Stel dat er ergens een muur staat waar we met z’n allen tegenaan lopen, na het opruimen van de slachtoffers proberen we terug opnieuw met hetzelfde resultaat. Dit blijven we herhalen, onze doelstelling blijft hetzelfde en dat is voorbij die muur geraken. Plots komt er iemand op het idee om een gat in die muur te hakken, hij plaatst er ook een deur in. We proberen opnieuw en het resultaat is exact hetzelfde dan voorheen. Het gat en de deur heeft dus niet geholpen, het idee gaat de prullenmand in en we doen verder zoals voorheen, slachtoffers opruimen en nog eens proberen, slachtoffers opruimen en nog eens proberen … Aan de andere kant van de muur staan een aantal te roepen dat men eerst die deur moet opendoen vooraleer men door de muur kan, ook niet allemaal tegelijkertijd natuurlijk maar één voor één.

De theorie van de deur klopt niet met de waarneming en is derhalve inconsistent, er is ook geen acceptatie van het probleem dat we telkens tegen een muur lopen wat veel slachtoffers maakt. Achter de muur weet men dat de theorie wel klopt maar de muur staat in de weg om dat duidelijk te krijgen, de deur staat nochtans altijd open. Een Sustainocraat staat aan de andere kant van die muur maar wordt niet begrepen, hij/zij wordt zelfs gevraagd om zich aan te passen aan de regels van voor de muur en dat brengt hem/haar in een ongemakkelijke positie, het is immers zijn/haar wereld niet. Een Sustainocraat is niet beter of slimmer dan iemand anders, hij/zij heeft enkel het inzicht verworven dat iedereen makkelijk die deur kan nemen waardoor het probleem niet langer bestaat.

Werner van Ginneken
Antwerpen