Waarom kan ik zo genieten van een goede crisis? Dat komt omdat ik gemerkt heb dat het dingen in mij naar boven haalt die er anders in verstopt waren gebleven. In mijn diepste dalen heb ik de mooiste momenten van mijn leven beleefd. Tijdens zo’n crisis kom je diep in jezelf terecht en ontstaat er iets, een drang, een noodzaak om sterke emoties te begrijpen en te uiten. En die komen in de meest vreemde manieren naar buiten. Soms heb ik genoeg aan een keiharde schreeuw. Als ik er geen woorden voor vind voor wat ik voel dan uit ik het anders, met een schilderij bijvoorbeeld, een gedicht, een muziekstuk of een lange boswandeling.

Mijn leven heeft zich ontwikkeld van een platte, fijne, intense beleving in mijn jeugd, vergelijkbaar met de landschappen van Nederland, naar een berglandschap vol grote pieken en diepe dalen, te vergelijken met de Pyreneeën in Spanje. Mijn jeugd was vol avontuur dat ik als “normaal” beleefde, onbekommerd. Bewustzijn erover kwam pas later, net als dankbaarheid.

Mijn leven als volwassen beleefde ik anders. Het ging gepaard met een groeiend verantwoordelijkheid gevoel, eerst voor mijn eigen verzelfstandiging, daarna rondom mijn naasten en later mijn kinderen. Het werd een bijzondere leerweg in mijn bewustwording. Van dat laatste werd ik mij ook pas gaandeweg bewust, bewust van mijn bewustwording.

Na verloop van tijd beleefde ik de ene crisis na de ander. De ene keer was het een persoonlijke crisis, of een huwelijkscrisis, daarna weer een  regionale crisis, of een crisis in het bedrijf waar ik werkte of  een wereldcrisis. Sinds 1992 was het voor mij een hele reeks crisissen. Na verloop van tijd ga je er aan wennen en ga je al die pieken en dalen van binnen en buiten jezelf een plekje te geven. De eerste keer bleek het loslaatproces van een oude, vertrouwde piek erg moeilijk. Na de zoveelste keer ga je genieten van elk dal zelf, in de wetenschap dat er ook wel weer een piek op volgt. En daar geniet je dan ook weer van.

Tijdens een piek had ik geld en kon ik allerlei dingen doen, zoals verre reizen malen. In zo’n dal had ik niets, behalve mijzelf, en kon ik dichten, schrijven, muziek luisteren, naar de sterren kijken, natuur bewonderen, wandelen, fietsen of schilderen. Op de hellingen naar beneden of naar boven moest er steeds van alles geregeld worden,  zoals problemen oplossen, uitdagingen bestuderen, dingen organiseren, verhuizen, noem maar op. Ik begon uit te kijken naar de rust van een volgend dal wegens de intense bezieling maar wist ook dat ik de drukte van die pieken nodig had om in mijzelf te blijven geloven. Het een vult het ander aan, het maakt je innerlijk rijk en nuanceert de werkelijkheid doordat niets blijvend is en verandering juist leidt tot inspiratie, passie en genot.

Een crisis is gewoon een loslaatproces, soms persoonlijk vaak omdat de omgeving in verwarring is gebracht en je daarop moet schakelen. Het geeft betekenis aan de wens of noodzaak tot verandering, een onverwachte wending in een route, een kruispunt of een helling. Het doorbreekt een routine en dwingt tot reflectie, beleven, loslaten, vastpakken, ontdekken, uitproberen, doorzetten, geloven, weten, bestuderen…..

Op zo’n moment van mijn innerlijke reis naar betekenis schreef ik bijvoorbeeld deze reflectie, ergens in 1998……. in Spanje…..in het Spaans natuurlijk ….

• Soy una gota de agua salada
• Movida por el mar de la vida
• Evaporada por el calor pasional
• Por el viento llevado a mi destino
• Recuerdos alados mojados a mi paso
• Hasta que caigo en una lluvia de lágrimas
• Al mar revuelto añorando y esperando
• Hasta que la pasión me eleve otra-vez

Vertaald:

• Ik ben een druppel van zout water
• Bewogen door de zee van het leven
• Verdampt door de warmte van de passie
• Op de wind gedragen naar mijn bestemming
• Gevleugelde herinneringen bevochtigen op mijn weg
• Totdat ik val in een regen van tranen
• In de bewogen zee verlangend en wachtend
• Tot de passie mij weer omhoog voert

Heerlijk zo’n crisis af en toe… het maakt mij BEWUST