Het is nu ongeveer anderhalf jaar geleden dat ik samen met Andrea Schrijen de basis begon te leggen voor COS3I (coöperatie voor sociale inclusie, integratie en innovatie binnen de context van Sustainocratie), met inzichten die uit AiREAS lifestyle onderzoeken zijn voortgekomen.

Met sociale inclusie, integratie en innovatie (COS3I) bedoelen we de uitnodiging om nieuwe mensen te ontmoeten, deel te nemen aan allerlei leuke, nieuwe initiatieven die bijdragen aan een gezonde en veilige samenleving, of zelf ondernemend actief te geraken in de nieuwe wereld van Sustainocratische menselijke kernwaarden.

Ons oorspronkelijke plan was om het lege Designhuis te gaan gebruiken voor het opzetten van een coöperatie voor sociaal ondernemerschap, maar dat stuitte op flink verzet van bestuurders in de gemeente. We zijn daarna uitgeweken naar de wijken van Eindhoven. COS3I ontwikkelde zich verder door middel van inclusie gerichte samenwerking met allerlei partijen in de stad. Die samenwerking begint nu haar vruchten af te werpen. Maar wat zijn onze praktijkervaringen?

Sociale inclusie begint bij ons zelf: Het is gemakkelijk om te zeggen dat we sociale inclusie, integratie en innovatie willen van anderen maar de werkelijkheid is weerbarstiger. “Het moet anders” wordt pas relevant als we zelf bereid zijn “het anders te doen”. Voor een ieder is dat een confrontatie met zichzelf.

Beleren of prediken werkt niet, maar de positieve uitnodiging wel. Dan komen we eerst onszelf tegen want we moeten de uitnodiging voor onszelf aanvaarden. Dan komt het. Waarom zouden we uit onze oude vertrouwde comfort zone willen stappen? Nodigen we uit vanuit een persoonlijk belang (geld, seksualiteit, structuur, controle, zorg, partner behoefte, eenzaamheid) of het samen optrekken vanuit een gedeeld hoger doel (bijvoorbeeld gezondere maatschappij)? Doen we dit op basis van gelijkwaardigheid? Bieden we veiligheid en respect aan en voor elkaar?

Het onderscheid was vaak moeilijk te maken en daar moesten we individueel, en samen vanuit respect naar elkaar, hard aan werken. Iedereen had wel een eigen belang om mee te doen en iedereen wilde ook op een of de andere manier bijdragen aan het hogere maatschappelijke doel.

2017 was een enorme leerschool over loslaten, luisteren, elkaar bijstaan, meedoen, gelijkwaardigheid man en vrouw, zelfbewustzijn enz. voor onszelf. Zeker voor mij. Aldoor was ik man en vrouw tegelijk geweest in de Stad van Morgen processen, net als in mijn thuis situatie met opgroeiende meiden. Door beide energieën los te laten en opnieuw te verbinden openbaarde zich op een heftige manier een geheel nieuwe wereld (een nieuwe energetisch niveau) voor mijzelf én de Stad van Morgen.

Gelijkwaardigheid man en vrouw: Dit lijkt zo evident maar dat is niet zo. We komen uit een overheersend mannelijke cultuur waar ook vrouwen zich aan hebben onderworpen, zelfs als het gaat om emancipatie. De werkelijke emancipatie in COS3I werd het creëren van een evolutionaire eenheid van gelijkheid binnen de dualiteit van het mannelijke (doen) en vrouwelijke (zijn). Dat klinkt abstract maar is het niet.

Het vergde een individueel loslaatproces van oude zorg gewoontes en opgelopen opgekropte pijnen. In mijn geval bleek het een confrontatie met mijn innerlijke zelf. We zorgen niet voor elkaar (hiërarchie) maar mét elkaar (ecosystem van gelijkwaardigheid) voor onze duurzame ontwikkeling. Op individueel niveau kwamen er allerlei nog te verwerken issues naar voren voordat we op basis van gelijkwaardigheid onze activiteiten konden opbouwen zonder verstorende eigenbelangen. Voor mij was het loslaten van een dominante zorgdrang een oog en hartopener. Je kunt samen veel meer bereiken door de verantwoordelijkheid te delen op basis van talent, authenticiteit en inzet, gekoppeld aan een gemeenschappelijk hoger doel. De resultaten worden dan veelal divers en onvoorspelbaar beter dan als een hiërarchie wordt toegepast. Gedurende dit proces waren het enkele prachtige vrouwen die mij het aspect van gelijkwaardigheid zonder enige dubbelzinnigheid bij wisten te brengen. Na twee gestrande huwelijken en langdurig alleenstaande vaderschap van twee meiden was het ervaren van gelijkwaardigheid een openbaring, rationeel en emotioneel.

In de Stad van Morgen betekende deze doorbraak een explosie van activiteit en betrokkenheid. De vrouwelijke energie (inhoud en verandering) begon te bruisen en gaf kracht aan de mannelijke energie (groei en controle). Er ontstond voor het gevoel een omgekeerde wereld. Voor de rationele mens presenteerde dit een menselijke wereld zoals die zou moeten zijn, en vaak is, bijvoorbeeld in gezinsverband. In korte tijd groeide de vrouwelijke deelname aan COS3I en de Stad van Morgen enorm. Vrouwelijk leiderschap verbond zich met de ideologie, met een geheel eigen interpretatie en inhoudelijke aanpak. Voor mij was het loslaten en aanvaarden van nieuwe inzichten binnen de kaders van Sustainocratie een persoonlijke openbaring. Geweldig! De onvoorspelbare creativiteit was overweldigend. Het gevoel dat ik zelf wat meer aan de zijlijn kon gaan staan was rustgevend. Laat maar gebeuren, zonder oordeel, zonder andere verwachtingen dan genieten van het goede dat ontstaat.

Andrea besloot na deze intense opstartfase haar eigen weg te gaan. Zij had op haar eigen unieke manier mijn en ons hart energetisch geopend en liet nu de ruimte zodat deze gevuld kon worden met diversiteit en liefdevolle creativiteit.

Samenwerking met groepen: Na het innerlijke verwerkingsproces bleek samenwerking met grote maatschappelijke groepen een mooie ontwikkeling. Behoud van eigen (groeps)identiteit (werken met elkaar, niet voor elkaar) werd de norm. Dezelfde gelijkwaardigheid, van respect en innovatieve drijfveren vanuit kernwaarden, als de eerder ervaren gelijkheid tussen man en vrouw, het vrouwelijke en mannelijke, bleek een krachtig verbindend recept, niet alleen voor COS3I maar voor alle Stad van Morgen samenwerkingsverbanden. Stad van Morgen groeide daardoor exponentieel.

Loslaten werd het nieuwe verbinden. De kringen die ontstonden werden verbonden met wijkgerichte partners. De structuur werd gebaseerd op dynamisch clustering rondom presentatie festivals en evenementen die participatie losmaken en verbinden. Alles kost tijd en manifesteert zich wanneer deze rijp is. De energie patronen vormen gaandeweg een nieuwe maatschappelijke basis met gerelateerde nieuwe verbindingen (integratie, inclusie en innovatie). De hoeveelheid deelnemende mensen en groepen vermenigvuldigt zich zienderogen. De ene keer organiseert COS3I en wordt door anderen gesteund, de andere keer ondersteunt COS3I.

De toekomst? We hebben enerzijds geen idee hoe de toekomst concreet zich gaat manifesteren. Anderzijds weten we het wel omdat de ontsloten positieve energetische resonantie voelbaar groeit en allerlei mooie processen doet ontspruiten die we zelf vorm geven of helpen vormgeven door met elkaar samen te werken. Inclusie ontstaat dan vanzelf alsof een nieuwe Kondratief cyclus zich heeft losgetrokken van de oude en de ruimte inneemt om te groeien door zich te manifesteren in onze tastbare en voelbare wereld. Liefde en vertrouwen regeert dan weer in plaats van haat en wantrouwen waar we vandaan komen.

Het sociale innovatie proces in Rijkswaterstaat “meekoppelkansen” met behulp van ons menselijke “zijn en doen” model naar de nieuwe harmonie van mens en natuur

Kortom de onvoorspelbaarheid geeft een patroon weer van positieve energie, ontmoetingen, verbindingen en productiviteit. Maar wat die samen opleveren blijft een verrassing. Dat is misschien voor de grootste controle freaks (zoals de overheid) uit de oude wereld de grootste angst. Niet weten wat er gaat gebeuren en afhankelijk zijn van het eigen aanpassingsvermogen als iets gebeurt. Dat vergt zelfkennis en vertrouwen die een controle persoon niet heeft en dus moet leren. Het gevoel dat er chaos kan komen geeft de zorgstaat een extra impuls om blokkades op te werpen, meer controles in te voeren en belastingen te heffen. Het gevoel van loslaten geeft de nieuwe dynamische structuren zoals COS3I juist vleugels om nieuwe verbindingen te zoeken op weg naar een nieuwe maatschappelijke harmonie.

Zodra de nieuwe wereld zich tastbaar manifesteert ontstaan er weer nieuwe controle behoeftes om deze te borgen, te koesteren en vast te houden. Dat is het moment dat controle mechanismen zoals de overheid of multinationals het oude loslaten en het nieuwe omarmen. Dit zien we gebeuren in de wijken, bijvoorbeeld met vernieuwende coöperatieve werkgelegenheid projecten die in beginsel niet gesteund worden door de overheid en daarna wel. Of nieuwe woonwijken op basis van tiny houses. Of coalitie akkoorden op basis van menselijke kernwaarden in plaats van oude linkse, rechtse of liberale patronen. Of ministeries die hun grenzen verleggen van verzuilde postzegel plannen naar integrale processen zoals de Circulaire Snelweg van Rijkswaterstaat of het Samen Meten programma van het RIVM.