Door: Nicolette Meeder – mede initiatiefneemster STIR Academy en FRE2SH farmd
Afgelopen week werden wij (STIR Academy) gebeld door Rustem Demir van Stichting bij de Tijd met het verzoek om in samenwerking met FRE2SH vijftien – 17 jarige -Turkse studenten een dag in hun 15 daags bezoek aan Nederland te faciliteren. Een dag later zaten wij bij FRE2SH in Breugel aan tafel met Ayhan Yunttas, voorzitter van de Turkse Stichting uit Turkije, Safak Unsal, Rustem Demir en Dilek Demir Koc, van Stichting bij de Tijd. Al pratende in het Turks, Duits, Engels en Nederlands kwamen we al snel tot de datum waarop iets georganiseerd moest worden en wel vrijdag 16 januari. Het was maandagavond 12 januari.

De studenten, zorgstudenten, vergelijkbaar met Nederlands mbo niveau 3 en 4, waarvoor een bezoek tot kennismaking hier in een ziekenhuis of verzorgingshuis voor een paar uur werd gezocht. Een andere leerzame ervaring op gezondheidsgebied was ook welkom. De studenten spraken geen Nederlands, wel een heel heel klein beetje Engels.

Leuke uitdaging…

Via ons netwerk werden we na uitleg met open armen ontvangen bij Archipel Zorggroep. Zorgmanager, Ron van Wees verzocht ons 2 groepen te maken waarvan er 1 in Breugel op de lokatie Vloed kon kijken en meehelpen en 1 groep op de Kanidas in Best.

FRE2SH Farm Breugel

Vrijdag 16 januari was het zover en om 10.00 liep de FRE2SH boerderij te Breugel vol met 15 Turkse studenten zorg, 13 dames, 2 jongemannen, hun begeleiders, tolken en chauffeurs voor vervoer. Na een korte uitleg wat er die dag op het programma stond vertrok 1 groep naar Breugel en de andere groep naar Best.

Zelf ging ik mee met de groep naar Best, alwaar we werden ontvangen door Ron van Wees, die een korte uitleg gaf over de visie van het huis. De mens en zijn of haar (hulp)vraag staat hier centraal en de medewerkers/omgeving faciliteert aan het welzijn van de client/bewoner. De bewoners hebben allemaal een eigen kamer en de familie kan te allen tijde samen met de bewoners zijn. In de mooie lichte ruime locatie, met edelsteen namen, zijn diverse huiskamers waar de bewoners eten en ontspannen. De studenten mochten in groepjes van 2 helpen en erbij zitten in de woonkamers.

Ontvangst Archipel Best
Op onze rondleiding door het huis maakten we hiermee kennis alsook met haar bewoners. De studenten bleven aan het eind achter bij de bewoners, medewerkers in de diverse kamers. Dat was beste even spannend voor ze en was er ook even twijfel of ze dat wel gingen doen ivm de taalbarriere. Dilek Demir Koc die tolkte vroeg hen wat ze uiteindelijk wilde…de keus was aan hen. Heel graag en heel moedig gingen ze dapper de woonkamers in en wij lieten ze daar achter.

Na een tijdje gingen Dilek en ik, ieder apart, een rondje doen bij de jongelui. De een was aan het helpen de ander zat een beetje verloren op een stoel. Anderen weer druk met elkaar in gesprek met een familielid die op bezoek kwam bij haar Tante. Bij 2 dames in een van de kamers “spraken” we via de telefoon en een vertaalprogramma van het Turks naar het Engels en vervolgens naar Nederlands.

Zo ook raakten de meiden in gesprek met de medewerkers aldaar en werd het zeer gewaardeerd en positief ervaren dat ze er waren en meehielpen. Je zag de vriendschap, warmte en begrip voor elkaar ontstaan. Van beide kanten werd echt heel duidelijk moeite gedaan om elkaar te begrijpen en tegemoet te komen. Met een hoog vriendschappelijk knuffelgehalte werd afscheid genomen van de medewerkers van een van de woonkamers.

Een leuke anekdote….Een van de studenten mocht limonade maken voor de bewoners, aanmaaksiroop… dat wist zij niet en al snel waren de flessen leeg en dachten de medewerkers hé dat is vreemd dat dat zo snel gaat… Iets wat voor hun heel normaal is voor iemand die komt kijken uit een andere cultuur helemaal niet normaal. Er werd met hartelijkheid en met veel plezier mee omgegaan door allen.

Aan het eind was er nog een korte evaluatie over de ervaringen en vergelijkingen met Turkije. Het was een duidelijke verzoek van Ron wat hier gezien werd moest hier gelaten worden, zodat de jongeren niet met hun vragen of zorgen bleven zitten. De openheid, transparantie over wat leefde en waar helder en eerlijk op werd gereflecteerd gaf ruimte voor ontlading en het delen van de (leuke) ervaringen en ontmoetingen.

De studenten gingen na hun bezoek even Eindhoven in en ontspannen, voordat ze om 17.00 werden terug verwacht op de FRE2SH boerderij in Breugel alwaar zij kennis maakten met klankschalen. Onze partner MANDENA is ervaren met het werken met energie en de klankschalen. Uitleg over dat wij als mensen energie zijn en dat energie in resonantie met de schalen een helende werking teweeg kan brengen. Een aantal schalen werden ons allen aangereikt. Sommige kregen weer ruimte in de neus, anderen voelden zich helemaal goed aan het eind. Iemand had ook een ervaring van duizeligheid, maar met wat oefeningen om goed met je voeten te “aarden” gingen men tenslotte allen ontspannen naar “huis”. Het was een klinkende kennismaking met de klankschalen.

Zij vertrokken na een, zoals later ook werd teruggegeven, enerverende en super leuke dag, met leerzame momenten en mooie interculturele ontmoetingen. Ook de evaluatie met Archipel Zorgroep was zeer positief en werden op beide lokaties de ontmoetingen als zeer leuk, nuttig en positief ervaren.

Een volgend verzoek aan FRE2SH is al weer omgezet in een actie. Maandag 19 januari gaan we 15 Turkse onderwijs studenten, die uit een zeer sterk hiërarchisch gestuurde omgeving komen, kennis laten maken en samen laten werken met de leerlingen van DOE/democratisch onderwijs in Eindhoven.

Het ontmoeten van elkaar in een multiculturele context geeft ruimte aan anders leren kijken, open staan voor andere ideeën, gezelligheid en uitbreiden van eigen creativiteit en menselijkheid. Door de jaren heen is mij meerdere keren gedeeld dat de jeugd een verloren generatie is. Al kijkende, werkende, ontmoetend is mij al heel lang duidelijk en werd dat op deze dag ook weer bevestigd het is een gevonden generatie die open staat voor hun medemens en hen men een warm en menselijk hart tegemoet treed.

Nicolette Meeder, januari 2015