Zelfmedeleiden

In 1996 was mijn leven even een chaos. Tegelijk met mijn echtscheiding had ik besloten om bij mijn internationale werkgever weg te gaan. Ik wilde vooral geen ansichtkaartvader te worden voor mijn 2 jarige dochter. Ik moest verhuizen van een riante woning in de duurste wijk van Madrid naar een studentenflatje ergens in de buitengebieden. Mijn dikke expat salaris kon ik vergeten en mijn echtgenote ging met mijn dochter elders wonen. Er moesten diverse rechtszaken gevoerd worden om mijn leven als internationale executive en huwelijkspartner af te sluiten. Ik ging door een diep persoonlijk dal.

Mijn plan was om voor mijzelf te beginnen maar moest drie tot vier maanden overbruggen voordat ik dat kon doen. Eerst netjes afsluiten en dan pas nieuwe dingen starten. Die maanden lagen als een zwart emotioneel gat voor mij en het risico bestond dat ik zou wegkwijnen in zelfbeklag en zieligheid. Het werd voor mij belangrijk  om iets vinden dat gedurende die tijd mijn zinnen zou helpen te verzetten.

Marathon Madrid

In de lokale krant was een trainingsschema verschenen voor de lokale Marathon die drie maanden later zou worden gelopen. Ik besloot mij in te schrijven om er als stip of de horizon naar toe te gaan leven en werken. Elke dag begon ik te trainen om de afstand van ruim 42 km te kunnen overbruggen. Dit hield mij bezig en zorgde ervoor dat ik met een graad van optimisme tegen het leven aan bleef kijken. Ik had iets om naar uit te kijken als prestatie waar ik ondertussen voor moest werken door concrete stappen te ondernemen.

Stip – stap was geboren als aanpak. Een duidelijke stip op de horizon en concrete stappen om die stip te bereiken.

De uiteindelijke marathon heb ik uiteindelijk met veel moeite uitgelopen. De heuvels van Madrid en de oplopende temperatuur bleken vooral de tweede helft van de route een dodelijke aanslag op het doorzettingsvermogen. Toch ging ik door in de wetenschap dat ik dit maar één keer zou doen en daarna misschien nooit weer. Als ongeveer 3200ste van de 6000 deelnemers kwam ik over de eindstreep in een belabberde tijd van 4 uur 22 minuten. Máár….Ik had mijn korte termijn doel bereikt en kon met een tevreden gevoel beginnen aan mijn nieuwe levenspad als ondernemer en een directe vaderrelatie blijven onderhouden met mijn dochter. Mijn oude leven was, voor zover mogelijk en wenselijk, afgesloten en een nieuwe balans was gevonden.

AiREAS 2011

Deze persoonlijke stip/stap strategie was mijn motto geworden voor de verschillende projecten waar ik mij sindsdien op heb geworpen als ondernemer. En zeker nu, als paradigma veranderaar via de stichting STIR ofwel de Stad van Morgen. Daaruit is zo ook AiREAS ontstaan na veel stippen en stappen.

Tijdens een zo’n AiREAS bijeenkomst om burgerparticipatie te bespreken was ook een lokale TV ondernemer aanwezig. Hij wist het nog eens mooi samen te vatten door bijna zingend stip – stap, stip – stap te institutionaliseren. Hij herinnerde mij aan mijn eigen stip-stap destijds in Madrid. De uitspraak ging een leven leiden binnen de groepen die we vormden. Zaken konden nog zo abstract en complex lijken uiteindelijk moesten ze terug gebracht kunnen worden tot stip- stap trajecten. Het werd mijn taak om te zorgen dat er allerlei stip-stap projectjes van waardecreatie ontstonden. Of ze ook daadwerkelijk de eindstreep behaalden moest vaak nog blijken maar het was altijd het proberen waard.

Er waren natuurlijk genoeg mensen en ondernemers die zich alleen aan een enkele stip met stap verbonden om vergelijkbare redenen als ik destijds, namelijk het stellen van een overbruggingsdoel waarna zij weer iets anders gingen doen. Als er echter nieuwe stippen in verschiet lagen dan had men vaak de smaak te pakken om weer eens mee te doen. Soms werd dan de lat zelfs hoger gelegd. Elke stap werd een uitdaging en elke bereikte stip een feestje.

De lijn van duurzame menselijke vooruitgang kon zo bezaaid raken met veel stip-stap projectjes. Het werd als een continue proces ervaren, ook al was het vaak met wisselende deelnemers. Door stippen duidelijk te definiëren, inclusief de wederkerigheid voor de deelnemers aan dat proces, werd het een af te ronden geheel. Elke nieuwe stip kon nieuwe deelnemers krijgen, soms afvallers van de vorige trajecten, of gevoed worden vanuit de bestaande teams. Zo ontstond er een dynamiek van vrije deelname en bijdrage met een geheel eigen filosofie :

stip, stap, …..en stop niet…..