Deze blogserie van 20 over de grote omslag, ofwel de enorme veranderingsuitdaging waar de mensheid voor staat als we over als soort willen blijven voortbestaan met een zekere vorm van welzijn, wordt u aangeboden door Stad van Morgen initiatiefnemer, Jean-Paul Close.

Blog 12 – verzet
Het is moeilijk te bevatten dat we een fase in zijn gegaan van verzet en verandering. Zeker als we het doorgeslagen individualisme en machtsmisbruik in onze omgeving als maatstaf nemen van een eenzijdige werkelijkheid.

Doorgeslagen individualisme
Velen vinden dat we doorgeslagen zijn in narcistisch individualisme en dat lijkt ook zo. In elke menselijke cyclus ontstaat er binnen een periode van overvloed een psychologische apathie en gemakzucht waarvan machthebbers profiteren tot ze er zelf bij neervallen. In het economisch materialisme is deze vorm van individualisme natuurlijk het meest interessant. Iedereen een huis, auto, vakanties, luxe eigendommen, schulden, veel consumeren, enz. Doe daar de speculatie bovenop van kapitalisme, dat prijzen doet stijgen door het creëren van tekorten, dan krijg je een groei economie. Iedereen wil meer, zoekt concurrentie met de omgeving door verschil te willen maken en schermt angst om iets kwijt te raken af door zich te vereenzamen, in een status hiërarchie of met het gezelschap van internet dat alles biedt dat men nodig lijkt te hebben.

Zelfs President Obama wist zijn publiek recent te vertellen dat de gemiddelde mens zo simpel is dat men alleen kan functioneren onder een krachtige hiërarchie. Het toppunt van politiek en economisch systeemslavernij is bereikt met zelfverheerlijkte dictatorachtige machotypes zoals Obama en Putin. Binnen de context van de menselijke complexiteit hebben wij een absoluut moreel dieptepunt bereikt.

Wakker worden
Door deze blinde afhankelijkheid ontstaan er ineens de meest uiteenlopende tegenstellingen. Rijk wordt als maar rijker, arm als maar armer, macht machtiger, onmacht wanhopiger. Criminaliteit stijgt uit zelfbehoud of hebzucht en systeemagressie bouwt zich op wegens het massale gevoel van onrecht dat van onderop de maatschappelijke basis ter discussie gaat stellen. De cultuur van eigenbelang en gemak breekt op. De zelfberekende, eigenzuchtige individualist komt weer in aanraking met emoties. Chaos is nodig om los te laten uit het oude systeemdwangbuis. Die onstabiliteit maakt de natuurlijke mens in ons wakker. Deze ontwaakt uit de bevroren egostatus en gaat schakelen met de omgeving uit overlevingsdrang. Eerst voelt men angst, daarna boosheid. Men gaat op zoek naar zichzelf en daadkracht voor nieuwe stabiliteit. De emoties moeten een weg vinden en men gaat op zoek naar de zin van alles. Verzet tegen de gevestigde orde kan zich op vele manieren uiten en deze reageert terug met meer machtvertoon, dwang en bureaucratie. Dat wekt nog meer verzet op dat zich uiteindelijk afzet tegen alles wat beweegt of maar ademt vanuit gezag.

Individualisme naar bewustwording
De bewustwording van de onmacht in het systeem brengt de natuurlijke mens in aanraking met werkelijke macht van de mens. Men ontdekt zichzelf en het zelfbewustzijn. Het onrecht wordt zichtbaar dat door de machtstructuren “recht” wordt genoemd. Men raakt in verzet door afstand te nemen en op zoek te gaan naar de inkleuring van een nieuwe werkelijkheid waarin men zelf een bevredigende rol speelt. Men raakt in aanraking met oude en nieuwe verbanden waar men bij kan horen, zoals een religie, een sekte, een vereniging of samenwerkingsverband. Of men creërt er zelf een, zoals ik Sustainocratie heb geschapen.

Het grijpen naar de oude moraliserende geschriften is een logische oplossingen om een constitutie van onrecht te vervangen met iets van blijvender aard. Maar dat is slechts één van de oplossingen. Tijdens de Arabische Lente zagen we opstand tegen het regiem dat uiteindelijk omver geworpen werd. De macht van het volk werd zo duidelijk maar ook het diepgewortelde virus van macht. Het verwijderen van de kopstukken was als het plukken van de paddestoelen. Er kwamen er evenveel voor terug.

Concessies via de stembus krijgt men pas als het grootste deel van de bevolking er achter staat. Maar verandering ontstaat nooit bij meerderheden. Het zijn de minderheden die het zelfbewustzijn als eerste doorbreken en de gevestigde orde ter discussie stellen. Evolutie is nooit democratisch maar empatisch. Keuzes die gemaakt worden op basis van inleving in een nieuwe werkelijkheid waarin samenhang en harmonie van belang is met een hoger bewuste “ik ben” benadering. Dan verdwijnt het verzet en werkt men open en transparant aan de opbouw van de nieuwe wereldbeleving.

Maar velen blijven hangen in het verzet en vechten tegen de oude gevestigde orde. Deze ziet daarin aanleiding om zich te uiten vanuit macht. Uiteindelijk verzwakt men elkaar en ontstaat er ruimte voor de daadwerkelijke vernieuwing. Niemand wil de harde woorden van strijd en oorlog, moord en doodslag, maar die van liefde en opbouwende voorspoed. Maar zonder eerst geconfronteerd te worden met de pijn en het wakker worden blijft de narcistische individualist ingeslapen en maatschappelijk gedrogeerd. Zowel het verzet als de vernieuwing groeit en bouwt zich op. Wanneer de oude machthebbers wakker worden dan is het te laat. Het verzet verwijt hen de schandalen van onmenselijkheid waardoor weer geschiedenis wordt geschreven van goed en kwaad. Dit maal zo gedocumenteerd dat we hopelijk een definitieve evolutionaire stap maken door onszelf in kracht en zwakte door en door te leren kennen. Wie weet gaat de mensheid dan een nieuwe era tegemoet. Daar wordt aan gewerkt. Bij ons in ieder geval, wij die het verzet zijn overstegen.