In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen is onze eerste levensbehoefte niet eten of drinken. Het is onze sociale verbinding. Tot deze inzichten kwam de Amerikaanse hersenonderzoeker Matthew Lieberman. Het gebrek aan natuurlijke binding op basis van liefde, zingeving en zorg voor elkaar, is de grootste handicap van onze huidige individualistische maatschappijvorm. De corona maatregelen doen daar een dodelijk schepje bovenop, los van de effecten van het virus zelf.

Onze afhankelijkheid van geld heeft ons uit elkaar gedreven. “We leven in een zeer gestructureerde ongezonde maatschappij” was de conclusie van blue zone (regio’s waar mensen gemiddeld veel gezonder zijn en ouder worden dan elders) onderzoekers.

Sociale verbinding komt tot stand na de sociale ontmoeting. Die ontmoeting kan gestructureerd zijn, bijvoorbeeld door co-creatie behoeften en zingeving. Of deze vindt plaats in een vrije vorm van chaos. Jongeren hebben bijvoorbeeld die chaos nodig om zichzelf te ontdekken en ontwikkelen in de verbinding en het zelfbeeld. Het is niet vreemd dat het aantal zelfdodingen stijgt als de jongeren deze vrijheid wordt afgenomen. Net als de situatie van gebrek aan levensperspectief bij jongeren en volwassenen door het ontbreken van maatschappelijke of persoonlijke zingeving.

Eenzame ouderen hebben minder behoefte aan chaos maar wel aan een stabiele omgang met anderen. Zij die een gezin of vriendenkring hebben, hebben elkaar. Zij die dat niet hebben zijn op zichzelf aangewezen. Dit heeft veel ongezonde bijeffecten daar men niet altijd in staat is volledig voor zichzelf te zorgen. We hebben nu eenmaal die knuffel, die onenigheid, dat feestje, dat etentje, die momenten van persoonlijke aandacht, nodig. Als die ontbreken dan ontstaan er lichamelijke en geestelijke klachten met vele bijwerkingen. Maatschappelijk lossen we dit op natuurlijke wijze op door community vorming. Als dat niet kan of mag dan staan we onze primaire levensbehoeften in de weg. Dat kan een korte tijd maar mag niet lang duren. Het is dan helemaal niet vreemd dat een belangrijk deel van doktersbezoeken geen medische oorzaak kennen.

De corona maatregelen zijn niet gericht op onze eerste levensbehoeften. Ze zijn gericht op politieke doelstellingen. Ook al zijn de maatregelen misschien in het allereerste beginsel te begrijpen, er lijkt geen leermechanisme in verweven te zijn, alleen een belangenstructuur. Dan ontstaat het beeld van een hiërarchisch opgedrongen kader dat onmenselijk is in de uitvoering. Op zo’n moment wordt het misdadig. Interessant is dan om te zien hoe ons sociale brein met haar superpowers reageert. Het zelfverdedigingsmechanisme uit zich ineens op verschillende manieren. In de Stad van Morgen redeneren we vanuit de 10-80-10 filosofie.

• 10% van de mensen staat pal achter de maatregelen wegens angst, eigenbelang of andere motivaties
• 80% van de mensen heeft geen idee, past zich aan, wacht af…
• 10% van de mensen voelt een natuurlijke drang tot verandering. Deze uit zich op verschillende manieren via opstand tegen de maatregelen, maatschappelijke aanpassing, structurele innovatie, onderzoek, enz

Stad van Morgen zit al sinds jaar en dag aan de kant van de 10% van de drang tot verandering. Maar deze 10% is ook weer onderverdeeld tussen de opstandelingen en de veranderaars. Wij zijn de veranderaars en hebben daar onze onderbouwing voor. Wij leven onze werkelijk al en putten uit de 80% twijfelaars via het goede voorbeeld, meetbare vooruitgang en sociale innovatie. Als echter de eenzijdige politieke maatregelen zich verder ontwikkelen tot misdaad dan zit ook bij ons de noodzaak om de blokkade op te heffen, niet via opstand maar via kennis en juridische mensenrechten opties. Want onze primaire behoeften zijn een levensader die niemand in de weg mag staan, ook de politiek niet.