Als mens staan we het dichtst bij de keuze om mee te doen of niet. Per slot van rekening zijn wij niet alleen burgers in een gemeenschap waarin het systeem zich heeft genesteld. We zijn ook puur natuur vanuit de natuurlijke kernwaarden van de dynamiek van het leven.

Voor ons als mens is het eenvoudig om te stellen “ik doe het anders”. We sluiten FB af, kopen niet meer van Amazon, gooien de smartphone uit de deur, beginnen een groentetuin en houden ons warm met een dikke trui. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De meeste mensen wonen in een versteende stad, zijn economisch afhankelijk voor huisvesting en ziekenkosten minstens, zijn verknocht aan klaterluxe en hebben de ruimte noch het inzicht om zelfvoorzienend te worden of te willen zijn. Men klaagt liever over tekortkomingen dan dat men verantwoordelijkheid neemt voor zichzelf laat staan samen met anderen.

Wat zijn de alternatieven? Vertrekken uit de stad zou het reeds geteisterde platteland niet goed doen, tenzij we komen met de intentie om samen te werken met de natuur. Toch zijn er al initiatieven die vergaande stappen hebben genomen. Kleinschalig maar reëel. Dit groeit. Men kan bijvoorbeeld meedoen met stad-platteland verbindingsprogramma’s zoals Heerenboeren, FRE2SH of RIJP. Misschien een community proberen op te zetten, zoals Pieter deed met een groep mensen.

De stad transformeren van een manipulatieve getto van geldafhankelijkheid, zwart gat van blinde consumptie en ongenuanceerde afvalverwerking, naar een zichzelf grotendeels bedruipend natuurlijke ecosysteem van cocreatie, vergt bewustwording, durf, geloof in onszelf, onze kennis en technieken. Het vergt ook multidisciplinaire samenwerking zoals beschreven in Sustainocratie. Ook hierin wisten we stappen te zetten zoals deze groep Vlamingen kwam bekijken:

De enige manier om de invloed van de superpowers te minderen is door ons er minder afhankelijk van te maken. Dat betekent dat we steeds meer zelf moeten gaan doen. En dat is maar goed ook. Die superpowers hebben het niet gemakkelijk. Ondanks de enorme triljarden aan geld is hun systeem eindig. Volgens de economische golfbewegingen van Kondratiev zagen we elke 50 jaar een crisis optreden die weer ruimte gaf aan een nieuwe golf van (technologische) innovatie. Hierdoor kon men weer groeien in de globalisering spurt. De huidige superpowers zijn daar het resultaat van. Ze zijn heel anders dan die van 50 of 100 jaar geleden.

De financiële crisis in 2008 was de eerste barst in het bolwerk. De speculanten zijn geholpen door kapitaalinjecties in hun aderen om de speculatie verder te kunnen doorvoeren. Want zonder dat proces is al hun geld niets waard. De financiële wereld stond ook nu weer op ontploffen. Zij had niets geleerd. Een nieuwe impuls was/is nodig maar er is geen groeirek meer. De Aarde is opgesoupeerd.

Sinds de jaren 70 is de “zorg” een groeimodel, niet meer de productiviteit. Hightech manipulatie wordt overgenomen door biogenetische manipulatie. Vaccins, nepvirussen, biowapens, angst marketing, oorlogstuig, criminaliteit, enz. De controle over de mens is dan noodzakelijk omdat we natuurlijk wel onze grondwetten hebben bevochten en bewustzijn hebben om weer tot opstand te komen.

Helaas laten veel mensen zich slaafs meevoeren in deze nieuwe wereld maar voor het eerst wordt structureel ons grondwettelijke recht geschonden. Wat in het verleden een groei was door gebruik van mens en planeet, met inzet van technologische innovaties, hebben we het nu over het schenden van basisprincipes van het leven zelf. Wat eerst werd gedaan vanuit groei in welvaart en welzijn is nu beland in een algehele fase van misdaad tegen de mensheid (en de planeet). Er is een fundamentele lijn van ethiek overschreden.

Internationale juristen verenigen zich om aansprakelijkheden te eisen, schadevergoedingen te claimen en de schuldigen te straffen. Ondertussen dienen we een les te leren over afhankelijkheid. Er dient weer balans te komen tussen wat we zelf presteren (samen) en wat we aan anderen overlaten (afhankelijkheid). De verhouding 90 (presteren)/ 10 (afhankelijkheid) is veel duurzamer dan 10 (presteren)/ 90 (afhankelijk). Sustainocratie blijft de hand uitreiken aan mens en instellingen om de transitie van verhoudingen samen op regio niveau aan te gaan.

Dus op de vraag “hoe kon het zover komen?”. Dan moeten we vooral ook naar onszelf kijken. Dus als we het willen veranderen dan weten we ook waar we moeten zijn. Dan is de keuze wellicht snel gemaakt. Hoe dan ook, gemakkelijk zal het niet worden.