Met enige verbazing zag ik de tweede kamer instemmen met de avondklok. Enkele dagen daarvoor waren er heftige debatten geweest over de toeslagen affaire, het aftreden van het kabinet, het zelfbeeld van “iets dat erg fout zit in ons systeem”, …..Ook waren er felle toespraken in de tweede kamer over de tunnelvisie van het kabinet, de consequenties van de eenzijdige corona maatregelen, het gebrek aan nuanceren van het probleem, en toch…..stemt men in met de avondklok. Op de avond van de invoering ervan slaat de vlam in de pan. De agressie in de steden neemt ongekende proporties aan, tot afkeer van ieder vredelievend mens. Wat is hier toch aan de hand? Waar gaat dit naar toe?

Psychose

Misschien is die toeslagen affaire wel een klassiek voorbeeld hoe beleid, regelgeving en betreffende overheid instanties in een psychose raken over een bepaald onderwerp. In dit geval de angst voor misbruik en fraude. Alles wordt toegespitst op die angst en men verliest de (menselijke) werkelijkheid collectief volledig uit het oog. Nu die psychose doorgeprikt is ziet men ineens wat men heeft veroorzaakt en komt het vingerwijzen, de schaamte, de veroordeling, het excuus, het aftreden, het goedpraten, de cadeautjes, de spijtbetuigingen. Maar het geleden leed is niet ongedaan te maken. De zelfmoorden, de echtscheidingen, de overgebleven trauma’s, de imagoschade van onschuldige mensen, los je niet op met een afgetreden kabinet en het aanwijzen van een zondebok. De psychose omvatte het gehele systeem, de hele organisatie omdat deze is uitgegroeid tot een negatieve, navel starende club wantrouwende, risicomijdende instanties die zichzelf belangrijker achten dan ze zouden moeten zijn in de brede context van het leven en welzijn van een menselijke samenleving.

Met corona gebeurt in feite hetzelfde. Wederom is er de tunnelvisie, de angst voor besmettingen, ziekenhuis opnames, tekort aan bedden en personeel. Instanties die de angst aanwakkeren met cijfers, voorspellingen, beelden van verschrikkelijke taferelen, manipulatie van de werkelijkheid, leugens en volksverlakkerij. Zelfs als alle wijzers het tegendeel tonen of er vele andere maatregelen mogelijk zijn om het tij te keren, houdt men stoïcijns vast aan de aanpak. Men zoekt alleen het gelijk in de eenzijdige angst en iedereen die andere mening heeft wordt als vijand behandeld. Beleid dat “godje” probeert te spelen tegen de natuur, puur om zichzelf in haar eigen doodstrijd nog even belangrijk te voelen. Beleid dat de schijnaanval aangaat tegen miljarden jaren oude natuurlijke fenomenen zoals virussen, dat angst zaaien toepast als marketing en als enige mogelijke oplossing politiek en technologie aanreikt. Zorgvuldig kiest men de gefragmenteerde deskundigen om het beleid te bevestigen, ook al spreken die zich nog zo vaak tegen. Ondertussen moet al het andere maar worden stilgelegd, blind als men is voor alles wat men veroorzaakt. De psychose voedt haar eigen gelijk.

Het doorprikken van deze psychose moet nog gebeuren. De verwijtbaarheid bouwt zich op.

Dus de avondklok wordt geaccepteerd om vooral niet achter te blijven ook al tekent de realiteit zich volledig anders af. Men wil niet afgerekend worden op het kleinste onderdeel ook al loopt men het risico op termijn aan het kruis genageld te worden voor het geheel dat men onderuit haalde door gebrek aan moed, visie en integrale realiteitszin.

Deze keer doet de bevolking net zo hard mee. Logisch! De angst om zelf in aanraking te komen met een vreselijk zichtbaar gemaakte ziekte is erg wezenlijk. De extra angst dat je mede verantwoordelijk zou zijn voor de lijdensweg van je geliefde ouderen, vrienden of kennissen, is een niet te dragen pijn. Zich afschermen in isolement, dragen van mondkapjes, anderen in paniek wijzen op afwijkend gedrag, meegaan in de 1,5 meter door met een grote boog om anderen heen te lopen, het hoort allemaal bij deze blinde massapsychose.

Men vergeet plotsklaps het oneindige bestaan van de andere 5000 virussen, de vele vormen van kanker, door overconsumptie veroorzaakte diabetes, door luchtvervuiling en roken veroorzaakte long, hart en vaat aandoeningen, de incompetentie van het beleid om de consumptie maatschappijvorm los te laten die dit allemaal veroorzaakt. Armoede, honger, moord en doodslag in de wereld. Dood, leed en verderf dat het corona-leed in meervoud evenaart én overtreft, al vele jaren en steeds ergens. Het bestaat ineens niet meer, het heeft wellicht nooit bestaan in de struisvogelmentaliteit van de ontkenning. En nu helemaal omdat de collectieve focus ligt op dat ene virus bolletje, dat ene vaccin, dat ene redmiddel dat ons allemaal zal verlossen uit al onze angsten en onzekerheden. Stil zitten, niet bewegen, niemand aanraken, want anders werkt het heilige middel niet.

Maar zo werkt de natuur niet, ook niet van die van de mens. De mens is natuur. In onze bewegelijkheid, (zelf)bewustzijn en aanpassingsvermogen zit onze weerbaarheid.

De mens stilzetten is haar ten dode opschrijven. Haar afzonderen van de natuur ook. Dat heeft niet zozeer te maken met alleen de corona maatregelen. Het heeft te maken met de manier waarop we ons hebben verstedelijkt, afhankelijk hebben gemaakt van een structuur dat zorgt dat de mens 90% van haar tijd zittend doorbrengt, met alle gevolgen van dien. Dat lossen we niet op met een vaccin, ook niet met een lockdown of avondklok. Daar zit iets fundamenteels achter dat we als maatschappij liever niet willen zien. Daarom houden we angstvallig vast aan een redmiddel in plaats van het grote geheel te overzien. Het enige wat we voeden is de chaos die erop volgt, of dat nu criminele plunderende jongeren zijn, een instortende economie, een gigantische depressie, een nog diepere psychose….

Hoe doorbreken we deze psychose?

Dat is op persoonlijk niveau al erg moeilijk, zoals mensen die het hebben ervaren kunnen beamen. Het begrijpen dat de pijn die men voelt gebaseerd is op een échte werkelijkheid, een angst die zich meer dan normaal manifesteert, die iemand in bezit neemt. Het ontstijgen van deze angst, door naar een grotere werkelijkheid te gaan en te relativeren, is een huzaren karwei. Of ditzelfde, als de psychose gebaseerd is op een innerlijk verzet, een terugkerende herinnering aan een gebeurtenis, een eigen oud trauma, die beelden veroorzaken uit een toekomst die nog kan gebeuren maar nu al echt lijken. Er midden in zitten levert een constant gevoel van paniek, een beleving van een werkelijkheid die niet te verenigen is met die van de buitenwereld. Een buitenwereld die “hét niet ziet”, niet mee beleeft, jouw beeld tracht te ontkennen, alleen met onhaalbare adviezen komt, die zorgt alleen maar voor verdere afzondering, zelfs met zelfmoord neigingen, ontsnapping via alcohol, drugs, enz.

En al wat nodig is is begrip, vertrouwen, liefde, empathie, compassie, samenwerking en de warme band, de sociale verbinding om uit de negatieve spiraal te geraken.

Zij die er wél doorheen komen kijken erop terug als een persoonlijke doorbraak, een moment dat men herboren wordt in een nieuwe beleving van de werkelijkheid, een dieper bewustzijn, een andere resonantieniveau waarin het concept “angst” een heel andere, veel minder problematische, dimensie heeft gekregen. Soms is men bang terug te vallen, wil men het niet opnieuw beleven, en leert men aanwijzingen herkennen waardoor men tijdig zelf zich kan bijsturen.

Op maatschappelijk of regering niveau is het nog veel complexer. De regering is politiek gedreven. De psychose wordt in stand gehouden omdat men niet los KAN laten. Zelfs als er bewegingen zijn die wijzen op een grotere werkelijkheid dan zijn de politieke consequenties niet te overzien. Men is nu afhankelijk van de eigen gecreëerde werkelijkheid. Kijk naar de nasleep die nu ontstaat door de toeslagen affaire. Die begint nu pas. Uiteindelijk staat het hele politieke systeem ter discussie. En dat levert ook angst op, want het systeem, dat al zolang bestaat heft zichzelf niet zomaar op. De toeslagen affaire staat niet op zichzelf. Bijstand, UWV, PGB’s, en alles wat mensen afhankelijk maakt is onderwerp van het fraudegevoelige wantrouwen van de overheidsdiensten. Overheid schandalen zijn helaas geen zeldzaamheid meer, eerder een norm die het probleem steeds weer bevestigt. Er is alleen zelfreflectie achteraf, en alleen als men juridisch voor het blok is gezet.

Vanuit Sustainocratie bieden wij de liefde, de weg vooruit, de empathie, de erkenning maar ook de genezing van het probleem door weer te bouwen aan vertrouwen, verbinding, de kracht van het geheel.

De psychische druk op al deze delen van de maatschappij is ongekend hoog. Die wordt nu aangewakkerd door de eenzijdige corona situatie en maatregelen die veel meer mensen treffen dan de uitkering of toeslag gerechtigden. Ondernemers die noodgedwongen moeten sluiten en hun hoop vestigen op een vaccin, niet wegens het vaccin maar denkend dat ze daarna weer vrij zijn en mogen ondernemen. Ondertussen moeten ze vooruitzien te komen met tegemoetkomingen als stilhoudertjes. Geld dat kennelijk overal in grote mate beschikbaar is maar nooit gebruikt kon worden voor armoedebestrijding of uitbreiding van het zorgsysteem.

In de menselijke complexiteit gaat de toenemende controle, de steeds grotere wantrouwende en regulerende overheid, het gebruik van geweld van de politie tegen overtreders, de tweedeling van de maatschappij en bijhorende doorgeslagen gedrag van de uitersten, over in chaos, demonstraties, rellen, opstand , die de wantrouwige nog meer aanwakkeren. Er is geen overleg meer, geen dialoog, alleen versterkte eenzijdige standpunten.

Collectieve waanzin zullen we ooit zeggen als we hierop terugkijken over tientallen jaren. Net als de toeslagen affaire. Zondebokken zullen we genoeg vinden om aan het kruis te nagelen maar het geleden leed is niet terug te draaien. Zover zijn we echter nog lang niet. De psychose is nog volop aanwezig. De sluier voor de ogen laat zich niet optillen. Waar wachten we op? Er zijn een hoop redenen te bedenken, vooral politiek, om de waas nog mistiger te maken.

Er wordt nu al verkondigd dat het vaccin slechts een vaatdoekje tegen de overstroming is. Dat de besmettingen nog gewoon doorgaan ook als men gevaccineerd is. Gemakshalve wordt verwezen naar het uitroeien van polio, de mazelen en de bof. Maar met een slag om de arm wegens de snelle mutaties van dit virus. Dweilen met de kraan open. De zogenaamde elitaire experts zijn net zo risicomijdend en aandacht belust als de politiek. De angst wakkert meer angst aan, en meer chaos.

En de psychose?

Als het om een mens gaat dan is het besef dat de psychose veroorzaakt wordt door een ongekend loslaat proces niet doorslaggevend. Doorslaggevend is pas als de persoon in staat is te gaan redeneren vanuit een grotere werkelijkheid in tijd en ruimte. Dat de oorzaak van de psychose zich verkleint in de grotere context, en uiteindelijk qua aandachtspunt afzwakt, genuanceerd wordt en zelfs verdwijnt. Als dat lichtpuntje door de muur van wanhoop heen breekt dan pas ontstaat het herstel. Bewustwording noemen we dat. Het doorbreken van het begrijpen. Meestal komt de persoon er uiteindelijk krachtiger uit met een genuanceerdere kijk op de persoonlijke werkelijkheid.

Maar in dit geval gaat het om een maatschappij structuur dat zich decennia, zelfs honderden jaren lang ziek heeft gemaakt en waar iedereen bij betrokken is. Er spelen niet alleen tunnelvisies maar ook politieke belangen. Een loslaat proces dat men als mens in kan zien maar vanuit de systeemwerkelijkheid ongekend veel stres oplevert. Een lichtpuntje is de uitnodigende, harmoniserende werkelijkheid van Sustainocratie. Maar die is pas relevant als de oude structuur en mentaliteit hiervoor open gaat staan. Op Haags niveau is dat nog niet het geval. Op lokaal gebiedsniveau maar deels.

Een andere mogelijkheid is een juridische aanval op de regering en haar psychotische gedrag. Net als gedaan is met de toeslagen affaire. “De doorprik actie” of de “wordt wakker aanval”, niet gericht op vernietigen maar op bewustwording en verandering “dat het echt anders kan als men mee doet”. Alleen dient zo’n juridische casus goed onderbouwd te worden. Het aanvallen van de corona maatregelen heeft geen zin. Het veroordelen van de consequenties in dit stadium ook nog niet. Deze zijn allen gebaseerd op een gefragmenteerde kijk op het probleem. Die fragmenten zijn goed onderbouwd met deskundigheid op dit concrete gebied. De consequenties nog onvoldoende zichtbaar in zijn geheel. Dat moet helaas allemaal nog komen. Het juridisch systeem is ook fragmentarisch en zal ze in hun gelijk stellen. Nagenoeg niemand kijkt naar het grote geheel. Alleen de grondwet heeft nog sporen van holisme maar die zijn ook uitgehold. De fundamentele mensenrechten zijn een onderwerp van een moraal die nog amper een juridische basis heeft. Ze hebben wel een natuurlijke basis maar die manifesteert zich, via verzet, die nog niet via menselijke bewoording kan worden verdedigd, nog niet.

Zo is het recht tot zelf beschikking, samenredzaamheid, bewustwording en aanpassingsvermogen, zelf keuzes afwegen en maken, door het systeem onderuit gehaald en ingevuld via betutteling, zelfs dwang.

De aanpak dient dus te gaan om de nalatigheid, het gebrek aan visie en de opgelegde beperkingen zonder de holistische kijk op de werkelijkheid. Maar daar hebben we geen juridische kaders voor om naar te verwijzen, tenzij we Sustainocratie gebruiken als bestaand alternatief. En verwijzen naar het beginsel van “er is iets goed fout in ons systeem”. Het vernieuwde vermogen zit niet in het systeem zelf want dat is ziekelijk in zichzelf gekeerd. Het vernieuwende vermogen zit in de natuurlijke mens zelf, de niet politieke mens. Maar dan moet deze eerst haar angst en afhankelijkheid overwinnen. Bewustwording draagt daar aan bij. Het systeem wordt dan uitgedaagd om los te laten, mee te gaan in de co-creatie van menselijke en natuurlijke waarden of uiteindelijk verpletterd of vergruist te worden door de kracht van de natuur.

Deze tekening gaat over de cyclus van het leven en de fase (crisis) waarin we verkeren. Als we stoppen met managen vanuit oude belangen dan kunnen we ons gaan richten op ons leiderschap en de cocreatie van ons welzijn, in samenhang met de natuur. Dan maken we de menselijke kernwaarden een feit voor ons allemaal.

Dan regeert de liefde, de compassie, de aanpassing en zorg voor elkaar, inclusief de natuur. Dan heeft geen enkele virus nog een kans, zoals het nooit een kans heeft gehad, alleen tijdens onze tijdelijke verstandsverbijstering, onze psychose, die ons uiteindelijk in kracht heeft doen opstaan. Maar dat moet helaas nog gebeuren.