Het is helemaal niet vreemd dat in co-creatie processen speciale gevoelens tussen personen ontstaan die veel verder gaan dan pure zakelijkheid. Men is bezig met een passievolle creatie, een hartstochtelijke ontmoeting met een hoger doel. Zo’n uitgangspunt staat in het gevoelsleven van een natuurlijke persoon niet ver van seks en erotiek. Per slot van rekening is de ultieme cocreatie tussen jong volwassen personen de versmelting van genen die leiden tot een nieuw leven, een kind. Die intimiteit van extase wordt ook ervaren als men samen een prachtig muziekstuk weet te produceren, als perfect dans-duo de vloer op gaat of in teamverband het schijnbaar onmogelijke weet te presteren.

In de wereld van verduurzamende verantwoordelijkheden in groepsverband treden evenveel mannen als vrouwen op, soms zelfs meer vrouwen, en van alle leeftijden. Dit in tegenstelling tot de strakke hiërarchie van sociaal economische piramides van macht die vooral mannelijkheid uitstralen en waaruit seksualiteit totaal is verdwenen in het operationele vlak, en zelfs wordt geweerd, ook al wil de macht zelf een bepaalde erotische aantrekkingskracht uitoefenen wegens de vermeende zekerheden die het biedt. Die gevoelens zijn anders dan wanneer men in een cocreatie proces zit. Het een is de verleiding van het ondergeschikt maken in een afhankelijkheid rol en zich opofferen in wederkerigheid voor persoonlijke zekerheden. De andere, in de cocreatie, is vergelijkbaar met de puberale aantrekking op basis van gelijkwaardigheid dat gepaard gaat met het laten ontstaan van nieuw leven. Op moleculair en hormonaal niveau worden dezelfde prikkels aangespoord, ongeacht leeftijd, waardoor er een onderlinge adoratie ontstaat dat gemakkelijk verpersoonlijkt kan worden maar vaak alleen is verbonden aan het doel dat men nastreeft. Onze fantasie en herinneringen doen de rest.

Dat neemt niet weg dat in intense co-creatie processen individuen elkaar niet in liefde zouden kunnen vinden. Zij zullen de persoonlijke lust moeten ontrafelen tussen het hogere doel en die van de betrokken persoon of personen. Paradoxaal gaat het dan om de intieme persoonlijke vraag of men zich in erotiek aangetrokken voelt tot het groepsproces en hoger doel, of aan de energie van een van de deelnemers? De erotische gevoelens worden veroorzaakt door de sterke energetische verbintenissen die mensen onderling tot cocreatie brengen. Dat noemen we de string-theorie dat grappig genoeg niets te maken heeft met kleinschalig ondergoed maar met muzikale ritmes. Onze rationele weergave van schijnbaar onverklaarbare intense seksuele emoties vergelijken dit met wat we meemaakten toen we als puber verliefd werden. Zo ontstaat dat gekke onderbuik gevoel als men bij bepaalde personen komt en de intense wens om weer in elkaar’s nabijheid te verkeren, ook al kan er van onderlinge tastbaar gemaakte fysieke liefdes relaties geen sprake zijn.

In de Stad van Morgen maken we dat constant mee. Het is een uiterst positief gevoel, een wens om elkaar te omhelzen en te knuffelen zonder dat daar iets vreemds achter gezocht hoeft te worden. Veel ontmoetingen hebben dan ook een enorm knuffel gehalte dat de banden alleen maar versterkt. Soms gaat het verder en vinden mensen elkaar op persoonlijk vlak en ontstaan er persoonlijke relaties. Soms ook zijn er experimenten die erop gericht zijn om de gevoelens te plaatsen door voor elkaar en zichzelf duidelijk te maken wat nu wat is? Maar 99% van de tijd houdt men de erotiek voor zichzelf in het pure besef dat het heerlijk is om deze band te ervaren en tot uitersten te laten ontspruiten in de processen zonder dat het de individu zelf noch de anderen verwart of verstoort. Men geniet alleen en van de groep en verwerkt de extase zelfstandig en zo vaak mogelijk in puur intiem genot. Uiteindelijk is het cocreatie resultaat de ultieme extase, in het huwelijk en ook in onze multidisciplinaire groepen.