Recent keek ik naar een tv programma over business & spiritualiteit waarin een spiritueel leider een eredoctoraat ontving en ook in ontvangst nam. Met grote verwondering heb ik zitten kijken hoe de beste man met alle egaars werd ontvangen en behandeld, hoe Zijne Heiligheid, zoals gezegd, dit eredoctoraat in ontvangst nam en daarmee spiritualiteit als heiligheid in een geldgedreven instituut vast legt. Zie ik hier een verschuiving van de vergane macht van spiritualiteit binnen de kerk naar macht in het bedrijfsleven?
De heiligheid van het bestaan ervaren, het opbouwen van innerlijke kracht, hier eigenaarschap overnemen, ontwikkelen tot Ik Ben, Zelf zijn en er zijn voor anderen en er vervolgens naar leven is de essentie van en voor ieder mens. Het weten en leven van menselijkheid, dat mogen we niet in instituten onder voorwaarden van het instituut vastleggen, deze hiërarchie dient los gelaten te worden. Dan pas ontstaat er spirituele kracht vanuit ieders essentie, is er ruimte voor ieders uniekheid, ruimte om zijn unieke talent in de wereld zichtbaar te maken, ruimte om de spirituele verbondenheid te voelen. Vanuit diep geleefde spiritualiteit schaadt je niet, maar creëer je welzijn met elkaar voor elkaar. Een reflectie over spiritualiteit en de kiem van mens zijn.
Je kan vanuit 2 werelden naar mensen kijken, vanuit tekorten of vanuit de overvloeden die de mens rijk is. Ik neem je graag mee met een kijkje in de positieve wereld van de mens en haar mogelijkheden. De kiem die in ieder mens zit is schoonheid, harmonie & liefde, als we daar nu eens vanuit gaan. Spiritualiteit is een kracht van onze geest van vertrouwen, je veilig voelen bij jezelf, verantwoordelijkheid nemen, veiligheid vanuit je zijn aan anderen geven, morele waarden, gedragen voelen in het universum, het scherpen van je intuïtie, weten op het juiste moment en in kracht en liefde durven te handelen wat veel verder uitstrekt dan direct zichtbaar is. Ik kan er nog een paar noemen, compassie, integriteit, oprechtheid. Het zijn heerlijke vrouwelijke eigenschappen en als vrouw ben ik dankbaar dat ik ze mag uitdragen en leven om mijn kinderen in hun eigen kracht en talent te laten ontwikkelen, maar ook anderen mee te inspireren. Maar zoals ook blijkt, mensen vreselijk mee te irriteren. Als mens hebben wij allen deze spirituele kracht maar door macht, hiërarchie en institutionaliseren hiervan en willen bezitten onderdrukt zijn. Ik zal de macht & de kracht illustreren met een persoonlijk voorbeeld:
Sinds 6 jaar leef ik samen met “mijn” 3 kinderen gescheiden van hun vader. Van geboorte af aan zijn de kinderen grotendeels onder mijn hoede. Al die tijd en nog steeds heb ik de vader hoog gedragen en alle gelegenheid en ruimte geboden om samen met “zijn” kinderen te zijn. In 2011 besloot ik tezamen met de kinderen te verhuizen naar Eindhoven om de activiteiten van The STIR Academy verder helpen te brengen in haar ontwikkeling. Tegelijkertijd was ik het al langer niet eens met het onderwijs van mijn kinderen en op een van de scholen werd ook letterlijk gezegd, we maken de zijnsontwikkeling van je kind kapot. Tijd was rijp voor verandering. De vader van de kinderen was tegen de verhuizing. Na mediation bleef hij op zijn standpunt staan en weigerde mee te werken en daagde mij voor de rechter. Ik zelf had de keuze gemaakt te gaan, samen met de kinderen, ook zij wilden met mij mee. 1 van de kinderen twijfelde. Voor mij was mijn keuze een keuze voor voortzetting van mijn levenswerk, waarom ik hier ben op aarde, uiteraard ontstaan uit een lange historie.
Op de dag van verhuizing stond ik ‘ s ochtends voor de rechter. Als vrouw en moeder werd ik letterlijk met alles wat maar kon worden aangedragen behandelt als een stuk vuil en tot op de grond afgemaakt. De advocaat van de vader was een vrouw, de rechter een man. Ik had op dat moment geen inkomen wegens ontslag door recessie, moest mijn huis uit kon ik niet meer betalen en had geen uitkering. Na 3 dagen kwam de uitslag van de rechter: Ik mocht niet binnen 15 kilometer verhuizen buiten mijn oude woonplaats. Dwangsom van €500,00 per dag. Als de moeder dan zo nodig moest, diende er een bodemprocedure te worden gevoerd en diende de kinderen zolang bij de vader te wonen. De vader woonde inmiddels niet in de buurt, had al jaren een relatie, maar had om de procedure te winnen “even” een woning in de buurt van mijn oude woonplaats geregeld.
Inmiddels zaten mijn kinderen en ik in Eindhoven. Had zelf een huis geregeld, de overgang naar de nieuwe scholen, etc. Er volgde een heel intens proces, waarbij de angst van de ander zo zichtbaar was, maar waar ik me tegelijkertijd ook af vroeg, wat voor boodschap geeft hij af aan zijn kinderen? Het volledig willen vernietigen van de vrouw die zijn kinderen heeft gebaard en gevoed en die hem al die jaren hoog houdt in de onvoorwaardelijkheid naar zijn kinderen en zijn kinderen naar hem. Wat moest ik doen? Als ik dat proces rationeel zou benaderen zou ik het verliezen door de macht van het systeem en zouden de kinderen bij hem moeten gaan wonen. En dat wilden ze niet. Hier ontstond een proces waaruit ik vanuit mijn intuïtie handelde. Ik heb de kinderen gezegd hem dat zelf te vertellen, zelf verantwoordelijkheid te nemen, gesteund door mij, onvoorwaardelijk, welke keuze ze ook zouden maken, als het maar hun keuze was. Ik belde hem op en zei ik breng de kinderen bij je met een boodschap. In vertrouwen en overgave heb ik hier letterlijk alles los gelaten. Na drie dagen kreeg ik een telefoontje, de kinderen komen morgen terug en ik ga accoord dat ze bij je blijven in Eindhoven.
Wat ik er mee wil laten zien is dat de heiligheid van het bestaan en de spirituele kracht van en voor ons allemaal is, het is onze natuur en we kunnen en mogen het niet institutionaliseren, dat is het negeren van onze zijns kracht, de morele waarden, de ethiek en de kracht van ons duurzame bestaan.
Hoe kan men dit willen blijven onderdrukken, zo’ n schoonheid, heiligheid van het menselijk zijn, van het leven. Kijk vandaag eens in de spiegel, naar je naasten, je kinderen, je geliefde, durf je heel voorzichtig een van de schoonheden in hun te zien en cadeau terug te geven? Is die parel vast te leggen in een instituut? Is die te beheersen? Nee toch, die glorie, die heiligheid is de kern van spiritualiteit van en voor ons allen en met geen macht aan banden te leggen. Ontdek haar, leef haar, geniet en deel & leef met elkaar in liefde.
Nicolette Meeder, november 2012
Stad van Morgen 
Tragisch maar wel begrijpelijk vanuit het daarna volgende zeer persoonlijke verhaal dat hier over vrouwelijke eigenschappen gesproken wordt, terwijl mannen die ook hebben. Dat mannen en vrouwen verschillen is gelukkig zo, maar dit artikel komt op mij niet over als geschreven door degene die de heiligheid van de vrouw en de man in ogenschouw neemt in de context van de heiligheid van het bestaan. Als partner- en relatietherapeut maak ik dat vaker mee. Jammer want mannen en vrouwen kunnen zoveel voor elkaar betekenen. We zijn in de eerste plaats mens en hebben allemaal de eigenschappen zoals hier omschreven. Die worden door de man en de vrouw anders en individueel op unieke wijze ingekleurd. Gelukkig kunnen mannen en vrouwen elkaar aanvullen. Als mannen en vrouwen vanuit wederzijds respect in verwondering en bewondering naar elkaar uit zouden gaan dan zou de wereld er anders uitzien. Ik weet niet over welk tv-programma en over wie het gaat, maar in het algemeen gesproken zou ik een lans willen breken voor meer spiritualiteit in organisaties.Dat kan, mits goed ingezet, zeer voedend werken juist inzake hetgeen waarover in de tweede alinea over gesproken wordt.
Bert-Jan, zo heb ik het artikel niet gelezen. Volgens mij is het argument van Nicolette dat de heiligheid van het menselijke bestaan niet ondergeschikt gemaakt kan en mag worden aan een instelling, of deze nu juridisch is, bedrijfskundig universitair of wat dan ook. Dat een universiteit bedrijfskunde business ethiek en bedrijfsbezieling volgens spirituele waarden erkent en doceert is prima en zelfs uiterst van deze tijd. Maar of het instituut ethisch in staat mag worden geacht om het hogere bewustzijn van de spiritualiteit zelf, de hogere zijnswaarden, te voorzien van een formeel ere-doctoraat is nog maar de vraag. Het zou suggereren dat de instelling daar een eigen autoriteit aan verbindt en dat, denk ik, stelt Nicolette terecht ter discussie. Zeker als het gaat om een instelling die zich afhankelijk opstelt van het hebzuchtige systeem van bedrijfseconomie en dit zelfs doceert. En welke wetenschappelijke instelling in de huidige wereld kan het veroorloven zich boven de spiritualiteit of, daarbinnen, de menselijkheid van bewustzijn te plaatsen? En er een waarde-oordeel aan te verbinden door middel van een doctoraat? Op basis waarvan? En wat bezielde de spiritueel leider om dit te aanvaarden?
Het lijkt mij wel degelijk een uiterst boeiende reflectie waarbij elke bestuurder zich mag afvragen welke autoriteit hij of zij zich toebedeelt en welke hij of zij daadwerkelijk heeft.
Beste Jean-Paul, er wordt geen enkele informatie verschaft over om welk instituut en welk ere-doctoraat het gaat, dus daar heb ik geen mening over. In het algemeen gesteld gaat het hier kennelijk om een ere-doctoraat aan een spiritueel leider door de afdeling bedrijfskunde van een universiteit. Elke universiteit is bij mijn weten nog ingebed in het huidige economische systeem. Misschien een of meerdere uitgezonderd, als dat al mogelijk is, maar die ken ik niet. In hoeverre een ere-doctoraat vrij moet zijn van commercieel belang is een discussie apart wellicht.
Een stellingname dat de heiligheid van het menselijke bestaan niet gekoppeld zou mogen zijn aan een geld gedreven instituut, of anders gezegd aan een instituut dat mede door hebzucht in stand wordt gehouden, is mijns inziens er een met ingrijpende consequenties. Dat zou opheffing betekenen van o.a. alle christelijke kerken. De verrijking door menige kerkelijke instantie is misdadig te noemen. Voor opheffing van kerkelijke instituten zijn best valide argumenten in te brengen overigens. Ik ben groot voorstander van meer eenheid van godsdienst, met alle respect voor enige diversiteit. Ik dacht dat in het artikel Zijne Heiligheid ironisch bedoeld was, maar stel dat hier de paus wordt bedoeld dan kun je je afvragen of hij een ere-doctoraat zou mogen aanvaarden in mede door geld gedreven instelling. HIj komt er zelf uit. Ik verwijs naar de recente openbaringen van o.a. diens butler. De hebzucht van o.a. de katholieke kerk als instituut wordt door menig katholiek erkend, dus daar zeg ik als niet katholiek zijnde niets verkeerds mee. Het is helaas een gegeven.
Onderwijzers, leerkrachten, enz hebben het ook over “de heiligheid van de mens” zoals Nicolette dat aanduidt. Bedrijfsethici doen dat ook. Ik snap het punt wel, maar als je dit bijvoorbeeld doortrekt naar mensenrechten dan kun je stellen, vanuit een Nederlandse optiek, dat men in China niet een mensenrechten eredoctoraat moet instellen binnen een Chinese universiteit, waarbij je uitsluitend binnen hun kaders mag opereren. Een eredoctoraat duurzaamheid of spiritualiteit enz binnen een universiteit, waarbij de sponsor bijvoorbeeld een multinational is die mensenrechten schendt, of het milieu schade toebrengt, komt dan ook misplaatst over. En zo kun je ook tegen een eredoctoraat spiritualiteit binnen een business-instelling aankijken.
Het is een beperking, maar beter iets dan niets. Dat kan ook een overweging zijn. Laat een klein lichtje maar diens werk doen in de duisternis, is dan mijn idee. Het is een gecompliceerd vraagstuk.
We kunnen mijns inziens in die zin gerust zijn, dat de heiligheid van de mens zelfs stand heeft gehouden in concentratiekampen en menige gevangene diens beulen versteld deed staan door de manifestatie daarvan. “Mijn lichaam kun je martelen en doden, maar Ik Ben”. Het Zijn overstijgt elke beperking. Inderdaad “met geen macht aan banden te leggen”. Ik denk dat ik de kern van het betoog wel begrijp. Kernpunt van Nicolette is kennelijk ook dat je het Mens Zijn niet mag en moet institutionaliseren, maar dat doen we al eeuwen lang.
Universiteiten hebben hun waarden en normen en zijn soms uitgesproken over hun achtergrond, katholieke universiteiten en de VU bijvoorbeeld. Niets mis mee, mijns inziens. Waardenvrije instituten bestaan er toch niet?
Met de reflectie ben ik het wel eens. Dat geldt voor ieder van ons: de noodzaak tot zelfreflectie, en van terughoudendheid in oordeelsvorming en in het jezelf autoriteit toekennen.