Vlak voor de zomer van 2014 voelde Marja zich beroerd. Ze ging naar de dokter en na intensieve onderzoek werd geconstateerd dat haar maag maagkanker had en haar eierstokken eierstok kanker die echter beide niks met elkaar te maken hadden. De schok was enorm, voor haarzelf maar ook voor haar omgeving. We werkten al geruime tijd intensief samen aan de gezonde stad en Marja draagt haar steentje bij op gebied van creativiteit, stadslandbouw en huiskamerontmoetingen in haar wijk. Ineens kijk je dan de eindigheid van je leven in de ogen, nog veel te vroeg. Hoe ga je daar mee om?

Eind 2014 werd ze geopereerd en werden de schadelijke cellen weggehaald. 2015 werd dan ook ingeleid met een moeizame maar bemoedigend herstel. Totdat in de zomer werd geconstateerd dat de problemen waren teruggekeerd. Marja belde haar vrienden, familie en kennissen persoonlijk op met de boodschap `ik ga dood´. Volgens de medische voorspelling had ze nog zo´n 3 maanden te leven. En nu? Chemokuur, wel of niet? Bijwerkingen aanvaarden, wel of niet? Hoop opgeven, en dan? Wachten op de dood? Of dat laatste restje leven omarmen terwijl je lijf het laat afweten?

Marja schrijft regelmatig nieuwsbrieven om iedereen op de hoogte te houden. Ik heb haar gevraagd of ik mocht bloggen, intens geïnspireerd door haar verhaal en keuzes. Dat mocht. Marja is gekenmerkt nu als iemand met `een beperkte levensverwachting´ maar ondertussen besef ik, uit haar nieuwsbrieven en helaas sporadisch persoonlijk contact, dat ze het laatste jaar zo intens en zo zelfbewust heeft beleefd dat het alle andere levensjaren mogelijk overtreft. Hoe vreemd moet het zijn als je steeds gezonder en bewuster wordende geest naar het eigen stoffelijke lichaam kijkt dat gaandeweg afbrokkelt tot het op een dag ophoudt te functioneren. Je kijkt ernaar en beseft hoe eindig het vleesgeworden bestaan is en hoe oneindig het bewustzijn. Wat is leven uiteindelijk? Dat hoopje stof dat om een of andere magische reden bij elkaar kwam om een mens of ander leven wezen te vormen? Of is het juist die universele magie zelf die moleculen aan elkaar weet te verbinden en er bewustzijn aan toevoegt? De twee, stof en ziel, zijn verbonden maar Marja ziet ze nu ook los van elkaar. Ze ziet ineens de energie van andere mensen, kan gevoelens en emoties waarnemen en beleeft de omgeving veel intenser dan ooit tevoren. Haar lichaam sterft maar Marja leeft en beleeft intens.

Door het constateren van haar naderende einde verdwenen allerlei “verplichtingen” die haar leven vóór de alarmerende boodschap bezig hielden. Overleven hoeft ineens niet meer. Daardoor ontstond mentale ruimte om zowel het sterfproces als het overgebleven leven te relativeren. Angst is vaak een zorg dat onze dagelijkse keuzes beïnvloedt. Maar als je weet dat je doodgaat dan hoef je daar niet meer bang voor de zijn. Wat blijft er dan over? De moed opbrengen om te leven, elke dag die er is dragelijk maken en beleven.

Dankbaarheid vult nu haar bestaan. Elke minuscuul gebaar, elke moment, elke kleur of geur krijgt betekenis. Binnen haar mogelijkheden wordt ze weer actief. Uitstapjes worden enorm gewaardeerd, ze stelt haar huis weer open voor ontmoetingen, schrijft met gemak en transparantie over haar leven, zorgen en ervaringen met de medische processen die ze door moet maken met allerlei vervelende bijwerkingen. Ze spreekt vol lof over de hulp die ze aangeboden krijgt, de liefde van andere mensen voor haar als stervende onbekende. Ze spreekt vol verbazing over haar eigen proces om hulp gewoon te aanvaarden, zonder weerstand. Zo´n zelfstandige, eigenzinnige, onafhankelijke vrouw die ineens omringd wordt door de liefde van (onbekende) mensen die haar helpen te leven. Misschien dringt het dan door dat die levensenergie, die magie, zich niet beperkt tot het samensmeden van een levend lichaam maar ook de basis is van een samenleving of samen-beleving. Pas dan is het leven compleet en oneindig. Je verbindt dan met die levende energie die het universum levens-scheppend maakt en kun je het leven zelf zien als een wezenlijk onderdeel van het bestaan. Zonder leven zou niets bestaan omdat we het niet beleven. De dood is dan niets anders dan de bevestiging van het leven en het scheppen van ruimte voor vernieuwing. Je moet geleefd hebben om te aanvaarden dat je leven de oneindigheid van het universum voedt en je bewustzijn dat telkens weer laat ervaren.

Soms moet je kennis maken met de dood om te beseffen wat echt leven is. Het is nu bijna een jaar geleden dat Marja te horen kreeg dat ze nog 3 maanden te leven had. Ze maakt nu vakantieplannen, is een inzameling begonnen om de organisaties te steunen die haar en anderen het leven zo aangenaam mogelijk maken. We gaan allemaal op een dag dood maar al die andere dagen niet!

Dank Marja en Snoopy voor de echte wijsheid.

Naschrift: Marja heeft op 4 juni 2016 haar zieke lichaam teruggegeven aan de natuur. Haar bewustzijn leeft voort net als haar opdracht aan ons: LEEF!