(Blog bijdrage: Nicolette Meeder)

Vandaag had ik een boeiende en inspirerende filosofische “telefonische ontmoeting” met de zoon van een dierbare vriendin. 
Ik hou van kinderen, hun inzichten, hun lessen, hun directheid en ontwapendheid. 
Zij weten….hoe? Dat is voor velen nog een vraag….

Bij de vraag hoe gaat het met je, kreeg ik als antwoord: “Goed, alleen slechte cijfers op school”.
O oke zei ik: Heb je een idee waardoor dat komt? “Ja zei hij van sommige vakken snap ik geen bal en sommige vakken denk ik wat moet ik daar mee, saai….!”
Nu moet ik u eerlijk zeggen, deze klanken klinken mij, als moeder van meerdere kinderen, bekend in de oren. We blijven natuurlijk altijd vanuit positiviteit en mogelijkheden kijken en vragen…..

Uiteraard ben ik nieuwsgierig wat er verder achter zit en vraag hem kan en wil je mij inzicht in je vakken geven die je volgt en wat het je brengt? 
“Tja, wiskunde daar snap ik geen bal van, scheikunde vind ik leuk, biologie een eitje en geschiedenis….tja wat moet ik daar mee? 
Leren van fouten die anderen hebben gemaakt….? Terwijl ik vanuit het nu naar de toekomst kijk? 
Dat is verleden tijd en de wereld vraagt hele andere oplossingen, voor het geheel……

Mooi inzicht….en als ik dan aan je vraag wat denk jij nodig te hebben in de toekomst, komt er linea directe het antwoord, andere mensen, alleen kan je helemaal niets…..
Ik opper: “We zijn toch altijd verbonden met andere mensen, alles is met elkaar verbonden, dat is toch waar leven uit bestaat….we zijn er en leven omdat de ander bestaat…….?”
Dat is waar zegt hij, maar heel veel mensen zien dat niet.

Gedreven door zijn wijsheid, kennis en zelfverzekerdheid ga ik nog een stapje verder…..
Ik weet van zijn ouders dat hij wel eens gezegd heeft als jullie er niet meer zijn ook al ben ik zo jong, dan kan ik uitstekend voor mezelf zorgen. 
Dit is boeiend, want vanuit spiritueel inzicht is deze jongen daartoe ongetwijfeld uitstekend toe in staat, terwijl de samenleving vanuit de ratio naar deze jongen zou kijken als zielig, niet zelfredzaam en hem wellicht in een slachtoffer rol duwt.

Toch nog even nieuwsgierig naar zijn kern als mens vroeg ik hem: Hoe kijk je tegen voedsel in de toekomst voor jezelf aan? Weet je wat ik als antwoord kreeg? “Tja dat is wel een hele grote vraag hoe voeden we al die miljarden mensen in de wereld…..? Oh zei ik, dus je kijkt echt naar het geheel? 
“Ja natuurlijk zei hij, hoe moet ik anders kijken?” Ik kreeg heel even kippenvel en mijn hart maakte een sprongetje.

Oh oke en dan vroeg ik? “Tja er zijn vast en zeker oudere mensen die gezien hebben hoe het niet moet en nu opstaan om alles te veranderen, maar zoals hij dan terloops zegt: 
“Het is nog een lange weg, mensen houden vast aan oude zekerheden, maar het duurt niet lang meer hoor, ze raken alles kwijt”. 
Daarom wil ik leren naar de toekomst en kan ik niets met deze vakken. 
“Ik wil leren en leven met vragen die ik heb en daarmee samen met anderen een toekomst opbouwen”.

Na deze heerlijke ontmoeting en in dankbaarheid voor dit grote geschenk van deze 14 jarige jongeman sprak ik zijn moeder en zei: “Mag hij alsjeblieft een keer als gastdocent in ons college?”

Nicolette Meeder, mei 2014