En dan sta je opeens aan de andere kant van de wereld en had je ook nog dat waanzinnige idee om je eerste week in een ashram door te brengen. Sai Baba’s ashram. Een inmiddels overleden Indiase guru met een enorme afro-pruik geliefd door zowat de hele 1.324 miljard-koppige bevolking. En het is deze Sai Baba die me vriendelijk toch dringend verzoekt zuinig te zijn met water en eten en dat levert me tijdens m’n veblijf, laten we zeggen, de nodige weerstand op.

De oude Laxmi
‘No waste and be patience’ zijn de 2 geboden die de oude Laxmi me boven haar pan chai op m’n hart drukt. Het blijken swami’s woorden en zijn, zo zal later blijken, de uitdagingen die mijn verblijf hier in Puttaparthi tekenen. De ashram die me, tezamen met de luide schreeuw van India, al geruime probeerde te lokken. En dus sta ik hier, zonder ook maar enige notie te hebben van wie de beste man is en waarom hij in heel India billboard-waardig materiaal is.

Zuunig
Maar nog voordat ik voet op Puttaparthi’s bodem zet, voel ik al een eerste stille hint; de uitnodiging om zuinig te zijn. Zuinig te zijn met water, zuinig te zijn met eten. Het maakt dat de eerste weerstandhaartjes gelift worden. Want ‘He bah! Ben ik hier eindelijk in het land van de goddelijke curry’s, moet ik op een houtje lopen bijten’. En het is vooral niet klakkeloos m’n impulsen achterna kunnen lopen, iets waar we in ons land zo gewend aan zijn, wat me schurend uitdaagt; we zijn zo gewend te doen waar we zin in hebben en het liefste right away.

Belachelijke hygiëne-standaarden
De ashram kampt met een watertekort en ik voel de stille uitnodiging mijn steentje bij te dragen. Dus daarom douch ik niet, spoel ik de wc enkel bij het hoognodige door en beperk ik ander watergebruik tot het minimum. Het helpt me beseffen dat wij er in ons rijke westen ontzettende hoge hygiëne-standaarden op na houden; gewoon omdat het kan, hebben we ons bizarre gebruiken aangemeten. 2x per dag douchen, je handen na iedere WC-beurt wassen, dingen die bijna als vies worden gezien als je je er niet naar conformeert. Maar als ik bij mezelf ga voelen, is die impuls er helemaal niet, is het een aangeleerd, wenselijk iets wat we met z’n allen klakkeloos hebben geïntegreerd.

Voorkeuren loslaten
Maar ondanks het besef, levert het me soms bijna onhebbelijke weerstand op. Zowel eet- als watertechnisch dien ik namelijk de nodige voorkeuren los te laten. Want hoe lekker is het na een dag onder de douche stappen en alles van je af te spoelen (zeker als je 2 uur hebt lopen zweten tijdens een darshan) en hoe aangenaam is het om uit te kijken naar een uitbundige maaltijd wanneer je bezig bent met iets lastigs. Behoeften die tegelijkertijd doorweven zijn met patronen en attachments.

Stroom van het leven
Je hebt iets nodig. Je hebt het nodig ergens naar uit te kijken (dus ergens van weg te gaan), je hebt iets nodig om ergens van los te komen. En laat dat nou precies hetgeen zijn wat die krullebol me wil laten zien; je hebt niks nodig, geen routine, geen comfortabelheden, geen vluchtwegen. Het houdt je alleen maar weg van waar het daadwerkelijk om gaat. Het weerhoudt de stroom van het leven om vrijuit te stromen, omdat jij ‘m blokkeert met dingen waaraan je je vasthoudt.

Monkey-mind
Vrijheid is wanneer je niks meer nodig hebt. Wanneer je je impulsen kunt onderscheiden van je attachments. Wanneer je voorbij aan conditioneringen kunt ervaren welke beweging er is. Wanneer ik bijvoorbeeld echt wil douchen, wanneer ik bijvoorbeeld echt eten nodig heb in plaats van me verveeld of onderdrukkend te vullen met alles wat los en vast zit. Vrijheid is wanneer je los bent van je monkey-mind en je je dus niet meer hoeft te conformeren naar verslavingen, maar de impulsen vanuit jouw zijn de bewegingen bepalen. Dankjewel Sai Baba voor je ongenaakbare spiegel.