De media kopte vandaag “22% meer uit huis plaatsingen” en berichtte dat de woningbouw corporaties “zich zorgen maken”.

Zorgen?
Waar maakt de woningbouw zich zorgen over? Over het feit dat zij mensen en zelfs hele gezinnen op straat zetten wegens betalingsachterstand? Die bezorgdheid zou getuigen van menselijkheid ook al kunnen we ons dan afvragen waarom men de mensen überhaupt op straat zet? Bij menselijkheid zou het primair moeten gaan om huisvesting. Je zet dan niet een gezin op straat met hun hele boedel maar tracht oplossingen te vinden.

In een restaurant maken wij het oude grapje dat als we niet kunnen betalen wij de afwas moeten doen. Waarom is dat niet mogelijk bij huisvesting? Als men niet kan betalen dan zijn er toch mogelijkheden om zich op een andere manier verdienstelijk te maken? Men zou kunnen schilderen, wijk activiteiten organiseren, ouderen in de buurt helpen, buren helpen met de tuin, hondenpoep opruimen, enz. Waarom moet dat via zwaar gesubsidieerde instanties over de rug van de belastingbetaler in plaats van rechtstreeks?

Dat biedt de Stad van Morgen aan de woningbouw door middel van structurele samenwerking tussen buren. Het gaat dan niet om geld maar een vorm van wederkerigheid dat niet uitgedrukt wordt in geld maar in woonruimte en waarden.

Geen enkele woningcorporatie gaat daarop in omdat men zich geen zorgen maakt over de medemens noch bij oplossingen waar men zelf verantwoordelijkheid voor kan dragen. Men maakt zich zorgen over het feit dat bewoners niet kunnen betalen. Het gaat om het geld, niet de oplossing noch het probleem. Een uit huis plaatsing kost ook nog eens geld die men nergens kan verhalen. De woningbouw corporaties maken zich zorgen over zichzelf. Zij plaatsen de verantwoordelijkheid bij de huurders maar deze kan geen verantwoordelijkheid nemen voor een gemanipuleerd geldsysteem.

Men valt in handen van familie of een opvangsysteem voor daklozen. Ook deze zwaar gesubsidieerde organisaties, die veelal net zoveel personeel hebben als mensen die ze moeten “helpen”, gaan niet in op de uitnodiging van de Stad van Morgen om wat te doen aan de maatschappelijke context. Dat is hun belang niet. Het belang van de opvang is de relatie daklozen en subsidie. Bij meer daklozen stelt men de maatschappij niet ter discussie maar klopt aan voor meer subsidie. Als een deel van dat geld geïnvesteerd zou worden in maatschappelijke verandering dan zouden er geen daklozen zijn. De overheid stelt dat ze “het goed geregeld heeft” en ontleent macht aan het vangnet en het probleem. De dakloze krijgt een dak binnen de geldafhankelijke cultuur maar geen eigenwaarde noch mogelijkheden om zich zelfredzaam te ontwikkelen. De overheid verhoogt de belastingdruk en bureaucratie.

Mensonwaardig
Het is allemaal krom en mensonwaardig. De leegstand in de kantoorruimtes is gigantisch. Stad van Morgen stelt voor om de gebouwen te gebruiken voor mensen en gezinnen die buiten de economische wereld zijn gevallen, huisvesting en vooral emotionele en psychische rust nodig hebben om zich als mens in burgerschap te herstellen.

De Stad van Morgen aanpak is gericht op menselijkheid en de wederopbouw van menswaardigheid en toegevoegde waarde. In eerste instantie gaat het dan niet om geld maar de waarde van positief ondernemend burgerschap. We passen de STIR lus toe om mensen uit hun uitzichtloze isolement te halen waar de economie en maatschappij toe heeft geleid en helpen de mensen middels het sustainocratische “ondernemer van je eigen leven”. Het blijkt dat de leegstand in vastgoed fiscaal aantrekkelijker is dan middels samenwerking met Stad van Morgen. De betreffende wethouders willen niet eens met ons aan tafel. De instanties houden zich gesloten voor verandering en bezigen mensenhouderij vanuit macht en geldzucht.

Toen ik constateerde dat stichtingen, die gesubsidieerd worden uit onze belastingmiddelen en daarmee honderden mensen plegen te helpen, moesten stoppen wegens de onwaarschijnlijke druk van de huurlasten, sprak ik de wethouder erop aan. De conservatieve vastgoed lobby blijkt zo sterk dat meer, voor de mens bedoeld subsidie geld verdwijnt aan huurpenningen dan aan hulpverlening. Schandalig dat de dode stenen waardevoller zijn dan de menselijke interactie en het beleid dit niet kan of wil doorbreken. De wethouder reageerde niet. Ik wel maar boks op tegen conservatieve oude belangen.

En daar zit de kern van ons landelijke probleem. Vastgoed is een speculatief leven gaan leiden dat gaandeweg de menselijke waarden is gaan overtreffen als we het in geld uitdrukken. Huisvesting is een grondwettelijk recht maar ondergeschikt geraakt aan het geldbelang van de muren. Huisvesting is nodig voor zowel de veiligheid van wonen als de menselijke interactie voor waardecreatie. Als voor de maatschappij de muren meer waard zijn geworden dan de toegevoegde waarde die de mens kan leveren binnen de muren dan is de mens een last en de muren een lust. De maatschappelijke beleidsfocus gaat naar de lusten en niet de lasten, naar vastgoed niet huisvesting. Daarin zit de onmenselijkheid en de basis van onze crisissen.

Als Stad van Morgen praat over de grote transformatie dan gaat deze over het veranderen van dit doorgeslagen materialisme (vastgoed, speculatie met tekorten, muren, geld) naar menselijkheid en duurzame vooruitgang die door de mens wordt gecreëerd (veiligheid, creativiteit, innovatie, sociale cohesie, samenwerking, enz). Het is een cultuur verandering van machtige dode stenen naar krachtige creatief samenwerkende mensen. Stad van Morgen blijft de overheid, woningbouwcorporaties en medemens uitnodigingen om samen die transitie aan te gaan. Te beginnen met de combinatie daklozen en leegstaande panden. Daarmee bouwen wij een gezonde nieuwe werkelijkheid en uiteindelijk een nieuwe economie van menselijke waarden en waardecreatie. Wie doet mee?