Onze huidige maatschappij is opgebouwd als een baten en kosten bedrijf. Industriële processen, arbeid, logistiek, services, consumptie en speculatie met tekorten leveren baten op. Dit stroomlijnen met wegen, havens, vliegvelden, gedragsregels, subsidie cirkeltjes en gaandeweg verworven sociale zekerheden, zijn de kosten. De kosten moeten door de baten worden afgedekt, anders ontstaan er schulden. De schulden worden niet bij de baten structuur neergelegd, maar bij de inwoners van de maatschappij, net als de consequenties op gebied van leefomgeving, natuur en gezondheid. Het wordt een parlementaire democratie genoemd omdat we als bevolking mogen stemmen op manier waarop met de sociale zekerheden wordt omgegaan. “Het bedrijf” staat niet ter discussie omdat we allemaal geacht worden “in datzelfde bedrijf” te functioneren. Er is geen alternatief.

Maar dat is er wel. Het genoemde maatschappelijke bedrijf functioneert binnen een veel grotere dynamiek, namelijk “de natuur”, beperkt tot de Aarde op dit moment, anders zou het “het universum” zijn. De wetmatigheid van die veel grotere werkelijkheid functioneert niet op basis van koude baten en kosten. Het functioneert op basis van warme levende kernwaarden. “Het bedrijf” is daar ook ondergeschikt aan maar heeft moeite om ermee om te gaan omdat die kernwaarden geen sturend onderdeel zijn van haar dynamiek. Ze probeert ermee om te gaan in haar kosten als reactie op reacties van de natuur. Maar dat werkt niet. Nu zijn we aangeland in een situatie die we het Antropoceen hebben genoemd, het tijdperk dat de mens als intelligent wezen een alles vernietigende impact heeft op de Aarde, de mens zelf en onze toekomst.

Daarom is Sustainocratie ontstaan. Redenerend vanuit vijf natuurlijke kernwaarden, die ook voor de natuurlijk mens gelden, wordt ook “het bedrijf” in de context geplaatst van de warme levende werkelijkheid. Hierdoor kunnen een aantal kostbare zaken van “het bedrijf” opgeheven worden en nemen wij als mens weer verantwoordelijkheid voor onze eigen duurzame menselijke ontwikkeling, niet “het bedrijf”. Want wij als mens ZIJN die natuur en “het bedrijf” een instrument, in onze eigen handen. “Het bedrijf” kan blijven functioneren maar als dienst, zoals het ooit is opgezet voor het bedrijfsleven maar nu binnen de context van de natuurlijke kernwaarden ten bate van de mens en ons duurzame voortbestaan. Op deze manier kunnen we het verleden, het heden en de toekomst op een nette manier met elkaar verbinden.

Hieronder treft u de kaders van Sustainocratie waar ook het maatschappelijke “bedrijf” toe wordt uitgenodigd (omdat het door mensen wordt gerund die zich in de waarden herkennen) en zo zich nuttig maken voor de mensheid in haar geheel.

1. De mens en natuur centraal
2. Geen belangen politiek
3. Geld is een middel
4. Vijf natuurlijke menselijke kernwaarden zijn sturend (gezondheid, veiligheid, bewustwording, cocreatie, basis behoeften)
5. Participatieve co-creatie democratie – we doen allemaal mee en nemen onze verantwoordelijkheid als mens
6. Instellingen (overheid, bedrijven, scholen) zijn dienstbare instrumenten, in mensenhanden, voor punt 4, volgens het 4 x winst model
7. Sustainocraat (mens) verbindt multidisciplinair

Juridisch wordt 4 x winst (mens, maatschappij, planeet, economie) waardecreatie en behoud gestuurd. Waardevernietiging (vervuiling, corruptie, uitbuiting, 1 x winst focus) wordt niet getolereerd en als zodanig bestraft indien niet gerespecteerd. Alles is gebaseerd op gedeelde, samen gerealiseerde overvloed middels samenredzaamheid met de natuur, toegepaste opgebouwde kennis en technologie, gelijkwaardigheid, vertrouwen, gezonde verbinding met elkaar en de natuur.

Het werken vanuit deze contextuele aanpassing is in het begin lastig voor allerlei oude belangenpartijen. Maar als het niet vrijwillig gebeurd dan neemt de natuur vanzelf over. Uit ervaring weten we dat instellingen die wél de stap zetten om mee te doen, uiteindelijk zichzelf sterken in authenticiteit, betrokkenheid, erkenning en organisatorische daadkracht. Ze hoeven niet meer te concurreren, alleen zo goed mogelijk TE ZIJN.

Wij als mens mogen niet afwachten tot de belangenpartijen loslaten maar dienen ook zelf verantwoordelijkheid nemen en de samenwerking opeisen. Per slot van rekening zijn wij als mens rechtstreeks onderdeel van de natuur, “het bedrijf” is namens ons slechts gebruiker. Wij bepalen zelf hoe e.e.a. gebruikt wordt. Wij als betrokken mens hebben een hoofdrol, niet door tegen “het bedrijf” te vechten maar het uitnodigend te veranderen in “het nieuwe nuttig” door vanuit Sustainocratie te werken naar een veiligere en duurzamere werkelijkheid.