Het is iets lastigs. Wanneer je niet weet hoelang iets nog gaat duren. Hoelang je nog moet wachten of je nog in die onplezierige staat van zijn moet dobberen. Een staat waarin je geen controle hebt. Waarin je overgeleverd bent aan externe zaken. De staat waar wij als westerlingen een ontzettende hekel aan hebben. We zijn zo gewend dat dingen precies gaan zoals we willen. Met onze huidige technologieën en gemakken zijn we gewend onszelf instantly van alles te voorzien. Fijn. Althans dat lijkt. Want het maakt dat we in een vermijndingscultuur leven. Als iets niet gaat zoals we wensen, taaien we ‘m af en regisseren we een meer comfortabele situatie van zijn.

‘Ongeluk verschijnt wanneer dingen niet gaan zoals je zou willen’
En dat lijkt de grote uitdaging van deze tijd; juist te dobberen in die momenten van ongemak. Te accepteren dat dingen niet gaan zoals we graag zouden willen. Ongeluk komt voort uit het feit wanneer we de situatie niet accepteren zoals die op dat moment is. Maar wat als je weet dat alles op dat moment precies moet zijn zoals die is? Dat het enkel onze mind is die ervoor zorgt dat de situatie ongewenst is. Wat als er geen willen meer is, omdat je weet dat het leven je altijd zal geven wat je nodig hebt.

Wat is de potentie?
Het is het tegenovergestelde van controle; het is overgave. Met die wetenschap kun je anders met situaties omgaan. Kun je in plaats van ergens van te balen, kijken wat de potentie is. Stel je staat te wachten in een rij, iemand dringt voor en diegene lijkt ook nog eens een ellenlang pleidooi op te hangen. Je stresslevels stijgen, de persoon in kwestie is doelwit van jouw innerlijke tomatenpakket. Wat als je je beseft, dat ook die situatie precies is zoals die moet zijn. Wat als je in die acceptatie kunt zakken.

Openen en absorberen
Maar vaak is het zo dat we vanalles koppelen aan die situatie. Want hierdoor kom je laat op je volgende afspraak, stel je die persoon teleur en als gevolg daarvan wordt jouw innerlijke ik-ben-niet-goed-genoeg-button maximaal ingedrukt wat het tomatenballet er niet beter op maakt. Maar wat als je je kunt neerleggen bij het feit dat dat dan ook hetgeen is wat er klaarblijkelijk nodig is. De persoon in kwestie kan die tijd wellicht ook gebruiken en de pijn die wordt aangeraakt wil graag gezien worden. Wat als je je helemaal kunt neerleggen bij de situatie, je gedachten kunt observeren en vooral het gevoel wat vrijkomt kunt absorberen.

Dichter bij jezelf
Als je dat lukt, kun je er vanuitgaan dat het leven je een cadeautje geeft. Een cadeautje die er wellicht anders ook was geweest, enkel jij was niet in staat het te zien omdat je zo vasthing in je frustratie en ergernis. Het is het leven wat je wil bedanken voor het stukje transformatie wat je zojuist hebt gemanifesteerd. Een stukje wat je dichter bij je echte zelf brengt. Een stukje dichter bij vrijheid, omdat je geen speelbal meer bent van wat er om je heen gebeurt, maar je de regie hebt over hoe jij er mee omgaat wat je leven een enorme upgrade gaat geven. For sure!