Met dank aan Koen, normaliter onze technische ondersteuning bij het opnemen van onze podcast bij Rararadio, voor het overnemen van het gesprek met Chris de Daas wegens de tijdelijke spraak problemen van Jean-Paul. Het is een mooi gesprek geworden met veel inhoudelijk commentaar over zingeving, de betekenis van spiritualiteit voor ons als mens en maatschappij. Het verlangt een omslag in denken en handelen die veel mensen doormaken.
Positiviteit doet letterlijk wonderen
Wetenschappelijk is aangetoond dat emoties in staat zijn onze materiële wereld te veranderen, niet alleen ons gedrag. Dat wil zeggen dat onze evolutie vooral bepaald wordt door emotiegedreven processen die invloed hebben op bijvoorbeeld ons DNA, en ook de manier waarop we naar de werkelijkheid kijken of hoe deze zich aan ons voordoet. Dit betekent o.a. dat positief denken en handelen instantaan een omgeving geeft die positieve energie en resultaten teruggeeft. Het is zelfs in staat om ons lichamelijk, maatschappelijk, ecologisch en economisch (4 x winst) te genezen. Maar dan moeten we de keuze wel durven maken. Veel van de huidige lichamelijke en maatschappelijke problemen komen voort uit de negatieve energie van de oude, overheersende, doorgeslagen politieke economische (kapitalistische en hebzuchtige) sturing. De nieuwe, positief gestructureerde wereld openbaart zich en is overal ineens zichtbaar, voelbaar én maakbaar.
Vriend Andras Laszlo stuurde ons vandaag een aankondiging (voor een webinar maandag a.s. over (met link voor belangstellenden) “How to shift into the DNA of a spiritual Enterprise“) met dit veelzeggende plaatje erbij:
In de Stad van Morgen hebben we Sustainocratie gedefinieerd waarin mensen en instanties samenkomen vanuit hun talent en kracht om samen te werken aan menselijke kernwaarden. “Het haalt het beste uit de mensen naar boven” wordt regelmatig gezegd. Men voelt zich goed, is resultaat-gedreven, sterk verbindend en blij. Deelnemers worden gewaardeerd, zetten zich in en weten zich gesteund door de omgeving. Er ontstaat een onderlinge energie die zich deelt en vermenigvuldigt. De grote groepen voor samenwerking zijn hieronder afgebeeld. Tussen de groepen ontstaat ook veel kruisbestuiving waardoor we uiteindelijk vele 1000den mensen weten te betrekken. Die energie manifesteerd zich om ons heen.
Loslaten is genezen
Plezier in samenwerken is echter onvoldoende voor mensen om de oude maatschappijvorm geheel los te laten. Oude en actuele angsten en afhankelijkheden overheersen erg terwijl daar kostbare macht en controle structuren aan gekoppeld zijn die de negatieve energie gebruiken om zichzelf in stand te houden. Het verbaasde mij dat veel mensen met veel passie en betrokkenheid meededen met de Stad van Morgen maar steeds weer privé of vanuit werk terugvielen in oude patronen. Ikzelf heb mij 100% toegelegd op het werken vanuit het positieve veld van harmonie en symbiose dat ik in mijn eigen menselijke complexiteiten model beschrijf. Vele anderen komen op werkbezoek, genieten, en vallen daarna (vaak noodgedwongen) weer terug in de oude afhankelijkheden. Ik begon mij eenzaam te voelen in mijn druk bezocht wereldje waar ik steeds weer alleen werd achtergelaten. Eerst maakte het mij niet uit maar dat veranderde ineens.
Loslaten gaat gepaard met vele emoties. Dat proces heb ik de laatste 21 jaar flink doorlopen. De laatste maanden ben ik mij daar nog verder in gaan verdiepen binnen de Stad van Morgen. Dat kwam omdat ikzelf door omstandigheden in aanraking kwam met opgekropte negatieve gevoelens die ik jarenlang had genegeerd of geblokkeerd. De eenzaamheid die ik voelde, ondanks de liefdevolle cocreatie thuis met familie en mijn kinderen, en de 1000den betrokken mensen en instanties, drong tot mij door toen ik in aanraking kwam met een vrouw die voor het eerst door wist te dringen in mijn pantser van oud zeer. Voor die tijd was niveau 4 gebiedsontwikkeling voor mij een rationeel dynamisch cluster proces geweest dat projectmatig werd ingevuld. Dat kon ik prima aan alleen. Nu drong het spirituele positivisme tot mij door van de mannelijke en vrouwelijke energie samen dat ik steeds had beschreven maar kennelijk voor mijzelf nog had blokkeerde voor mijzelf. Sustainocratie is niet alleen projectmatig (mannelijk) maar een bezielende (vrouwelijk) beweging die uiteindelijk het veld van harmonie met mannelijke en vrouwelijke energie bevolkt, primaire via de verbindende emotionele, niet de rationele wereld. Maar eerst moest ik dat zelf intensief meemaken kennelijk.
Mijn positiviteit kreeg een impuls vanuit liefde en compassie die ik niet zomaar kon plaatsten maar mij wel volop in proces bracht en velen om mij heen. Ineens veranderde mijn eigen structuur (DNA?) verder. Dat merkte ik doordat mijn dieet zich aanpaste, mijn gedrag en emoties ook. Ik hoefde ineens geen pijnstillers meer te slikken. Mijn emoties bruisten alle kanten op, soms nog negatief verankert in het verleden maar vooral positief vanuit het trachten te begrijpen wat mij overkwam. Ik kreeg nieuwe vrouwelijke raadgeefsters op mijn pad die mij de spirituele processen duidelijk maakten zonder het vaak zelf volledig te begrijpen. Veel andere vrouwen verbonden zich ineens ook aan de Stad van Morgen. Het het type raadgevers transformeerde van projectgedreven naar intense verander en loslaat processen, op individueel niveau van mij en van vele anderen. De vrouwelijke energie kwam intens binnen.
Emoties kwamen los op allerlei fronten terwijl oude beschadigingen van mijzelf, andere mensen en instanties tevoorschijn kwamen en bespreekbaar werden. Het was een wonderbaarlijk en helend fenomeen dat mij allereerst overviel maar gaandeweg, met de hulp van iedereen, liet zien dat het niet om mij ging maar de verbintenis tussen de spirituele (Universum, bezieling, positieve energie, vernieuwing, helend, vrouwelijk) en materiële (Sustainocratie, actie-gerichte verantwoordelijkheid, verbindend, mannelijk) wereld. Het grote geheel manifesteerde zich door mij heen. Die verbintenis en manifestatie is op basis van emotie. Daarin zitten enorme nuances die ik ook moest leren begrijpen. De verschillende hooggevoelige vrouwen hielpen mij daarbij door mij constant in verwarring te brengen.
Zo ben ik de laatste decennia vooral alleenstaande vader geweest. De zorg voor mijn kinderen (meisjes….weer dat vrouwelijke) gaf een verantwoordelijkheid gevoel met bijbehorende bezorgdheid over hun welzijn. Je wilt hen graag beschermen maar de puberteit zorgt ervoor dat ze toch hun eigen gang gaan. Het enige wat ik kan doen is de lijn van de dialoog open houden en vooral zorgzaam mij opstellen maar niet bezorgd. Loslaten dus. Zij hebben hun eigen proces. Mijn eerste aanraking met emoties op Sustainocratisch niveau met volwassen vrouwen was daarom primaire vanuit mijn verantwoordelijkheid gevoel. Ik wilde hen graag binden in mijn gebied van harmonie en symbiose en niet telkens weer loslaten in het gebied van chaos of afhankelijkheid. Ik voelde mij erg prettig bij hun nabijheid. Ik dacht te redeneren vanuit liefde maar deed het vanuit drang naar beheersing en controle. De vrouwen ontploften bijna en wezen mij terecht op hun eigen processen en keuzes. Soms keihard, soms heel genuanceerd. Ik kwam in alle heftigheid in aanraking met mijzelf. Toen ik hen, en de vele anderen die erop volgende, los liet kwamen ze ineens dichter bij mij en met een veel sterker blijvend karakter. Het werd een teken dat loslaten juist ruimte biedt voor verbinden op een vrije en gelijkwaardige manier. Dat daarin alles mogelijk is, van persoonlijke relaties tot intense vriendschappen en samenwerkingsverbanden van wereldformaat, werd ineens overduidelijk. Mijn bewustzijn maakte weer een sprong, mijn hart en bezieling ook. Mijn innerlijke pijnen werden verzacht en zijn aan het verdwijnen. Ik voel mij als herboren.
Hetzelfde gebeurde ineens met het bedrijfsleven, de overheid en onderwijs. Ik hoefde slechts uit te nodigen maar moest hen niet trachten te beheersen of controleren. Men geeft zelf aan waar hun oude pijn zit, welke beschadigingen samenwerking in de weg zitten en hoe ze dit zichtbaar maken voor helende processen dankzij de samenwerking. Ineens zijn we niet alleen een maatschappijmodel meer maar een manier van leven, een loslaatplek met zorg voor elkaar, creatief, innovatief en vanuit geloof in onszelf en de ander. Geen bureaucratie, geen beperkingen, slechts absolute vrijheid, de transparante dialoog en van daaruit de intense verbintenis op alle niveaus van samenhang. Individueel, tussen twee personen, in groepsvorm, maatschappelijk, ecologische en wereldwijd. Ja, zelfs economisch. Ineens gingen er nieuwe deuren open, werden gesloten personen openhartig, kwamen verhalen naar voren van wonderbaarlijke genezingen, en ontstond een nieuwe vorm van open, helende dialoog.
Ikzelf, de Stad van Morgen, Sustainocratie en alle deelnemers die meedoen of zich ineens aangetrokken voelen tot de nieuwe energie, stralen een superkrachtige energie uit. Het positieve is leidend en gesteund door hogere (voor velen hemelse) energieniveaus. Elke initiatief lijkt ineens te lukken, elke wens komt nagenoeg tot vervulling gewoon bij de gedachten eraan. Nog nooit heeft een openbaring zich zo krachtig gemanifesteerd in mijn beleving (en ik ben toch al wat gewend). Het geeft hoop, vertrouwen en zin om alle onenigheid en verwarringen opzij te zetten en zonder verdere remmingen door te pakken waar we mee bezig zijn.
Vanuit dankbaarheid…. en verbondenheid …..
Op 17 April vond een unieke ontmoeting plaats in de Wasvenboerderij van Eindhoven. Op uitnodiging van de Stad van Morgen en GlobalVisioning.net gingen een groep van 30 professionals en visionairs aan de slag om een beeld te vormen van de nieuwe maatschappijvorm die zich ontvouwt in onze wereldbeleving en het leiderschap dat eraan wordt ontleend bij onszelf, in het bedrijfsleven en binnen de overheid. De groep bestond enerzijds uit mensen uit de kringen van Andras Laszlo (GlobalVisioning.net) die de dag wilde benutten de Spirituele Transitie in Business tastbaar en zichtbaar te maken aan de wereld en als gemeenschappelijk product neer te zetten. Anderzijds uit mensen uit de kringen van Jean-Paul Close (Stad van Morgen) die actief zijn in de sustainocratische initiatieven zoals AiREAS, FRE2SH, STIR Academy en FRE2SH die al functioneren vanuit een nieuwe kijk (perceptie) op de wereld en de gevestigde orde uitnodigen ook te verbinden aan die nieuwe standpunten. Het doel van Jean-Paul was het leveren van verder bewijs dat die nieuwe kijk op de wereld een sterke innovatiekracht verstrekt aan iedereen in het bedrijfsleven en de maatschappij en de deelnemers uit te nodigen er ook samen een gemeenschappelijke missie aan te ontlenen.
Verder was er een groep mensen die zich had aangemeld vanuit de uitnodiging om de eigen nieuwsgierigheid te bevredigen en misschien te voeden met inspiratie.
De dagindeling was gestructureerd door Andras Laszlo vanuit een model dat hij reeds in Budapest uitprobeerde, nu in Eindhoven en straks in Brussel. Er ontstaat een verzameling van cognitieve impressies (10 minuten toespraakjes) van mensen die om allerlei persoonlijke redenen diep in het bewustZIJN terecht zijn gekomen en er in het dagelijks leven wat mee doen. Men schrijft boeken, doet lezingen, ontwikkelt coaching trajecten, vertelt of schrijft verhalen, maakt muziek keuzes en komt naar verbindende ontmoetingen zoals deze. Men deelt in kwetsbaarheid de persoonlijke verhalen, het geleden leed en de bewustwording die eruit is ontstaan waardoor men veel zelfverzekerder door het leven gaat.
Eckart Tolle zei “het leven heeft angst nodig om in te leren zien dat men niet bang hoeft te zijn”
Tijdens de interacties met de aanwezigen kwam een rijkdom aan uitwisseling van inzichten met tips over boeken en filmpjes, zoals de suggestie van Noor Bongers om de bewustwording van idols zangeres CHI eens te zien toen ze ontdekte dat al de moleculen van haar lichaam om de 10 jaar volledig vervangen waren maar haar unieke “ik” nog steeds aanwezig blijft.
Of dat fotootje dat Helmer van Weelderen mij stuurde nadat hij zoveel liefde maar ook pijn had gezien gedurende de dag dat zijn eigen ziel had geroerd:
Wat doet zo’n dag van verhalen met ons? Wat is het nut om de geleden pijn in kwetsbaarheid te delen met anderen en hen deelgenoot te maken van de openbaringen van intens geluk dat een ieder is toegevallen en wij alle mensen op Aarde gunnen? Wat is de ideale maatschappijvorm waarin we deze processen normaal gaan vinden en ze doorlopen zonder verrassingen maar liefdevolle zelfbewuste symbiose onderling en met onze natuurlijke omgeving?
Ans Rossy nam ons bewustzijn mee naar de manier waarop een boom het diepere bewustzijn hanteert om zich te ontwikkelen in nauwe zintuiglijke samenhang met haar omgeving onder en boven de grond. De boom is niet een op zichzelf staande entiteit maar in wederkerigheid een symfonie van interactie met vele andere levende soorten die zo elkaar samen in stand houden.
Een grote vogel in een andere boom bracht ons tot de beeldspraak van Paul de Blot, die helaas niet aanwezig kon zijn door een longontsteking, door ons openlijk de vraag te stellen “waarom blijven die moleculen van de vogel een eenheid in weer en wind?”. Het antwoord vinden we in de bindende spiritualiteit de vogel tot leven heeft gebracht en het doel heeft ingeblazen zich te blijven voeden en reproduceren. Zolang de vogel dit doel kan blijven nastreven zal het leven de moleculen tot een hechte band samenhouden. Zo functioneert de bezieling van een mens en menselijke organisatie ook. Het DNA maakt de samenstelling uniek maar de doelgerichte levendigheid, de spiritualiteit en de missie (purpose) maakt de samenstelling tot een eenheid. De vogel gebruikt de boom en de boom heeft de vogel nodig. De unieke levende eenheden vormen een complexe band, een ecosysteem.
Zo wil de stad Eindhoven zich zelfbewust als een ecosysteem ontplooien door de symbiotische samenhang tussen menselijke activiteiten en onze natuurlijke omgeving in een waardengedreven cyclus. Dit proces is gaande en levert een verrassende dynamiek op die o.a. tot uiting komt in de multidisciplinaire interactie van mensen en organisaties in AiREAS om te komen tot een gezonde stad gezien vanuit luchtkwaliteit en volksgezondheid.
Camiel van Damme vond hierin de motivatie om een beeld te schetsen hoe hij, samen met Pierre Mellegers, het leiderschap traject aflegt met organisaties die vanuit zichzelf naar de buitenwereld kijken.
Dankbaar gebruik makend van de mooie tekening van Camiel kan het verhaal van Marco van Lochem, die zijn rol als mede oprichter van AiREAS beziet vanuit de werkelijkheid van een collectieve missie (gezonde stad) én die vanuit de belangen van deelnemende organisaties, in context worden geplaatst voor de deelnemers. Elk van de aanwezigen profileert zich misschien als een “onderneming” met een MVO geïnspireerde missie die vanuit eigen product en dienstverlening de wereld beschouwt en daarmee de interactie aangaat binnen een netwerk van economisch gestuurde belangen. Aloy Soppe (hoogleraar economie aan de Erasmus Universiteit) beargumenteerd de verwrongen huidige wereld van economie die alleen maar uit is op de primaire impulsen van groei en concurrentie, niet noodzakelijkerwijs de bezielde waardecreatie waar onze groep voor staat. In de economische wereld is het aanbod van spirituele zingeving vaak moeilijk te “verkopen”. Het wordt als zweverig betiteld terwijl het in feite betekenis geeft aan het levende bestaan van een organisatie. Wessel vraagt zich af of een organisatie een ziel kan hebben? En het bevestigende antwoord komt o.a. via Marco en het verhaal van AiREAS.
Voor diep bewuste mensen, die dienstbaar zijn in een wereld vol onbalans is harmonisering een bijna onmenselijke taak op individueel niveau, zeker als de menselijke systeemomgeving de onstabiliteit structureel benut voor de economische belangen van enkelingen en het verder zaaien van angst en vernietiging als motor van economische groei zonder enige menselijkheid. De Stad van Morgen positioneert zich daarom niet aan de gefragmenteerde kant van de geldafhankelijke producten en diensten maar in het veld van “de missie” die ze heeft gedefinieerd vanuit de collectieve inzichten van duurzame evolutionaire menselijkheid en collectieve verantwoordelijkheid
“samen blijven werken aan een gezonde, vitale, veilige, zelfbewuste en samenredzame menselijke samenleving binnen de symbiotische context van samenhang met onze aldoor veranderende natuurlijke omgeving”
Samenwerkingsvormen, die producten, diensten en andere ondernemende belangen uitnodigen, ontstaan dan als cluster van authentieke harmoniserende waardecreatie en een geheel eigen bezieling. Als voorbeeld dient AiREAS, een multidisciplinair samengestelde organisatie van missie-gedreven partners die, net als bij de vogel moleculen vormen die samen een doel-gedreven eenheid worden met een eigen “sustainocratisch” DNA.
De combinatie van de gefragmenteerde werelden die Camiel presenteert en het commitment dat door Marco wordt verwoord vanuit AiREAS perspectief en als samengestelde missie wordt voorgesteld, levert een nieuwe uitnodiging aan de groep op. Door een missie te formuleren, bijvoorbeeld de oorspronkelijke suggestie van Andras Laszlo en doel van de dag om ons als groep te positioneren in de missie van de Spirituele Transitie van Business (STB), en, samen met de harmoniserende definitie van duurzame menselijke vooruitgang van de Stad van Morgen, kunnen we de grote onstabiele menselijke wereld uitnodigen om samen met ons de transitie aan te gaan van bezieling, harmonisering en innovatie zonder angst voor chaos, crisis of verval.
Met dat voor ogen hebben STB en SvM samen het initiatief genomen om verschillende verbindende elementen reeds te scheppen die het verbond tastbaar maken voor de buitenwereld:
Met die uitnodiging sluiten we af via een gedicht van de voorzitter van de Turkse ouderenvereniging van het Eindhovense Gestel en zijn zang over vrede en verbroedering die hij met ons deelde.
Wordt vervolgd……..
Download hier het persbericht voor de unieke bijeenkomst op 17 April in de Wasvenboerderij
En hier treft u het programma en aanmeldingsformulier
De nieuwe maatschappij krijgt vorm, bestaat en groeit! Maak kennis met de opvattingen, aanpak en voel u genodigd om mee te doen in waardecreatie en de verdeling ervan.
Stad van Morgen & GlobalVisioning.net present
Spiritual Transformation in Business (STB©)
Exploring the meaning, the advantage and the unique added value of spirituality for leadership and innovation in organizations.
Op 17 April a.s. organiseert Stad van Morgen op verzoek van onze wereldwijde partner Andras Laszlo een dagbijeenkomst ter aankondiging van het wereldwijde spirituele platform voor uitblinkende verduurzaming.
Als locatie willen we graag de open ruimte benutten ergens in Eindhoven. We hebben dit veldje met de juiste vorm en uitstraling op het oog:
Hierbij een korte uitleg in het Engels uit de Europese toer die Laszlo maakt en begint in Budapest eind Februari.
———
GlobalVisioning.net is preparing a new global vision: a Global Spiritual Platform of Sustainable Excellence (GSPSE): this is the unique selling proposition (USP) we believe is required for us to finally emerge from the crises, thereby offering a new dream and deal, a completely new narrative.
GSPSE stands for:
> a transition to a new societal model, a new image of the human being;
a transformation towards a more balanced economic model as well as a more sustainable financing model – in which everyone benefits, and not just the wealthy;
> an alternative child-raising and educational model that re-highlights creativity, individual responsibility and enterprise of young people;
> a transition to a more balanced and humane labor market;
> the transcendence of the current obsolete and crippled power structures;
> a transition to a more authentic communication that really matters; and
> last but not least, a transformation towards positive media
It is high time that we transcend the doom-saying message of acronym tina – “there is no alternative” –, and that we literally enter a new, authentic, and sustainable era with era as the new acronym: ethically responsible action.
GlobalVisioning.net has set out to share its most challenging and innovative Global Project – Spiritual Transformation in Business (STB©) – more detailed hereinafter – with the public and the media in the spring of 2015 before rolling it out worldwide as its flagship product. See our International STB© Agenda 2015.
GlobalVisioning.net is determined to roll STB© out in partnership with and with the financial backing of major decision-making bodies as well as the entrepreneurial world in order to create a broad societal support for it.
The world and its citizens are indeed crying out for more meaning, authenticity, integrity, warmth, compassion, true social contact – in essence for a society where people come together, where people live with one another and where they’re not predisposed and manipulated to working against one another.
——–
De dag zal doorspekt zijn met toespraken van toonaangevende personen op gebied van Spiritualiteit, Business, Economie en Ethiek. Tevens hopen wij een link te leggen met onze verantwoordelijkheden in onze leefomgeving en relatie met onze natuur door de beleving erop af te stemmen. Op de dag wordt muziek gespeeld en streekproducten gebruikt voor de catering.
Het programma volgt. Reserveer 17 April en Eindhoven alvast in uw agenda. Mocht u ideeën hebben of bij willen dragen op een of andere manier dan kunt u mailen met:
Jp@stadvanmorgen.com of
Nicolette.meeder@stadvanmorgen.com
Deze blogreeks van 20 over de grote omslag wordt u aangeboden door Sustainocraat Jean-Paul Close, initiatiefnemer van de Stad van Morgen. De serie belicht de enorme uitdaging waar de mensheid voor staat om zichzelf als soort in stand te houden.
Blog 11 – denken vanuit het geheel
Deze dagen werden allerlei vernieuwende ideeën geopperd via blogs en politici. Zo redeneert futuroloog Richard Lamb over de “Holistic Age”. Zijn blog laat nogal wat open einden over die we zelf kunnen invullen maar geeft wel een kijk op de evolutie van de mens en haar activiteiten met een boeiende reflectie over de veranderingen die ons in de loop der jaren hebben geraakt en vaak in de vergetelheid zijn verdrongen. Verandering is normaal is de boodschap ook al lijken wij daar mentaal maar moeilijk mee om te gaan. We redeneren nu eenmaal niet over wat was, noch wat komen gaat maar wat is. Ook de mens zelf van vandaag is anders dan die van gisteren of morgen.
Minister Lodewijk Asscher bereikt de media met de boodschap dat de automatisering zoveel arbeid weghaalt bij mensen dat de economie en systeemwerkelijkheid op de schop moet. Gesalarieerde arbeid kan via de inkomstenbelasting de arbeidsloze bevolking niet bekostigen. Ondertussen dreigen de eigenaren van de ontwikkeling van gerobotiseerde systemen eenzijdige materiële rijkdom te ontwikkelen door de afhankelijkheid van de massa van hun producties. Het spanningsveld van geldbelangen groeit. Er wordt daarom openlijk gesproken over een basisinkomen voor iedereen. Waar dat inkomen vandaan moet komen is natuurlijk de vraag als het niet voortkomt uit wederkerigheid. De suggestie wordt geopperd dat deze groot geldverzamelaars belast worden om hun eigen consumerende massa in stand te houden. Boeiende gedachten maar of die in de gemak en hebzucht cultuur een plek krijgen is nog maar de vraag. De mens aan het systeeminfuus van geld en technologie is één van de moderne opvattingen van macht-gedreven culturen die vergelijkbaar is met de beroemde film “de Matrix”. Het lijkt dan net of er niets anders is. Er zijn echter nog 4 werkelijkheden waar men geen aandacht aan lijkt te besteden door economisch getinte blindheid.
5 jaar geleden, in 2009, vroeg ik aan Herman Wijffels, destijds de nummer 1 op de lijst van invloedrijkste verduurzamers, om de kick-off van de Stad van Morgen te steunen met zijn aanwezigheid. Zijn verhaal ging over de omgekeerde “S” van “Systeem”. In essentie vertelde hij over het historische proces van het in kleine stukjes hakken van onze werkelijkheid om het te leren snappen. Descartes (mens staat boven de natuur), Newton (stukjes snappen) en Darwin (de wet van de sterkste) werden als inspiratie genoemd om de huidige maatschappelijke structuur en crisissen te verklaren. Er was een maatschappij ontstaan waarin we de fragmenten op economische manier met elkaar verbinden binnen de context van het fragment, de handelsrelatie en wet van de sterkste. Ieder voor zich heeft het geheel uit het oog verloren en hecht er ook geen individueel belang aan. De overkoepelende (overheid, banken, bedrijven) structuren kijken naar de effectiviteit van de economische banden en ontlenen daar bestaansrecht aan, in plaats van het redeneren vanuit de universele werkelijkheid. Het omkeren van het systeem is dan ook gerelateerd aan het besef dat wij als mens niet de baas zijn van de natuur maar er onderdeel van zijn, het geheel belangrijk is nu we de stukjes beginnen te snappen en niet de wet van de sterkste maar die van het aanpassingsvermogen duurzaamheid verschaft, zeker als we de symbiotische band met onze omgeving weten te organiseren.
Prof. Paul de Blot was ook aanwezig en beschreef de menselijke holistische basisorganisatie vanuit het gezin, de relatie tussen de partners, hun kinderen en ouders. Deze basisorganisatie is ook gaandeweg door de economische fragmentatie en afhankelijkheidsdrang teniet gedaan waardoor ook de individuele mens het contact met de natuurlijke, spirituele verbintenis is kwijtgeraakt. Daar is geldafhankelijkheid, status en hiërarchie voor in de plaats gekomen die nu ook nog eens verder gerobotiseerd dreigt te worden. De vraag rijst dan wat er overblijft van de zin van het bestaan van de mens zelf?
Mijn eigen holistische kijk is een empirisch en wetenschappelijk bewustzijn evolutie dat alle bovenstaande opvattingen relativeert vanuit de natuurlijke oorsprong van het leven zoals beschreven in de blog over de moleculaire werkelijkheid van ons bestaan en het Godsbesef dat we eraan kunnen ontlenen over dynamische (levende), evolutionaire harmonieuze relaties. Ik heb dit samengebracht in het complexiteiten model waar zowel de mens als de natuurlijke evolutie aan ontleend wordt.
In dat model zien we dat in de cyclus dat groei een gefragmenteerde benadering is die eindigt in de chaos (o.a. de dood) om ruimte te scheppen voor nieuwe levensprocessen en evolutionaire aanpassingen boven de lijn (bewustzijn). De collectieve benadering van symbiose verlangt een samenhang besef van de universele, niet de economische, werkelijkheid. Het robotiseren van menselijke activiteiten, zoals we die nu kennen in de vorm van een vaatwasser, koffiezetapparaat, stofzuiger of productierobot hebben bijgedragen aan de bevrijding van de mens van allerlei activiteiten die bewustwording in de weg konden staan. Deze bevrijding heeft gezorgd dat er theoretisch meer menselijke interactie kan ontstaan door een andere invulling van de tijd. De economisering van de maatschappij heeft echter de mens afgezonderd van die energetische verbintenis tussen mensen en omgeving door er een emotieloze band en individualisering voor in de plaats te zetten. De spiritualiteit van de harmonie is weg waardoor de motivatie om zinnige dingen te doen met en voor elkaar vaak is verdwenen, zelfs op gezinsniveau. Veel lichamelijke, emotionele en psychische aandoeningen hebben gezorgd voor een soort genetische antropoceen naast de vernietigende voetafdruk van ons bestaan op onze natuurlijke omgeving.
De grootste crisis van het bestaan van de mens is daarom de teloorgang van de energetische, harmonieuze band met onze evolutionaire werkelijkheid. Als we praten over een holistisch tijdperk dan gaat het vooral om het wederom ontdekken van onze band met het universum, ons milieu en onze medemens. Deze reis langs de as van de morele en spirituele bewustwording gaat door die van chaos, ontkenning, angst en uit elkaar vallen van oude structuren. Dat zien we om ons heen al gebeuren. De wet van de tegenstellingen is zodanig aan het werk dat wij als mensheid op het verst verwijderd zijn op dit moment van een harmonieuze, holistische werkelijkheid. Wetenschappers vragen zich af of wij als soort de evolutionaire stap door de chaos wel overleven? Ikzelf ben optimistisch van aard. Als ikzelf al een basis heb weten te leggen voor een holistische benadering van de maatschappij met pioniersstappen in Sustainocratie dan kan de som van vele holistisch gedreven “ik’s” het verschil wel degelijk maken, los van wat het universum zelf voor ons in petto heeft.
De kern van denken in een holistisch geheel is de doorbraak van het bewustzijn. Net als ikzelf ooit leerde door te doen om daarna via reflectie door te breken in een geheel nieuwe morele “zijn’s fase” van een holistisch zelfbeeld zie ik voor de mensheid ook zo’n doorbraak (zie evolutie plaatje helemaal onderaan). Voor mij was de transitie tussen de bewustzijnsfasen een persoonlijke lijdensweg van intens loslaten met een glorieus gevoel erna van energetische harmonie met een werkelijkheid die de rest van mensheid nog niet ervaart. Het organiseren van de nieuwe werkelijkheid door uit te nodigen werd de basis van de Stad van Morgen. De definitie van “duurzame menselijke vooruitgang” is daarvan een afgeleide als stip op de horizon.
De collectieve maatschappijbeleving zal ook door zo’n proces gaan van intens loslaten, vooral van de economische afhankelijkheden en hiërarchische machtsuitingen. Er zal een nieuwe fase van cocreatie aanbreken waarin we niet individueel alleen, maar ook collectief redeneren vanuit het universele “zijn”besef en doen op die basis. Dit “nieuwe zijn” van de mens is niet meer gefragmenteerd maar holistisch. Het proces voltrekt zich nu al en zal nog geruime tijd de gemoederen bezig houden, zeker omdat de chaos er een is van ongekende intensiteit. Mensen zoals ik, en vele anderen in de wereld, bevolken al die nieuwe “zijnsgedreven” werkelijkheid en nodigen uit om de chaos gefaseerd en geordend te doorlopen, zonder de pijn van oorlog en vernietiging. De vraag is of de oude macht in staat is de oogkleppen te verwijderen en zich open te stellen voor deze transitie? Anders gebeurt het toch maar dan zonder de toepassing van de vreedzame optie. De natuur doet haar evolutionaire werk toch, ook zonder onze rationele doorbraken van zelfbeschouwing en zelfbewustzijn.
Belangrijk voor iedereen die hiermee bezig is, is het besef dat de nieuwe holistische menselijke complexiteit en natuurlijke samenhang al bestaat. Het is enkel een proces van uitvergroting dat zich ontwikkelt. Een ieder heeft nu al een keuze.
Jean-Paul Close – Sustainocraat (iemand die verbindend uitnodigt naar de nieuwe co-creatieve werkelijkheid).
“Het doet mij denken aan een kerk” riep een van de nieuwe deelnemers aan AiREAS toen ik vasthield aan de co-creatieve essentie van deze samenwerking op gebied van gezondheid binnen de tenaamstelling van de beweging. Het was de zoveelste keer dat wij als initiatiefnemers de uitdaging aan moesten gaan om de kern van AiREAS duidelijk te maken aan nieuwe mensen, die een fundamentele bijdrage wilden gaan leveren aan het AiREAS proces. In AiREAS redeneren we vanuit een nieuw wereldbeeld dat o zo moeilijk te snappen is voor mensen die vanuit de oude afhankelijkheden mee willen doen. Zij worden geconfronteerd met een geheel andere aanpak en bijbehorende nieuwe vorm van toekenning van zekerheden, niet vooraf maar tijdens en achteraf. Goed boeren is anders dan wel varen.
Stap voor stap zal ik uitleggen waarom dit gebeurt. Waarom mensen, u ook als u meedoet, geconfronteerd worden allereerst met een gevoel van beperking, daarna een confrontatie met mij denken te beleven en uiteindelijk een enorme nieuwe ruimte ervaren.
Goed boeren en wel varen
Sustainocratie plaatst zich in een andere maatschappelijke organisatie dan de huidige consumptie gedreven geld economie. Sustainocratie is gebaseerd op de onderlinge verdeling van werkelijke waarden die samen worden gecreerd. Dat is net als “goed boeren” van land bewerken, plannen, zaaien, zorgen voor de groeiende zaden, oogsten en oogst verdelen, in een natuurlijke cyclus. De huidige maatschappij is echter gebaseerd op “wel varen”, ofwel men gaat een schuld aan om een schip weg te sturen en met een buit terug te laten keren. Deze laatste maatschappij is in crisis omdat een buit al verdeeld is nog voordat deze is binnengehaald. Men noemt dat “risico bij de aandeelhouders” maar het is de reinste speculatie. Hierdoor wordt de aarde schraal en uitgeput, wordt de mensheid verziekt en worden maatschappijen uitgehold en onstabiel. De schuld van vooruitbetaling wordt over de bevolking heen gelegd zonder ander onderpand dan onze toekomst. Wij zijn de aandeelhouders geworden van de geldcriminaliteit tegen de menselijkheid die wel zelf helpen instand houden.
Sustainocratie draait het dus om. We doen aanspraak op de talenten deelnemer om waarde te creeren in samenwerking. Dat levert een heel innerlijk en extern proces op van vertrouwen in zichzelf, de initiatiefnemers, de waardegedreven doelstellingen en de verwachtingen die men koestert. Als deze innerlijke strijd ontstaat dan snapt men het proces al en is het een persoonlijke keuze of men mee blijft doen of niet. Als men echter het proces niet snapt dan gaat men de confrontatie aan vanuit de huidige-tijdse insteek van waardebepaling vooraf tegen een schuld in het proces met het risico bij de investeerder ipv bij onszelf. En die confrontatie accepteer ik niet. Ik probeer de potentiele deelnemer het sustainocratische proces van AiREAS nogmaals duidelijk te maken en ook wat men eraan heeft als men er vroegtijdig in meegaat. Maar ik ga niet terug naar de opvattingen die onze huidige maatschappij in crisis hebben gebracht. Dan zou ik alle andere deelnemers tekort doen en vooral ook mijzelf, als maatschappelijk veranderaar naar nieuwe waardengedreven zekerheden voor de mens, en alle pijn die tot mijn eigen bewustwording heeft geleid. Ikzelf kan gewoon niet meer terug.
Meedoen is al een confrontatie met de werkelijkheid
Een transformatie van een hebzucht maatschappij (wel varen) naar een van welzijn (goed boeren) gaat eerst via chaos en daarna bezieling. Dat ik met Sustainocratie de chaos tracht te ontwijken is maar schijn. Die chaos is wel degelijk aanwezig alleen doseer ik het door mensen en instanties meteen te betrekken bij concrete welzijns processen, zoals AiREAS. Dat levert twee voordelen op. Ten eerste werk ik met mensen die persoonlijk al de slag van bezieling hebben doorgemaakt doordat ze door een persoonlijke chaos heen zijn gegaan. Zij doen daardoor vanuit menselijkheid en overtuiging mee en passen hun professionaliteit gemakkelijk aan aan het nieuwe paradigma. Zij zijn al overtuigd dat het “anders moet” maar dat wil nog niet zeggen dat men zo gemakkelijk de eigenheid verbindt aan een samenwerkingsverband. Doel en vertrouwen wordt dan belangrijk en ook het waarmaken van concrete stapjes.
Iets anders zijn mensen die er een commerciele pude tijdse kans in zien voor zichzelf als professionals. Zij redeneren niet vanuit bezieling maar oude tijdse professionaliteit. Men wil een budget zien, doet een offerte en stuurt aan op overdracht van product en verantwoordelijkheden om zich daarna na betaling terug te trekken. Dit wordt niet aanvaard en dat brengt hen in verwarring. Vaak wil men meedoen omdat het doel ook wel de eigen menselijkheid raakt maar speelt het geldbelang een hoofdrol vaak alleen omdat we zo opgevoed zijn. Men denkt dat dit de enige en normale wereld is. Men raakt in conflict met zichzelf maar legt dan vaak dit conflict bij mij neer omdat ik afwijk van het gangbare.
Ten tweede kan de chaos die in instanties ontstaat om dezelfde reden worden overzien. Een bestuurder doet mee aan AIREAS vanuit persoonlijke menselijkheid en overtuiging dat de waardegdreven processen noodzakelijk zijn. De instantie waar men bestuurder van is leeft en functioneert echter nog geheel in het oude paradigma. Het is aan de bestuurder om te kijken hoe men van een speculerende geldafhankelijke organisatie kan transformeren naar een geldonafhankelijke waardecreerende structuur? Dat gaat gepaard met een innerlijke chaos in de instantie. Die is echter te overzien doordat AiREAS een concreet precedent en richting biedt. Dat is veel beter dan de toekomst van een onvoorspelbare chaos van de huidige maatschappij. Een betuurder heeft dus veel meer positieve kansen door deelname aan AiREAS dan door niet deel te nemen. Door deel te nemen confronteert men de organisatie met twee werkelijkheden en kan men experimenteren met nieuwe zekerheden. Dat is moedig en toont ook bestuurlijk leiderschap.
Gevoel van beperking
De essentie van duurzaamheid is het welzijn van de mens, niet de materiele focus die we nu nastreven. Dat verlangt echter dat wij betekenis geven aan dit concrete begrip van welzijn. De mens ondervindt pas stabiliteit als voedsel, gezondheid, veiligheid, welzijn en kennis voor handen is. In onze huidige maatschappij is deze er in een schijnovervloed. Wij zetten ons niet in vanuit zelfredzaamheid voor de kernwaarden maar hebben onszelf afhankelijk gemaakt van een geldcultuur waarmee we toegang kunnen krijgen tot de stabiliteit van een schijnwelzijn. Wij creeren onze waarden niet meer zelf maar kopen ze in via een schuldsysteem.
Door de intense speculatie die is ontstaan wordt onze leefomgeving vernietigd en ons duurzaam menselijke bestaansrecht teniet gedaan.
Om weer onze evolutie als mens veilig te stellen dienen wij ons te concentreren op de werkelijke waarden van ons bestaan. Wij dienen weer zelf, individueel en daarna collectief, verantwoordelijkheid te nemen. Dat geeft in eerste instantie een uiterst beperkend gevoel omdat we een maatschappij hebben gecreerd op basis van consumptiewoorden als geluk, plezier, gezelligheid, genot, vertier, vrolijke spanning, enz. Maar niet op basis van “verantwoordelijkheid” in zelfredzaamheid. Als we dat woord van verantwoordelijkheid ter harte nemen dan zien we ook dat we ons bestaan om moeten bouwen naar essentiele waarden en het klatergoud van schijnovervloed los dienen te laten. Dat geeft een eerste gevoel van enorme beperking in vrijheid.
De focus op innerlijke waarden van ethische universele verantwoordelijkheden lijkt inderdaad wel kerkelijk alleen hebben wij het in AiREAS het als hoger co-creatie doel weergegeven en niet als extern dogma. Je kunt je nog zo bevrijd spiritueel voelen, als je geen verantwoordelijkheid neemt voor zelfredzaamheid voor de essentiele zaken dan blijf je afhankelijk en gevangen in een systeem dat je leven domineert in ruil voor luxe met vernietiging tot gevolg. Omdat onze omgeving al structureel vernietigt is hebben wij de komende decennia een intense ondernemende taak om one maatschappij om te bouwen vanuit een nieuwe bezieling. Zoals iemand recent zij op het NOS Journaal: “We leven in een tijd die te vergelijken is met de wederopbouw na een wereldoorlog”.
Confrontatie met mij
Sustainocratie is door mij gedefinieerd allereerst voor mijzelf, mijn persoonlijke keuzes, zingeving en dagelijks handelen. Ik heb ook mijn eigen intense chaos doorgemaakt om tot dat wereldbeeld te komen. Het staat inderdaad zo haaks op de gangbare maatschappij dat het een intense innerlijke verandering veroorzaakt bij een ieder die ermee in aanraking komt. In plaats van afhankelijkheid verhuis ik naar onafhankelijkheid. In plaats van externe zekerheden bouw ik op innerlijke zekerheden, het enige waarop ik een vertrouwens basis kan bouwen. De nieuwkomer ervaart al snel dezelfde gewetens processen mar legt al snel de schuld bij mij neer.
Loslaten heeft veel consequenties en zeker als de nieuwe wereld die ik creer nog helemaal geen zekerheden biedt voor mijzelf laat staan voor anderen. Die moeten nog allemaal opgebouwd worden en dat kan ik niet alleen. Het lukt mij om helemaal alleen de stap te zetten omdat er mensen zijn die het zelf niet durven maar mij wel helpen om het te blijven doen, ook voor hen. Uiteindelijk ben ik dan de eerste bewoner van een nieuwe wereldmaatschappij die door mijzelf vanuit een innerlijk beleving is ingegeven. Ik nodig dus mensen en instanties uit om naar “mijn wereld” te verhuizen. Stap voor stap doen mensen dat. In AiREAS was Marco de eerste die de stap ondernam en heeft zich gaandeweg laten overtuigen van de betekenis ervan.
De uitnodiging naar “mijn wereld” is ook een manier van communiceren. Door deze uitdrukking laat ik de nieuwsgierigen kennis laat maken met mijn eigen bewustwordingsproces, ingrijpende innerlijke veranderingen, de pijn van loslaten die ikzelf heb geleden en de deskundigheid die ik op heb gebouwd. Ik maak hen bekend met de transformatie er naar toe en de processen die men doormaakt om er te komen. Dat men deze manier van communiceren ook kan interpreteren als ego rond “mijn wereld” en aanval op de wereld van de ander, moet ik op de koop toe nemen. De confrontatie die men beleeft als men mee wil gaan doen in Sustainocratie, wegens eigen inzicht of oude tijds eigenbelang, is vooral met zichzelf.
De mensen die ermee in aanraking komen verwijten eerst mij en mijn ego. Omdat de vermeende beperkingen van de doelstelling de mens al in een gewetensbezwaar stoppen lijk ik de kwaaddoener die de oude vrijheden van de persoon ter discussie stelt. Men wil dus onderhandelen met mij over spirituele en niet spirituele vrijheden (wat ben ik?) voordat men een commitment aangaat met mij en de nieuwe wereld. Als ik dit niet toesta en uitsluitend wil schakel met de menselijkheid van toe te voegen waarden dan wordt dat als confrontatie ervaren. Ik sta echter ferm omdat het thema uiteindelijk ons afzondert van de vrijblijvendheid van waar we vandaan komen en de medemens uitdaagt tot samenwerking in de co-creatie. Hierbij staat het doel van menselijkheid niet ter discussie maar wel de manier waarop we dingen resultaatgedreven aanpakken. Dat is even wennen voor de meesten die in de huidige maatschappij juist aangespoord worden om de veelzijdigheid van professionele talenten in te zetten in een losgeslagen geldafhankelijke chaos. De talenten gaan dan alle kanten op waarin zingeving over waardeloos overleven gaat en niet de essentie van waardevol leven. Dat zien we ook in het bedrijfsleven en andere instanties.
Ik moet dus doorbijten in AIREAS in mijn verlangen om aan duurzame menselijke gezondheid te werken. Zo kan ik dus ook aan voedsel, welzijn, veiligheid of zo werken hetgeen ook sustainocratische processen zijn. De transformatie tussen beide maatschappijvormen heeft opgeleverd dat, na 10 jaar epersoonlijk experimenteren, ik uiteindelijk op basis van gezondheid het Sustainocratische draagvlak van samenwerking kreeg in AiREAS. Daar moeten we het even mee doen en dat is de focus die ik van deelnemers vraag. Ander zaken zijn in de maak maar hebben nog niet hetzelfde draagvlak.
Nieuwe ruimte
Wanneer men het begrip gezondheid en omgevingskwaliteit uiteindelijk heeft weten te omarmen dan is de confrontatie met mij (en zichzelf) helemaal weg en kan ik ook weer in de groep stappen om alle creativiteit los te laten in het proces. De deelnemers voelen een enorme ruimte en vrijheid om zich volledig in te zetten en ondervinden geen concurrentie omdat men ook ineens de voorlopers blijken te zijn die een nieuwe, nog te bouwen maatschappij in gaan richten. “Mijn wereld” wordt dan al snel “onze wereld” met passievolle discussies, initiatieven en dynamische samenwerking. Het is dan resultaatgedreven met de meetlat langs de gezondheid (in AiREAS), vergelijkend waar we vandaan komen en naar toe gaan. Dat is duidelijk voor iedereen alleen ziet men nu ook in dat dit betekent dat de hele oude maatschappij ter discussie is komen te staan en alles letterlijk dient te veranderen. De oogkleppen van de oude maatschappij zijn weggevallen en de handrem is er af. Ik sta niet in de weg, integendeel. Mijn ego is uit hun beeld verdwenen en we zijn partners geworden op basis van gelijkwaardigheid. Ik tracht multidisciplinair te faciliteren zodat iedereen stappen kan zetten die er toe doen en de durf en het doorzettingsvermogen voeden om door te blijven gaan.
Moed en doorzettingsvermogen is nodig omdat men veelal nog structureel afhankelijk is van de oude geldgedreven wereld en de nieuwe wereld nog amper zekerheden biedt. De oude wereld valt om en maakt de oude vorm van het leven steeds moeilijker. De nieuwe wereld is in opbouw en biedt samen steeds sneller nieuwe zekerheden die geheel anders zijn dan voorheen. Als men dat eenmaal inziet dan is men bewoner van de boeienste tijd van de mensheid ooit en leert spelen in een maatschappij vol menselijkheid en uitdagende missies.
We zijn dus geen kerk maar verdedigen wel ons hogere spirituele bewustzijns goed vanuit een onderbouwd menselijkheid besef. Hier nog het spontane zomer filmpje
Recent keek ik naar een tv programma over business & spiritualiteit waarin een spiritueel leider een eredoctoraat ontving en ook in ontvangst nam. Met grote verwondering heb ik zitten kijken hoe de beste man met alle egaars werd ontvangen en behandeld, hoe Zijne Heiligheid, zoals gezegd, dit eredoctoraat in ontvangst nam en daarmee spiritualiteit als heiligheid in een geldgedreven instituut vast legt. Zie ik hier een verschuiving van de vergane macht van spiritualiteit binnen de kerk naar macht in het bedrijfsleven?
De heiligheid van het bestaan ervaren, het opbouwen van innerlijke kracht, hier eigenaarschap overnemen, ontwikkelen tot Ik Ben, Zelf zijn en er zijn voor anderen en er vervolgens naar leven is de essentie van en voor ieder mens. Het weten en leven van menselijkheid, dat mogen we niet in instituten onder voorwaarden van het instituut vastleggen, deze hiërarchie dient los gelaten te worden. Dan pas ontstaat er spirituele kracht vanuit ieders essentie, is er ruimte voor ieders uniekheid, ruimte om zijn unieke talent in de wereld zichtbaar te maken, ruimte om de spirituele verbondenheid te voelen. Vanuit diep geleefde spiritualiteit schaadt je niet, maar creëer je welzijn met elkaar voor elkaar. Een reflectie over spiritualiteit en de kiem van mens zijn.
Je kan vanuit 2 werelden naar mensen kijken, vanuit tekorten of vanuit de overvloeden die de mens rijk is. Ik neem je graag mee met een kijkje in de positieve wereld van de mens en haar mogelijkheden. De kiem die in ieder mens zit is schoonheid, harmonie & liefde, als we daar nu eens vanuit gaan. Spiritualiteit is een kracht van onze geest van vertrouwen, je veilig voelen bij jezelf, verantwoordelijkheid nemen, veiligheid vanuit je zijn aan anderen geven, morele waarden, gedragen voelen in het universum, het scherpen van je intuïtie, weten op het juiste moment en in kracht en liefde durven te handelen wat veel verder uitstrekt dan direct zichtbaar is. Ik kan er nog een paar noemen, compassie, integriteit, oprechtheid. Het zijn heerlijke vrouwelijke eigenschappen en als vrouw ben ik dankbaar dat ik ze mag uitdragen en leven om mijn kinderen in hun eigen kracht en talent te laten ontwikkelen, maar ook anderen mee te inspireren. Maar zoals ook blijkt, mensen vreselijk mee te irriteren. Als mens hebben wij allen deze spirituele kracht maar door macht, hiërarchie en institutionaliseren hiervan en willen bezitten onderdrukt zijn. Ik zal de macht & de kracht illustreren met een persoonlijk voorbeeld:
Sinds 6 jaar leef ik samen met “mijn” 3 kinderen gescheiden van hun vader. Van geboorte af aan zijn de kinderen grotendeels onder mijn hoede. Al die tijd en nog steeds heb ik de vader hoog gedragen en alle gelegenheid en ruimte geboden om samen met “zijn” kinderen te zijn. In 2011 besloot ik tezamen met de kinderen te verhuizen naar Eindhoven om de activiteiten van The STIR Academy verder helpen te brengen in haar ontwikkeling. Tegelijkertijd was ik het al langer niet eens met het onderwijs van mijn kinderen en op een van de scholen werd ook letterlijk gezegd, we maken de zijnsontwikkeling van je kind kapot. Tijd was rijp voor verandering. De vader van de kinderen was tegen de verhuizing. Na mediation bleef hij op zijn standpunt staan en weigerde mee te werken en daagde mij voor de rechter. Ik zelf had de keuze gemaakt te gaan, samen met de kinderen, ook zij wilden met mij mee. 1 van de kinderen twijfelde. Voor mij was mijn keuze een keuze voor voortzetting van mijn levenswerk, waarom ik hier ben op aarde, uiteraard ontstaan uit een lange historie.
Op de dag van verhuizing stond ik ‘ s ochtends voor de rechter. Als vrouw en moeder werd ik letterlijk met alles wat maar kon worden aangedragen behandelt als een stuk vuil en tot op de grond afgemaakt. De advocaat van de vader was een vrouw, de rechter een man. Ik had op dat moment geen inkomen wegens ontslag door recessie, moest mijn huis uit kon ik niet meer betalen en had geen uitkering. Na 3 dagen kwam de uitslag van de rechter: Ik mocht niet binnen 15 kilometer verhuizen buiten mijn oude woonplaats. Dwangsom van €500,00 per dag. Als de moeder dan zo nodig moest, diende er een bodemprocedure te worden gevoerd en diende de kinderen zolang bij de vader te wonen. De vader woonde inmiddels niet in de buurt, had al jaren een relatie, maar had om de procedure te winnen “even” een woning in de buurt van mijn oude woonplaats geregeld.
Inmiddels zaten mijn kinderen en ik in Eindhoven. Had zelf een huis geregeld, de overgang naar de nieuwe scholen, etc. Er volgde een heel intens proces, waarbij de angst van de ander zo zichtbaar was, maar waar ik me tegelijkertijd ook af vroeg, wat voor boodschap geeft hij af aan zijn kinderen? Het volledig willen vernietigen van de vrouw die zijn kinderen heeft gebaard en gevoed en die hem al die jaren hoog houdt in de onvoorwaardelijkheid naar zijn kinderen en zijn kinderen naar hem. Wat moest ik doen? Als ik dat proces rationeel zou benaderen zou ik het verliezen door de macht van het systeem en zouden de kinderen bij hem moeten gaan wonen. En dat wilden ze niet. Hier ontstond een proces waaruit ik vanuit mijn intuïtie handelde. Ik heb de kinderen gezegd hem dat zelf te vertellen, zelf verantwoordelijkheid te nemen, gesteund door mij, onvoorwaardelijk, welke keuze ze ook zouden maken, als het maar hun keuze was. Ik belde hem op en zei ik breng de kinderen bij je met een boodschap. In vertrouwen en overgave heb ik hier letterlijk alles los gelaten. Na drie dagen kreeg ik een telefoontje, de kinderen komen morgen terug en ik ga accoord dat ze bij je blijven in Eindhoven.
Wat ik er mee wil laten zien is dat de heiligheid van het bestaan en de spirituele kracht van en voor ons allemaal is, het is onze natuur en we kunnen en mogen het niet institutionaliseren, dat is het negeren van onze zijns kracht, de morele waarden, de ethiek en de kracht van ons duurzame bestaan.
Hoe kan men dit willen blijven onderdrukken, zo’ n schoonheid, heiligheid van het menselijk zijn, van het leven. Kijk vandaag eens in de spiegel, naar je naasten, je kinderen, je geliefde, durf je heel voorzichtig een van de schoonheden in hun te zien en cadeau terug te geven? Is die parel vast te leggen in een instituut? Is die te beheersen? Nee toch, die glorie, die heiligheid is de kern van spiritualiteit van en voor ons allen en met geen macht aan banden te leggen. Ontdek haar, leef haar, geniet en deel & leef met elkaar in liefde.
Nicolette Meeder, november 2012
Wij vinden spiritualiteit zweverig omdat het ons confronteert met ons geweten in een tijd dat doorgeslagen materialisme hoogtij viert. Bij hebzucht is het gemakkelijk af te geven tegen datgene dat spiegelt met ons gedrag. We horen liever niet dat wij mede schuldig zijn aan de dood van vele miljoenen mensen, de uitdroging van de aarde veroorzaken en de toekomst van onze kinderen voorspelbaar vullen met vervuiling en verderf. Natuurlijk is het zweverig als we praten over bewustzijn en verantwoordelijkheid wanneer we voor de zoveelste keer met geleend geld onze koelkast en huis volstoppen met tastbare rommel, alleen omdat “de buren het ook hebben” en we toch minsten gelijkwaardig moeten zijn, liefst met net een beetje meer. “Waarde” is dan niet bestaansrechtelijk maar wat een ander van ons zou kunnen vinden. Dat er tegenwoordig mensen zijn die met net zoveel afkeer kijken naar merkproducten als destijds tegen dierenleed veroorzakend bont kan er bij velen van ons nog niet in. Status wordt nog voornamelijk ontleend aan het huis en de soort auto die we hebben, niet de manier waarop we onze kinderen opvoeden of omgaan met onze ouderen en buren bijvoorbeeld. Afgunst regeert door de angst een bezit kwijt te raken omdat we alleen zekerheid ontlenen aan dat wat we hebben, zelfs zonder het te hoeven gebruiken.
Spiritualiteit kun je niet tellen op een bankrekening, een boodschappentas mee vullen of te koop mee lopen al flanerend op de promenade.”Waar ben jij dit jaar op vakantie geweest?” is een veel interessanter onderwerp dan “hoeveel ellende heb ik met mijn geld of statusgedreven werk nu weer weten te veroorzaken in de wereld?”. Dat wil men toch niet weten, als men maar genoeg geld verdiend voor het volgende rondje boodschappen. Met een halve euro in de bus tegen armoede, kanker of dierenleed zijn we toch ook verlost van ons schuldgevoel? Bewustwording is ongemakkelijk, zeker als de omgevingscultuur net zo materialistisch is georganiseerd als wijzelf en ons politiek en commercieel aanstuurt op hebzucht wegens institutioneel eigen en landsbelang. Dan wijzen we dat ongemak af, ontkennen het en verwijzen naar de verantwoordelijkheid van politieke of industriele leiders, niet onze eigen consumptiedrang, zelf denkvermogen noch betrokkenheid bij de teloorgang van alles.
“Wie ben ik?” is dan een gemakkelijke minimiserende dooddoener. Maar dan stellen we ons toch onbewust een boeiende spirituele vraag, ook al stellen we het met een toon van “ik kan in mijn eentje toch niets doen”, terwijl we weer een mond volstoppen met fair trade chocolade.
“Wie ben ik?” is een gewetensvraag die men kan beantwoorden vanuit het genoemde perspectief van onkennende afhankelijkheid en ondergeschikheid aan “het almachtige systeem”. Dan is het klatergoud van externe franje van belang om jezelf enige vorm van identiteit te geven waar men naar kan verwijzen. Mensen die vanuit eenzelfde ondergeschikte positie naar hun omgeving kijken kunnen alleen maar een drang ontwikkelen naar meer van het zelfde om zichzelf enig aanzien te blijven verschaffen. Wat men eigenlijk laat zien is de innerlijke leegte die men probeert te verdoezelen door zich te omringen met spullen. Daar heeft men veelal een dagtaak aan en met de drang naar onverzadigbaar meer is het een weg naar een burnout, agressie of zelfminachting zodra men merkt dat men niet aan de eigen verwachtingen kan blijven voldoen. De wereld draait door en de consument draait dol.
Of als men erop wordt aangesproken, zoals nu steeds meer gedaan wordt door te verwijzen naar de olieprijs, de voetafdruk, de crisissen en de miljarden aan andere landen en niet aan onszelf…….Men gaat eerst de splinter zien van de politiek en het bedrijfsleven voordat men de balk in eigen ogen begint te zien. Dat geldt niet alleen voor de individu maar vooral ook voor de institutionele wereld die zich verschuilt achter het nietsontziende aandeelhoudersbelang en een oude merkidentiteit die tegenwoordig meer moreel en praktisch verwijtbaar is dan waarde toevoegt aan de menselijkheid.
Een andere benadering rond “wie ben ik?” is dan de weg naar binnen. Het is de weg van de reflectie, bewustwording en het leren van de uitdaging van het leven door er positief vorm aan te geven. De innerlijk kracht is dan zo sterk in ontwikkeling dat het geen uiterlijk vertoon meer nodig heeft en men blij is met een glimlach, een goed gesprek of een boterham met zelfgeteelde tomaten. Men heeft geen drang naar meer alleen een wens voor rechtvaardigheid die niet overeenkomt met die van de ontwikkelde menselijke rechtspraak maar die van moreel natuurrecht. Dan spreekt spiritualiteit keihard, helemaal niet zweverig en enorm tastbaar. Dan zijn ouderen geen kostenpost meer maar een eerbaar verleden en de jongeren onze toekomst die gekoesterd dient te worden met aandacht en liefde. Dan is geld hooguit een middel en gaat de aandacht naar de onderlinge relaties, de eenheid met de natuur en de principiele rol die men speelt in het leven samen. Dan vormt zich een spiegel met die andere hebzuchtige werkelijkheid die de wereld van spiritualiteit zweverig noemt maar zichzelf kenmerkt door oppervlakkigheid en gebrek aan inhoud. De angst voor het geweten houdt het bewustzijn buiten de deur door het te barricaderen met een nepleven. Zodra een crisis de barricades weg slaat en de werkelijke emoties bereikt dan komt men in aanraking met zichzelf en is er een kans dan de rivier van spirituele warmte de innerlijke mens gaat roeren en men de werkelijkheid van zichzelf durft te gaan erkennen. Dan is een verwijt overbodig omdat men beseft dat de tastbaarheid van het staan niet in de hoeveelheid van bezit te vinden is maar in de vleeswording van de nederigheid en samenhorigheid. Spiritualiteit blijkt dan de kracht van de eeuwigheid te bevatten die een rijk alternatief blijkt voor de tijdelijkheid en beperking van het goud dat alleen blinkt als je het niet hebt. Het werkelijke licht blijkt men zelf te zijn dat blijft branden door passie, zelfreflectie, zelfleiderschap en samenwerking. Dan laat men de afhankelijkheid en ondergeschiktheid los om als hergeboren mens de universele werkelijkheid te omarmen. “Ik ben” hoeft dan niet ge-etaleerd te worden aan niemand, het uit zich in daadkracht zonder dat er iets tegenover hoeft te staan. Men wordt dan geprezen voor wat men is, niet achter de rug versmaad voor wat men al dan niet heeft.
Spiritualiteit blijkt dan veel concreter en zekerder dan de materialisten de wereld in hun ontkennende tegenstelling willen doen geloven. Gelukkig komen steeds meer mensen daar achter en bouwen aan een nieuwe wereld, spiritueel verdiepend, niet oppervlakkig ordinair materialistch.
Stad van Morgen 