De betutteling van de overheid in een “verzorgingsstaat” is verworden tot een financiële economie van kosten en baten. “De mens” is daarin bijzaak. Het beveiligen van het systeem is de hoofdzaak. De overwegingen die daar bij horen tonen grote tegenstrijdigheid met de menselijke maat, de natuurlijk kernwaarden van ons bestaan. Er is in de loop van de decennia een tunnelvisie ontstaan in een overheid die noodgedwongen aan de touwtjes van het grote lokale en wereldwijde financiële machtsbolwerken hangt. Deze situatie is ontstaan na de tweede wereldoorlog toen sociale zekerheden als instrument werden bedacht om de vrede te garanderen via basisvoorzieningen zodat fascisme geen kans meer zou hebben om zich te ontwikkelen.

Maar de overheid en al haar activiteiten zijn altijd een kostenpost. De groeiende uitgaven hebben verzuilde instellingen opgeleverd die blijvend aanspraak maken op de middelen. Tevens ziet de bevolking de verzorging als recht in plaats van eigen verantwoordelijkheid. Daardoor groeien de kosten uit hun voegen, moet de regering kosten besparen, zich scharen daar waar de middelen vandaan komen en maatregelen nemen om enige balans te houden tussen inkomsten en uitgaven. Op zich is dit geen probleem als er ook een maatschappelijke balans wordt bewaard tussen afhankelijkheid en eigen verantwoordelijkheid. Als dat niet gebeurd loopt men de kans zich in handen te verplaatsten van wat uiteindelijk uit kan groeien tot een nieuwe vorm van fascisme, niet alleen nationalistisch maar globaal. De dwangvorm om de mens in te kapselen in controles en surrealistische veiligheidsbeloften geeft daar blijk van. Voor de lokale gekokerd kijkende regeringen lijkt er wellicht geen andere (politieke) keuze te zijn, tenzij zij zelf de moed en het vertrouwen heeft om zich met het volk te verenigen in een nieuwe maatschappelijke samenstelling. Iets wat de lokale (stedelijke, regionale) overheden steeds vaker doen via co-creatie vormen zoals bijvoorbeeld Sustainocratie, waarin we veiligheid waarborgen door niet te trachten ziektes te vermijden maar juist te werken aan onze gezondheid.

Het antwoord is de terugkeer naar eigen verantwoordelijkheid, het afstand nemen van dit onnatuurlijke beleid en gedwongen afhankelijkheid. Dat is echter een ingrijpende zaak, zowel voor de regering als de bevolking zelf, dat niet zonder een tijdelijke tweedeling zich zal voltrekken.

De toespraak in Amsterdam van “De kleine activist”, Isa Kriens, in Amsterdam als “Vrouwen voor de Vrijheid” geeft die tweedeling mooi weer. Een ieder zou hierin de eigen keuze moeten mogen maken. Zodra het echter afgedwongen wordt is er sprake van vrijheid beperking en dictatuur, een agressie tegen de bevolking. Daar zit niemand op te wachten. Een van zovele virussen, tijdelijk overvolle ICs in ziekenhuizen, is niet het enige waar we ons zorgen over dienen te maken. Er is de groeiende armoede, welvaartziektes (diabetes, kanker, gedragsstoornissen, enz), vluchtelingen, vervuiling, klimaatverstoring, ontbossing, verslavingen, zelfmoord bij de jongeren, eenzaamheid, enz, die niet door de natuur maar door onszelf en het in stand houden van hetzelfde geldafhankelijke systeem, worden veroorzaakt. Laten we daar samen aandacht aan besteden door hierin onze verantwoordelijkheid (terug) te nemen. De regering is uitgenodigd dit ook te doen, met ons, niet andersom.