Veiligheid is een kernwaarde

kernwaarden zijn een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid

“De georganiseerde moordpartijen in Parijs zijn een aanslag op onze levensstijl”

Met deze woorden opent zich een enorme discussie over de wreedheid die zich in de wereld ontpopt en de enorme kwetsbaarheid van onze stedelingen. Het noopt ook tot zelfreflectie om te kijken hoe het mogelijk is dat er een verband bestaat tussen allerlei levensgevaarlijke gebeurtenissen in de wereld en onze levensstijl?

Het begint vooral bij onze zelfreflectie over de reden waarom wij in steden wonen. Er zijn generaties die het als keuze hebben ervaren omdat de stad arbeid en overvloed lijkt te bieden daar waar het platteland dat niet heeft. Overvolle supermarkten, zorgsystemen en sociale zekerheden bieden een panorama waarin `overleven` een recht is zonder dat daar veel tegenover staat behalve de beschikking over geld. Nieuwe generaties worden geboren in de stedelijke context en groeien op zonder de keuze. De stad is waar ze hun zelfbeeld dienen te ontdekken in de verschillende fasen van het leven (groei, concurrentie, aanpassing en harmonie). Als de stad uitsluitend groei en concurrentie vertegenwoordigt waarin voorgaande generaties de hiërarchie bepalen via economische belangenverdelingen dan raken nieuwkomers (migranten, jeugd) in de verdrukking. Men wordt kansarm, of men nu rijk of arm is. Op zoek gaan naar jezelf is dan een uitdaging op zich omdat alles wat zelfbeeld vormend is afgenomen blijkt of wordt gereguleerd. De economische wereld heeft geen empathie noch bezieling alleen eigenbelang. Onze levensstijl lijkt dus wel degelijk medeplichtig aan de gebeurtenissen. Maar zijn wij bereid deze te herzien?

Kernwaarden in geding
In de Stad van Morgen verdedigen we 5 natuurlijke kernwaarden die de stabiliteit in een gemeenschap waarborgen. Als deze kernwaarden geschaad worden door een andere levensstijl dan zal die levensstijl onder druk van crisissen verdwijnen. De moordaanslagen, de groeiende armoede in delen van de wereld (ook in onze steden), de vluchtelingen en migranten, drukken ons met de neus op een onrustbarende wereldwijde onbalans die alleen maar erger dreigt te worden. Politici ontlenen hun macht aan een bepaalde levensstijl en zoeken argumenten om de schuld bij anderen te leggen, zoals de armoede, de migrant of een terrorist. Men wijst niet naar zichzelf en de verantwoordelijkheden de we dragen juist door een levensstijl te behouden die overal op de wereld brandhaarden veroorzaakt. Moord en doodslag kan nooit goedgepraat worden maar ook niet onze blinde manier van uitbuiten van de mens en natuur zonder er iets voor tegenover te stellen. We zouden de 5 kernwaarden kunnen doorlopen en bezien waar de knelpunten zitten. Wellicht is de kernwaarde `veiligheid` in dit stadium voldoende om ons aan het denken te zetten en richting te geven aan wat ons te doen staat.

Kernwaarde veiligheid: Zonder veiligheid is een samenleving niet mogelijk. Bij gebrek aan veiligheid ontstaat een individuele drang naar overleven waarin alle mogelijke onvoorspelbare acties kunnen optreden. De moordaanslagen in Parijs geven een gevoel van onveiligheid door de brute wreedheid en koudbloedig geplande acties van extremisten. Maar in de gigantische verstedelijking in de wereld zien we een enorme onzichtbare laag van permanente onveiligheid.  Veiligheid staat namelijk ook voor onderling respect, gelijkwaardigheid en de vrijheid tot zelfontplooiing. In de steden heerst een economische hiërarchie waar de onderkant kansloos opgesloten zit in armoede en decadentie. De bovenkant houdt zich in stand door de wereld economisch uit te melken via hebzucht, speculatie en macht. De ongelijkheid is zo onhoudbaar groot dat het wel tot een ontploffing moet te komen. Deze is echter altijd onvoorspelbaar. De bovenkant van de hiërarchie sticht daarna verwarring door allerlei schuldigen aan te wijzen behalve zichzelf.

De onderkant van deze piramide zoekt eigenwaarde in het leven binnen de grote diversiteit van keuzes die men in hun eigen chaos tegen komt. De een doet dat door ondernemend iets te starten terwijl de andere een misdaadkartel vormt en de buurt onveilig maakt. Voor weer die ene blijkt het korte moment van macht en glorie om met een kalashnikov `de vijand´ in een theater of restaurant neer te maaien voldoende om daarna de hand aan zichzelf te leggen en uit deze machteloosheid te stappen. Zomaar voor de trein springen moet dan kennelijk toch voorafgegaan worden door een dodelijke statement. De radeloosheid onder jongeren is enorm. De vastberadenheid ook maar die zien we niet in de pers tenzij deze zich ontpopt in bloederig gedrag. De positieve mens is geen nieuws.

Aan al deze menselijke ellende verbinden zich weer stromingen zoals ISIS die er een eigen machtsspel op na houden die de chaos benut voor eigenbelang. De wanhoop en machteloosheid van jongeren in een groot stedelijk  gebied is een optimale voedingsbodem voor radicale denkers die er altijd wel eentje tussen weten te vinden die zichzelf op wil offeren voor een daad waar hij of zij naar toe kan leven, gaandeweg zich in geloof en opvattingen opfokkend totdat er geen weg meer terug is. Dat dit kan gebeuren ligt vooral aan ons zelf helaas.

De oplossing is niet eenvoudig

De oorlog aanspannen tegen ISIS is een politieke uitlaatklep die maar een deel van het probleem omvat. ISIS heeft geen schijn van kans in de westerse wereld als wij zelf zorgen dat er geen voedingsbodem is. Er zijn een aantal dingen die onze steden (en gebieden) kwetsbaar maken;

1. De afhankelijkheid voor goederen en grondstoffen van buiten de regio. Dit levert enerzijds een geldgedreven speculatie op in de steden zelf en een concurrentie tussen alle andere steden om aan voldoende grondstoffen te komen die het schijnbare zwarte gat van allesetende steden te voeden. Daar waar de grondstoffen vandaan komen ontstaat armoede en schaarste waardoor mensen in opstand komen, ISIS-achtige initiatieven opstaan en vluchtelingen hun weg naar veiligheid zoeken.
2. Het economische kastensysteem in de stad dat zorgt voor een hiërarchische geldstroom, machtsysteem en verdeelde betrokkenheid waarin de decadente hebzucht structureel is georganiseerd ten kosten van menselijkheid.
3. De apathie en gevoel van onvermogen die een stadsbevolking heeft ten opzichte van de grote werkelijkheid. Men denkt alleen aan zichzelf. Het stadsbestuur lost de ellende wel op.

Deze kwetsbaarheid veroorzakende beginselen hebben we zelf in de hand. Door de kernwaarde van samenredzaamheid in een regio toe te passen kunnen we gaandeweg iedereen in een gebied betrekken én belonen voor het creëren van welzijn en samenhorigheid. Door de sociale interactie worden mensen die emotioneel in de knel zitten snel geïdentificeerd en geholpen, in tegenstelling tot een economisch systeem waarin ze zich afzonderen in individueel isolement. We kunnen het kastensysteem doorbreken door de zelfverrijkingsprocessen ter discussie te stellen en te zorgen voor een betere verdeling van arbeid, productiviteit, beloning en verdeling van middelen. Om dat te doen dienen we de zelfreflectie aan te durven over levensstijl, verantwoordelijkheden en eigen bijdragen aan de oplossing. Er zijn altijd meerdere mogelijkheden om dit te beredeneren:

• niet mijn probleem
• naar anderen wijzen om het op te lossen, al dan niet solidair met geven van middelen (zoals geld donaties)
• naar zichzelf kijken en bewust worden van een omslag die nodig is bij ons allemaal, en er zelf aan beginnen

Stad van Morgen houdt zich met dit laatste bezig door stadsbestuur, bevolking, onderwijs en innovatie met elkaar samen te laten werken aan de kernwaarden. Dat is bij onszelf, ten behoeve van onze eigen veiligheid en vermindering van kwetsbaarheid. Niveau 4 verstedelijking wordt dit ook wel genoemd. Een nieuwe fase van gebiedsbewustwording en verdeling van verantwoordelijkheden. Als we goed kijken naar onze politieke/economische werkelijkheid zijn we de grip kwijt geraakt op alle kernwaarden en laten we de chaos vrij spel. Teruggrijpen op kernwaarden zet ons aan tot actie en doorbreekt een impasse.

De situatie in het Midden Oosten, Afrika en vele andere delen van de wereld lossen we niet op door ze plat te bombarderen maar door de oorzaak van het opbouwen van terreur organisaties aan te pakken. Enerzijds doen we dat door minder afhankelijk te worden van de grondstoffen die tot oorlog en uitbuiting leiden, anderzijds door de gebieden te helpen aan vrede en opbouw van hun eigen 4 niveaus van gebiedsontwikkeling.

Wat we niet moeten doen
Funest is het zaaien van angst door te wijzen op de mogelijkheid dat er overal en op elke hoek een terrorist op de loer ligt. Dat is misschien wel zo maar dat is inherent aan de werkelijkheid van het leven, niet de momentopnames van vandaag. Als we goed kijken naar de gebeurtenissen zien we dat ze vooral veroorzaakt worden door mensen uit onze directe omgeving. De piloot die zijn vliegtuig vol passagiers te pletter vliegt is gewoon een Duitser. De zelfmoord jongeren van de metro in London waren geboren en getogen in dezelfde stad. Dat geldt ook voor de meeste despoten in Parijs. Overal ligt ook wel een bankier of politicus op de loer om ons een schuld aan te praten, of een moment van onoplettendheid waardoor we een ongelukje krijgen. Als we deze angst voeden dan maken we voor onszelf het leven onmogelijk. De media en politiek spelen vaak onder een hoedje wegens de belangen van sensatie enerzijds en het onderbouwen van kostbare maatregelen die weer een belastingverhoging zouden goedpraten. Daar kunnen we zelfbewust doorheen prikken en zelf verantwoordelijkheid nemen voor de 5 kernwaarden in onze omgeving met gelijkdenkende mensen overal.  We zijn zelf verantwoordelijk voor gezondheid, veiligheid, samenredzaamheid, basisbehoeften en ons zelfbewustzijn, kortom het creëren van welzijn niet speculeren met welvaart. Hoe meer we daaraan werken des te minder de dreiging van buitenaf ons beïnvloedt. Hoe minder we er aan werken, misschien omdat we bang zijn iets van een levensstijl kwijt te raken, des te meer we ons laten beïnvloeden door de angstzaaierij.

De keuze is aan ons.