verrassend was dat deze liefde haast nooit gepaard ging met seks, een vooroordeel dat we vaak aan liefde koppelen. Wel kwam de verwarring die seksualiteit met zich meebrengt aan de orde. Deze mocht ik voelen, relativeren en daarna loslaten. 

Sinds 1996 ga ik door intense processen, door complexe keuzes, vanuit liefde ingegeven, die uiteindelijk geleid hebben tot de definitie van de natuurlijke essentiële waarden van het menselijke bestaan, voor mijzelf, mijn alleenstaande vaderschap, mijn kinderen, mijn ouders, en uiteindelijk de hele (wereld)maatschappij. Dat ging niet vanzelf.

In 1996 kwam ik op een rots in Spanje mijn diepste pijn en leed tegen en tegelijk de meest verlichtende innerlijke bron, mijn verbinding met de energie van universele kracht, leven en liefde, diep binnen in mijzelf. In al de zich ontrafelende bewustwordingsjaren daarna moest ik “de hel ervaren om de hemel te omarmen”. Die hel was nergens anders dan binnen in mijzelf in de vorm van het loslaten van oude dogma’s en trauma’s.

Gaandeweg openbaarde de pure liefde zich in mij, kon ik mij er één mee voelen. Een liefde die niet direct geassocieerd hoeft te worden met een andere persoon maar met de intensiteit van innerlijke rust, betekenis en vertrouwen. Een energetische kracht met een unieke lading van positiviteit en daadkracht, hetgeen ik nu de intieme, innerlijke bron van licht noem.

In mijn dagelijkse leven sindsdien, als verbinder op liefdevolle niveau van menselijke kernwaarden, kom ik alle vormen van onzekerheid bij mensen en instanties tegen. Soms agressief, soms totaal ongeïnteresseerd, apathisch of in absolute weerstand. Vaak totaal blanco qua mindset, overlevend, zonder innerlijk contact, in een eigen onbewuste flow en comfort. Soms nieuwsgierig, onderzoekend, vanuit eigenbelang of in fases van allerlei pijnlijke loslaat processen, zelfs met bijbehorende psychoses en medische behandelingen. En soms kom ik “engelen” tegen die zich zelfs in het oppervlakkigste voorbijgaan even diep verbinden met een glimlach van wederzijdse herkenning “ik zie jouw liefde”. Als ik deze mensen dan écht ontmoet gebeurt er iets unieks. Het oog is dan onze ontmoeting. Het zegt “ik zie jou”. Er volgt dan iets magisch via een simpele aanraking, een gesproken woord, wat dan ook, dat een fundamenteel verschil maakt.

En dan ontdek ik de clue van de werkelijke liefde. Wanneer ik nu in het oog kijk van iemand, meestal een vrouw, vaak ook mannen, maar ook de natuur, de nachtelijke hemel, een bloem….

dan kunnen er, in mijn ervaring, drie dingen gebeuren:

1. Ik zie niets. De verbinding is oppervlakkig, er is amper contact. We kunnen grapjes maken, gesprekken voeren maar het blijft een uitwisseling van informatie zonder openheid, transparantie, verbinding. Op een dag kunnen er zo duizenden mensen voorbij lopen zonder dat er enige vorm van energie uitwisseling plaats vindt. Als we elkaar al ontmoeten blijft de deur van de ogen gesloten en is er hooguit beleefdheid, vaak zelfs dat niet. Nu, in tijden van corona zie ik zelfs afkeer, angst, niet naar mij maar naar “de ander” in zijn algemeenheid. Als ik zelf in zo’n trance verkeer dan leef ik niet in het nu, dan malen mijn gedachten over iets en mis ik de werkelijkheid waarin ik mij beweeg, het dringt niet door. Zodra ik mij ervan bewust wordt daag ik mijzelf uit wel te kijken naar het nu. Dan ervaar ik instantaan geluk en liefde in plaats van blinde zorg of mentale nietsheid.

2. Ik zie verliefdheid. De ogen richten zich op mij en ontwikkelen een waas. In mij herkent men een onvervuld verlangen van zichzelf. De ogen keren zich naar binnen, projecteren zich op mijn energie maar als aanvulling op iets wat ontbreekt bij henzelf. Zij verlangen naar bijvoorbeeld zekerheid, seksualiteit, aanraking, onbewuste healing….en willen dit van mij. Zij zien mij niet zoals ik ben naar zoals ze mij willen zien volgens hun eigen gemis of verlangen. Voor beide is dit verwarrend want misschien gebeurt bij mij hetzelfde, wil ik ook van deze persoon mijn verlanglijstje ingevuld krijgen. Er ontstaat al dan niet een passievolle verbinding op basis van onze eenzijdige of wederzijdse innerlijke wensenpakket. Als het niet wederzijds is dan kan frustratie zich uiten terwijl de een veel moeite doet, zich niet gezien voelt, en de ander afwijzende acties uitvoert, soms hardhandig, soms met zachtheid uit respect of angst een gewaardeerde vriendschap te verliezen. In deze situatie komen we ook alle oude hartpijnen, onverwerkte trauma’s tegen met de kans ze aandacht te geven, te verwerken of ze nog dieper in de graven via zelfmedelijden, verwijt naar de ander en boosheid. 

Als de waas voor de ogen wegtrekt en we de werkelijkheid onder ogen zien dan komen we de ander misschien tegen zoals die werkelijk is. Dan zien we niet onze innerlijke behoeftige zelf maar degene waar we het op hebben geprojecteerd. Dit kan reden zijn voor een breuk in de relatie, teleurstelling, zelfs als deze zich via huwelijk en kinderen heeft ontwikkeld. Het kan ook de reden zijn voor het ontwikkelen van een echte duurzame relatie waarbij de onzekerheden en eigen verlangens sleutels zijn die deuren openen waardoor men healend verbindt op basis van wederzijdse erkenning, acceptatie, respect,  authenticiteit en levensmissie. 

3. Ik kijk door de ogen in de diepe bron. Als ik zo iemand tegenkom dan is soms een glimlach in het voorbijgaan voldoende. We kennen elkaar misschien niet fysiek maar ergens is de diepe link van tijdloze herkenning. Mochten we elkaar wel ontmoeten dan kunnen we uren elkaar aankijken, vasthouden fysiek of in dialoog, met titanen-moeite om elkaar later los te laten. Woorden zijn amper nodig omdat we elkaar “zien” vanuit de diepste bezieling, een bezieling die we soms zelf nog niet helemaal rationeel snappen en waar de ont-moeting aan bijdraagt. Er is geen onmiddellijk gevoel van seksualiteit, wel vaak verwarring hierover. De emoties gaan echter veel dieper, via de wederzijdse bron waarin ergens een boodschap verweven is, vaak een van healing of een uit te voeren missie samen. Seksualiteit zou verstorend kunnen werken omdat het ons naar een oppervlakte in het nu brengt waarin we elkaar niet “voelen”. Of het kan zich juist wel manifesteren in een onevenaarbare versmelting waarin alle dimensies zich samenvoegen in tijdloze eenheid. Met deze mensen ervaar ik de onvoorwaardelijke overgave, de ongeclaimde oneindige liefde, de versmelting maar ook het loslaten in eeuwigheid van de wederzijdse ont-moeting. Het zijn is een en we zien elkaar, verplichten elkaar tot niets omdat we tijdloos en voor altijd zijn verbonden, vaak al lang voordat we elkaar fysiek weer zijn tegengekomen. Dynamisch clusteren, energetische versmelting om een reden in het nu dat als het af is we weer loslaten om verder te gaan op ons pad.

In mijn eigen levensfasen ben ik gaandeweg verschoven van 1 naar 2 en dan naar 3. Gaandeweg besefte ik dat alles altijd aanwezig is maar het bewustzijn bij mij niet. Nogsteeds zijn ze er alle drie, mengen ze zich al nagelang een ontmoeting of situatie. Alleen kan ik mij nu berusten in de diepe bron en “het al dan niet laten gebeuren” in plaats van ernaar te zoeken.

Rondom mij heen zie ik veel mensen die verward blijven in de fasen 1 en 2 zonder door te breken in hun eigen diepste bron waar alles zit wat ze nodig hebben. Of juist de diepste bron hebben aangeboord maar niet de healing van 2 aandurven om wat voor reden dan ook.

De vragen en dialogen van deze week tonen mij deze verwarring, of het nu gaat om een intieme relatie, werk, inkomen, corona, oude trauma’s, enz. Het liefst zou ik ze naar de bron en healing willen knuffelen maar realiseer mij dat een ieder door een geheel eigen proces gaat. Ik mag hun energie niet overnemen, hooguit er zijn. Het feit dat men de dialoog opent is daar een onderdeel van. Uiteindelijk ontmoeten we elkaar daar waar het ooit begon. De oneindige liefde, de een wat eerder dan de ander, als een veld vol ongeplukte bloemen die stralen naar en met elkaar