Sustainocratie neemt afstand van de geld-gedomineerde mensenwereld door deze te vervangen voor samenwerking aan en de verdeling van onze duurzame menselijke ontwikkeling vanuit enkele gedefinieerde natuurlijke kernwaarden.

Sustainocratie gaat uit van het natuurlijke, biologische recht van de mens om zorg te dragen voor de eigen basisbehoeften en invulling van de kernwaarden voor het duurzame voortbestaan. Helemaal wanneer dit binnen de kaders van het alternatief van afhankelijkheid leidt tot vernietiging van onze duurzame lange (en korte) termijn evolutie perspectieven. “Het heft in eigen handen nemen”, wanneer aantoonbaar onze kernwaarden in gevaar zijn, is een basisrecht dat elke natuurlijke levensvorm ter beschikking heeft. Sterker nog. Als het er geen gebruik van maakt is het ten dode opgeschreven.

Sustainocratie plaatst zich uitnodigend in het gebied van duurzame harmonie, onderling tussen de mensen en met onze natuurlijke omgeving. Sustainocratie is zich bewust van het feit dat harmonie en symbiose geen status quo zijn maar een constant proces van loslaten en opnieuw verbinden. Maar er zijn andere werkelijkheden. Zoals de geldgedreven en afhankelijke werkelijkheid die er alles aan doet om zichzelf in stand te houden, ook al gaat dit ten kosten van onze planeet en de duurzame verhoudingen tussen de mensen.

Activisten willen de positionering van Sustainocratie in groeiende mate graag gebruiken. Ze willen blokkades opheffen die door bepaalde mensen en instanties zijn gecreëerd die de controle in stand willen houden en treden daarbij elders of voor anderen de menselijke en natuurlijke waarden met voeten. De oude werkelijkheid doet wel verzoeningspogingen via kostbare, gefragmenteerde herstel initiatieven en investeringen (onder het mom van duurzaamheid) maar doet dit vooral om zichzelf een beetje langer in stand te blijven houden. Ondertussen bouwt de spanning zich op, het activisme ook, en groeit de aandacht en verbinding met Sustainocratie.

In de cyclus van de menselijke complexiteit herhaalt zich dit keer op keer, kijk de geschiedenis er maar op na. Het lijkt wel of we nooit leren, maar toch gaan we erop vooruit, echter steeds op een nieuw resonantieniveau van bewustwording en onderlinge afspraken.

De wereld van activisten is erg divers. De een verdedigt morele waarden van de natuur, dierenleed, bomen, vervuiling….de ander komt op voor de morele waarden van de mens, onze vaak zwaar bevochten gelijkwaardigheid, onze vrijheid en zelfbeschikkingsrecht. Sustainocratie gaat hier al principieel van uit maar de grote menselijke werkelijkheid is weerbarstig. De drang naar controle, macht, vasthouden en zelfs misbruik, is nog vaak groot. Ook die van menselijke afhankelijkheid en de angst om dit los te laten om voor zichzelf op te komen, samen.

Daarom is activisme van grote waarde om deze macht af te zwakken en bij te dragen aan bewustwording, loslaten en bevrijding. Wat veelal erg fijn wordt gezien in de huidige tijd is dat Sustainocratie reeds bestaat, er naar verwezen kan worden en het als belofte van duurzaam welzijn het proces van loslaten en bevrijding kan bevorderen. Ook helpt het in juridische situaties omdat de precedenten onderbouwt kunnen worden met betere interpretaties en bewijs van basisrechten van de mens, die in waarden worden uitgedrukt, niet in geld of afhankelijkheid.

Moderne maatschappijvormen kunnen Sustainocratie definitief omarmen als niveau vier, bewustzijn gedreven co-creatie omdat het de stedelijke en platteland relatie harmoniseert, de bevolking mobiliseert, circulair het welzijn in stand houdt en een lokale economie van participatie en verdeling duurzaam verbindt. Voor andere maatschappijvormen is het een streven, een stip ergens op de horizon, altijd zichtbaar en altijd toepasbaar.