Op uitnodiging van Rijkswaterstaat kon ik de Stad van Morgen ideologie vertegenwoordigen tijdens de groepsdynamiek over “de snelweg van morgen”. Wat moet ik nu met mijn “mens centraal verhaal” tussen alle overheid, semi-overheid, aannemers en adviseurs over beton en verkeer? Toch nam ik de uitnodiging aan. Ook snelwegen horen erbij. Het is verrassend dat zo’n organisatie als Rijkswaterstaat iemand als mij in de denkgroep opneemt.

Met een open mind stapte ik erin. Tot mijn verbazing was ik niet de enige die met een context verandering meedeed. De meeste aanwezigen stonden vanaf het eerste begin open voor nieuwe inzichten, ook Rijkswaterstaat. De eerste sessie in September was vooral een verkenning waaruit al snel een geweldige dynamische sfeer ging bruisen dat leidde tot een mooie samenvatting van aandachtspunten. Het woord LEF was prominent aanwezig. De locatie was prachtig, een totaal contrast van wat je bij een snelweg kunt denken: een brouwerij!

De tweede sessie, begin november, focusde op vormgeving vanuit de energie van de eerste sessie. De helft van de oorspronkelijke deelnemers was overgebleven, nieuwe hadden zich toegevoegd. De groep kwam al snel op niveau 4 bewustzijn en gebiedsontwikkeling. Drie werkgroepen werden gecreëerd en tot mijn verbazing zit ik in alle drie.

Wat het eindresultaat zal zijn is nog te bezien. De intenties zijn innovatief en origineel, cocreatief en vooruitstrevend. Eigenlijk “erg Stad van Morgen”. Het is mooi om te zien dat mijn oude rol gaandeweg organisch wordt overgenomen door de vernieuwing in de overheid en ik mijn kennis kan overdragen in plaats van de kar te moeten trekken.

Toch heersen er nog twijfels. Op operationeel niveau gaat het de goede kant op. Maar krijgt deze ook voldoende mandaat en vrijheid om de intenties toe te passen. Of is het de zoveelste “gratis” consultancy ronde waarna de overheid haar (onze!) middelen verdeelt in het “ons ken ons netwerk” met een fles wijn en “dank voor het meedenken” voor de rest? Zolang Nederland geregeerd wordt door BTW, IB en VB blijft er altijd een bestuurlijke werkelijkheid die roet in het eten kan gooien. In essentie zijn we toe aan een nieuwe maatschappijvorm waarin de oude politieke economische hiërarchie verdwijnt en plaats maakt voor multidisciplinaire groepen die dienstbaar zijn aan de menselijke kernwaarden van Sustainocratie. Maar zover zijn we nog niet. Dus nu is het afwachten. De scheidslijn tussen wantrouwen en vertrouwen is in dit stadium flinterdun. Maar dat is geen drama. Tot voor kort was er alleen wantrouwen en uitsluiting. De vernieuwing in energie en cocreatie maakt indruk, waardoor er gezonde hoop ontstaat dat er daadwerkelijk doorgestoten wordt naar vastigheid in het uitvoeren van het niveau 4 participatie model. LEF?