Sociale Driegeleding
Een maatschappelijke visie vanuit de Antroposofie.
Gastdocent: Henk Verboom
Introductie: Kort na de eerste wereldoorlog heeft Rudolf Steiner al een concept voor een maatschappelijke visie ontwikkeld, die als visie nog steeds van kracht is en geworteld in een integrale mens- en kosmosvisie. HenkVerboom zal dit fundament voor een nieuwe maatschappij trachten te schetsen vanuit de bredere context van de antroposofie en met een mogelijke doorkijk , naar de visie op de gezondheid vanuit de antroposofie.
Wie is Henk Verboom
Henk Verboom is bestuursvoorzitter van Stichting Mercuur. Dit gezondheidscentrum richt zich op genezing & bevorderen gezondheid voor de hele mens, naar lichaam ziel en geest. Daarnaast initieert hij antroposofische initiatieven, lezingen en verbindingen in en rond Eindhoven, zoals o.a. de samenwerking met Huize Glorieux. In dit kleinschalige woonproject krijgen de bewoners de gelegenheid om met passende zorg (en verpleging) op antroposofische basis omringd te worden.
STIR avondcollege
2x per maand nodigt Jean-Paul Close (grondlegger Stad van Morgen en Sustainocratie) samen met Nicolette Meeder (HUB verantwoordelijk STIR Academy Eindhoven en verbinding SmartCitiesEU) u uit voor een avond van reflectie rond de evolutie van de mens en grondbeginselen van een duurzaam vooruitstrevende samenleving. Vaak wordt daarbij een gastspreker uitgenodigd, soms ook artiesten of kunstenaars met een verhaal. De colleges benaderen de hedendaagse actualiteit vanuit filosofische, praktische en wetenschappelijke inzichten met een kijk op de houdbaarheid ervan.
Jean-Paul Close is visionair en, net als Steiner, grondlegger van een maatschappijmodel dat veel overeenkomsten toont maar ook verschillen. In open dialoog met Verboom gaat Close kijken wat we allemaal kunnen doen met de inzichten en wat een en ander in de weg staat.
Kosten: 5€ (of een AiREAS muntje) voor leden van Stad van Morgen initiatieven, 10€ voor niet leden.
STIR initiatiefnemer Jean-Paul Close legt het Smart City programma van de EU uit en de partnerschap rol van de STIR Academy zoals deze is gehonoreerd door de EU commissie.
De komende jaren investeert de EU honderden miljarden subsidie aan Smart Cities and Communities gerelateerde innovatieve projecten. De kern van succes wordt gezien in onderlinge samenwerking. Hoe kunnen kleine zelfstandigen en lokaal MKB van de subsidies profiteren? Wat is de rol van de STIR Academy? Hoe ziet het STIR netwerk in Europa er uit? Hoe kunnen STIR deelnemers meedoen? Wat kunt u verwachten tijdens de komende 20 colleges? Wat doen de STIR werk en projectgroepen? Enz
Voor wie zijn deze colleges?
Voor een ieder die op zoek is naar kersverse internationale en lokale inspiratie en innovaties die er toe doen en zich erop wil richten als pionier, ondernemer of potentiële samenwerkings-partner. STIR denkt vooral aan ondernemende of zoekende studenten, zzp-ers, professionals op zoek naar een nieuwe uitdaging, lokaal MKB, enz.
Hieronder treft u de open STIR avondcollegedata voor September – December 2014:
Dinsdag 2 september
Woensdag 17 september
Dinsdag 7 oktober
Woensdag 22 oktober
Dinsdag 4 november
Woensdag 19 november
Dinsdag 2 december
Woensdag 17 december
Deze nieuwe serie STIR colleges is aangepast om de regionale Stad van Morgen activiteiten via AiREAS (gezonde stad) en FRE2SH (zelfredzaam gebied) te stimuleren met kennis en inspiratie uit de hele wereld.
Locatie: Fontys Hogeschool, Rachelmolen 1, gebouw R1.
Lokaal: 1.67 (let op, nieuw lokaal, 1e verdieping!)
Kosten: 1 AiREAS munt (zie lidmaatschap FRE2SH) of 10€ (partners) of 20€ (niet partners)
Gastvrouw en contactpersoon: Nicolette Meeder
Hoofddocent en coordinatie gastdocenten: Jean-Paul Close
Een van de 5 kernwaarden van een stabiele maatschappelijke ontwikkeling, volgens Sustainocratie, is voedsel.
Dankzij Fransjan van der Waard kreeg STIR Academy een live stream met de Universiteit van Wageningen om de presentatie van Joel Salatin rechtstreeks mee te kunnen maken. De Wasvenboerderij faciliteerde het experiment met ruimte en koffie.
Joel Salatin
Salatin is boer in Amerika die op een natuurlijke manier omgaat met veehouderij. Hij heeft bekendheid gekregen door zijn unieke praktische methodes die hij heeft verwoord in een boeken zoals “Folks, this ain’t normal”.
Salatin start zijn betoog met het vestigen van onze aandacht op de microscopisch kleine wereld in de aarde op het veld. Die microkosmos is veel complexer en geïntegreerd dan wat wij mensen ervan maken in onze activiteiten. Als je deze kosmos uitvergroot dan kom je tot de grotere soorten waaronder de dieren en planten, maar ook de mens.
Het verhaal van Salatin gaat over het houden van een verband tussen de eetbare dier en plantensoorten op zijn farm en de diversiteit van de natuur. Hij laat zijn koeien al trekkend grazen door dagelijks van weiland naar weiland te verhuizen. Ze eten gras, bewerken de natuur met hun gedrag en laten uitwerpselen achter. “Alles draait om poep” zegt Salatin. Een lopend dier trotseert de zwaartekracht en verspreidt zo de poep over het land. En zo zijn er meer voordelen te benoemen met rondtrekkende dieren.
Als de koeien voorbij zijn dan komen er mobiele units met vrije uitloop kippen die gebruik maken van wat de koeien hebben achter gelaten en er op hun beurt weer iets aan toevoegen. En zo creëert Salatin een lokaal circulaire systeem zonder pesticiden, kunstmeststoffen of vaccinaties en een veel hogere productiviteit. De grond, biodiversiteit, planten, insecten, microkosmos, en dieren werken op natuurlijke wijze samen. Het vlees en de groeten zijn gezond en voedzaam voor de mens. “Respectvol omgaan met voedsel is respectvol omgaan met de mens”. Daarnaast is zijn boerenbedrijf een samensmelting van bedrijvigheid in diversiteit.
Publieke discussie
Boeiend is de discussie die volgt met de zaal. Daaruit blijkt dat veel mensen redeneren vanuit verschillende paradigmas. Een greep uit wat reacties.
“Hoe krijgen we meer mensen geïnteresseerd in het boeren bedrijf als ze zoveel andere dingen moeten doen (zoals werken)”.
Het is natuurlijk fascinerend om dit soort vragen te zien en horen. Ook de Stad van Morgen hoort vaak het argument “ja maar, er moet brood op de plank komen” of “ik moet mijn brood verdienen” waarna men hele andere dingen gaat doen dan graan verbouwen of brood bakken. Tussen ons en voedsel hebben wij geld geplaatst dat ons een gefragmenteerde benadering van voedsel oplevert, ook in de voedsel industrie. We kopen voedsel maar zijn niet betrokken bij de oorsprong noch de complexiteit ervan terwijl ons bestaan ervan afhankelijk is.
Salatin reageert met andere woorden maar een soortgelijke betekenis. Als we voedsel niet belangrijk vinden dan staan wij de verarming toe van de bodem en voedselproducten uit bedrijfskundige efficiëntie en winstbejag. De gevolgen zijn niet te overzien, voor de mens niet en ook niet voor onze omgeving. “Koop u wel eens dingen die u niet nodig hebt? Ziet u wel, het gaat niet om het geld maar onze prioriteiten. Dat zit tussen onze oren”, aldus Salatin.
“Wat voor advies geeft u de studenten?”
Deze vraag kwam van een student. Salatin gaf kort antwoord “start een revolutie”.
Dat is inderdaad wat we van onze opkomende nieuwe generaties kunnen verwachten. “De mens verandert pas van gedrag als het niet meer anders kan” stelt Salatin terecht. Het boerenbedrijf biedt veel werkgelegenheid (heerlijk in de natuur, niet op een kantoor) maar dan moet het wel anders functioneren dan wat we in het verleden hebben opgebouwd.
“De overheid reguleert en geeft ons weinig ruimte voor natuurlijke productiviteit”
“Alles wat ik doe op mijn boerderij is in principe illegaal” stelt Salatin. Vee dat niet ingeënt wordt, geen stallen, geen insecticides, geen kunstmest…. Daar ligt de bureaucratie wakker van. Als iedereen zou werken zoals Salatin dan zou de bureaucratie niet meer nodig zijn en de chemische en farmaceutische industrie failliet gaan. We hebben een perverse cultuur van tegenstrijdige belangen geschapen waar de natuur en de cultuur verschillende dingen zijn geworden. Toch komen allerlei instanties en universiteiten onderzoek doen naar de werkwijze van Salatin en zijn resultaten. Salatin toont zijn twijfels over de wetenschap omdat deze de gefragmenteerde belangen van een stukje van de werkelijkheid wil verklaren maar het geheel niet overziet. De aanwezige wetenschappers waren daar niet mee eens en toonden onderling een grappig spanningsveld met Salatin.
“Als poep het belangrijkste is van alles dan heeft Nederland daar een overvloed van”.
Salatin is van mening dat Nederland een industrieel economisch tussenstation is dat veevoer uit Zuid Amerika omzet in grote hoeveelheden vlees voor export met poep als overschot. “Dat is een bijzonder kwetsbaar systeem” zegt Salatin. Het heeft niets te maken met zijn opmerkingen over poep als onderdeel van een ecologisch, levend productiviteit circuit. Nederland maakt zich kwetsbaar door volledig fout met voedsel om te gaan. Een directere circulaire benadering met contact tussen consumptie en natuurlijk vlees op lokale basis levert een veel grotere stabiliteit. Om die transitie voor elkaar te krijgen doet pijn maar pijn is de bron van vernieuwing. Die moet je niet uit de weg gaan maar aanpakken met de inzichten van nu.
2 uur college en debat
Zo ging het college 2 uur lang door met een mooie, serieuze interactie met de aanwezigen. Salatin toonde zich zelfverzekerd, expert, zelfbewust en empathisch geschoold door praktijk en ervaringen. De spanningsvelden tussen paradigmas was steeds duidelijk waarneembaar tussen mensen op het podium, het publiek en Salatin.
Enkele conclusies van dit college
* de vrije loop van de dieren is fundamenteel voor de gezonde ontwikkeling van vlees,
* de interactie van de diversiteit van levensvormen zorgt voor een natuurlijke weerstand zonder kunstmatige hulpmiddelen,
* bureaucratie staat natuurlijke ontwikkeling in de weg. Amerika is net zo erg als Nederland,
* verandering ontstaat door idioten die het “anders” doen dan de (legale) norm. Dit wordt overgenomen door “early adapters” die het uitvergroten. De rest van de wereld (90%) is dan gewoon “volger”.
Eindhoven
Dit avondcollege was een experiment van de STIR Academy. Het gaat niet om de kennis alleen van mensen zoals Salatin maar vooral “wat doen wij lokaal met de inspiratie en inzichten?”.
De reactie van de kleine groep was dat er al veel gebeurt door boeren in de omgeving. Salatin presenteert één methode maar er zijn er meer. Ondanks dat er initiatieven worden genomen is het nog maar een druppel op de gloeiende plaat. Het gros van de bevolking is niet betrokken en voedt zich via de supermarkt. De Wasvenboerderij heeft binnenkort een evenement waar lokale boeren zich presenteren met hun innovaties. Het bereiken van de “early adapters” wordt algemeen als essentieel erkend. STIR Academy kan daar een rol in spelen door samen met de Wasvenboerderij op een vaste dag in de maand de inspiratie te organiseren zoals vandaag.
1e Avondcollege “doen”: “Ons voedsel is niet vanzelfsprekend”
Om te beginnen keken we gezamenlijk naar deze documentaire van Rebecca Hosking over “de boerderij van morgen” dat ons toont dat onze voedselvoorziening van vandaag snel niet meer mogelijk zal zijn. Dat komt door de manier waarop we ons afhankelijk hebben gemaakt van olie.
Tijdens de reflectiesessie na de pauze werd de vraag gesteld “wat doen we ermee?” Deze vraag bleek lastig te plaatsen voor de aanwezigen dus werd het anders gesteld.
“Als de situatie van vandaag A is, en B de situatie in de toekomst waarin er geen olie meer is, wat zal er gaan veranderen?”
Om de vraag verder te kunnen brengen binnen de belevingswereld van de deelnemers werd een onderscheid gemaakt tussen de vier kerngebieden van samenwerking in Sustainocratie: de overheid vanuit een gebiedsverantwoordelijkheid, ondernemerschap vanuit product en diensten creatie, onderwijs in het leveren van kennis en burgers door gedragsverandering.
De groepsconclusie was al snel gevormd dat de documentaire geen onzin verkocht en we inderdaad richting de B situatie zouden gaan. Dan zouden we veel meer zelf doen op gebied van productiviteit. Er zou ook veel meer samengewerkt moeten worden binnen kortere afstanden.
Al snel begon men terug te redeneren vanuit B naar A en wat er zoal zou verdwijnen dat we vandaag als normaal beschouwen. Auto’s bijvoorbeeld en de bekende vormen van mobiliteit. Ongetwijfeld zouden we technologische ontwikkelingen meemaken die zaken zouden vervangen maar luxe als de computer, telefoon, beveiliging en controle systemen, enz zouden verdwijnen en plaats maken voor interactie met veel minder controle. De energie alternatieven zouden belangrijkere doelen dienen.
De vraag werd gesteld wat we vandaag al zouden kunnen doen met dit bewustzijn? Wat doen we zelf?
* Experimenteren met eigen groenten verbouwen
* Nu al andere vormen van mobiliteit kiezen
* Energie besparen
* Bloggen, met anderen erover praten
* Meedoen, helpen met Permanent Beta dagen zoals 22/23 Maart
* Dingen bedenken die spelenderwijs anderen ook op het bewustzijnspad brengen
* enz
Uitgebreid werd stilgestaan bij de rol van het onderwijs, het creatief ondernemen vanuit onderscheidend vermogen en het blokkerende belang van de overheid door conservatieve geldbelangen. De overheid is wellicht hierdoor de laatste om overstag te gaan. De traditionele inkomsten van de huidige overheid zullen transformeren, net als de waarde ontwikkeling van de lokale munt waarin veel meer local content zal worden gevonden.
Ook werd duidelijk dat dit alles niet zonder pijn van het loslaten en chaos kan gaan omdat de oude werkelijkheid van geld en afhankelijkheid de vernieuwing op gebied van zelfredzaamheid en onafhankelijk in de weg staat door tegenstrijdigheden in de belangen. Die worden alleen formeel overbrugt door chaos en crisis.
Daarom werd ook duidelijk dat burger “ongehoorzaamheid” de enige weg blijkt om vooruit te gaan met de vraag aan de overheid om te faciliteren tegen haar ogenschijnlijke eigenbelang in. Op gemeentelijk niveau kan dat lukken maar hoe hoger naar Den Haag des te lastiger dit wordt. Toch kan het niet anders. Voorbeelden van andere landen werden aangehaald om te kijken hoe zij ermee omgaan of wat zij voor hun kiezen krijgen. Taiwan bijvoorbeeld als eiland met 23 Miljoen mensen. Duitsland, die de schaamte van de oorlogen niet te boven is en daardoor misschien eerder duurzame veranderingen doorvoert dan Nederland. Engeland via het filmpje van Hosking. De hongersnood van Ierland (ook een eiland) in 1850.
Tot slot werd Permament Beta aangehaald als het antwoord van de Stad van Morgen op de getoonde problematiek. Ben en Marja waren aanwezig om dit te bekrachtigen, als ook het positieve effect van hun werk.
Door dingen tastbaar te maken voor anderen creëert men verbinding dat uiteindelijk uitmondt in steun en vooruitgang. Dat tonen Marja en Ben met hun resultaten die door zijn gedrongen tot de hogere bestuurlijke en ambtelijke niveaus. Het goede voorbeeld zonder toestemming vooraf doet meer dan al die congressen bij elkaar.
Allen zijn uitgenodigd om te helpen, zich te laten inspireren en daarna de lat hoger te leggen in het eigen gebied. Bij het afscheid kwamen we tot de conclusie dat alle deelnemers, met uitzondering van iemand uit Boxtel, op de fiets naar het college waren gekomen.
Het begin is er. B bestaat al en wordt langzaam groter.
Volgende colleges:
* “zijn” ontwikkeling: 1 april – het bewustzijn van de jongeren, met Jason Clarke
* “doe” avondcollege: 19 maart – onze suikerverslaving, met Eva van Zeeland (Miss Natural)
Het 11e thema van de avond over menselijkheid was “multiculturele samenleving, eigenbeeld en tegenbeeld, duurzame vooruitgang”.
Als eerste spreker vertelt Jean-Paul Close over zijn multiculturele verleden en bijbehorende praktische en wetenschappelijke onderzoeken. Mensen spiegelen zich met het maatschappelijke evenbeeld waarin men opgroeit. Dat maatschappelijk bevestigd zelfbeeld gaat een leven leiden totdat men geconfronteerd wordt met andere culturen. Men kijkt naar elkaar vanuit de verschillen. Dit leidt tot stoornissen in menselijke omgang. Als voorbeeld werd het zakelijke leven van Finnen en Zweden genoemd in directiekamers na bedrijfsfusies.
De “ik” en bijbehorende primaire opvattingen over goed en fout wordt gespiegeld volgens de culturele oorsprong. Verhuizen naar een andere cultuur schept allereerst verwarring omdat de “ik” zich gaat spiegelen met een nieuwe menselijke gedragsomgeving.
De Nederlandse cultuur is daarbij erg geldgedreven hetgeen geen enkel houvast noch noodzaak geeft tot verbroedering of samenwerking. De individualisering heeft eerder afzondering en versterking van oude dogma’s tot gevolg die in afzondering wordt beleefd.
De Sustainocratische cultuur is daarentegen gedreven door vijf kernverantwoordelijkheden voor menselijke stabiliteit en duurzame ontwikkeling: voedsel (water), gezondheid, veiligheid, zelfredzaamheid en zelfbewustzijn. Deze staan niet alleen boven economische en politieke opvattingen maar ook boven elke culturele beperking. Elk van deze uitdagingen heeft een verbroederend effect zoals we constateren in de werking van AiREAS (gezonde stad) en VE2RS (zelfredzaamheid met oa het planten van 100 fruitbomen in de stad) en deze STIR colleges (zelfbewustzijn) waarin regelmatig samen wordt gedanst of actief samen gewerkt.
Jean-Paul stelt dat middels toepassing van Sustainocratie de multiculturele samenleving tot samenwerking kan worden uitgedaagd en toch iedereen de eigenheid kan bewaren waarin men zich kenmerkt.
Rustem Demir is de tweede spreker. Rustem is Turk van geboorte maar werd al meteen geconfronteerd met ouders die in Duitsland gastarbeiders werden. Er volgde een jeugd die gepingpongd werd tussen Ankara en Duitsland.
De instabiliteit werd veroorzaakt door de voortdurende gedachten van zijn ouders dat zij “toch maar voor even” in het buitenland zouden blijven en weldra zouden terugkeren. Als kind werd het tijdelijk onderbrengen van Rustem een constante stroom van korte onstabiele verblijfsperioden bij grootmoeder of gastgezinnen afgewisseld met verblijf in Duitsland. Uiteindelijk werd aansluiting op de middelbare school in Turkije onmogelijk door gebrek aan erkenning van diploma’s. Er was een speciale middelbare school opgezet waar jongeren als Rustem, die multicultureel tussen wal en schip waren gevallen, toch een opleiding konden genieten. Rustem werd daar geconfronteerd met verschillende opvattingen tussen getto achtig bestaan thuis en luxe mentaliteit op school. “Wat ben ik?” was een vraag die voor veel verwarring zorgde tussen alle tegenstrijdigheden en verschillen.
Begin jaren negentig kwam hij naar Nederland en werd tijdelijk geconfronteerd met discriminatie in de vorm van “mof, ga terug naar eigen land”. Hij was sterk geldgedreven en vond werk in de Turkse horeca. Al doende kwam hij in aanraking met alle lagen van de bevolking. Hij besloot in het onderwijs te gaan en combineerde studie en arbeid. Nu is hij leraar.
Zijn conclusie van de avond was dat hij Sustainocratie al in zijn genen heeft zitten en geeft het Turkse woord “IMECE” (samenwerking vanuit een collectief gevoel) als synoniem. Alleen dacht hij lange tijd dat hij er alleen voor stond. Nu merkt hij dat dit niet zo is.
Ook concludeert hij dat zijn ontdekkingsreis naar zichzelf heeft geleerd dat hij Rustem is, geen stereotype gedogmatiseerde Turk of iets anders maar uniek door het zelfbewust loslaten van beperkingen en 100% zichzelf te mogen zijn. Om dit te bekrachtigen nodigt hij de hele groep deelnemers uit om de Turkse verbroederingsdans met elkaar te dansen. Met open armen en hartelijk naar elkaar geniet de groep van de beweging en vooral van de prachtige open eigenheid van Rustem.
Jeannette Maquiné sluit aan op het afsluiten van Rustem door de deelnemers te vragen zich te laten bewegen volgens muzikale patronen die zij voordoet. Daarna vertelt ze haar levensverhaal. Opgegroeid in een gezin waarin ambitie belangrijk was. Jeannette danst al vanaf haar prilste jeugd maar nam pas op latere leeftijd het besluit om haar familie te confronteren met haar besluit hierin haar levenspad te zoeken. Ze heeft choreografische bewerkingen en theaterproducties gemaakt met 100den deelnemers. Haar passie is om mensen kennis te laten maken met zichzelf door alle opgelegde fratsen van zich af te gooien en de creatieve wereld op te zoeken via de beleving van de muziek en beweging.
Jeannette vertelt gepassioneerd over de puberende jeugd en de manier waarop zij hen uitdaagt tot zelfbevrijding. De ene keer lukt dat beter dan de andere. Kinderen in deze tijd zijn omringd door externe prikkels en moderne dogma’s. Ze komen vaak stijf van de spanning in de les. De aanpak van Jeannette wordt door andere leraren als vreemd ervaren. Ze grijpt terug naar een verhaal van Rustem over de rode strafkaarten en het ontbreken van de groene beloningskaarten. Het een noch het ander werkt. De ontdekkingsreis is van het kind zelf en de beloning ook. Deze wordt innerlijk ervaren. Het enige dat de leerkracht doet is het geven van het voorbeeld om het initiatief daarna terug te geven aan de leerlingen. “En nu doen jullie het”.
Jeannette sluit af met een filmpje van een uitvoering van een van haar groepen die zelf een bewerking hadden gedaan op de muziek van “Ave Maria”.
Conclusie
Culturen zijn verzamelingen van dogma’s die beperkingen opleggen bij de mens. In een multiculturele samenleving levert dit zowel verwarring als een bevrijdingsproces op. Zodra de bevrijding is beleefd komt men in aanraking met de innerlijke eigenheid “de ik” en kan men met passie en bezieling omgaan met zichzelf en de omgeving. De algemene opvatting is dat er in de huidige maatschappij veel te weinig gedaan wordt aan dit bevrijdingsprocessen. Er bouwt onterecht stress bij personen door gebrek aan tijdige bewustwording “dat anders zijn mag en zelfs heel normaal kan zijn”. Kansen worden die de passie van de mens benutten in plaats van alleen de handen worden zo onbenut gelaten.
Rustem en Jeannette worden beloond met een AiREAS, de eerste “zijnsgedreven” munt die maatschappelijke waarde heeft in plaats van puur materiële. Met deze munt kan men bijvoorbeeld een keer kosteloos meedoen met de STIR Academy waar de munt erkend wordt als 10€ equivalent. Doel is om de AiREAS verder te introduceren in de stad.
Volgend avondcollege: 19 februari
(gamechanger serie, 1e college)
Volgend college: 4 maart (menselijkheid serie, 11e college)
Het 9e avondcollege stond in het teken van de reflectie over de afgelopen 8 colleges in 2013. Wat heeft het met je gedaan? Wat heb je ermee gedaan? Aan het woord kwamen degenen die ervaringen wilden delen.
1e Spreker: Ben Nas
Ben over “Ik Ben”
Ben is de enige van alle deelnemers die de hele reeks heeft meegedaan door alle 8 de colleges bij te wonen. Na een korte presentatie over zijn achtergrond bood Ben ons een reis langs alle colleges.
Het viel op dat Ben geïnspireerd was geraakt door zowel de muzikale intermezzo’s als de verwijzing naar de harmonieuze verbintenissen waaruit het leven bestaat. Dit werd ook bevestigd in de conclusies. Ook de uitdaging om de presentatie te doen heeft voor hemzelf veel reflectie opgeleverd. Ben past nu zijn kennis toe in VE2RS en organiseert de eerste Permament Beta van STIR in Gestel.
Diny had kennis gemaakt met deze introductie over Sustainocratie op YouTube
Ze was bij het filmpje terecht gekomen na een professionele keuze om wat te doen met het thema “duurzaamheid”. Al zoekend op internet was het filmpje een feest van herkenning geworden omdat ze zo haar opleidingen (zoals geschiedenis) en de zijn/doen ontwikkeling van zichzelf en haar werkgever in verband kon brengen met de chaos die ze beleefde en steeds leidde tot discussies en negatieve situaties. Ze vroeg om ruimte in haar werk om op zoek te gaan naar inspiratie en kreeg die.
Diny leerde de positieve kant inzien van het bewust-worden door het grotere geheel te zien. Ze begon anders om te gaan met het leven en de omgeving, inclusief haar werk. Diny raakte de angst kwijt om zichzelf te zijn en vanuit haar eigen ik-wording te redeneren in de uitvoering van haar werk en haar privé leven. Allerlei nieuwe inspiraties begonnen zich te openbaren. Een reis naar Afrika met hulpverlening samen met haar dochter, bezoeken in Nederland bij verduurzamingsinitiatieven, omgaan met onverwachte gezondheid problemen in haar omgeving, enz brachten haar steeds verder.
Ze volgde een aantal colleges die een verdere bevestiging werden van de weg die zich manifesteerde en waar ze ondanks nieuwe momenten van onzekerheid en chaos mee om leerde gaan.
3e spreker (wederom een vrouw): Nicolette Meeder
Nicolette is de gastvrouwe van STIR, contactpersoon en sparringspartner voor 1 op 1 ondersteuning van de deelnemers. Nicolette besloot een verhaaltje voor te lezen over de verschillende manier van kijken naar de werkelijkheid “misschien zie ik het wel anders”. Haar doelstelling is om het bewustwordingsproces innerlijk te helpen borgen bij mensen en het uit te dragen in de maatschappij middels de ontwikkeling van de STIR Academy, lokaal en via hubs internationaal.
Na een korte interactie met het publiek bleken de deelnemers vooral enthousiast over het gevoel dat Nicolette projecteert in de colleges dat “iedereen zichzelf mag zijn” en dit vertrouwen ook wint door haar scherpe interactie op momenten dat het nodig blijkt. Twee van de aanwezigen hadden doelbewust gebruik gemaakt van de 1 op 1 interactie met Nicolette tussen de colleges door, vaak om te reflecteren over de persoonlijke situaties of processen. Men liet weten dat men die 1 op 1 interactie enorm verrijkend had gevonden. Ruim 20% van alle deelnemers had daar gebruik van gemaakt, direct of verbonden aan een project.
Jean-Paul Close sloot af met een korte bevestiging dat elk persoon de bewustwording op een geheel eigen manier doormaakt en verwerkt op basis van persoonlijke belevingen. Hoe meer je roert (de naam STIR van de academie betekent “roeren”) met je eigen leven des te meer reflectie momenten er zijn om de verrijking via bewustwording te bewerkstelligen. Dat geeft ook aan dat leeftijd en levensinstelling een belangrijke rol speelt hierin. Jason, een 20 jarige deelnemer, had kennisgemaakt met STIR door deelname aan het 12.12.12 jongeren programma. Hier was een mooie, uitdagende video-opdracht uit voortgekomen voor generatie genoten in Europa.
Jason keek nieuwsgierig naar de beleving van de oudere deelnemers en kon het allemaal nog maar moeilijk bevatten. Misschien moeten we een keer een aantal STIR sessies richten op de jongeren ook al is de inspiratie tussen generaties ook fundamenteel voor het vertrouwen in de eigen ontwikkeling van de jongerem. Docent Peter en regelmatige deelnemer heeft moeite met de uitspraak van Sustainocratie maar niet met het begrijpen ervan dat gaande weg “gemakkelijk” blijkt. Hij past het toe op zijn eigen onderwijs uitdagingen die nog maar moeizaam geïntroduceerd kunnen worden maar waar hij stapje voor stapje vooruitgang in boekt. Hij krijgt erkenning van en waardering van de ouders van jongeren die met een “stempeltje van het systeem” gemarkeerd zijn maar bij hem leren zichzelf te zijn met alle mogelijkheden die het leven hen biedt en Peter vanuit zijn eigenheid en openheid ook uitstraalt.
De STIR Academy zou kunnen leiden of helpen tot het nieuwe onderwijs, de nieuwe bedrijfsvoering, de nieuwe persoonlijke beleving van de maatschappelijke werkelijkheid. Teruggrijpend naar de tekening van de Diny over ik/maatschappij toonde Jean-Paul de spiegel die eerst ons bewustzijn vormt vanuit de maatschappelijke cultuur en daarna omdraait zodat wij vanuit ons bewustzijn de maatschappij vormen. Die doorbraak komt met de hulp van een groter werkelijkheid, het universum dat zich manifesteert via het leven op Aarde en ons bewustzijn bereikt als we er klaar voor zijn. Op dat moment staan we anders in het leven en gaan wij anders om met de vorming van de maatschappij die zich langzaam aanpast aan de vernieuwing die zich zo manifesteert.
De bewustwordingsdoorbraak tekent zich als een klavertje 4
“Wanneer het bewustwordingsproces als een klavertje 4 wordt beleefd dan vloeit het geluk vanzelf”, Jean-Paul Close
Borrel
“Een gelukkig en zelfbewust 2014!”
Aansluitend hebben we het glas geheven op het nieuwe jaar. Tijdens de informele interactie kwamen de tongen verder los. Rustem, de enige deelnemer van Turkse komaf, reflecteerde openhartig: “Iedereen doet wel zo lyrisch over de colleges maar ikzelf had lange tijd geen enkel houvast. Pas in college 7, toen Wiet van Meel zijn verduurzamingsmodel presenteerde, begonnen bij mij de kwartjes te vallen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik heb modellen nodig om mij houvast te geven”.
Het gesprek met Rustem kwam verder in een stroomversnelling over complexe beleving die mensen van buitenlandse afkomst hebben als zij in Nederland komen wonen. De nieuwe generaties hebben ook hun bewustzijnsproblemen. Daar kunnen we samenwerkend betekenisvol een bijdrage aan leveren. Zo deelde hij spontaan “In Turkije hebben wij een sterke autoritaire hiërarchische cultuur. Pas nu, na al die tijd, kan ik zonder reserves mijn mening delen tijdens de colleges “omdat het mag”. Tussen al die afgezonderde buitenlanders in Nederland zit zoveel onbenut vakmanschap, heimwee en gebrek aan verbinding. Daar kunnen we wat aan doen vanuit “bewustwording”.
Vooruitlopend op de boeiende STIR avondcolleges in Eindhoven (en binnenkort ook in Antwerpen) over geld, schuld en macht (na de zomer) wil ik u nu alvast deelgenoot maken van een aantal documenten van onze nieuwe STIR partner en Sustainocraat in wording in Antwerpen, Werner van Ginneken.
De interessante conclusie is dat
“Schuld niet echt bestaat. Het is een pressiemiddel”
Er zijn alvast twee pdf-documenten van Werner kunt u hier downloaden
Werner gebruikt elke principes van Fisher en Einstein in rekenkundige vergelijkingen die op papier natuurlijk erg logisch zijn maar in de werkelijkheid opboksen tegen een niet wiskundig fenomeen: de menselijke complexiteit. Dat laatste verdient natuurlijk onze STIR aandacht. Hoe gaan we hier mee om? Daarvoor gebruik ik liever even mijn eigen woorden. Die van Werner kunt op papier lezen en na de zomer persoonlijk met hem in het college bespreken.
Berg geld
Pak al het geld van Nederland (of België) en gooi het op een hoop. Maak een foto van die hoop en geef nu al het geld aan de Nederlanders (of Belgen) om er wat mee te doen. Als men klaar is dan gooien we al het geld weer op de hoop en maken er nog een foto van. Er is niets veranderd. Beide foto’s zijn gelijk.
Een hoop geld
Geld is dus een stabiele factor, het blijft altijd hetzelfde. Het is een tastbaar middel. Schuld heeft niets met het geld te maken want schuld is niet tastbaar, het is een onderlinge afspraak rond het wegnemen van geld van de hoop om het te gebruiken en te zorgen dat het weer op de hoop komt. De hoop blijft zo intakt en kan keer op keer gebruikt worden in de processen waar het voor bedoeld is. Dat laat Werner zien aan de hand van vergelijkingen die aantonen dat Schuldeiser en Schuldenaar tegen elkaar weggestreept kunnen worden. Zolang de hoop compleet is dan is er ook geen schuld.
Bewustwording door even te roeren in wat begrippen
Vanaf hier ga ik in de beeldvorming blijven roeren om duidelijk te maken dat de crisissen waar we mee te maken hebben geen enkele betekenis hebben, in tegenstelling tot wat machthebbers ons willen doen geloven. We gaan terug naar die twee gelijke hopen geld. Tussen de eerste en tweede berg van hetzelfde geld is wel degelijk wat veranderd. Namelijk datgene wat men met het geld heeft gedaan. Men heeft het ingewisseld voor onderlinge gunsten (emotionele waarde). In het proces is er wat geld zelf betreft niets gebeurd alleen het is van hand veranderd volgens een maatschappelijke afspraak en is daardoor een gunst aan de maatschappij toegevoegd. Het geld brengt dus vooruitgang door de uitwisseling van gunsten te stimuleren en tastbaar te maken. Een maatschappij brengt in principe geld in circulatie om die reden. Dat heet waardecreatie. Schuld bestaat dan niet omdat geld neutraal is en alleen de onderlinge gunsten waarde hebben.
Als iemand geld heeft maar (nog) geen gunsten nodig heeft dan kan deze het aan iemand anders geven (of uitlenen) die er wel behoefte aan heeft. De som van de actie is dat we er integraal op vooruitgaan. Dat is de oorsprong van de coöperatieve bank (Dhr. Raiffaisen). Ik kan zelf altijd iemand weer een gunst doen en daar geld voor krijgen dat ik alleen nodig heb als ik zelf ook iets nodig heb dat met geld wordt betaald. Zo is geld gewoon een middel in circulatie.
Natuurlijk kan ik de schuld noteren van de geldlening die ik iemand heb gedaan. Dan is hij mij geld of een gunst schuldig. Door het proces om te keren kan de schuldenaar gunsten uit gaan wisselen voor geld en zo de schulden aflossen door het geld terug te geven. Deze schuld kan natuurlijk ook in gunsten worden afgelost want geld en gunst zijn uitwisselbaar. Geld in omloop creëert zo alleen maar menselijke waarden. Schuld en schuldeiser strepen zich tegen elkaar weg zolang het motortje van waardecreatie blijft draaien. En het geld in omloop blijft nog steeds dezelfde grote hoop. De samenleving draait om de onderlinge afspraken rond geld en de uitwisseling van gunsten waarbij schuld en schuldeisers in onderling evenwicht blijven.
Waarom zitten we dan zo in de crisis?
Er zijn verschillende redenen. Er ontstaat een probleem als iemand mij geld wil lenen zodat ik gunsten kan kopen en deze schuldeiser mij niet één maar twéé gunsten terugvraagt. Op het moment van de lening is het geld één gunst waard in mijn handen maar op papier ben ik er twee schuldig. Ik moet dus zelf dubbel zoveel gunsten doen om in de omloop in het reine te komen. Het is oneerlijk dat de schuldeiser de schuld dubbel opeist dan hij gegeven heeft. Waarom accepteren we dan zo’n deal? Omdat we misschien iets nodig hebben voor het dagelijks leven dat op een andere manier niet verkrijgen is (macht door het creëren van tekorten), zoals een huis om te wonen. Door ons afhankelijk te maken van geld voor onze dagelijkse behoeften en niet van onze gunsten bepaalt het geldsysteem wat geldwaarde heeft en wat niet.
Als de schuldeiser geen gunsten terug wil, alleen meer geld dan dwingt hij mij mijn eigenwaarde te halveren en dubbel zo hard bepaalde gunsten (die geld opleveren, niet noodzakelijkerwijs maatschappelijke vooruitgang) uit te gaan delen waar ikzelf niets aan heb (behalve het in stand houden van mijzelf, geen enkele vooruitgang). Of ik moet meer schulden maken. Uiteindelijk stagneert de wereld van gunsten en geld en ontstaat er een crisis omdat niets meer circuleert. Geld gaat maar een kant opstromen, namelijk van schulden naar schuldeiser. Dat kan natuurlijk niet want schulden worden nu gecreëerd zonder dat er geld of gunsten tegenover hebben gestaan. Er is dan geen waardecreatie meer, alleen waardevernietiging. Degene die met het geld omgaat heeft een onterechte machtspositie door te eisen wat niet opeisbaar is. Er wordt geld gevraagd dat er niet is. Men wil steeds meer dan de berg groot is. Dat kan niet en bestaat ook niet in de echte wereld want wij als bevolking maken geen nieuw geld maar gebruiken geld alleen voor gunsten. Alleen in een virtuele wereld van schuld en macht kan de geldverplichting groeien vanuit schuldaanvaarding of opgelegde verplichting vanuit macht. Als wij dus het woord “groei-economie” horen dan zijn het deze speculanten die aan het werk zijn door meer geld aan ons terug te vragen dan er ooit in circulatie is geweest. Dat doet men dan door een claim te leggen op de toekomst, onze toekomst. Hierdoor wordt de bevolking in feite gegijzeld in een schuldsysteem.
Een tweede probleem ontstaat als wij gunsten vragen van buiten ons circulaire gunsten gebied. Wij krijgen dus gunsten maar het geld verdwijnt. De berg wordt kleiner. Een maatschappij kan dat compenseren door er geld bij te leggen om de berg in stand te houden voor lokaal gebruik maar dan ontstaat er een vertekend beeld. Door schuldeisers en schulden tegen elkaar weg te schrappen in een circulaire economie blijft het stabiele geld over. Maar nu verdwijnt het stabiele geld, ontvangen wij gunsten en is er niets weg te schrappen. Het stabiele geld is weg en laat alleen schulden achter. Het cirkeltje is doorbroken en het hoopje geld verdwijnt. Door het aan te vullen verhogen wij alleen de schuldontwikkeling, geen waardecreatie. Dat is tijdelijk goed voor het machtsysteem maar niet voor de maatschappij. Daarom moeten er kapitaal injecties komen om het hoopje in stand te houden, maar die lossen niets op want die worden toch weer leeggezogen of uitgewisseld tegen oude schulden.
De oplossingen
Er zijn natuurlijk vele oplossingen te bedenken. Zo kan het cirkeltje weer sluitend worden gemaakt door geld lokaal te houden en weer te koppelen aan gunsten in plaats van schulden. We zien overal op dit moment kleine waardesystemen ontstaan die deze functie op zich nemen nu de Euro onstabiel is geworden. We praten dan niet over een groei-economie maar een welzijnsmaatschappij (zoals sustainocratie).
Men kan ook de waarde van geld ten opzichte van de gunsten halveren in plaats van te verdubbelen. Een soort negatieve rente. Dan lost de schuld vanzelf op naar mate de bevolking weer in actie komt met gunsten verlenen. Dat is echter een puur technisch oplossing als we de oude explosie van onterechte schulden willen blijven erkennen. Het is niet echt praktisch omdat geld zelf geen waarde heeft. Dus de helft van niets is niets. We verdubbelen ons waardebesef van gunsten ten opzichte van geld en dat levert een moeilijke situatie op lokaal.
Men kan ook een wereldeconomie afspreken maar dan moeten de parameters van de gunsten wel gelijk getrokken worden in alle landen. China heeft een lager arbeidsloon dan Europa of USA. Een euro krijgt meer gunsten in China dan elders in de wereld. Daarom trekt de Euro ook massaal naar China en circuleert het niet in Europa. Als China echter gunsten terug wil vragen aan Europa kost het haar het dubbele of meer dan wanneer ze het zelf doet. Daarom ontwikkelt China zich zo snel met de middelen van buitenaf en zuigt het Europa en Amerika leeg. We moeten dus ophouden om gunsten te vragen aan China (zelfredzaamheid). En als ik China zeg dan gaat het over alle lageloon landen natuurlijk. China is echter een grootmacht in deze die snel haar eigen megacrisis ontwikkeld op deze manier.
Men kan ook weer de “gunsten economie” opbouwen en geld op een secondaire plaats zetten. Geld wordt dan het middel dat het ooit bedoeld is en niet het doel om alleen maar stijgende onwerkelijke schulden te betalen. Dat zijn allemaal keuzes die een mens eenzijdig kan maken en dan in conflict komt met het dominante schuldensysteem, of collectief regionaal door de schuldeisers uit te sluiten en samen te werken vanuit waardecreatie. Dan komt men misschien in conflict met schuldgerelateerde juridische ontwikkelingen van de laatste decennia maar ook dat zijn onderlinge afspraken over een morele soevereiniteit waar met samen uit kan komen.
Macht is het probleem
We komen altijd in het vaarwater van de machtsposities die zijn ontleend aan het geld, leen en het verhoogde terugeis systeem. Men wil alleen geld en geen gunsten dus raakt het land werkeloos en steekt men zich in grotere virtuele (want het verschuldigde geld bestaat niet eens in de vaste werkelijkheid) geldschulden om de eerste schulden af te kunnen betalen. Moderne juridische systemen zijn rond de geldelijke concentraties van macht gebouwd waardoor er ook een moreel conflict ontstaat in het juridische systeem. Ook vrouwe Justitia heeft zich laten verleiden door de blinddoek voor te doen, niet om onpartijdig te kunnen oordelen maar door de werkelijkheid niet te hoven zien in haar oordeel. Moraal is zo uitgesloten van de werkelijkheid. Vrouwe Justitia wordt uitgedaagd zich te herstellen door haar blinddoek af te doen, haar maagdelijke morele onafhankelijkheid te herstellen en een nieuwe fase van morele bewustwording in te luiden in ons samenlevingssysteem. Dat is ook moeilijk natuurlijk omdat ook het bewakende juridische systeem in de machtige handen is gevallen van het schuldsysteem en dienstbaar is geworden aan hebzucht in plaats van menselijkheid. De nieuwe vorm van democratie lost dit op maar dan moeten we wel de oude opzij durven zetten. Dat is een keuze vanuit zelfbewustzijn.
Als men dus weer gunsten gaat leveren aan elkaar dan lost ook het schuldprobleem zich op door de omgekeerde evenredigheid. De machtsposities stellen echter eisen aan de aard van de gunsten door ze te verbinden aan geld en nieuwe schulden (denk aan het zorgsysteem). Die eisen worden weer in verband gebracht met het eigenbelang van het systeem dat schuld koestert wegens de macht die het oplevert door bijvoorbeeld arbeid met geld te honoreren in relatie tot productie, distributie en consumptie in plaats van welzijn . Dit is een samenspel tussen banken (schuldbeheerders) en overheden (systeembeheerders) die beide de macht verdelen door de mensen schulden voor te houden en af te dwingen. De mens kan niet anders omdat de basisbehoeften in overvloed getoond worden maar alleen toegankelijk zijn met geld. En dat laatste is alleen beschikbaar onder omstandigheden die door macht zijn bepaald.
Emotioneel probleem
Voor de bevolking is dit alles een emotioneel probleem. Schuld wordt van buitenaf opgelegd vanuit de tastbare wereld (geld), vaak met wettelijke plichten (macht) terwijl deze op te lossen is door de energetische (gunsten) wereld. Door als individu schuld niet meer te erkennen (teruggeven aan de schuldeiser met de opmerking “niet van mij”) is die emotie weg en kan er gewerkt worden aan die werkelijkheid van gunsten. Dat is lastig omdat banken en overheden een aantal emotionele waarden van ons onder controle hebben door ze in geldschuld te vertalen. Denk aan onze huisvesting, voedsel, gezondheidszorg of pensioenen. Dat is macht over werkelijke behoeften. Maar deze zelfde instanties hebben ooit geld gecreëerd om een gemeenschap te verleiden tot productiviteit op basis van onderlingen gunsten uitgedrukt in geld. Nu die productiviteit door macht-hebzucht is verdwenen is de macht ook uitgehold omdat deze alleen op schuld is gebaseerd. Voor de normale mens levert dit angst om de zekerheden te verliezen en voor de machtssystemen de angst om hun macht te verliezen. Angst is de essentie van de crisis en blokkeert een oplossing totdat een emotionele ontploffing (chaos, oorlog, enz) de zaak op pijnlijke wijze saneert.
De werkelijkheid is echter anders dan de machthebbers verkopen. Huizen, dokters, geld, grond, mensen en de hele tastbare wereld is hetzelfde, met en zonder schuld. Schuld is een opgedrongen afspraak waar men macht aan ontleent maar het is virtueel. Alleen die tastbare wereld is reëel en wordt gebruikt als werkelijke zekerheid. Vaste middelen worden gebruikt voor leven en welzijn. Gunsten zijn ook echt, door de emotionele waarde die eraan wordt ontleend van vooruitgang. Schuld en bijbehorende macht is virtueel, niet bestaand en wordt alleen bewerkelijkheid door er een rechtstaat en politiemacht aan te koppelen onder beheer van de machthebbers. Deze schuldenwereld heeft de gunstenwereld bevroren waardoor de tastbare wereld niet meer voor vooruitgang wordt gebruikt. We staan stil. Alleen de schulden bouwen op en de misstanden. De “macht” staat op drijfzand. Als de mens geen toegang meer krijgt tot overvloed verschaft zij zich toegang met geweld om te overleven.
Door de schulden weg te nemen komt de gunstenwereld weer op gang en draait de maatschappij op termijn weer optimaal. De enige die ophoudt te bestaan is de huidige bank die virtuele schulden beheert die toch in de werkelijkheid niet bestaan. En de dominante overheid die weer moet gaan faciliteren in plaats van controleren en speculeren zodat vooruitgang wordt geboekt en geen stilstand. Dat is allemaal niet zo moeilijk. Het is gewoon een erkenning van de echte werkelijkheid, onze angst een realistisch plekje geven, macht ontkennen en lossen door onze onderlinge afspraken een beetje aan te passen. In feite is het een simpele keuze tussen menselijke waarden of niet bestaande schulden.
Kan dat zonder kleerscheuren?
Ja, als men Sustainocratie toepast, ook in het machtsysteem. Een aantal jaren geleden bestond Sustainocratie nog niet maar nu wel. Destijds kon men zich nog verschuilen als machthebbers in de onwetendheid en een oorlog of opstand als “onverwachte” consequentie aanvaarden. Nu is er een vraag (eis eigenlijk) om menselijk verantwoordelijkheid aan degenen die vooruitgang blokkeren door macht onterecht uit te blijven oefenen. Ze hebben nu een vrijwillige keuze die opeisbaar is door menselijkheid. Men is voor altijd verwijtbaar als men die keuze niet bekrachtigt, en een held van vandaag en de toekomst als men deze omarmt en toepast. Men kan macht uitoefenen als historisch despoot of macht transformeren in autoriteit voor menselijke vooruitgang en de wereld in gaan als held. De keuze is aan de machthebber. Gelukkig zijn er genoeg die die keuze al hebben gemaakt.
Het eerste colleges heb ikzelf (Jean-Paul Close) voor mijn rekening genomen om de basis te creëren voor de gehele reeks. Waar het vooral om ging was het perspectief creëren van menselijkheid en de daaropvolgende co-creatieve samenwerking aan duurzame vooruitgang zoals in Sustainocratie wordt vorm gegeven. De basis van het verhaal is het besef dat de mens bestaat uit veel meer dan alleen maar rationele vaardigheden. De mens is een complex wezen dat zich ontwikkelt in bewustzijn door middel van reflectie over ervaringen. Daarbij gelden 4 inputkanalen:
Emotionele bewustwording: De zintuigen geven prikkels weer die wij herkennen en waar wij emoties aan verbinden. Door emotionele ervaringen te verwerken ontstaat een groei in bewustwording.
Lichamelijk bewustwording: De tot leven gekomen materiele vorm van ons lichaam heeft een ontwikkeling doorgemaakt waardoor er een samenstelling is die ons tot mens maakt en ons voorziet van lichamelijke vaardigheden. Het lichaam relateert zich met de omgeving door voeding, ademhaling, enz. We worden ons bewust van slijtage, leeftijd, ouderdom en uiteindelijk de dood.
Spirituele bewustwording: Het besef van wie en wat we zijn in universele context, de zin van het bestaan, de ethiek van ons gedrag, onze relatie tot de natuur, het geloof in onszelf als zelfbewust wezen.
Rationeel bewustzijn: Dit geeft betekenis aan de andere bewustwordingsprocessen door ze in cognitieve denkpatronen te organiseren en te borgen in ons ontwikkelingsproces van “het zijn”
Het logo van STIR vertegenwoordigt dit bewustwordingsproces
Deze kanalen vormen tesamen de kern van onze bewustwording (het ZIJN)). Dit heeft ook weer een aantal niveaus: het onbewustzijn, bewustzijn, zelfbewustzijn en hoger bewustzijn. De mensheid heeft zich tot op heden vooral georganiseerd vanuit het bewustzijn en zelfbewustzijn maar nog nooit als maatschappij rond hoger bewustzijn. Dit laatste was weggelegd voor enkelingen in de geschiedenis maar nu, in onze tijd een steeds groter gemeengoed wordt.
Het “zijn” als leerweg
Veel aandacht gegeven aan het uiteenzetten van het zijn in relatie tot het doen, de leerprocessen, de fase van de huidige maatschappij en de ontwikkelingen die gaan zijn. Waar we vooral op uitkomen is de ontwikkeling, de carriere op zijn’s niveau die wij individueel maar ook met zijn allen doormaken en structureel kunnen beinvloeden. Sustainocratie spreekt de mens aan die ook op verantwoordelijke functies zit en vraagt hen medeverantwoordelijkheid te nemen voor het menselijke aspect. Dit alles komt in het fimpje op YouTube terug.
Bewustwordingsniveaus
De huidige maatschappij zit vooral in de hebzucht van materiele belangen die aangestuurd wordt door onze afhankelijkheid van externe zekerheden waar het geldsysteem haar macht aan ontleent en er bureaucratisch mee omgaat. De afhankelijke mens heeft zich genesteld in de fase van bewustzijn maar heeft zich in vele opzichten afgesloten van natuurlijke werkelijkheden. Mijn heeft een “bevroren ego”. De situatie van chaos is herkenbaar aan de groei in armoede, criminaliteit, zelfmoorden, enz . In positieve zin zijn er mensen die de chaos overstijgen door vanuit de kansen die de bezieling met zich meebrengt voor zichzelf richting te bepalen. Vaak gaat dat gepaard met angst, loslaten van oude zekerheden en vooral de moed en durf om de vernieuwing in te gaan. Zij ontdekken weer hun spiritualiteit, emoties en lichamelijke integriteit of kwetsbaarheid. In feite zijn het “ontdooiende ego’s”die weer op weg zijn naar integraal menselijk ZIJN.
Zij vormen ook het goede voorbeeld dat doet volgen door mensen die erna komen in dat proces. Sustainocratie biedt daarbij de institutionele wereld de kans om de chaos over te slaan door de co-creatie van sustainocarteie aanvaarden vanuit zijns-gericht eigenbelang. Gedurende de avondcolleges zullen we menselijkheid en duurzame menselijke vooruitgang vanuit Sustainocratie, en de vele fasen van het proces tussen de werelden, als rode draad laten volgen.
In de schoolbanken
Angst – Rik Konings
Als tweede spreker tradt op Rik Konings die de deelnemers meenam in de open reflectie over angst en weerstand waarbij men in aanraking kwam met de eigen emotie. De deelnemers werden gevraagd om uit de groep iemand te kiezen waar hij of zij de minsten empathie mee voelde. Die keuze zelf is al confronterend voor beide partijen, de kiezer en de gekozene, en helemaal als deze publiekelijk wordt uitgevoerd. In de dialoog die ontstond moest men een diep gewenste stip op de horizon kiezen waarbij men aangaf weke belemmeringen men zelf had om naar de stip te komen?
Ik had een jongeman gekozen die tijdens het hele college grapjes zat te maken met zijn buurman maar niet tot enige interactie was gekomen met mij of de zaal. Ik had weinig empathie met de persoon en verkoos hem. Tijdens ons tweegesprek bleek dat hij een andere baan wilde maar niet los durfde te laten uit angst zijn financiele zekerheden te verliezen. Ik heb hem toen vertelt over mijn verleden als teamleider van een parachutespring team. Als ik naar buiten wilde vanuit een vliegend vliegtuig om op een wiel of vleugel te gaan staan dan moest ik heel duidelijk mijn houvast coordineren om er niet voortijdig af te vallen. Ik bepaalde uiteindelijk zelf wanneer i zou springen samen met mijn team. Die houvast had hij ook. Hij had een partner die geld verdiende en een baan. Over de baan was hij ontevreden maar de zekerheid was er nog wel. Eigenlijk was er geen enkele reden om niet naar een andere baan te zoeken, behalve de innerlijke onzekerheid. Ik adviseerde hem om gewoon een baan te gaan zoeken zonder de oude nog op te zeggen. Die stap zou al een overwinning zijn voor de persoon in kwestie en dus een stip die tot stap kon worden gemaakt.
Omgaan met angst voor elkaar en voor verandering
Het proces herhaalde zich met verschillende mensen en uiteindelijk werd voor iedereen duidelijk dat er een aantal kernprincipes nodig zijn om vooruit te komen. Met moet vooral durf, zelfkennis, doorzettingsvermogen, visie, enz hebben. Vanuit die overtuiging werd men uitgedaagd om in een cirkel elkaar hand vast te houden en een woord te zeggen over wat men dan voelt. De kring werd drie keer rond gegaan waarbij verschillende mensen duidelijk aangaven moeite te hebben met de kring, het handen vasthouden, e.d. Men raakt wederom in verwarring wat betreft de comfort zone die uitgedaagd werd zich te verleggen. Andere mensen genoten zichtbaar van het contact en de rust.
War heb je nodig om over je angst heen te stappen?
Volgende avondcollege: 2 April 2013 in hetzelfde lokaal R1 – 013 van Fontys te Eindhoven
Stad van Morgen 