Tot mijn vermaak typeerde onze Antwerpse relatie Werner van Ginneken de Sustainocraat als “iemand die niet beter is of slimmer dan iemand anders, hij/zij heeft enkel het inzicht verworven dat iedereen gemakkelijk de deur kan nemen waardoor het probleem niet langer bestaat.” Lees hier de bijdrage van Werner

Een Sustainocraat beseft dat hij of zij een levend wezen is die, net als alle andere levende wezens, zich ontwikkelt in de dynamiek van een natuurlijk universum. Wij proberen dit zelfbewust en in levende vrijheid met kennis te doorgronden en ontwikkelen. In de natuurlijke werkelijkheid bestaan de vele “problemen” niet die door mensen onderling worden gecreëerd. Zo bestaat er in de natuur geen geld en ook geen schuld. Wat wel bestaat is de natuurlijke drang naar groei, eventueel via concurrentie, aanpassingsvermogen of symbiose (de kunst van het samenleven). De mens voegt daar een praktische creatieve vorm van lerend zelfbewustzijn aan toe dat heeft geleid tot een breed arsenaal van instrumenten die de mens helpen in de ontwikkeling van haar belangen.

Dit instrumentarium kan voor en tegen de mens zelf gebruikt worden in diezelfde oorspronkelijke natuurlijke drang die ons en onze omgeving kenmerkt. De mens is haar eigen natuurlijke vriend en vijand. Deze vriend en vijandschap houdt ons zo bezig dat wij niet bewust zijn gebleven van onze natuurlijke omgeving .

De Sustainocraat redeneert wél vanuit deze natuurlijke basis en gebruikt het beschikbare en toekomstige instrumentarium (producten, autoriteit, organisatievormen, kennis) voor de ontwikkeling van “duurzame menselijke vooruitgang” dat als volgt is gedefinieerd:

“Samen blijven werken aan een gezonde, vitale, veilige en zelfredzame menselijke maatschappij binnen de context van onze aldoor veranderende natuurlijke omgeving”.

De Sustainocraat aanvaardt per definitie dat “gezondheid, veiligheid, zelfredzaamheid, voedsel en toegepaste kennis”, behoren tot de kernverantwoordelijkheden van elke mens en maatschappij. Dit verbindt ons onlosmakelijk met ons leefmilieu. Deze kerntaken staan op natuurlijke wijze boven politieke, economische en menselijke organisaties, belangen en rechtsvormen.

Elke mens is in essentie Sustainocraat, ook al hebben wij dit op de achtergrond geschoven. Wanneer het weer doordringt tot ons bewustzijn dan gaan we ons er naar gedragen. Dat is alsof er een deur geopend wordt naar een wereld waar die typische menselijke dogma’s niet bestaan. Het is daarna ook prima mogelijk om de menselijke uitdagingen te relativeren en aan te passen aan dienstbaarheid voor die duurzaam vooruitstrevende menselijkheid. Jezelf Sustainocraat noemen is simpelweg een zelfbewuste erkenning van de eigen natuurlijke oorsprong en een commitment om ernaar te leven.

We treffen Sustainocraten aan in elke functie en status van de bevolking. Sustainocraten vormen waardengedreven bijeenkomsten en samenwerkingsvormen, vooral wanneer de basisprincipes geschaad dreigen te worden door verkeerd gebruik van ons instrumentarium. Sustainocraten benutten hun talent, kennis, functie, autoriteit en verantwoordelijkheid in de maatschappij door de basiswaarden te verdedigen en handhaven middels het goede voorbeeld en resultaatgedreven samenwerking.

Sustainocratie in ons bewustzijn is nieuw. Nog nooit heeft de mens zoveel schade aangericht aan haar natuurlijke omgeving (en zichzelf) om er zelfbewust een wetenschap en gedragskeuze op te gaan baseren. Nu wel.

Dan komen we terug op het beeld dat Werner schetste met de muur en de deur. De muur bestaat alleen voor mensen die hun bewustwording nog niet serieus nemen. Zij laten zich beheersen door de muur van pijn en angst die door de mens zelf is gecreëerd. Als je eenmaal Sustainocraat bent dan blijkt de muur niet te bestaan, de deur ook niet, alleen de grote universele werkelijkheid waarin wij allemaal samen bouwen en genieten van de duurzame ontwikkelingen van een positief ingestelde menselijkheid.

Jean-Paul Close
Sustainocraat