(On)breekbaar

Zaterdag 4 juni was de Stad van Morgen uitgenodigd om getuigen te zijn van het mooie project van Jeannette Claessen: (on)breekbaar. Met een netwerk van uiterst gedreven mensen helpt Jeannette mensen die in een kwetsbaar moment van hun leven terecht zijn gekomen om dit te relatieveren en het onbespreekbare bespreekbaar te maken. Het concept doet mij denken aan het principe van “geknakt doch ongebroken” dat in onze familie regelmatig wordt gehanteerd en waarover ik in Diva’s Dagboek een inspirerend gedicht vond dat verrassenderwijs ook met onbreekbaar werd verbonden

In de cyclus van het leven dat de Stad van Morgen visualiseert als “menselijke complexiteit” heeft onze kwetsbaarheid juist een fundamentele rol in onze processen van bewustwording, de ontwikkeling van empathie en het laten ontstaan van een robuuste samenleving vanuit samenhang, cohesie, compassie en liefde. Crisis, chaos, angst, verzet, emotionele pijn, ontkenning, onbegrip, boosheid of treuren, hebben te maken met onze emotionele ontwikkeling in het relativeren van het leven in zijn algemeenheid en onze eigen rol erin, voor onszelf en naar elkaar toe. Dr. Lieberman, een hersenwetenschapper, verklaart dat de kern van onze kwetsbaarheid niet het verlies is van wat we hebben maar van waar we bij horen. Het verlies van een baan, een echtscheiding, de dood van een levenspartner, het loslaat proces van onze puberende kinderen, een ruzie tussen vrienden…..het zijn momenten die we allemaal meemaken en die ons leven in onbalans brengen.

Als iets ons zelf overkomt dan kunnen we het misschien een plekje geven en zelfvertrouwen opbouwen in ons eigen kunnen. We kunnen verantwoordelijkheid nemen voor onze daden, onze pijn verlichten door bewustwording en zelfstandig een nieuwe levensfase tegemoet gaan. Vaak hebben we de tijdelijke onbaatzuchtige hulp van anderen nodig als ruggensteun en als die er is dan is een doorbraak in een nieuwe fase van het leven redelijk te voorzien. Stad van Morgen ziet dit als fundamentele waarde in een Sustainocratie, iets dat niet als speciaal wordt gezien maar als normaal. Helaas is dat in onze koude geldafhankelijke werkelijkheid niet altijd het geval en is het een bepaalde groep mensen die het sociale vangnet vormen dat niet door een overheidsinstantie kan worden geëvenaard, hooguit gefaciliteerd.

Nog veel moeilijker is het wanneer onze onrust en leed voortkomt uit het lot dat buiten ons om wordt bezegeld en waar we zelf niets aan kunnen doen behalve noodgedwongen en met veel pijn van verlies de consequenties aanvaarden. Denk aan de re-organisatie waardoor we ontslagen worden (ben ik ineens niet meer goed genoeg?), de kanker die het lichaam van onze levenspartner of onszelf opvreet (Waarom? Wat heeft hij/zij misdaan om dit verschrikkelijke lot te moeten aanvaarden?), de roekeloze autorijder die ons kind doodrijdt (1 meter, 1 milliseconde is het verschil tussen leven en dood!), hoe verzorg ik mijn dementerende moeder als ik niet meer met haar kan communiceren?…….

Onze breekbare kwetsbaarheid toont ons de kracht van onze samenhorigheid. Als de kwetsbaarheid verdwijnt dan zien we de werkelijkheid niet meer en verdwijnt ook onze kracht van verbondenheid. Het een kan niet zonder het ander. Ook al zal kwetsbaarheid altijd bestaan, dat doet ook de kracht. Het omvat de hele mensheid maar niet iedereen tegelijk noch op hetzelfde moment. Daarom dient de cyclus zich op elkaar af te stemmen en vanuit harmonie steun bieden aan hen die ons even nodig hebben gedurende zo’n moeilijke transitie naar een nieuwe levensfase. Kracht is net zo tijdelijk als kwetsbaarheid en wisselen elkaar af waardoor onze evolutie wordt gevoed met kennis, ervaringen, geduld, compassie en bewustzijn. Kwetsbaarheid is geen drama, het is juist een vruchtbare bodem voor intense menselijkheid. En dat is precies wat we kon zien, voelen en ervaren in top kwaliteit bij Jeannette in (on)breekbaar dat niet voor niets is uitverkoren tot een van de meest inspirerende initiatieven van Nederland volgens Rabobank “Aandeel in de buurt”.