Het kanaal van Eindhoven is omzoomd door industriële, commerciële en afval activiteiten. Eén gebiedje is echter “speciaal” en dat is het woon en werkterrein van Pizza Geert. Geert en Marleen blijken samen wereld fenomeen. En zij liggen onder vuur. Want de gemeente wil iets doen met het gebied en dan moet Geert weg. Maar Geert wil niet weg. En dat is logisch ook want Geert heeft daar een ecosysteem gecreëerd dat je nergens meer terug krijgt. Het is een levenswerk waar duizenden mensen op af zijn gekomen voor vertier, integratie en interactie.  Dat pak je niet zomaar af. Het gaat dan niet alleen om Geert en Marleen maar om de toegevoegde waarde van hun concept voor de stad en verre omgeving. Een belangrijk deel van de stad zou in opstand komen.

Wat maakt Pizza Geert zo speciaal? Dat is de onbevangen, laagdrempelige, authentieke en sympathieke ruimte die hij en zijn vrouw hebben gecreëerd om te doen wat niemand ooit lukt: zorgen dat iedereen, jong en oud, arm en rijk, dik en dun, met elkaar omgaat op een positieve manier. Het is aantrekkelijk, verbindt en vervuld een ongekende maatschappelijke behoefte. Dat vernietig je niet door vastgoedbelangen, zeker niet nu we in een tijd leven waarin we mens weer belangrijker gaan vinden dan de stenen. Dat vermenigvuldig je door op verschillende plekken Pizza Geert achtige initiatieven te faciliteren als onderdeel van het sociale integratie programma of gewoon omdat het de maatschappij kleurrijk maakt zoals we kennen van New Orleans of Bahia.

Wat maakt Pizza Geert in Eindhoven zo speciaal? De eerste keer dat ik er zelf kwam vroeg ik mij af waar ik terecht was gekomen en wat ik er deed? De entree en binnenkomst doet denken aan een illegaal kickbox of hanengevecht theater in Hanoi, alleen dan zonder de chagrijnige gezichten van bookmakers en concurrerende moneymakers. Want bij Pizza Geert lacht iedereen. Je krijgt een soort strippenkaart, al dan niet met een aangeniet bonnetje met je volgnummer om straks zelf je pizza samen te stellen en te bakken in de enige steenoven.

Als je dan verder naar binnen gaat dan waan je je in chabolas van Rio de Janeiro of een van de uiterst sociale diepe armoedewijken van Calcutta. De steenoven is in een verlaging geplaatst en aan de tafel staan twee mensen hun pizza samen te stellen. Het deeg is gemaakt door Marlene die de hele avond massas blijft aanmaken, al na gelang er nog pizza’s te bakken zijn. Als de nummertjes op zijn dan zijn er ook geen pizza’s meer. Het feit dat de pizza’s een voor een samengesteld en afgebakken worden levert een gezellige interactie op tussen de nummer houders die op een hun beurt wachten, deze vergeten door de gesprekken die gevoerd worden rond een open kampvuur of bij het gezellig roken van wat geurrijk spul op het platte dak vol zitjes. Als men dan merkt dat de beurt voorbij is dan volgt de onderhandeling met de volgorde om er alsnog tussen te komen. Zo leert men nieuwe mensen kennen en is het rondlopen al snel een feest van herkenning onderling. Alles is smal, hutje mutje, dus omgaan met anderen is een must.

Er is een cultuurtje ontstaan dat men zich voorstelt aan de omgeving door een hand te geven en je naam uit te spreken. De anderen doen hetzelfde en een praatje is snel gemaakt. Bij de entree is rijkelijk bier en andere drank aanwezig die verstrekt wordt middels het tonen van de strippenkaart. Per drankje, ongeacht wat, wordt er een gaatje bijgeknipt. En dan begint de live muziek. De hoek waarin de muzikanten zich opstellen heeft iets weg van de waarzeggershut van een oude glazenbollen kijkende en kaartleggende zigeunerin. Maskers, oude telefoons en andere verrassende details uit een tropencollectie sieren de piepkleine ruimte op samen met een doek met sterrenlichtjes dat ons meteen betrekt bij het universum. Bij diezelfde muzikanten is tevens de rijkelijk belopen wenteltrap naar het zitterras. Dat levert ook weer de nodige interactie op tussen de aanwezigen. De muziek wordt uitgevoerd door zangers en muziekspelers die voor de avond zijn uitgenodigd. Sommige ervan zijn regelrechte publiekstrekkers en zorgen ervoor dat Pizza Geert afgeladen vol zit met mensen. Maar altijd is het gezellig, zingt, klapt en danst men mee, of gebruikt een rammelaar of het vingergetokkel om erbij te horen.

Zelfs als je geen eigen gezelschap bij je helpt verveelt Pizza Geert niet. De open toegankelijkheid van het aanwezige publiek, de gulle stroom drankjes, de gekleurde verlichting en de geur van wiet en houtskool doen de rest. En als je dan weer weg wilt gaan en om de rekening vraagt dan pakt men de strippenkaart, houdt deze tegen het licht en telt de gaatjes. Men vertelt hoeveel consumpties je hebt genoten al dan niet met een pizza. Dan volgt de verrassende vraag “wat heb je er voor over?”. Als er iemand 20€ of meer geeft dan wordt aan de bel getrokken. Velen geven een handvol munten of dragen bij met 5jes of 10tjes. Er wordt niet geteld, de bijdrage gaat in de pot en men krijgt een vriendelijke “heb je het leuk gehad?”.

Elke vrijdagavond is het weer feest bij Pizza Geert en op deze manier bekend in de regio en ver erbuiten. Het doet mij denken aan de Tigerbar op Langkawi in Maleisië ergens in de jaren 90 waar soortgelijke gezelligheid en onbevangenheid midden in de jungle was neergestreken. Het is daarom ondenkbaar dat zo iets unieks en speciaals het veld moet ruimen voor de zoveelste McDonald, sporthal of wooncomplex. Gebiedsontwikkeling is essentieel en vooruitgang willen we allemaal boeken maar dat doe je met Pizza Geert, niet over de rug ervan.