Enige maanden geleden bereikte mij het bericht dat ik genomineerd was voor het Visioneers Award. Ik had geen idee wat dit was totdat ik in gesprek kwam met de oprichters van dit netwerk, een gepensioneerd maar actief echtpaar met een wetenschappelijke universitaire achtergrond. Geraldine Schwartz en Desmond Berghofer hadden de ambitie om een netwerk te bouwen van mensen die zich op de een of andere manier inzetten voor een betere wereld voor de mens en planeet. Dit doen ze door de mensen te erkennen via een award. Via het netwerk trachten ze dan betekenisvol tot gemeenschappelijke projecten te komen.

In het begin had ik wat moeite met de nominatie. Het is natuurlijk leuk om erkenning te ontvangen voor een levensmissie maar mijn rol is niets zonder al die mensen en instanties die zich erbij hebben aangesloten via bijvoorbeeld AiREAS, FRE2SH, COS3I, School of Talent and Wellness of the Word Happiness Bird. Een persoonlijke erkenning ontvangen van mensen die (nog) niet betrokken zijn bij Sustainocratie, het misschien niet eens 100% snappen, laat staan eraan meedoen, gaf mij een dubbel gevoel. Leuk zo’n award maar gebaseerd op wat? Kan ik nu niet een keer gewoon dankbaar zijn? Bijvoorbeeld voor de moeite die iemand neemt om mij te nomineren? En zij die de nominatie ter harte nemen?

Nee, dat kan ik niet. Want het gaat niet om mij. Elke halve gare kan iets leuks bedenken maar de echte impact op de mensheid komt toch echt door de manier waarop anderen dat leuks omarmen en betekenisvol implementeren. Ik ben slechts een verbinder. Het echte werk doen zij die zich laten verbinden. Mij alleen bekronen doet al die deelnemers tekort. Ik moest eerst duidelijkheid hebben dat men dit snapt.

Het gesprek en de daarop volgende emailwisseling was doorslaggevend. Het vermogen van een “visionair leider” om dingen te zien die anderen (nog) niet zien is pas leiderschap als hij of zij in staat is voor anderen het onzichtbare zichtbaar te maken. Zodanig dat men ernaar gaat handelen door de visie zich eigen te maken. Die uitdaging had ik ook met the Visioneers. Toen ik merkte dat men oprecht belangstelling toonde en moeite deed om Sustainocratie te begrijpen kon ik langzaam achter de erkenning gaan staan. Gisteren ontving ik de oorkonde officieel. Ook al staat ie op mijn naam, ik deel het met iedereen die mee werkt aan het dragen van de Stad van Morgen en al haar multidisciplinaire samenwerkingsverbanden. Want Sustainocratie dat zijn wij allemaal, niet alleen ik. En daar ben ik wel dankbaar voor.